คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter IX : เหตุเกิด
@ Tsuna’s House
หลังจากนั้นทุกคนก็เดินกันไปจนถึงบ้านของสึนะ
แอด~ เสียงประตูที่สึนะได้เปิดออกพร้อมกับพวกเพื่อนๆที่กำลังเข้าบ้าน
“ผมกลับมาแล้วครับ” สึนะบอกแม่ของเขาที่ตอนนี้กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว
“สวัสดีนะคะ/ครับ” เพื่อนของสึนะทักทาย
“อ้าว! กลับมากันแล้วเหรอจ้ะ” แม่ของสึนะขานรับ
“อ้อ! แม่ครับ นี่เป็นเพื่อนใหม่ของผม เนเวีย โทมิ ยาริกะ มิกิ แล้วก็มาริเนะครับ ส่วนนี่ก็แม่ฉันชื่อนานะ”สึนะแนะนำเพื่อนใหม่ให้กับแม่ของได้เขารู้จักและแนะนำให้แม่ของเขาให้เพื่อนใหม่รู้จัก -_-;;
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ้ะ ^^” คุณนานะบอกพร้อมกับยิ้มให้
แต่แล้วอยู่ดีๆ โกคุเดระก็หน้าซีดปวดท้องขึ้นมากะทันหัน
“โกคุ เป็นอะไรรึป่าว”ยามะที่อยู่ใกล้ๆกันนั้นถาม
=[ ]= <<สีหน้าของเจ้าหมึกในเวลานี้
แล้วทุกคนก็ได้รับคำตอบเมื่อเบียงกี้เดินออกมาจากครัว = =
“เหมือนเดิมเลยนะเจ้าเด็กคนนี้”เบียงกี้พึมพำ
“ว่าแต่คุณน้ามีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ?”ฮารุกับเคียวโกะหันมาถามคุณนานะ
“งั้นช่วยไปซื้อของตามรายการที่จดทีนะ”คุณนานะยื่นกระดาษที่จดชื่อของที่จำเป็นต้องชื้อพร้อมกับตะกร้าแล้วก็เงิน
“ว้าว งั้นฉันขอไปด้วยนะ”เนเวียบอกเหมือนกับเพื่อนคนอื่นกำลังจะบอก
“งั้นก็ไปกันเลย”ฮารุพูดพร้อมกับรีบวิ่งออกไปข้างนอกเป็นคนแรก
หลังจากนั้นทุกๆคนก็เดินตามฮารุกับเคียวโกะออกไปข้างนอก
“จะไม่ให้ฉันตามไปดูพวกเด็กๆจริงๆเหรอรีบอร์น”เบียงกี้ถามรีบอร์นซึ่งตอนนี้ใส่ชุดพลางตัวเป็นกระถางต้นไม้สีกลมกลืนอยู่ข้างถังขยะ = =;;
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เชื่อฉันสิ”รีบอร์นเอ่ยเสียงเรียบ
........................................................................
9.45 AM
@ Namimori supermarket
“อืม..เหลือไข่ไก่ กับน้ำตาล” เคียวโกะอ่านรายชื่อของที่เหลือที่ยังไม่ได้ซื้อพลางเดินไปหยิบน้ำตาลที่อยู่ใกล้ซึ่งเป้นหนึ่งในลิสต์
“น้ำตาลเรียบร้อย งั้นต่อไปก็เป็นไข่ไก่สินะ”โทมิเอ่ยพร้อมกับเดินไปหยิบไข่ไก่ที่อยู่ถัดไป
“ทีนี้ก็หมดแล้วล่ะ เราไปชำระเงินกันเถอะ”อาอิบอกแล้วก็ชี้ไปยังเคานท์เตอร์
..............................................................................................
เมื่อที่ชำระเงินเสร็จแล้ว......
โครกกก~ ครากกกก~
เสียงท้องร้องของใครน่าเกลียดจัง - -**
“แฮะๆ ของฉันเองล่ะ ก็ฉันหิวนี่นา -3-“ ต้นเสียงก็มาจากมิโดกินี่เอง
“เฮ้อ..ก็เธอไม่ยอมกินข้าวเช้าเองนี่นา”มาริเนะบ่น
“แต่ฉันก็หิวเหมือนกันนะ”ยาริกะเริ่มแทรก
“งั้นเราหาอะไรกินก่อนดีมั้ย”อาอิเสนอ
.....ซึ่งดูเหมือนว่าทุกคนจะตกลง......
ยกเว้นโกคุเดระ
แล้วภารกิจมองหาร้านอาหารก็เริ่มขึ้นโดยมีกติกาว่าต้องมีราคาถูกและอร่อยยย!
จนผลสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านทาโกะยากิ
“งั้นกินอันนี้ก็แล้วกัน ตรงตามเงื่อนไขเป๊ะ”มิกิบอก
“น่ากินจังเลย”มิโดกิที่ตอนกำลังมองไปทั่วร้านเหมือนจะเขมือบ
....หิวขนาดหนัก....
หลังจากนั้นทุกคนก็สั่งและก็ได้กินทาโกะยากิกันอย่างอร่อดอร่อยสมราคา
....................................................................................
10.00Am
@Namimori school
Katsumi Mode
ตัดฉับกลับมาที่ห้องรับแขกบ้าง
ซึ่งตอนนี้คุณคาซึมิที่ไม่ได้ไปบ้านสึนะด้วยกำลังนั่งอ่านหนังสือพร้อมฟังเพลงในมือถืออย่างสบายใจไร้กังวล.....
กุกกักๆ กุกๆ กักๆ
เจ้านกฮูกยูคิกำลังกางปีกบินพั่บๆไปมาอยู่ในกรงอย่างบ้าคลั่งจนทำให้เกิดเสียงขึ้น
“เดี๋ยวก็จับไปทำแกงซะหรอก! เจ้านกฮูก!” - -+++
ฉันดุเจ้านกฮูกตัวดีที่กำลังสั่นกรงไปมาด้วยความรำคาญให้หยุด...ซึ่งมันก็ได้ผล
...อย่างน้อยมันก็คงคิดได้ว่ายังไม่อยากตายในหม้อแกง….
เฮ้อ! น่าเบื่อชะมัด
แต่แล้ว... กุกกักๆ กุกๆกักๆ
เอาอีกแล้วเหรอเจ้านกฮูก... - -++ สงสัยคราวนี้อยากตายจริงสินะ
....จะเอาแบบผัดเผ็ด สามรส หรือต้มยำทำแกงดี...
แล้วฉันก็คิดสรรหาร้อยแปดวิธีในการฆ่านกฮูก
……………………………………………………………………………….
“อิ่มจังเลย”เนเวียเอ่ยพร้อมกับดื่มน้ำตาม
“นั่นสินะ อร่อยด้วย”โทมิพูดขึ้นบ้าง
“งั้นก็กลับกันได้แล้วล่ะ”มาริเนะที่เงียบอยู่ตั้งนานก็พูดบ้าง
“อืม”ทุกคนตอบรับ
ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินกลับ ก็มีบางอย่างเกิดขึ้น
บึ้ม! บึ้ม! บึ้ม! ตูม! เช้ง!
การปะทะกันเมื่อกี้ทำให้บริเวณนั้นปกคลุมไปด้วยหมอกฝุ่นควันแล้วอาจจะมีเศษวัสดุตกใส่หัวอีกนิดหน่อย
ผู้คนที่อยู่แถวนั้นรีบหนีกันจ้าละหวั่น แม้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม หนีไว้ก่อนพ่อสอนไว้ อย่าทำตัวเป็นไทยมุงเดี๋ยวตาย = =
นอกจากซะจากว่ามีคนอยากตาย....
แล้วดูเหมือนว่าควันก็ค่อยๆเริ่มจางไปเผยให้เห็นการต่อสู้ระหว่างคนสองคน…
คนหนึ่งมีผมสีบลอนด์ซีดซอยยาวประบ่า ตาสีฟ้า รูปร่างบอบบางจนไม่น่าเชื่อว่าจะถือบูมเมอแรงขนาดใหญ่นั่นไหว ซึ่งตอนนี้ตามตัวมีรอยแผลเต็มไปหมด
ส่วนอีกคนหนึ่งใส่ชุดสีเทาดำ ผมสีขาวยาวสลวย กำลังถือดาบที่คมกริบ...
แล้วก็สู้กันไปมา จนในที่สุดคนตัวเล็กผมสีบลอดน์ก็พลาดท่าถูกเตะกระเด็นออกมาจนมาชนสึนะที่กำลังจะรีบหนี
พลั่ก! โอ๊ย!
“อ๊ะ! ขอโทษทีนะขอรับคุณ” เมื่อเห็นว่าผู้เคราะห์ร้ายเป็นใครก็ตกใจพร้อมกับหยิบรูปในกระเป๋าออกมาดู
.....คนเดียวกันกับในรูปเป๊ะ! ฟันธง ใช่ชัวร์.....
“มะ..มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย”สึนะเริ่มงง
“เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลังนะขอรับคุณสึนะ”เขากล่าว
“แล้วนายรู้ชื่อฉันได้ยังไงเนี่ย”
“ทีนี้จะยอมบอกมาได้หรือยัง ว่าแกมาที่นี่ทำไม!“ชายผมสีขาวตวาดลั่น
“ไม่วันบอกหรอก!”ชายผมสีบลอนด์ตะโกนตอบกลับแล้วหันมาพูดกับสึนะว่า”รีบไปเถอะขอรับ”
ความคิดเห็น