คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สถานที่เช่นนี้ดูถูกคนเก่งเหลือเกิน
สามเดือนให้หลัง ถึงกำหนดการเข้าสมัครเรียนที่นั่วติงถังซานอยู่ในความดูแลของหมู่บ้านเป็นนักเรียนทุนส่วนนางมาในฐานะของการสมัครเข้าเอง เดิมทีปู่เจี่ยเค่อคิดจะรวมนางเข้าเป็นนักเรียนทุนกับถังซานด้วย เพียงแต่นางปฎิเสธเสียก่อน หมู่บ้านแห่งนี้เพียงถังซานก็ลำบากพอแล้วหาเพิ่มนางเข้าไปด้วยเกรงว่าจะยิ่งลำบากเข้าไปใหญ่ มู่หลันจึงใช้เหรียญภูตทองที่อาจารย์ให้ไว้ก่อนไปเป็นค่าสมัครเรียนและค่าเทอมตลอดหกปีแทน
มู่หลันนั่งอยู่บนเกวียนของผู้ใหญ่ในหมู่บ้านท่านหนึ่งที่จะเข้าไปค้าขายในเมืองนั่วติงโดยมีปู่เจี่ยเค่อนั่งอยู่ข้างๆถังซานกำลังร่ำลากับบิดาของเขาอยู่ นอกจากถังซานที่ได้รับอนุญาตให้ไปเรียนที่นั่วติงแล้วนางก็ได้รับอนุญาตจากท่านเฮ่าเทียนด้วย คงเพราะเขาตัดรำคาญนางกระมั้งถึงได้อนุญาต
ถังซานเดินออกมาจากบ้านของเขาด้วยใบหน้าที่หมองลงเล็กน้อยก่อนจะกระโดดขึ้นมาบนเกวียนข้างๆนาง “ผ้าเช็ดหน้าไหม”มู่หลันว่า
“ไม่เป็นไร ขอบใจเจ้ามาก”
พวกเขาเดินทางมาถึงเมืองนั่วติงทั้งสามร่ำลาเจ้าของเกวียน ปู่เจี่ยเค่อเดินไปถามทางกับพ่อค้าแถวๆนั้น ก่อนจะพบว่าเดินตรงไปก็จะถึงโรงเรียนนั่วติงแล้ว นางมองดูโรงเรียนนั่วติงที่อยู่เบื้องหน้า นับว่าตกแต่งได้ดีอยู่บ้าง
ปัก
“โอ๊ย”มู่หลันเซเล็กน้อยโดยได้ถังซานประคองไว้ นางหันหน้าไปจ้องพวกที่ชนนางเมื่อครู่แววตาคุกรุ่น อีกฝ่ายเป็นเด็กหนุ่มทั้งสองคนวัยประมาณสิบเอ็ดสิบสองปีที่เร่งรีบเข้าโรงเรียนแล้วไม่แม้แต่จะคิดหันมาขอโทษนางด้วยซ้ำ นางกำหมัดแน่น ทำไมถึงได้มาชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษกันนะ!
มู่หลันเตรียมตัวเข้าไปหาเรื่องทันทีก่อนจะโดนถังซานรั้งแขนเอาไว้ นางหันไปมองถังซานพร้อมด้วยคิ้วสองข้างที่ขมวดเข้าหากันเด็กหนุ่มสายหน้าให้
“เฮอะ”มู่หลัน
ปู่เจี่ยเค่อมองเด็กทั้งสองในปกครองเล็กน้อย ก่อนหันไปคุยกับผู้คุมประตู"น้องชาย พวกข้ามาจากหมู่บ้านเซิ่งหุน เด็กคนนี้คือนักเรียนที่หมู่บ้านเราส่งมาช่วยดูให้ทีว่าเขาต้องทำขั้นตอนอะไรบ้าง"ปู่เจี่ยเค่อผายมือมาที่ถังซาน
“หาา หมู่บ้านห่างไกลความเจริญแบบนั้นยังกล้าส่งคนมาเรียนอีกหรือนี้ ท่านอย่าทำให้ข้าขำหน่อยเลย”คนเฝ้าประตูยักไหล่มองทั้งสาม
“นี้คือหนังสือรับรองจากซูอวิ๋นเทา”ปู่เจี่ยเค่อหยิบกระดาษที่อยู่ในกระเป๋าให้คนเฝ้าประตู อีกฝ่ายรับไปอ่านก่อนจะหัวเราะร่า
“วิญญายุทธ์หญ้าเงินครามหรือนี้ อีกทั้งยัังพลังวิญญาณเต็มสิบตั้งแต่กำเนิด ข้าเป็นยามเฝ้าประตูมาสิบปียังไม่เคยพบเจอคนที่มีพลังวิญญาณเต็มสิบเลย ใบรับรองนี้คงปลอมขึ้นมาสินะ”คนผู้นั้นพูดจบก็โยนใบรับรองทิ้ง
“เฮอะ คงเพราะเจ้ามันไม่มีวาสนาสินะ สิบกว่าปีเลยไม่เคยเจอคนมีพรสวรรค์เช่นเขา อีกทั้งโรงเรียนนี้มันอะไรกันคนเฝ้าประตูสบประมาทคนจ่ายค่าเล่าเรียนได้ด้วยหรือ”มู่หลันโผ่งขึ้นมา ถังซานกระตุกมือนางอีกครั้ง
อะไรของเจ้า มองดูก็รู้ว่าโกรธคนผู้นี้เหมือนกันไม่ใช่หรือไงแล้วทำไมยังมาห้ามข้าอีกล่ะ
“ทำไมล่ะ รับไม่ได้สินะที่ข้าพูดแบบนี้ โรงเรียนนั่วติงของข้าไม่ใช่ที่ของพวกขอทานนะรีบไสหัวไปซะ”คนผู้นั้นกอดอกพูดด้วยท่าทางที่ดูเย่อหยิ่ง
ปัง!
ถังซานและมู่หลันตรงเข้าซัดคนผู้นั้นทันที ชายคุมประตูนั้นกระเด็นจากตรงประตูไปไกล ถังซานและมู่หลันเตรียมตัวพร้อมสู้เด็กหญิงปลดวิญญาณยุทธ์เผยร่างจิ้งจอกสีแดงเก้าหางและวงแหวนสีเหลืองออกมา ปูู่เจี่ยเค่อหน้าถอดสีก่อนรีบวิ่งมาห้ามเด็กน้อยทั้งสอง
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”เสียงของผู้มาใหม่เป็นชายวัยกลางคนในชุดสีดำสนิท มู่หลันตวัดตามองก่อนจะพบว่านางคลับคล้ายคลับคราว่าเคยพบหน้าคนผู้นั้น
“อาจารย์ใหญ่ท่านมาแล้ว พวกขอทานจากหมู่บ้านเซิ่งหุนกำลังปลอมแปลงเอกสารใบรับรองแล้วก่อเหตุวิวาทขอรับ”เสียงของคนเฝ้าประตูนั้นทำเอามู่หลันอยากวิ่งไปซัดอีกสักรอบ
เจ้าของชื่ออาจารย์ใหญ่ตวัดตามองคนเฝ้าประตู เขาขอใบรับรองจากปู่เจี่ยเค่อมาอ่าน
“ใบรับรองนี้เป็นของจริงต้องขออภัยแทนคนของพวกเราด้วยโปรดส่งเด็กคนนั้นให้ข้าเถิด เพียงแต่ใบรับรองนี้กล่าวถึงเพียงเด็กชายชื่อถังซานแล้วของเด็กหญิงผู้นั้น”เขาละสายตาจากใบรับรองก่อนจ้องมองใบหน้าของมู่หลัน
“ข้ามาสมัครด้วยตัวเอง เพียงแค่มีปู่เจี่ยเค่อลงนามเป็นผู้ปกครองให้”มู่หลันกล่าว ชายผู้นั้นพยักหน้าก่อนจะพามู่หลันและถังซานเดินเข้าโรงเรียนนั่วติง นางและถังซานบอกลาปู่เจี่ยเค่อ
“นี้เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายจำไว้”อาจารย์ใหญ่พูดกับคนเฝ้าประตูที่มีใบหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย
“ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อครู่นะขอรับอาจารย์”ถังซานกล่าวเปิดประโยคสนธนา มู่หลันเดินตามเด็กชายอยู่ข้างหลังอย่างเงียบๆยังคงอารมณ์คุกรุ่นจากเรื่องเมื่อครู่อยู่
“ไม่ต้องเรียนข้าว่าอาจารย์เพราะข้าไม่ใช่อาจารย์ของที่นี่”
“แล้วทำไมท่านถึงบอกขอโทษแทนโรงเรียนของพวกเราละครับ”
“ใครว่าต้องเป็นเพียงอาจารย์เท่านั้นถึงจะเป็นตัวแทนของโรงเรียนล่ะ”
“ข้าเข้าใจ แล้วงั้นท่านคงเป็นผอ. หรือไม่ก็หัวหน้าของที่นี่ใช่ไหมละขอรับ”อาจารย์ใหญ่ถอนหายใจหลังจากจบประโยคของถังซาน
"ถือว่าเจ้าฉลาดมากสำหรับวัยเดียวกัน แต่ก็ยังคงทายผิดอยู่ดี ข้าเป็นเพียงผู้มาอาศัยเท่านั้น ในใบรับรองเขียนว่าเจ้าชื่อถังซาน ถังซานเอยจำเอาไว้คำว่าอาจารย์และอาจารย์ใหญ่นั้นมีความหมายต่างกันมากโขอย่าใช้เรียกผิดเชียว
“จะว่าไปด้วยความเฉลียวฉลาดและคุณสมบัติในการฝึกฝนเจ้าพิเศษมาก และในรอบศตวรรษเจ้าเป็นคนที่สามที่มีวิญญายุทธ์คู่”เสียงอาจารย์ใหญ่ทำเอามู่หลันและถังซานตื่นตัว
มู่หลันนั้นกำลังตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เจ้าถังซานเนี่ยนะมีวิญญายุทธ์คู่ ส่วนถังซานกำลังเคร่งเครียดบิดาของเขาบอกเอาไว้ก่อนเดินทางมาที่นั่วติงว่าห้ามให้ผู้ใดล่วงรู้เรื่องวิญญายุทธ์คู่เด็ดขาด
“ไม่ต้องทำหน้าตกใจเสียขนาดนั้น ที่ข้ารู้ได้เพราะใบรับรองนี้”อาจารย์ใหญ่กล่าวพลางนำทางพวกเขาไปยังม้านั่งเพื่อคุยกันเรื่องนี้ มู่หลันไม่ปฏิเสธการร่วมฟังถังซานก็ดูไม่เดือดร้อนถ้าจะให้นางฟังเรื่องวิญญายุทธ์คู่นี้
หลังจากที่อาจารย์ใหญ่ร่ายยาวเกี่ยวกับทฤษฎีของเขาจบ ถังซานก็คุกเข่าลงทันทีสุดท้ายเรื่องราวก็จบลงที่ถังซานกลายเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ใหญ่
หา เรื่องอะไรกันเนี่ย นางส่ายหัวเล็กน้อย
สายตาของอาจารย์ใหญ่จับจ้องมาที่มู่หลัน เขามองภาพรวมของเด็กคนนี้แล้วก็พบว่าอีกฝ่ายมีพรสวรรค์ที่สวรรค์ประทานอยู่เช่นกัน ทั้งวงแหวนร้อยปีและวิญญายุทธ์สายควบคุมโจมตีว่องไวเช่นจิ้งจอกเก้าหาง
“อย่ามองข้าเหมือนพบสมบัติล้ำค่าเช่นนั้น ข้ามีอาจารย์อยู่แล้ว”มู่หลันกล่าวตัดบท
อาจารย์ใหญ่พานางและถังซานมายังห้องของอาจารย์ที่รับรองนักเรียน เขายืนใบรับรองของถังซานให้อีกฝ่าย มู่หลันล่วงมือเข้ากระเป๋าผ้าก่อนหยิบใบสมัครให้อีกฝ่ายเช่นกัน
“ข้ามีธุระอาจารย์พวกนี้จะช่วยเจ้าลงทะเบียนเรียน เดี๋ยวไว้ข้าจะกลับมาหาเจ้าใหม่”เขาทิ้งท้ายก่อนลูบหัวถังซานแล้วจากไป
“ขอรับอาจารย์”ถังซานว่า นางหันไปมองตามเสียงขำของเหล่าอาจารย์ในห้อง อีกฝ่ายถามย้ำกับถังซานเกี่ยวกับคำเรียกขานเมื่อครู่
อาจารย์รับใบสมัครของมู่หลันและหนังสือรับรองของถังซานไปอ่าน “โอ้ว พวกเจ้าทั้งคู่มีพลังวิญญาณสมบูรณ์แต่กำเนิดหรือนี่ อีกทั้งหนึ่งในพวกเจ้ายังมีวงแหวนแล้ว ไหนดูสิวิญญาญยุทธ์จิ้งจอกเก้าหางกับ..หญ้าเงินคราม”เสียงอาจารย์ผู้นั้ตื่นตกใจก่อนจะแผ่วเบาลงในตอนท้าย
“ช่างเถอะ อย่างไรโรงเรียนเราก็ได้เด็กอัจฉริยะอย่างเด็กหญิงผู้นั้นมาแล้ว”อาจารย์ชายผู้นั้นว่าพลางส่งชุดนักเรียนของถังซานและมู่หลันมาให้"หอของเจ้าคือหอเจ็ดเป็นหอไม่มีค่าใช้จ่ายที่ทางโรงเรียนจัดให้ ส่วนเจ้าคือหอสอง"เขากล่าวกับถังซานก่อนจะเบนสายตามาที่มู่หลัน
นางและถังซานรับชุดมาก่อนจะเดินออกจากห้อง หูของนางได้ยินเสียงสมประมาณเกี่ยวกับอาจารย์ของถังซาน มู่หลันหันมามองถังซานก่อนจะผวา
“ทำหน้าน่ากลัวชะมัดเลยถังซาน”
มู่หลันกำลังนั่งจิบชาอยู่บนชั้นสองของโรงอาหาร นางนัดกับถังซานเอาไว้ก่อนแยกทางกันเดินไปแต่ละหอว่าถ้าจัดของเสร็จแล้วจะมาเจอกันที่โรงอาหาร ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นนางชะเง้อคอมองจากชั้นบนเห็นถังซานตามมาด้วยเด็กชายและเด็กหญิงผู้หนึ่งที่ดูเหมือนกระต่ายตัวน้อย
น่ารักจัง
มู่หลันเตรียมลุกออกจากโต๊ะน้ำชาเสียงกล่าวดังลั่นของเด็กชายที่ดูเหมือนจะเป็นคนใหญ่คนโตดังขึ้น"นั้นมันหวังเซิ่งกำลังช่วยพวกยาจกนี้ ไม่ไหวเลยน้าพวกยาจกเนี่ยเกรงว่าคนอย่างพวกเจ้าคงจะไม่มีวันได้ขึ้นมานั่งกินบนชั้นสองสินะ"
มู่หลันมองเด็กที่ดูท่าจะชื่อหวังเซิ่งและเด็กสาวกระต่ายน้อยที่ดูจะหัวเริ่มอุ่นแล้ว มู่หลันโบกมือให้กับถังซาน“ถังซานเจ้ามาแล้ว! เจ้าพาเพื่อนขึ้นมาบนชั้นสองสิเดี๋ยวข้าเลี้ยงข้าวเอง”นางกล่าว
หลายสายตาจับจ้องมาที่มู่หลัน"มองอะไรกัน เดี๋ยวข้าสอยร่วงให้หมดเลยนี้ไม่เคยเห็นคนเลี้ยงข้าวเพื่อนหรือ"
“ท่านเทพธิดาหอสองรู้จักกับพวกนั้นด้วยหรือขอรับ”เจ้าของคำเรียนเทพธิดาหันมอง นางไม่รู้ว่าพวกที่เรียกนางเช่นนั้นก็คือคนจากหอสองที่โดนนางอัดไปเมื่อเช้าตอนเหยียบเท้าเข้าหอ
“รู้จักสิ รู้จักดีด้วย”นางหรี่ตามองพวกนั้นก่อนที่เด็กชายสามคนจะเผ่นแน่บไปแล้ว
ถังซานเดินนำพาอีกสองคนขึ้นมาด้านบน เด็กหญิงกระต่ายนั่งลงข้างๆมู่หลัน
“ขอแนะนำให้พวกเจ้ารู้จักนางคือคนรู้จักข้านามมู่หลัน มู่หลันนี้เพื่อนร่วมหอข้าเสี่ยวอู่และหวังเซิ่ง”
“ยินดีที่ได้รู้จักพวกเจ้า อาหารมื้อนี้ข้ามู่หลันเลี้ยงเองหยิบได้ตามสบายเลย”มู่หลันว่า
“เจ้าใจดีจัง”เสี่ยวอู่ว่าพลางทำตาปริบๆใส่นาง ทำเอาจิตใจคุณหนูมู่หลันอ่อนยวบ ถังซานล่ะออกจากพวกนางก่อนจะวิ่งลงไปหาอาจารย์ของเขา
ไม่รู้ว่าคนทั้งคู่คุยอะไรกันบ้างใบหน้าของถังซานถึงได้ดูเคร่งเครียดเล็กน้อย ช่างมันเถอะขนมและน้ำชาวางอยู่ตรงหน้านางนี้แหละสำคัญที่สุดแล้ว
จบตอนที่สามแล้ว เราจะพยายามมาอัพชดเชยช่วงที่หายไปนะคะ หัวใจนักอ่านค่ะ
เจอคำผิดต้องขอโทษด้วย
ความคิดเห็น