[KHR Special Fic] What Love!? ทัศนศึกษาอลหม่าน

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter V : At Host Club

 4 December

 5.00 PM

  @ Namimori School : ชมรมจัดดอกไม้

[ Midoki Mode ]

..  ล้าลา~ การจัดดอกไม้นี่มีความสุขจริงจริ๊งง~~ มิโดกิชอบทำอาหารกับจัดดอกไม้มากเลยละ! แต่ว่าทำทีไรโดนแม่ด่าว่า ‘ทำไมมันถึงเป็นสีดำมิดซะขนาดเนร้!!!!!!! แถมกลิ่นไหม้ยังหอมระทวยสุดๆ!!!! ’ ประจำเลยย มิโดกิดีใจมว๊ากกก เพราะมิโดกิต้องการกลิ่นหอมๆๆๆๆๆ(?) >.,< ชิโรเอะก็ชอบ ใช่มั้ยๆ

ว่าแล้วมิโดกิหันมาทางชิโรเอะ   ..นั่นไงๆ พยักหน้าด้วยละ!!..

          “ว้ายตายแล้วว~~ ดูน้องคนนั้นสิคะทุกคน จัดสวยมากเลยฮร้า >///<” หัวหน้าชมรมจัดดอกไม้พูดชมมิโดกิ ท่านเขาเป็นพวกเพศที่สามอะนะ ต้องเข้าใจๆ..

          “คุณน้องคะคุณน้องขา คุณน้องชื่อ มิโดกิ ใช่มั้ยคะ พี่ว่าน้องมีพรสวรรค์ในด้านจัดดอกไม้มากเลยละค่ะ! รับรอง จัดเก่งแบบนี้ หนุ่มติดตรึม!!~” หัวหน้าชมรมพูด

           “ว้าวๆ!! จริงเหรอๆ ถ้างั้นมิโดกิจะพยายามจัดให้สวยขึ้นกว่านี้อีกน้า~~ ” มิโดกิพูดอย่างนั้นใช่ว่าจะไม่ทำนะ! มิโดกิจะจัดอย่างสุดฝีมือเลยยย สู้ๆๆๆๆๆ >[]< ไฟต์... อะไรหว่า.. มิโดกิตกอังกฤษ.. TAT..

       มิโดกิตัดสินใจเลือกดอกทิวลิปและดอกกุหลาบมาแต่งแจกันเพื่อเอาไปแต่งห้องกรรมการคุมกฎ พอดีเขาสั่งมายังงั้นน่ะ! ..

5.00 PM

@ Namimori School : ชมรมเทนนิส

[ Miki Mode ]

ไอ้หยา.. มีแต่หนุ่มหล่อๆทั้งน้านเลยอะฮับ O,,O คนนั้นก็หล่อ คนนี้ก็เท่ อร๊ายยย >,,+  แต่ก็คงไม่เท่ากับ.. ยามาโมจจิจางงง >[]<!! เอ๊ะ แต่นี่มันชมรมเทนนิสนี่นา อ้าวเวรกรรม ลืมไปเลยว่ายามาโมโตะคุงอยู่ชมรมเบสบอลนี่ ช่างเถอะ ยังไงก็มาอยู่แล้ว ทำความรู้จักกับรุ่นพี่ดีก่าเนอะๆ

             “อ่า.. สวัสดีค่ะหัวหน้า” ฉันสน.เสนอหน้าเข้าไปหาพี่ชายคนนึงที่เป็นหัวหน้าชมรม รู้สึกว่าจะชื่ออะไรแย้ๆเนี่ยละ เอ๊ะ คงจะมิโทยะละมั้ง ฮาซากะ มิโทยะ

             “โย่ว! มิกิ เป็นไงบ้าง!”

             “สบายดีค่..” ฉันยังไม่ได้พูดคำว่าค่ะออกไป คำอื่นก็ออกมาแทนซะแล้วว “สบายดีดิวะ! ไม่งั้นจะมายืนสน.เสนอหน้าแถวนี้เรอะ!! -[]-” เวรกรรม! ดันหลุดปากออกไปเอง! ฉํนรีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีก่อนที่มันจะพูดต่อไป

              “เป็นคนที่แปลก.. จังเลยนะ =_=;;” คุณมิโทยะพูดแล้วโยนไม้เทนนิสมาให้ฉัน

              “เอ้า! ไปซ้อมต่อได้แล้วละ” เขาพูดต่อ เป็นคนที่ตัดบทเก่งจริงจริ๊งงง..

5.00 PM

@ Namimori School : ชมรมศิลปะ

[ Nevia Mode ]

  ฉันว่า.. ฉันอยากปั้นมากกว่านะ -__-;; นั่งวาดรูปขาวดำที่แสนไร้สีสันแบบนี้.. ไม่ช๊อบบ ไม่ชอบเอาเสียเลยย  ฉันชอบงานที่มีสีสันมากกว่า แต่งานแรกดันขาวดำนี่สิ น่าเบื่อจังเล้ยยย..

         
          “นี่พี่สาวสุดสวยๆ ขอทำงานอื่นได้มั้ยอ่า ทำงานนี้แล้วมันไม่มีสีสันในชีวิต T^T” ฉันขอร้อง แต่ท่าทางไม่ได้ผล

           “พี่ก็อยากให้อยู่หรอก แต่ว่าพวกกรรมการคุมกฎเขาสั่งมาน่ะ อดทนวาดหน่อยนะ” พี่สาวคนนั้นบอก อ๊ากกกก ฉันทำไม่ได้มากน้า..~

  ฉันจำใจต้องวาดต่อ .. เฮ้อ.. -A-.. แย่ชะมัดเลย ทำไมพวกกรรมการคุมกฎต้องมาสั่งด้วย ชิส์ แย่ชะมัดเลย คอยดูนะจบงานนี้ฉันจะละเลงสีให้ทั่วกระดาษเลยคอยดู!!

5.00 PM

@ Namimori School : ชมรมแบดมินตัน

[ Tomi Mode ]

     วู้ว~ สนุกที่สุดเลยย สนุกพอๆกับกระโดดเชือกเลยนะเนี่ยย ฉันน่ะ เคยเป็นแชมป์กระโดดเชือกกับแบดมินตันถึง 15 สมัย! เจ๋งไหมละ?! >0< แต่ตอนนี้ฉันเข้าชมรมแบดมินตัน เพิ่มความท้าทายมาอีกสักหน่อย! อุ๊ยตาย รุ่นพี่คนนี้ตีเก่งชะมัด

              “พอแค่นี้ก่อนนะโทมิ เดี๋ยวพี่ไปล้างหน้าก่อน” รุ่นพี่พูด

              “ค่า.. -0-” น่าเบื่อจริงเล้ยย.. ตอนนี้พวกคนอื่นจะทำอะไรกันอยู่นะเนี่ย.. อยากรู้จัง

               “โทมิจังนี่เก่งจังเลยนะ” มีสมาชิกชมรมเดินเข้ามาหาฉัน

               “ไม่เท่าไรหรอกจ้า เรกิจังก็เก่งเหมือนกัน เก่งกว่าฉันอีกด้วยซ้ำนา!” ถ้าอยากรู้ว่าเรกิสวยยังไงละก็.. ขอบอกเลยว่า.. โคตรสวยเลยว่ะ!! อ๊ะ! จริงสิ ลืมขอเบอร์พวกที่เหลือ เวรกรรม =()=!!

5.00 PM

@ Namimori School : ชมรมว่ายน้ำ

[ Yari Mode ]

ฉันว่าสระว่ายน้ำที่นี่ก็ใหญ่ดีนะ เจ๋งดี ชั่วโมงว่ายน้ำนี่น่าแกล้งคนอื่นให้ปวดใจเล่นเหลือเกิน.. -w-  ฮิฮิ เอ.. อยู่ที่นี่ยังไม่เจอพวกเหม็นขี้หน้าเลยแฮะ ก็ดี ถ้าเจอแม่จะเอายาพิษใส่ข้าวให้เป็น A little Present หึหึหึหึหึ

         กริ๊งงงงงงง.... กริ๊ง กริ๊ง ..

          “ยาริจังง~ เสียงโทรศัพท์ดังแน่ะ~” รุ่นพี่คนนึงขานเตือนฉัน

          “อื้อ ค่ะ..” ฉันตอบเพื่อให้รู้ว่าฉันรับทราบแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือ หน้าจอมือถือปรากฏเบอร์ของบุคคลนิรนามที่ฉันไม่รู้จัก

....ใครกันนะ....?  

หวังว่าคงจะไม่ใช่พวกโรคจิตเรียกค่าไถ่หรือคนบ้าข้างโรงเรียน..

ติ๊ด .. ฉันกดรับสายนั้นด้วยความกล้าๆกลัวๆ

           “ฮ..ฮัลโหล..?” ฉันพูด

           “…” ฉันไม่คิดว่าเขาจะตอบ.. แต่ดันได้ยินเขาคุยกับคนอื่นแทน ฉันจึงฟังเงียบๆ

           ‘นี่เหรอยาหิวางะ ยาริกะ? หลานสาวของบอสซิลเวอร์แฟมิลี่’  หมอนี่รู้จักปู่ของฉันได้ไง..?  แต่ที่แน่ๆ ถ้ามันรู้จักแฟมิลี่สีเงิน(หรือซิลเวอร์แฟมิลี่)คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

  ติ๊ด.. ตู๊ด.. ตู๊ด.. ตู๊ด.. ตู๊ด.. ตู๊ด ..

อ๊ะ วางสายไปซะแล้ว ทำไงได้ละ ไปซ้อมว่ายน้ำต่อดีกว่า ปวดหัวจริงเล้ย..

5.00 PM

@ Namimori School : ชมรมบาสเก็ตบอล

[ Katsumi Mode ]

ก็เหมือนกับชมรมทั่วๆไปนั่นแหละนะ แต่แตกต่างกันที่มีคนน่ารำคาญอยู่หลายคน ไม่ชอบเลยจริงๆ..

            “เฮ้! ทุกคน มีเด็กใหม่เข้าชมรมเราแน่ะ!” ชายคนนึงได้เดินเข้ามาพร้อมกับฉัน.. คงจะชื่อว่าทาคาจิ นาโอกิ ละมั้งนะคงเป็นหัวหน้าชมรม ถ้าจำไม่ผิด

            “เฮ้ย! จริงดิ!!” ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันและดูท่าทางสนใจคาซึมิมาก..

             “ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอสาวน้อย?” คนในชมรมคนนึงถาม

             “คาซึมิ.. ฮิงาโตะ คาซึมิ แล้วก็อย่ามาเรียกฉันว่าสาวน้อย” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเคย แต่ก็ไม่รู้สึกพอใจนิดๆ

             “เห็นอย่างเนี้ย เก่งจริงรึป่าวละ เอางี้ละกันนาโอกิคุง ให้ยัยนี่มาแข่งกับฉัน ถ้าฉันชนะ เตะยัยนี่ออก ถ้าฉันแพ้ ให้ยัยนี่อยู่ก็ได้!” เสียงเด็กหญิงม.ต้นคนนึงในชมรมพูดท้าทาย

              “อย่าเลยน่ะเมริ” นาโอกิเตือนอย่างหวังดี

              “ฉันรับคำท้า..” ฉันตอบเสียงเย็น “งั้นถ้าฉันชนะ เธอต้องทำตามที่ฉันสั่ง.. เข้าใจไหม..?” ฉันตอบเสียงเย็นเช่นเคย.. นานๆทีจะมีคนที่กวนส้นได้ขนาดนี้ละนะ..

               “..!” เมริกลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “ก.. ก็ได้! ฉันรับคำท้าเธอ นังปีศาจ!!”เมริใช้คำว่าปีศาจแทนคำสรรพนามที่ใช้เรียกคาซึมิ

              “งั้น.. ฉันขอตั้งกติกาในฐานะหัวหน้าชมรมละกัน..! ใครชูตบาสได้มากที่สุดภายในหนึ่งนาทีคนนั้นชนะ!” นาโอกิพูดสั่ง

               “โถ่ เรื่องกล้วยๆ! ฉันชนะยัยปีศาจนี่ชัวร์!” เมริพูดอย่างมั่นอกมั่นใจสุดๆ

               “หึ..” ฉันไม่พูดอะไรมาก เพราะถ้าฉันพูดฉันแพ้ก็หน้าแตก -__-

               “งั้น.. 3 .. 2 .. 1 .. เริ่มได้!! ” สิ้นเสียงนาโอกิ เมริและคาซึมิเริ่มชูตบาส ทั้งสองคนฝีมือไม่ลดหลั่นกันเลย แถมเร็วอีกต่างหาก

                “ท่าไม้ตาย!!~ บอลสิบหาง!!~” เมริตะโกนและทุ่มบอลสิบลูกขึ้น

                “หยึย.. นั่นเมริได้.. 1..2..20ลูกแล้ว! สาวน้อยคนนั้นแพ้ชัวร์เลย!!” สมาชิกชมรมที่เป็นคนเดียวกันกับคนที่ถามชื่อคาซึมิในตอนแรกตะโกน

                “ฮึ คิดเรอะว่าท่ากระจอกๆอย่างนั้นจะเป็นท่าที่เอาชนะชั้นได้เหรอ.. แต่ท่าทางเธอจะเป็นมือสมัครเล่น ฉันออมมือให้ก่อนละกัน” ฉันพูดอย่างนั้นเพราะไม่มีใครคิดที่จะนับลูกที่ฉันทำได้เลยแล้วชูตบาสต่อไปเรื่อยๆ..

..............

.....56….57…..58….59…..

ปี๊ดดดดดดดด!!~~

เสียงนกหวีดแสดงให้เห็นว่าหมดเวลาแล้ว ซึ่งเมริรู้สึกพอใจกับผลงานที่ตนเองทำมาก.. ตรงข้ามกับคาซึมิที่ไม่ได้สนใจกับผลงานของตัวเองเท่าไรนัก

              “เมริจังชูตได้98ลูก” สมาชิกชมรมพูดขึ้น ถึงจะดูเวอร์ไปหน่อย แต่นี่เป็นเรื่องจริง..

               “ส่วนรุ่นพี่คาซึมิ.. 2..4..6..8…12…24…48…” สมาชิกชมรมคนนึงนับ “โอ้โฮ! ไม่น่าเชื่อ! 169 ลูก!!” เอ๊ะ! ส่อวาย!! =[]=!!

               “!!!! ไม่จริงน่ะ!! โทรุ!! นายนับผิดรึปล่าว!? ” เมริแย้งขึ้น

               “ไม่ผิดหรอกเมริ ประสบการณ์นับลูกของฉันน่ะขั้นเทพเลยนะ”

               “ฮึๆ ว่าไงละยัยพระเมรุ เธอได้เป็นสุนัขรับใช้ชั้นแน่..” ฮึๆ แค่คิดก็สนุกแล้วสิ..

5.00 PM

@ Namimori School : ชมรมประกาศข่าว

..เฮ้อ.. ชมรมประกาศข่าวนี้ก็.. หัวหน้าชมรมเทศนายาวจังเลย.. ฉันได้แต่นั่งฟังไปเรื่อยๆเท่านั้น ทำอะไรนอกจากนั้นไม่ได้หรอก..เพราะว่านี่เป็นงานของฉัน ยังไงฉันก็ต้องฟังให้เข้าใจจนแจ่มแจ้งกระจ่างชัด -A-..

            “เอาละ มาแบ่งหน้าที่กันเป็นกลุ่มนะ!” หัวหน้าชมรมพูดขึ้น

            “แบ่งเป็นกลุ่มวารสารโรงเรียน20คน กลุ่มรายการวิทยุ40คน และกลุ่มรายการโทรทัศน์ 60 คน แบ่งกลุ่มกันได้!” แน่ละค่ะ.. ชมรมนี้มีสมาชิกทั้งหมด120คน ยังไม่รวมหัวหน้าชมรมและผู้ช่วยอีกสองท่าน เอ.. ว่าแต่ฉันจะเลือกกลุ่มไหนดีนะ.. กลุ่มวารสารก็คงดี กลุ่มวิทยุก็กลัวพูดผิด ส่วนกลุ่มรายการโทรทัศน์ก็...... อย่าเลยดีกว่า.. กลุ่มวารสารละกัน .. ว่าแล้ว..ฉันก็เดินเข้ากลุ่มวารสารที่มีผู้ช่วยมือซ้ายของหัวหน้าชมรมถือป้ายอยู่ว่า ‘Namimori Magazine’ ..

            “อ้าว อาอิจังก็เข้ากลุ่มวารสารเหรอ?” ผู้ช่วยคนนั้นทักฉัน

            “ค่ะ”

            “งั้นเธอเป็นฝ่ายตอบมุมคำถามในวารสารละกันนะ >wO” ผู้ช่วยคนนั้นพูดอย่างไม่ทันให้ฉันจะตั้งตัว

             “ค..คะ!?”

             “เอาเถอะน่า ถึงเธอจะอายุแค่14แต่ประสบการณ์ก็เยอะกว่าชาวบ้านเขา ” ผู้ช่วยคนนั้น.. รู้อะไรเกี่ยวกับฉันเยอะเลย ทำไมถึงรู้ละเนี่ย =_=;;

             “ก็ได้ค่ะ” ฉันจะใจยอมรับมัน.. เฮ้อ.. -__-;; แต่ก็ดีนะ จะได้คุยกับคนอื่นๆในโรงเรียนมากขึ้น

              “งั้นก็วิเศษไปเลย! อ้อจริงสิ พี่ชื่อโออิคาวะ ไดกินะ เรียกยังงั้นก้ได้” ฉันไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน

             “เป็นรองกรรมการคุมกฎน่ะนะ” 

             “o_O!!” ฉันทำหน้าตกใจ มิน่าละเขาถึงได้รู้จักฉัน.. แต่ถ้าเขาไม่บอกก็ไม่รู้นะเนี่ยว่าเป็นรองกรรมการนักเรียนน่ะ! =()=! ออกจะบริสุทธิ์ซะขนาดนี้!

              “เอ้า อย่ามัวตกใจ ไปต่อแถวได้แล้ว”

              “ค..ค่า..”

5.00 PM

@ Namimori School : ชมรมดนตรี

ชิชะ! ดีนะเนี่ยที่ชมรมดนตรีวันแรกมีแค่นัดบอด ฉันเลยชิ่งกลับห้องรับแขกก่อน ดีชะมัด .. เอ๊ะ ไหมพรมที่ยาริจังถักนี่สวยจัง อยากถักได้แบบนี้บ้าง ฉันทำเป็นแต่แบบเฟรม -__- เมื่อไรพวกคนอื่นๆจะกลับมานะ -_- แต่มันแย่สุดๆที่ต้องเจอกับนายหัวปลาหมึกนั่น ไม่ชอบเอาเสียเล้ยย -*- หน้าตาก็ทุเรศ หัวก็ปลาหมึก นิสัยก็เลว ชิ !!