ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ••��สายลมที่พัดผ่าน**>>

    ลำดับตอนที่ #2 : ••�ต้นไม้**�������

    • อัปเดตล่าสุด 26 ธ.ค. 49








    "ทำไมไปกินข้าวต้องบอกด้วยหรออ"

     

     

    เอาแต่ใจซะมัดเลย  ผู้ชายบ้าอะไรก้ไม่รุ้  เห้ยย





     

    ขี้โมโหอีกต่างหาก  แต่ก้อก้นะไงนายหมอนี่ก้เปนเพื่อนเราคนแรก





     

    นายนั้นอาจจะนิสัยดีก้ได้ถ้าไม่เอาแต่ใจจ

     

     

     

     

     

    ตอนเลิกเรียนนนนน**

     

     

     


     

        
    กลับบ้านซะทีฉันน 

     





     

    "เดินและก้เดิน       และก้เดินอีกก   เอ๊ เสียงไรน่ะ"  ฉันเดินไปใกล้ๆๆพุ้งไม้ตรงสวนเด็กเล่น   นี่ก้อเยนแล้วยังตะมีใครมาทะเลาะ

     






    แถวนี้อีกนะ?????

     

     




     

    "นี่ดิก   ฉันบอกไปแล้วไง  ว่าเราเข้ากันไม่ได้   เธอยังไม่เข้าจัยอีกหรอ"





     


    ชื่อนายนั้นนิน่าา  แต่มันจะเผอิญขนาดนั้นเลยหรอ       โดนผู้หญิงบอกเลิกเนี่ยนะ ฟังต่อๆ

     



     

     

    "ทำไมละเชอรี่    ผมรักคุณ   เชอรี่ทำไมคุณถึงต้องทิ้งผมไป"

     

     



     


    "ก้ฉันเบื่อเธอละสิ     แค่นี้ยังไม่รู้อีกหรอ  ตามอยุ่ได้ทุกวันว่างนักหรือไง  เราไม่มีอะไรต้องคุยกัยอีกแล้วจบ พอจบกันแค่นี้ละโชคดี"

     



     

     

    หลังจากนั้นหญิงสาวคนที่นั้นก้เดินจากดิกไป  ฉันรู้สึกสงสารดิกมากแต่ก้ไม่รู้จะทำไง    บนใบหน้าของดิกน้ำตาที่กั้นมานานเริ่มไหล
     








    และฉันก้ตัดสินใจเดินเค้าไปหา    . .

     

     

     

     

    "เอ่อดิก   นายไม่เปนไรนะ"ดิกยังคงยืนร้องไห้    คนเข้มแข็งอย่างเค้าไม่น่าที่จตะร้องไห้ได้เลย   ดิกคงรักผู้หญิงคนนั้นมาก



     

     


    "ดิกใจเยนๆๆ ยังไงนายก้ยังมีฉันน"  อยุ่ดีดิกก้ดึงฉันเข้าไปกอดดด  และร้องไห้บนไหลของฉัน  นายคงจะเกบมานานจริงๆ  

     



     


    "ปล่อยออกมาเถอะ   ปล่อยออกมาร้องให้เติมที่นะดิกก"อยุ่ดีดิกก้พุด

     

     

     

    "คืนเธออยุ่เปนเพื่อนฉันได้ไหม"และดิกก้ยืนจุงมือฉันเดินไปเรื่อยๆๆ




    และเรื่อยยจนมาถึงต้นไม้ๆต้นหนึ่ง    ใกล้ต้นนั้นมีเก้าอี้มานั้งยาวอยุ่




    นั้งได้ประมาณสองคน   ดิกพาฉันไปนั้งตรงนั้น   ตรงนี้บรรยายกาศมี



    มาก  ลมเยนสบาย    พอมองไปข้างบนก้มองเหนดาวเตมไปหมด  ดิกเริ่มพุด

     

     

     

     

     

    "เธอชื่อพิงค์ใช่ไหม"จำชื่อเราไม่ได้อีกเดะงอลล

     

     

     

    "อ่าห่ะ"ฉันตอบได้เพียงคำเดียวเพราะฉันไม่รู้จะพุดอไร

     

     


    "ฉันชอบมานั้งตรงนี้มากเลย  มันดุเงียบสงบไม่มีใครมารบกวน"

     

     


    "ฉันมารบกวนนายเป่าอะ"

     

     

     

    "ไม่หรอก  เธอไม่ได้มารบแม้แต่น้อยแต่เธอมาทำให้ฉันสบายใจต่างหาก"

     

     

     

    "นายคงพาผู้หญิงมานี่บ่อยละซื้ๆๆ"

     

     

     


    "ไม่เคยเลย  เธอคนแรกที่ฉันพามา"

     

     

     

    "แล้วทำไมต้องเปนฉันละ"ฉันถามเพราะฉันอยากรนุ้อ่าดิ

     

     

     

    "ฉันก้ไม่รุเหมือนกัน"หลังจากนั้นเราสองคนก้อยุ่ในความเงียบในคืนที่สงบ

     

     

     

    การที่ดิกถุกพากรักไปคงจะเศร้าไม่น้อย       ฉันรับรู้ได้เพราะฉันก้เคยเปน


      เปนอย่างที่ดิกเปน  ฉันถึงเข้าใจ

     




     

     

    เช้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา











     


    ฉันตื่นมาบนไหลของดิก  ดิกยังหลับอยุ่เลยยย

    ฉันต้องปลุกเค้าแล้ววว


    เพราะเด่วก้อต้องวไปเรียนนนน

     



     

     

    "นายดิกกกตื่นนน    เช้าแล้วนะ    ตื่นได้แล้วววต้องไปเรียนน"










     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×