เงาตะวัน

“ตุ้บ!!”  เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังของเด็กหนุ่มวัยสิบห้าปี  เขาขมวดคิ้วมุ่นมองตามเสียงไป เห็นเงารางๆ ของใครบางคนที่หายไปอย่างรวดเร็ว คนคนนั้นทิ้งบางอย่างไว้บนพื้น แต่เมื่อเขาทำท่าจะเดินไปดู กลุ่มเพื่อนที่กำลังคุยกับเขาอยู่อย่างออกรสก็เรียกเขาไว้ซะก่อน

“อย่าไปใส่ใจเลยน่า แค่พวกสอดรู้น่ะ”  โจซึ่งเป็นหัวโจกพูดขึ้น

“ว่าแต่มึงเถอะ เดี๋ยวเจอกันที่ร้านนะ จะได้เลี้ยงที่จัดการยายนั่นได้อยู่หมัด” ต้องพูดด้วยท่าทางสะใจ เมื่อนึกถึงหน้าปริฉัตร

“กูว่ากูจะไม่ไปว่ะ กูอยากจะยกเลิกเรื่องทั้งหมด” กลินท์ตัดสินใจบอกความจริงที่เขาตั้งใจมานานแล้ว ความจริง หากคนพวกนี้ไม่พูดขึ้นมา เขาก็คงลืมเรื่องนี้ไปนานมากแล้ว

“เกิดมาสงสารอะไรตอนนี้  ใครก็รู้ว่ายายนั่นสมควรโดนแล้ว” ต้องพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ เพราะเขาไม่เคยคิดจะสงสารใคร

“กูไม่ได้สงสาร ตอนแรกกูก็คิดเหมือนพวกมึง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว” กลินท์ตอบ ท่าทางของเขาจริงจังจนโจและต้องอดแปลกใจไม่ได้

“ทำไม มึงเกิดชอบยายนั่นขึ้นมารึไง ทำไปได้ไงวะ อ้วนก็อ้วน  ดำก็ดำ หยิ่งก็หยิ่ง แว่นงี้หนาเตอะ มีดีอย่างเดียวเรียนเก่ง จะอวกว่ะ”   โจถามด้วยท่าทางกวนๆ เขามองหน้ากลินท์ด้วยความสงสัย และดูถูกปริฉัตรอย่างหยาบคาย พลางเบ้ปากกับภาพในหัวของตัวเอง

“ก็กูบอกไปแล้วไงว่า  กูไม่ได้ชอบ แต่กูไม่อยากเสียเพื่อนดีๆ ไป”  กลินท์รีบปฏิเสธ  และแก้ตัวยกใหญ่  เขาไม่เคยคิดเป็นอื่นกับปริฉัตรเลย

“เฮอะ!! อย่างยายแว่นนั่นอ่ะนะ จะเป็นเพื่อนที่ดีของใครได้ ไม่มีทางอะ แค่นึกก็ขนลุกแล้ว”  ต้องพูดขึ้น ขณะนึกภาพตามที่กลินท์พูด  แต่เขาก็ต้องลูบแขนเพราะขนลุกกับหน้าตาเป็นมิตรของปิยฉัตรในหัวของเขา

“เอาเป็นว่ากูขอยกเลิกล่ะกัน ถ้าพวกมึงจะไปก็ไปเหอะ กูขอบายว่ะ” กลินท์บอกด้วยท่าทางสบายๆ  สายตาเขายังคงจ้องไปที่ของที่ใครบางคนทำตกไว้

“เออๆ งั้นเอาไว้เลี้ยงสอบเสร็จล่ะกัน เคมั้ย”  โจบอก ด้วยท่าทางสบายๆ เพราะตอนนี้เขากำลังดีใจที่ไม่ต้องเลี้ยงเพื่อน

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้” กลินท์ยอมรับปากเพื่อให้จบเรื่อง เขากลัวว่าปริฉัตรจะเดินมาได้ยินเข้า

“งั้น....พวกกูไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”  โจและต้องเอ่ยลาก่อนจะเดินจากไปทั้งสองคนเดินจากไป กลินท์ตัดสินใจลุกไปตรงจุดที่ใครบางคนทำของตกไว้ เขาหยิบมันขึ้นมาดู เห็นเป็นหนังสือนิยายเล่มหนาที่เปียกเปื้อนไปด้วยน้ำแดง เพียงแค่เปิดหน้าแรก กลินท์ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของยายขี้ลืมที่มักจะเขียนติดไว้บนของทุกชิ้นของเธอเพื่อให้คนที่เก็บได้ส่งคืนถูกที่ถูกคน  เขาได้แต่คิดว่าปริฉัตรจะเห็นหรือได้ยินอะไรมากน้อยแค่ไหน

กลินท์เหม่อมองออกไปที่กระจกบานใหญ่ เขาทอดสายตาออกไปจากออฟฟิตของเขา แล้วคิดถึงเรื่องในอดีต คิดถึงคนที่เขาไม่สามารถลืมได้ เพราะเขายังติดค้างเธอคนนั้นอยู่อีกมาก

......................................................

ในเวลาเดียวกัน

สาวน้อยตัวอ้วนกลม ผิวสีเข้ม หน้ามันเยิ้ม สวมแว่นหนาเตอะ เดินออกจากโรงอาหารหลังจากซื้อน้ำเสร็จ เธอกำลังจะเดินเลี้ยวจากมุมตึกไปยังสนามฟุตบอล เพื่อไปหาใครบางคน แต่สิ่งที่เธอเห็นก็ทำให้เธอต้องหยุดชะงัก ซ่อนตัวไว้หลังกำแพง

“ตั้งแต่ไปสนิทกับยายแว่นจอมหยิ่งนั่นก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้าเลยนะมึง” โจเอ่ยแซวเพื่อน อย่างสนุกปาก

“เออนั่นดิ แต่ก็ดีใจด้วย กูว่า พวกกูคงไม่ต้องลงแรงแล้วมั้ง มึงอะ...ชนะใสๆ”  ต้องเอ่ยสัมทับ 

“เออ! พวกมึง กูมีเรื่องจะบอกว่ะ”  กลินท์พูดขึ้น เขาอยากจะบอกเรื่องนี้กับพวกนี้มานานมากแล้วแต่ก็ไม่มีโอกาสสักที เพราะพักหลังมานี้เขาตัวติดกับปริฉัตรตลอดเวลา

“เดี๋ยวค่อยบอกก็ได้ ให้กูยินดีกับมึงก่อน ยินดีด้วยนะเว้ย ที่มึงเอาชนะใจยายปริฉัตรอ้วนแว่นนั่นได้อ่ะ  แล้วมึงไม่ต้องห่วงนะ พวกกูทำตามสัญญาแน่ เลี้ยงมือใหญ่ กับไวท์อย่างดีหนึ่งขวด”  โจพูดขัดขึ้นตามนิสัยพูดมากกว่าฟังของเขา

“เดี๋ยวนะ พวกมึงสังเกตไหมว่า เวลายายนั่นมองไอ้ลินอะ ตางี้เป็นประกายเชียว หวานเยิ้ม แพ้หน้าเยิ้มๆ ของยายนั่นเลยอะ”  ต้องพูดด้วยท่าทางกวนๆ  แววตาวิ๊บวับ แสงออกถึงความขบขัน พลางทำท่าเคลิ้มฝันส่งสายตาให้กลินท์ เพื่อเรียนแบบท่าทางของปริฉัตร

“เออว่ะ ว่าแต่มึงเหอะลิน  ที่เขาลือกันว่าเพลย์บอยอย่างมึงยอมสงบเพราะยายเฉิ่ม จริงป่ะวะ แล้วยายนั่นชอบมึงจริงป่ะ”  โจถามขึ้น ด้วยท่าทางสงสัยปนล้อเลียน

“ไม่จริงโว๊ย  กูกับเขาเป็นแค่เพื่อนกัน กูไม่ได้คิดอะไรกับเขา”  กลินท์รีบปฏิเสธทันที  เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรกับปริฉัตร แม้เขาจะรู้แล้วว่าเธอเป็นคนดี มากกว่าที่ใครๆ คิด แต่เธอก็เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น

“ตุ๊บ!!”  ภาพเหล่านั้นหยุดลง ปริฉัตร หรือปิยฉัตรในปัจจุบัน ปาดน้ำตา พลางทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง  หัวใจขอเธอยังคงรวดร้าวทุกครั้งที่ภาพเหล่านี้กลับเข้ามาในหัวของเธอ  

เธอยังจำภาพตัวเองที่ช็อกสุดขีดมือไม้อ่อนจนทำหนังสือหล่นลงพื้นได้ดี และเธอก็ยังจำสีหน้าท่าทางของทุกคนได้อย่างแม่นยำ ราวกับว่าเรื่องทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง

เธอในตอนนั้น เดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่มีน้ำตาสักหยด และวินาทีนั้นก็เป็นวินาทีที่เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอแตกสลายแล้วยังโดนกลินท์เหยียบซ้ำอีก 

วันนั้นปิยฉัตรยังจำได้ว่า เธอเดินกลับไปซื้อน้ำแก้วใหม่  ก่อนจะเดินเลาะไปอีกทางเพื่อตรงไปยังแสตนข้างสนามฟุตบอล ที่ประจำของเธอ โดยไม่ผ่านไปทางเดิมอีก 

เธอยังจำได้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร....เธอช็อกและเจ็บปวดจนร้องไม่ออก จุกในอก ได้แต่กำผ้าขนหนูผืนเล็กไว้แน่ แล้วปั้นหน้าเลียบเฉยเหมือนเคย เธอเห็นเขาอยู่ที่สนามฟุตบอล กำลังเตะบอลเล่นอย่างออกรส  เธอนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหนจนกระทั่งออดหมดเวลาพักเที่ยงดัง  กลินท์วิ่งเข้ามาหาเธอเหมือนทุกวัน 

ทว่าวินาทีที่กลินท์วิ่งเข้ามาเธอ หัวใจเธอหล่นวูบ หูอื้อ ตาลาย น้ำตามันเหมือนจะกลั้นไม่อยู่  จนเธอต้องรีบยกแก้วน้ำ กับผ้าขนกนู ในมือเธอ ส่งให้เขา แล้วหันหลังเดินออกมาทันทีโดยไม่ฟังเสียงเรียก หรือเสียงทักท้วงจากเขาเลย

ปิยฉัตรหลบไปร้องไห้ในห้องน้ำ ก่อนจะแอบหนีไปนอนในห้องพยาบาลและไม่กลับเข้าไปในห้องเรียนอีก เธอโทรศัพท์ไปหาที่บ้านขอให้มารับด่วน 

ตั้งแต่วันนั้นกลินท์ก็ไม่ได้พบหน้าเธออีกเลยเพราะเธอหยุดเรียนไปอาทิตย์หนึ่งเต็มๆ ก่อนสอบ และมาอีกทีก็ตอนสอบ พอสอบเสร็จเธอก็ตัดสินใจจะไปเรียนต่อเมืองนอกทันที

จนถึงวันนี้แม้เธอจะบอกตัวเองว่า ไม่จำเป็นต้องหวนหาอดีต และเธอก็ย้ำกับตัวเองเสมอว่า ให้ก้าวต่อไปข้างหน้า ทว่าสำหรับเธอ กลินท์ กับพวกเพื่อนเก่าที่โรงเรียนนั้น  ก็ยังเป็นยาขมและของต้องห้ามสำหรับปิยฉัตรอยู่ดี