คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter VII : Present
..เมื่อฮิบาริเห็นว่าเหตุการณ์เริ่มสงบและนักเรียนเริ่มทยอยกันขึ้นห้องเรียนก็เลยเดินตรวจตราต่อไปโดยปรายตามองอาอินิดๆ แล้วก็เดินออกจากโรงอาหารไป
ซึ่งการกระทำนั้นทำให้อาอิที่หน้าแดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่...
คะ..เค้ามองมาทางเราด้วย >//< ถึงแม้จะแค่ปรายตามองก็เถอะ - - แต่ว่า..เค้าจะยังโกรธเราอยู่หรือเปล่านะ..อาอิคิด
“อาอิ อาอิ!” มิกิเรียกอาอิที่ตอนนี้จิตใจล่องลอยไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“อะ..คะ?” เธอตอบแบบงงๆ
“มัวเหม่ออะไรอยู่” มิกิถามต่อ
“ปะ..เปล่าค่ะ งั้นเราขึ้นห้องเรียนกันดีกว่า”เธอบอกปัดพร้อมกับลุกขึ้น
แล้วหลังจากนั้นทุกคนก็ขึ้นห้องเรียน
…………………………………………………..
“เอาล่ะนักเรียนทุกคน อย่าลืมนำการบ้านมาส่งพรุ่งนี้นะ” เมื่อสิ้นเสียงอาจารย์เสียงกริ่งพักก็ดังขึ้น...
“หิวๆๆ หิวจะตายอยู่แล้ว อาจารย์จะสั่งการบ้านอะไรนักหนา”มิกิบ่น
“ช่างเถอะ เราไปกินข้าวดีกว่า ไปที่ดาดฟ้าอีกดีไหม”โทมิชวน
“ก็ดีนะ ลมพัดเย็นสบายดี” มิโดกิกล่าวอย่างร่าเริง
“ไม่ไปหรอก ไม่อยากเจอปลาหมึก!” มาริเนะบอกอย่างโมโห
“อ้อ! ฉันรู้แล้ว สงสัยคงโกรธกับนายโกคุแน่เลย” มิกิเริ่มยั๊วะ
“เอาชื่อนายนั่นออกไปไกลๆเลย”มาริเนะเริ่มแยกเขี้ยวใส่มิกิ
“อุ๊ยตาย! น่ากลัวจังเลย” มิกิยังไม่ยอมหยุด
“พอสักทีเถอะ ฉันรำคาญ”คาซึมิได้พูดขัดขึ้นเพื่อด้วยความเบื่อและเพื่อไม่ให้สองคนนี้ทะเลาะกัน
แล้วก็หันไปถามอาอิที่กำลังเหม่อเต็มที่ “อาอิ เมื่อไรจะไปเที่ยวที่อื่นที่ไม่ใช่เดินอยู่ในโรงเรียนนี้สักทีล่ะ”
“อ่ะ เอ๋? ขอโทษนะค่ะ ถามใหม่อีกที่ได้ไหม?”อาอิที่เพิ่งหายจากภวังค์ถามกลับด้วยความงงๆ เพราะเธอไม่ได้ฟังคำถามที่คาซึมิถามมาแต่แรก
..รู้สึกว่า เธอจะไม่ได้ฟังเลยสินะ...
“งบไม่พอเรอะ ถึงได้เที่ยวแต่ในโรงเรียนน่ะ” คราวนี้อาอิฟังได้แจ่มแจ้ง
“เอ่อ...คือว่า งบมันก็ไม่พอจริงๆนั่นแหละค่ะ”เธอบอกพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ
....อาเมน...
เมื่อมาถึงดาดฟ้า เนเวียที่วิ่งนำหน้าทุกคนก็หยุดชะงัก ทำให้คนที่วิ่งตามมาชนกันล้ม ...
“จะหยุดก็ไม่บอกเลยนะ..อุ๊บ! กลิ่นอะไรเนี่ย แสบตาชะมัด” โทมิที่ในตอนแรกกำลังบ่นเนเวียก็ต้องเอามือปิดจมูกเนื่องจากมีกลิ่นฉุน
“อ๊อก! ฉันหะ..หายใจไม่ออก” มิกิบอก
“ไม่เป็นไรนะ” อาอิถามด้วยความเป็นห่วง
“มะ..เป็นไร” มิกิตอบกลับ
“มันเป็นกลิ่นของเกี๊ยวซ่าน่ะ” คาซึมิบอก
“งั้นฉันจะไปดูหน่อยว่ามันมาจากไหน”พูดจบโทมิก็เดินออกไป
....แต่กลิ่นมันก็แรงจริงๆ นั่นแหละ... เธอคิดในใจ...แรงจนแสบตาเลยแฮะ..
และเมื่อเธอเดินออกไปก็พบว่ากลิ่นนั้นมาจากเด็กน้อยตัวเล็กๆที่กำลังวิ่งไล่พร้อมกับปล่อยหมัดเกี๊ยวซ่าใส่เจ้าวัวที่หัวเหมือนบล็อกโคลี่อยู่...และเมื่อมองไปอีกทางก็เห็นพวกสึนะซึ่งตอนนี้กำลังแสบตากันยกใหญ่กำลังพยายามวิ่งตะครุบเจ้าสองตัวนั่น…
รู้สึกว่าจะชื่อแรมโบ้กับอี้ผิงล่ะมั้ง ถ้าฟังจากเสียงตะโกนของสึนะเมื่อกี้ไม่ผิด
แต่แล้วเจ้าวัวตัวน้อยน่าชังนั่นก็วิ่งสะดุดขาตัวเอง จนเผลอร้องไห้ออกมา
จากนั้นมันก็หยิบของบางหย่างออกมาจากหัวของตัวเอง
..เอ..นั่นมันอะไรหว่า คล้ายปืนจัง.. โทมิที่ยืนดูอยู่กำลังคิดด้วยความสงสัย
เฮ้ย!! ปืนจริงๆด้วย แถมเป็นปืนบาซุก้าอีกต่างหาก =[ ]=
...แล้วไอ้วัวนั่นมันเอามาจากไหนล่ะเนี่ยยย!..
ว่าแล้วโทมิก็รีบวิ่งไป เพื่อช่วยวัวน้อยด้วยความตกใจ
ผิดกับที่สึนะนั้น เห็นจนชินตา... = =
ปั้งง!!!
... ดูเหมือนว่าไม่ทันซะแล้ว
ควันจากการยิงปืนเมื่อกี้ได้กระจายไปทั่ว....
“คุณโทมิ!” อาอิตะโกนเรียกพร้อมกับมองหาโทมิ
แล้วก็มีเงาของใครบางคนเดินออกมากลุ่มควัน...
“สวัสดีครับ รุ่นที่สิบในอดีต ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” เสียงของคนๆนั้นได้ทักขึ้นมาพร้อมกับปรากฏร่างให้เห็น...
“แรมโบ้หนุ่ม!” สึนะทัก
“อ๊ะ! นั่นโทมินี่” มิโดกิชี้ไปยังโทมิซึ่งตอนนี้ถูกแบกออกมาอยู่บนหลังแรมโบ้...
“นามิโมริ? ที่นี่อีกแล้วเหรอเนี่ย” แรมโบ้พูดอย่างเซ็งๆก่อนจะวางร่างโทมิลง
ถ้าไม่ใช่ที่นี่แล้วจะไปที่ไหนละ..? -__-;; สึนะคิด “แล้วก่อนหน้านั้นนายอยู่ที่ไหนละ?”
“อิตาลี่ ทำงานอยู่น่ะครับ”
....ทำงานพังหรือว่าทำงานเจ๊งนะ..? ....
“เอาละ อย่ามาพูดกันอยู่เลย รีบพาโทมิไปที่ห้องพยาบาลก่อน” คาซึมิพูด
“ฉันไม่เป็นอะไร~” โทมิพูดตอบทันควัน เพราะรู้ว่าห้องพยาบาลนั้นมีข่าวลือเรื่องครูพยาบาล..
“สมองไม่ฝ่อก็ดีแล้ว - -” มาริเนะพูดแหย่
“งั้นถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้วละ มิโดกิว่าไปกันดีกว่า” มิโดกิพูดและเดินนำลงบันไดไป ตามติดๆไปด้วยเพื่อนๆ
.... ชมรมวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากมาย ฝ่ายมิโดกิต้องเอาดอกไม้ที่จัดแล้วไปส่งตามห้องต่างๆ เนเวียก็ได้วาดรูปด้วยสีสันต่างๆสมใจ ยาริฝึกว่ายน้ำ อาอิทำวารสารประจำเดือนธันวาคม โทมิฝึกเล่นแบตมินตันกับเรกิจังตามเคย คาซึมิฝึกเล่นบาสเก็ตบอล มิกิก็ฝึกเทนนิสตามคำสั่งคุณพี่มิโทยะ ..ส่วนมาริเนะ..
5.30 PM
@ Namimori School : ชมรมดนตรี
[ Marine Mode ]
ชิ.. ทำไมต้องมาอยูชมรมเดียวกับหมอนี่ด้วยนะ ไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย.. แถมหัวก็เป็นหมึกของเกลียดเราเลยด้วย! เกลียดหมึก!
“เอาละ พี่จะให้แบ่งเป็นวงนะ นับ ‘1 2 3 4 5 6’ ไปเรื่อยๆละ จะได้แบ่งวงให้” รุ่นพี่บอก รุ่นพี่คนนั้นมีเรือนผมสีทองมันวับ.. คงจะไม่ใช่คนญี่ปุ่น
ดีละ ฉันคงไม่อยู่วงเดียวกับนายนั่นหรอกน่า สบายใจได้ ฉันคิดปลอบใจตัวเอง
“ 2 ” ฉันได้ยินเสียงหมอนั่นพูด ว้ากก ทำไมต้องเลขที่ฉันชอบด้วย!! งั้น.. นะโมสองอย่ามา นะโมสองออกไป นะโมสองออกไปอย่ามา.. =_=;
“ 1 ” เสียงเริ่มต้นนับใหม่ดังขึ้น หลังจากจบคนที่ 5
“ 2 ” ฉันต่อ.......
“ เฮ้ย!! ” ฉันอุทานออกมาพร้อมกับคนๆนึง.. แน่นอน นายหัวปลาหมึกนั่นเอง ทั้งฉันทั้งหมอนั่นก็ทำหน้าแบบเดียวกัน.. ก็คือ.. O o!! ช็อคสุดขีด ไม่น้า = [ ] = !!!! นี่มันแย่ยิ่งกว่าเจออาเบะใส่ชุดหมีสีฟ้านั่งเก้าอี้ยาวหน้าห้องน้ำชายด้วยซ้ำไป!!
“ 6 ” สิ้นเสียงเด็กสาวคนสุดท้าย รุ่นพี่ก็เริ่มป่าวประกาศด้วยสีหน้าปีติ
“เอาละนะทุกคน แยกย้ายกันตามวงของตัวเองที่ได้ เขียนรายชื่อ หน้าที่ของแต่ละคน แล้วคิดชื่อวงมาด้วยละ!”
ว่าแล้วฉํนจึงเดินไปกลุ่มสอง.. ทำใจละกันฉัน
“ เอาละ เขียนละนะ ช่วยบอกชื่อของแต่ละคนกับผมด้วย ” เด็กชายปี1พูดและเริ่มเขียน วงที่สองนี้มีทั้งหมด 10 คน
“ รุ่นพี่ๆ บอกชื่อหน่อยครับ ” รุ่นน้องที่เขียนชื่อสมาชิกขาน
“อ๊ะ เอ่อ .. ทาคาฮาตะ มาริเนะ” ฉันพูดตอบ “ เล่นไวโอลินเป็น.. คีย์บอร์ดก็เป็นนะ ”
“ งั้นพี่เป็นคนเล่นไวโอลินละกัน ”
…. แล้วก็ชื่อวง ....
“ Tea Time! ” หญิงปี2ผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีทองบลอนด์นาม ริตา เคซ พูดขึ้น
“ เวลา.. น้ำชา?? ” ฉันทวนคำ
“อื้อ ฉันเป็นคนอังกฤษน่ะ ที่อังกฤษจะมีเวลาน้ำชาช่วงบ่าย ฉันจะชงชาให้ทุกวันเลย เอาไหมละ?” รีต้าพูดต่ออีก
“ เจ๋ง งั้นเอาชื่อนี้ตามที่มือคีย์บอร์ดของเราว่าละกันนะครับ” อ้อ จริงสิ ลืมบอกไป รุ่นน้องปี1คนนี้ชื่อ ซางะ ทาสึกิ เป็นคนที่เรียนเก่งเอาการ
“เอาละ งั้นส่งเลยละกันนะ” ริต้าพูดและคว้ากระดาษส่งให้รุ่นพี่หลังเขียนเสร็จ..
6.00 PM
@ Namimori School : ห้องรับแขก
“หา!! จริงหรือเปล่า?!” เสียงมิกิตะโกนขึ้น
“ อื้ม ” อาอิตอบ เรื่องอะไรกันหนอ..?
“ ฮิบาริให้ของขวัญอาอิเนื่องในวันเกิด มันแปลกตรงไหนละมิกิ? อย่างกับเธอไม่เคยได้ของขวัญวันเกิด..” คาซึมิพูดเชิงถามมิกิ
“ก็ ปกติเห็นหมอนั่นดูเงียบๆ(ดิบ/เถื่)อะดิ แล้วอยู่ดีๆมาให้ของขวัญอาอิทำไมละ?” มิกิพูดแย้งตอบ
“นั่นสินะ แล้วเขารู้วันเกิดเธอได้ยังไงละ?” คาซึมิถามอีก
“ใบสมัครเข้าโรงเรียน..” อาอิตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ
“แล้วมีอะไรอยู่ข้างในเหรอ?” มิโดกิพูดพลางมองผ่านรูๆหนึ่งที่เจาะไว้ข้างกล่อง.. แต่มองไปได้ไม่ถึงเสี้ยววินาทีมิโดกิก็ถอยกรูด
“มีอะไรเหรอ มิโดกิ?” โทมิถามขึ้นอย่างสนใจ
“มันเป็นสัตว์.. สัตว์ตัวนึง!!” มิโดกิพูดอย่างติดขัดเหมือนถูกบีบคอ
“สัตว์.. งั้นเหรอ ” อาอิพูดด้วยสีหน้าที่ใครๆก็งไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่..
“กำลังอยากได้สัตว์เลี้ยงอยู่เลยสินะ” คาซึมิพูดเหมือนเป็นคนเดียวที่รู้ว่าอาอิคิดอะไร
“เอ่อ.. ค่ะ..” อาอิตอบก่อนจะลงมือเปิดกล่องออก ปรากฏออกมาเป็น..
นกฮูก!!
“นกฮูกหิมะ..?” มิโดกิพูดอย่างสนใจแล้วรีบวิ่งตรงเข้าไปหาทันที
“น่ารักจังเลยย > [ ] <”
“นั่นสิๆๆ” เนเวียลุกขึ้นดู
“นกฮูกงั้นเหรอ ว่ากันว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งความปราดเปรื่องเลยนะ” ยาริเสริม
แอ๊ด
เสียงประตูเปิดขึ้น
“อ่า.. มาแล้วทุกคน” มาริเนะเดินเข้าร่วมวงสนทนาโดยไม่ตั้งใจเสียแล้ว..
“นกฮูกหิมะเหรออาอิ? น่ารักจังง!!”
“ค่ะ”
“ แล้วเธอจะตั้งชื่อมันว่าอะไรงั้นเหรอ?ๆ” มิโดกิถามอย่างสนใจ
“เอ่อ.... ” อาอิใช้เวลาคิดสักครู่ “ยูคิ”
“ชื่อเพราะดีนะ หิมะๆ >_< ” (ยูคิ : หิมะ) โทมิพูด ท่ามกลางการสนทนา แน่ละ ยังไงของขวัญก็ต้องมีการ์ดอวยพรให้เล็กๆน้อยๆเพื่อศิริมงคล ของขวัญของนายกรรมการคุมกฎก็เช่นกัน มีการ์ดอีกแผ่นด้วย ของใครกันนะ แถมยังมี..
“สร้อย?” ยาริพูดระหว่างเปิดกล่องเล็กๆในกรงนกฮูก
“เอ๋?.. มีนี่ด้วยเหรอ..” อาอิรับมาพินิจ
“ลองใส่ดูสิ สวยดีนะ ฉันก็ชอบไม้กางเขน” มาริเนะพูดขณะดื่มน้ำข้าวกล้อง อาอิฟังดังนั้นก็ทำตาม
“สวยดี.. ว่าแต่ กล่องนั่นมันอะไร?” คาซึมิพูดแล้วชี้ไปยังกล่องที่อยู่ข้างๆอาอิ
“สามง่าม.. ” อาอิพูดตอบ “ฉันได้มันมาจากใครก็ไม่รู้”
…‘จากใครก็ไม่รู้’ งั้นเหรอ? ... ยาริเริ่มคิดถึงบุคคลนิรนามที่ติดต่อเธอเมื่อวาน
“แล้วเหมาะมือดีไหมละฮับ?” มิกิถามหลังการพยายามเมินมิโดกิที่เอาแต่เล่นกับยูคิ นกฮูกหิมะของอาอิที่เพิ่งมีอิสระจากกรงสีเงิน
“อืม เหมาะมากเลยละ.. แถมนะ” อาอินำสามง่ามที่มีแค่ด้ามสีเงินสั้นๆกับง่ามเหล็กสีเงินอีกสามง่าม .. ทันใดนั้น ด้ามสีเงินก็มีด้ามสีนิลออกมาจากปลาย
“ส.. สุโค่ย!” มิกิพูดขึ้นอย่างตะลึงงัน
“ฉันว่ามันสะดวกดีน่ะ.. แถมยังเหมาะมือด้วย” อาอิพูดและทำให้ด้ามกลับเป็นเหมือนเดิม
“ก็เจ๋งดี แต่ว่า.. นี่มันก็เริ่มดึกแล้วนะ เข้านอนกันก่อนดีไหม..?” ยาริพูดและมองนาฬิกาที่แขวนอยู่เหนือประตู
“ก็ดีนะ” มิโดกิพูดแล้วทิ้งลงตัวกลิ้งกับพื้น
..... หวังว่าจะไม่เกี่ยวกับคนๆนั้น .... ยาริคิดพลางมองดูสามง่าม
...........................................................................
ความคิดเห็น