คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter VI : Special Day
4 December
7.00 PM
@ Namimori School
หลังจากนั้นทุกคนก็ออกจากชมรมมาเจอกันที่ห้อง....
.............สภาพแต่ละคนเหมือนไปออกสนามรบ ยกเว้นคุณคาซึมิที่พี่แกยังเหมือนเดิมตั้งแต่เช้าจดเย็น = =……
“เป็นไงบ้าง ทุกคน ที่ชมรมน่ะ.. ฉันมัวแต่นั่งมองหนุ่ม เอ้ย! นั่งซ้อมเทนนิสจนเมื่อยไปหมดเลย” มิกิกล่าวเสียงเอื่อย ด้วยความเหนื่อย เพราะอีตารุ่นพี่มิโทยะนั่นแหละ ให้ซ้อมจนหมดแรง
“ก็ดีนะ แต่เหนื่อยชะมัด” ยาริบ่นบ้าง
“ไม่เห็นจะดีเลย ได้วาดแต่รูป ขาวๆดำๆ อย่างกับรูปในทีวีสมัยโบราณยังงั้นแหละ” เนเวียก็บ่นด้วย
“แล้วโทมิล่ะ?” มิกิถาม
“ก็เหนื่อยดีนะ” โทมิตอบ
......เหนื่อยดี?.......... ทุกคนคิด
“ส่วนฉันจัดดอกไม้จนมึนเลย” มิโดกิกล่าวแทรกขึ้นมา
“ฉันเองก็หมดแรงกับการทำวารสารโรงเรียนเหมือนกันค่ะ” แม้แต่อาอิยังไม่เว้น
“.....ก็ดี ได้มีคนรับใช้เพิ่ม หึ! ..” คาซึมิแสยะยิ้มนิดๆ
เหลือแต่ มาริเนะ ที่เข้าห้องมาก็ไม่ยอมพูดจาอะไรอีก นั่งทำหน้าบูดอยู่บนเก้าอี้...
“เป็นอะไรไปเหรอ มาริเนะ” อาอิถามด้วยความเป็นห่วง
“มะ..ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย!” เธอตอบ แต่อาการก็บอกว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ
“มัวแต่ทำหน้าเป็นตูดหมึกอยู่นั่นแหละ” มิกิแซว
“อย่าพูดถึงหมึกได้ไหม พูดแล้วอารมณ์เสียชะมัด อ้อ! อีกอย่างฉันไม่ได้ทำหน้าเป็นตูดหมึกด้วย ยัยเพี้ยน!”
ว่าแล้วมาริเนะก็เดินปึงปังออกไป
.......ปะ..เป็นอะไรของเค้านะ = =?.........
…………………………………………………………………………
5 December
เช้าวันต่อมา.....
“อะ..อืม เช้าแล้วเหรอเนี่ย..” อาอิตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย “ทุกคน ตื่นได้แล้วล่ะ” อาอิเริ่มปลุกเพื่อนๆ
“หาว~” ง่วงจัง อยากนอนต่อ" เนเวียพูดแบบสลึมสลือ
“นั่นสิเนอะ ขอเวลา 5 นาที”มิโดกิบอกแล้วก็ทิ้งตัวลงไปบนที่นอนใหม่เพื่อขอเวลา 5 นาทีที่จะนอนต่อ
“เฮ้อ! ไม่อยากตื่นเลย”มิกิบ่น สงสัยเมื่อวายเธอคงจะซ้อมมากไปหน่อย
“เดี๋ยวฉันจะไม่ให้เธอตื่นไปตลอดกาล” มาริเนะแขวะ
“เบื่อจริง……..” ยาริไม่พูดอะไรมาก
“...............”ส่วนคาซึมิเองก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน
แล้วเมื่อทุกคนแต่งตัวเสร็จกำลังจะออกไปทานอาหารเช้า...
กริ๊งๆๆ..กริ๊งๆๆ
มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซึ่งเป็นของคาซึมิ
เธอหยิบมือถือขึ้นมาแล้วดูที่หน้าจอ.....
“ขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวตามไป” คาซึมิพูดแค่นี้แล้วก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง...
.................................
กริ๊งๆๆ ...กริ๊งๆๆ
เสียงโทรศัพท์ดังไปตลอดทางจนถึงทางที่ไม่มีคน
...คาซึมิลังเลว่าจะรับสายนั้นดีหรือไม่...
แต่แล้วก็ตัดสินใจรับ....
“ฮัลโหล” เธอพูด
[นั่นใช่คาซึมิหรือเปล่า?]
“ถ้าไม่ใช่แล้วจะเป็นใคร
[นั่นสินะ แล้วตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน]
“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกค่ะ แล้วบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าโทรมา แค่นี้นะคะ” พูดจบเธอก็ตัดสายทิ้งทันที
แล้วเมื่อเธอกำลังจะเดินกลับไปยังทางโรงอาหารก็มีเสียงคนทักขึ้นมาทางด้านหลัง
“ไง จำฉันได้มั้ย”
.....เธอจำเสียงนั้นได้ แม้ไม่ต้องเห็นหน้า ...ไอ้ผู้ชายหัวเหลืองในวันนั้นนั่นเอง.. ดีโน่..
“อยากโดนอีกใช่มั้ย” เธอพูด
“ไม่ล่ะ เกรงใจ” เขาพูดพลางคิดย้อนไปถึงอดีต
“แล้วนายต้องการอะไร” เธอรีบถามเพราะไม่อยากอยู่กับหมอนี่ให้หงุดหงิดเปล่าๆ
“ก็...เอ่อ...” เขาอึกอัก
“ก็ต้องการมาหาลูกศิษย์คนใหม่ไง” เสียงใหม่แทรกเข้ามา เธอจึงหันไปดู
“รีบอร์น!” ดีโน่เรียกชื่อผู้มาเยือนคนใหม่
“ลูกศิษย์?ของหมอเนี่ยนะ ! ไม่มีทางหรอก ” เธอบอกกับพลางชี้หน้าดีโน่
“แต่มันเป็นไปแล้ว หรือเธอไม่กล้า?” รีบอร์นท้า
“.........”เธอนิ่งเงียบไปชั่วครู่ หรือว่าเธอจะไม่กล้าจริง
“ฉันมีข้อเสนอ ถ้าเธอยอมเป็นลูกศิษย์ ฉันจะอนุญาตให้เธอใช้เจ้าหมอนี่ให้เต็มที่ ตามสบาย” รีบอร์นกล่าว
“เฮ้ยย! ไหงมาลงที่ฉันอ่ะ =[]=!! แค่นายบังคับให้ฉันรับยัยนี่เป็นศิษย์มันก็แสนสาหัสพอแล้วว~” เขาโอดครวญ
แต่ดูเหมือนคาซึมิจะถูกใจข้อเสนอของรีบอร์น…..
“ตกลง ฉันจะยอมเป็นศิษย์ ”
………………………………………………………………………
ทางด้านโรงอาหาร
“เมื่อไรคาซึมิจะมาสักที” เนเวียบอกในขณะทานข้าว
“นั่นสินะ เห็นบอกว่าจะตามมา งั้นเอาอย่างนี้ล่ะกัน เดี๋ยวฉันไปดูให้”ว่าแล้วยาริก็พูดตัดบทพร้อมกันนั้นก็เดินออกไป แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว คาซึมิก็เดินสวนกลับมา
“อ๊ะ! มาแล้วเหรอ พวกเรารอตั้งนานแน่ะ” โทมิบ่นเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าบ่นไปมากกว่านี้
“โทษที พอดีมีเรื่องนิดหน่อย” คาซึมิบอก “หิวแล้ว ทานข้าวดีกว่า” แล้วเธอก็เดินไปสั่งอาหารโดยไม่สนใจใครในขณะที่ยาริกลับมานั่งที่
ทุกคนมองหน้ากันแล้วก็คิดว่าคงไม่มีอะไร เลยก้มหน้าก้มตาทานอาหารของตนเองต่อ
“นี่ๆ มาริเนะ” มิกิทัก “เรื่องเมื่อวานโกรธอะไรมาเหรอ”
ปึ้ดๆๆๆๆ ...เสียงอาการเส้นเลือดในสมองแตกของมาริเนะได้กำเริบขึ้นแล้ว
...อุตสาห์ลืมไปแล้วแท้ๆเชียวนะ ชิ! ยังมาขุดซะได้...
แล้วมาริเนะก็ไม่พูดอะไร เธอวางช้อนส้อมลง แล้วนำจานไปเก็บ ทั้งๆที่ยังทานไม่หมดด้วยซ้ำ
“อิ่มแล้วเหรอจ้ะ?”อาอิถามอย่างหวาดๆ
“ไม่อยากกินมันแล้ว อารมณ์ไม่ดี ขอตัวก่อนนะ” หลังจากนั้นก็เดินขึ้นบันได้ไป แต่ระหว่างนั่น พลั่ก! เธอเดินชนเข้ากับใครเต็มๆจนเกือบล้มจากบันได
“เธอนี่มัน..จริงๆเลย เดินไม่เคยดูทาง” โกคุพูดอย่างโมโหเล็กน้อย
“แล้วนายล่ะ มีตาไว้ทำอะไร” เธอย้อน
“หน็อยแน่! ..” โกคุเดือด
“จะ..ใจเย็นก่อนนะ ทั้งสองคน”สึนะที่เดินตามลงมาได้ห้ามเอาไว้
ส่วนพวกสาวๆได้ยินเสียงทะเลาะก็หันมามองมาริเนะกับโกคุที่ตอนนี้เหมือนจะกัดกันตายไปข้าง
“มีอะไรกันเหรอ” ยามาโมโตะที่เดินมากับสึนะถามขึ้นโดยไม่รู้เรื่องราวเช่นเคย
“ก็ยัยนี่เดินมาชนฉันแล้วไม่ขอโทษ”โกคุแย้ง
“นายต่างหากที่ว่าฉันไม่ดูตามาตาเรือ”
แต่แล้วทุกคนก็ต้องเงียบเมื่อพวกกรรมการคุมกฎเดินเข้ามา...
“รีบๆไปซะ บอกแล้วใช่มั้ย ว่าฉันเกลียดการสุมหัว” ฮิบาริบอกเสียงเรียบ
“ค.. ครับ ครับ ไปกันเถอะนะ” สึนะรีบบอกโกคุเดระและยามาโมโตะ
ส่วนมาริเนะก็เดินกลับไปหาพวกเพื่อนๆ
แต่ในขณะเดียวกัน ทั้งยาริและคาซึมิสังเกตว่าตอนนี้หน้าของอาอิกำลังแดงเพราะอะไรกันหนอ?
.....คงรู้นะ.....
ความคิดเห็น