คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter8 : ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
ในรถของเพิร์ธ...
"นี่...ไอ้คีนแกเหม่ออะไรวะ!!" เพิร์ธเหลือบมองคีนผ่านกระจกรถเป็นระลอก เพราะเพื่อนหนุ่มสุดซี้ของเขาดูเหม่อลอยเหลือเกิน
"เปล่านี่...แค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ" คีนบอกกับเพิร์ธแต่สายตาของเขากลับจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง
"คิดถึงยัยไอรีนก็ไม่บอก เอาป่ะ! ฉันมีเบอร์นะ ^^" เพิร์ธใช้มือข้างซ้ายของเขาล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงส่วนอีกมือหนึ่งก็ยังคงจับพวงมาลัยอยู่
"ไอ้เพิร์ธ!!! ใช่เวลามาเล่นมั้ยวะ" ชายหนุ่มหันไปตะคอกใส่คนข้างๆ พลางทำหน้าไม่สบอารมณ์
"โอเคๆ ฉันล้อเล่น เห็นตอนที่ฉันจะไปรับ ฉันเห็นแกยืนอยู่หน้าบ้านยัยเด็กนั่นยังพูดจากวนประสาทเธออยู่เลยนี่ว่ะ"
"มันก็ใช่ ฉันว่าอย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย ฮ้าว~ ฉันง่วงแล้วขอนอนก่อนนะ" ว่าแล้วคีนก็หลับไปทันที
"อย่ามาทำเป็นหลับเลยไอ้เพื่อน หึๆ!" เพิร์ธกลั้นหัวเราะในลำคอ
(End Keen Part)
ด้านไอรีน
"แอร์บัส... เจ๊กลับมาแล้ว~!" เสียงของไอรีนดังไปทั่งบ้านที่ไฟเปิดอยู่แค่ห้องนั่งเล่น
"..."
"แอร์บัส แกหลับรึยังน่ะ" ร่างบางตะโกนถามเพื่อความแน่ใจอีกที ก่อนจะเดินไปที่โซฟา
"..."
"สงสัยหลับแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย ถ้าไอน้องบ้าไปเห็นนายคีนมาส่งฉันที่บ้านต้องโทรไปรายงานพ่อกับแม่แน่ๆ "
"เจ๊...! ไปไหนมา แล้วเมื่อกี้ใครมาส่ง" น้องชายตัวดีถามพี่สาวของตนเองอย่างจับผิด
"แกมานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบยะ!!" ไอรีนพยายามปรับสีหน้าของตนเองให้นิ่งที่สุด
"ก็ตั้งแต่ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้านแล้ว เค้ารอเจ๊ตั้งนาน หายไปตั้งแต่บ่ายสามโมง กลับมาบ้านก็จะสามทุ่มแล้ว แถมยังให้พี่ชายหน้าหล่อมาส่งถึงบ้านอีก -*-"
"ใครใช้ให้รอล่ะ ฉันไม่ได้บอกให้รอสักหน่อย ไปนอนได้แล้วไป~!" ไอรีนโบกมือไล่ไอ้เจ้าน้องตัวแสบ
"ก็ได้ เค้าจะไปนอนก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าจะมาเค้นเจ๊ต่อ เรื่องนี้ไม่จบแน่!!" แอร์บัสพูดก่อนจะเดินจ้ำอ้าวขึ้นห้องไป
"ยุ่งไม่เข้าเรื่องน่า มันไม่ใช่เรื่องของเด็กซะหน่อยอีกอย่างระหว่างพ่อกับแม่ไม่อยู่ท่านให้ฉันดูแลเรื่องในบ้าน ไม่ใช่แกซะหน่อย!! อย่าคิดจะมาสั่งฉันนะ ฉันจะงดค่าขนมแกเลยคอยดู!!!" ไอรีนตะโกนไล่หลังแอร์บัสไป ก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำนอนเช่นกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น
"วันนี้อากาศดีจังเลย >.,<" ฉันพูดกับตัวเองพลางเดินขึ้นบันไดห้อง
วันนี้ฉันมาเช้าอีกแล้ว ^o^ แหงล่ะ~! กะจะมารีบทำรายงานให้เสร็จนะสิ แต่...ขอโทษเหอะ ใครเป็นคนสร้างบันไดตึกมิทราบ เหนื่อยเป็นบ้าเลย = =
และแล้ว....ในที่สุดฉันก็เดินมาถึงห้องสักที >< ว่าแต่....ใครมานั่งทำงานอยู่ในห้องอ่ะ ฉันรู้สึกคุ้นๆ นะ
"สวัสดีจ๊ะไอ...^o^" เมเปิ้ลนั้นเอง เธอทักฉันด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม
"สวัสดีจ้า วันนี้มาเช้าจริงๆ เลยนะเพื่อนฉัน ^^"
"เธอก็เหมือนกันแหละน่า จะมาทำรายงานให้เสร็จหรอไอ..."
"อื้ม...^^ เอ่อ...ว่าแต่เธออยู่คนเดียวหรอ??" ฉันลองถามเมเปิ้ลเล่นๆ ดู เพราะฉันเห็นกระเป๋าที่แสนจะคุ้น(มั้ง)ตั้งอยู่ข้างๆ โต๊ะของเมเปิ้ล แหงล่ะ~! มันจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจาก เพิร์ธ!!
"เปล่าหรอกจ๊ะ ฉันกับเพิร์ธน่ะนัดกันว่าวันนี้จะมาทำรายงานกันเช้าๆ น่ะ"
"อ๋อ...อืม แหม!เดี๋ยวนี้สนิทสนมกันจังเลยนะคู่นี้ >.O" ฉันแกล้งแซวยัยเมเปิ้ล ฉันแอบเห็นยัยนี่หน้าแดงด้วยล่ะ ต้องมีอะไรแน่ๆ เอ๊ะ! แล้วไปนัดกันตอนไหนหว่า?
"อะ...เอ่อ แล้วไม่ดีหรอ ก็เราเป็นบัดดี้กันแล้วนี่ต้องสนิทกันเข้าไว้ จริงป่าวล่ะ -///-"
"โอเค๊~! งั้นฉันขอตัวไปนั่งทำรายงานของฉันเหมือนกันนะ ไอ้หมอนั่นไม่คิดจะมาเช้าๆ ช่วยฉันทำเลยรึยังไง" ฉันเริ่มบ่น
"เธอหมายถึงคีนน่ะหรอ?" เมเปิ้ลเธอแกล้งโง่รึเปล่าเนี่ย -*-
"จะให้ฉันหมายถึงใครซะอีกล่ะ เอาเหอะๆ ฉันทำคนเดียวก็ได้ไม่ง้อหรอก ถึงมันจะเป็นงานคู่ก็เหอะ"
"ไอ...คีนน่ะเค้ามาก่อนฉันกับนายเพิร์ธซะอีกนะ เธอไม่เห็นกระเป๋าของเขาหรอ *.*" เพล้ง!! <<เสียงหน้าฉันแตกเองแหละ =.,=
"อ้าว...หรอ แล้วหมอนั่นอยู่ไหนซะล่ะ?" ฉันถามเมเปิ้ลเผื่อเธอจะรู้ แล้วฉันจะสนใจไปทำไมกัน -^-
"ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าเธออยากรู้ก็ลองไปตามหาเขาดูสิ บางทีเธออาจจะเดาถูกก็ได้นะไอ ^^"
"หมายความว่าไงเมเปิ้ล เธออย่าพูดแบบนี้นะฉันรู้สึกทะแม่งๆ ยังไงก็ไม่รู้ -^-"
"เปล่านี่จ๊ะ ^^" เมเปิ้ลฉีกยิ้มให้ฉัน -*- ช่างเป็นยิ้มที่แอบแฝงอะไรเช่นนี้...
"โอเค๊!!! ก็ได้ฉันจะไป 'ลาก' คอไอ้หมอนั่นมา เพราะฉันทำตั้งเยอะแล้วนายนั่นไม่เห็นช่วยกันบ้างเลย เหอะ! "
พอฉันเดินออกมาจากห้องแล้วฉันก็คิดถึงสถานที่แรกที่จะไปหานายนั่นดู แต่เอ๊ะ...! แล้วทำไมฉันถึงต้องลงทุนถึงขนาดนี้ด้วยเล่า ทำให้มันยุ่งยากจังเลยเรา -^- แต่ก็เอาเหอะวันนี้ฉันจะใช้นายนั่นให้หนักเลยคอยดู!! โทษฐานที่คืนนั้นบังอาจมากวนประสาทฉัน นายตายแน่ หึหึ!! =.,=
ฉันเดินไปเรื่อยๆ แต่ด้วยสายตาอันแหลมปรี๊ดของฉัน - - ฉันเห็นเพิร์ธยืนซื้อน้ำอยู่ สงสัยจะเอาไปให้เมเปิ้ลแน่เลย นายคงไม่บ้ากินคนเดียวตั้งสองแก้วเบอเริ่มหรอก = = คิคิ ลองไปถามเพิร์ธดูดีกว่าเผื่อว่านายนั่นจะรู้ว่านายคีนมันอยู่ที่ไหน... ฉันก้าวฉับๆ ไปหาเพิร์ธที่ร้านน้ำซึ่งเป็นจังหวะที่เขาหันมาพอดิบพอดี
"เธอตามหาไอ้คีนมันหรอ??" นั่นคือประโยคแรกที่เขาพูดกับฉัน พระเจ้า!! เขารู้ใจฉันได้ยังไงกัน นายคงไม่ใช่แวมไพร์เอ็ดเวิร์ดรูปหล่อที่สามารถอ่านใจคนอื่นได้หรอกนะ >.,<
"นายรู้ได้ยังไง? "
"มันอยู่บนดาดฟาตึกสี่ นู่นน่ะ ฉันว่ามันดูซึมๆ ตั้งแต่เมื่อคืนวันเสาร์แล้วนะ ฉันว่าเธอคงทำให้มันหายซึมได้นะ ช่วยหน่อยก็ละกัน" เขาไม่พูดอะไรมากแต่เขาเหมือนขอร้องฉันยังไงก็ไม่รู้?! โอเคฉันไปก็ได้!!
"นายตอบไม่ตรงกับที่ฉันถามเลยนะ แต่ก็เอาเหอะ ขอบใจที่บอกก็ละกัน ฉันขอตัวไปลากคอหมอนั่นมาทำรายงานต่อก่อนก็ละกันนะ ^^" ฉันฉีกยิ้มให้เพิร์ธก่อนจะวิ่งไปบนดาดฟ้าของตึกสี่ นายนี่บ้าหรือยังไง ไปซะไกลเชียวเลยนะ ฮึ่มมม...=.,=
ในที่สุด...! ฉันก็วิ่งหอบแฮ่กๆ มาถึงดาดฟ้าตึกสี่จนได้ หมอนั่นอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วยแถมยังนั่งเอาขาห้อยโทงเทงอยู่กลางอากาศอีกต่างหาก นายนั่นดูซึมๆ อย่างที่เพิร์ธบอกจริงๆ ด้วย เป็นอะไรของเขาน่ะ แล้วฉันจะมาห่วงนายนั่นทำไม?? -^- ฉันเลยเดินไปนั่งข้างๆ กับเขา
"นายมีเรื่องอะไรรึเปล่า??" นี่ฉันพูดอะไรออกไปน่ะ -*-
"เธอยุ่งอะไรด้วยล่ะ!!" อ้าว...นายนี่คนอุตส่าห์พูดดีๆ ด้วยนะ กลับมาหาว่าฉันยุ่งซะงั้น แต่ฉันคิดว่าฉันก็ยุ่งเรื่องของเขาจริงๆ อ่ะนะ -^-
"นาย! ฉันอุตส่าห์ถ่อสังขารมาถึงที่นี่เชียวนะ ฉันจะมาลากคอนายออกไปทำรายงานต่อต่างหาก แต่ดูจากท่าทางนายแล้วฉันคิดว่าฉันคงต้องทำต่อคนเดียวแหงๆ เลย จริงป่ะ!!"
"ฉันไม่มีอารมณ์ เธอทำต่อไปคนเดียวเหอะ แล้วถ้าฉันมีอารมณ์ทำเมื่อไหร่ฉันก็จะทำ"
"นายนี่พูดง่ายเน๊อะ ฉันทำคนเดียวตั้ง60% งั้นฉันส่งคนเดียวยังจะดีซะกว่า เอิ่ม...ว่าแต่ว่านายมีปัญหาอะไรรึเปล่า เล่าให้ฉันฟังก็ได้นะ ถ้ามันจะทำให้นายสบายใจขึ้นแล้วนายก็จะได้มาทำงานกลุ่มสักที" สงสัยวันนี้คงจะฟ้าผ่าแน่ๆ เลย ดูสิ...ฉันพูดดีกับนายนี่อ่ะ -O-
"ฉันคิดว่า...เธอยังเด็กเกินไปที่จะรับฟังนะ ยัยบ๊อง~!" นั่นไง...นายคีนคนเดิมเริ่มจะกลับมาแล้วหึๆ ฉันควรจะดีใจแทนนายเพิร์ธดีมั้ยเนี่ย -[]-
"กรี๊ดดดด...! ฉันโตแล้วย่ะ ปากดีแล้วใช่มั้ย กรุณากลับไปทำงานเดี๋ยวนี้เลยไอ้40%ที่เหลือน่ะ ไม่เสร็จวันนี้นายตายแน่!!" นายคีนไม่ได้พูดอะไรแต่เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที
"อะไรกัน นายนี่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ฉันตามอารมณ์นายไม่ทันนะ"
"นี่!! แล้วนายจะทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวหรอ รอด้วยดิ!!!" ฉันจึงวิ่งตามนายคีนไป เรื่องอะไรจะนั่งซื่อบื้อ อยู่คนเดียวล่ะ น่ากลัวจะตาย -*-
ในห้องเรียน
"เพิร์ธ ระหว่างทางที่นายเดินมาน่ะ นายเห็นไอรีนรึเปล่า?" เมเปิ้ลที่นั่งเขียนรายงานอยู่ถามเพิร์ธที่เพิ่งจะเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำโค้กได้ไม่นานนัก
"อืม...เจอ" เขาแค่ตอบเธอสั้นๆ ก่อนจะคว้ากระป๋องน้ำโค้กที่เพิ่งจะซื้อมาซดต่อ
"ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างเน๊อะ ^^" เมเปิ้ลถามอย่างห่วงๆ
"ไอ้คีนมันไม่ปล้ำเพื่อนเธอหรอกน่า สบายใจได้" เพิร์ธพูดด้วยท่างทางเรียบๆ ในแบบฉบับของเขา
"ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อยนะ นายคิดอะไรของนายน่ะ -*-" เมเปิ้ลหันมามองเพิร์ธด้วยสายตาจับผิด
"อ้าว...!ก็ฉันคิดว่าเธอคิดซะอีก ฉันก็เลยดักเธอไว้ก่อนไง"
"ตามใจนาย แต่ฉันไม่ได้คิดเหมือนนายก็ละกัน" ร่างบางเชิ่ดใส่ชายหนุ่มก่อนจะลงมือทำงานของเธอต่อ
"นายคีน!!! ทำไมไม่รอฉันบ้างห๊า!!! ฉันเหนื่อยนะวิ่งตามนายเนี่ย" เมื่อมาถึงห้องไอรีนก็เริ่มแผดเสียงของเธอทันที
"แล้วใครใช้ให้เธอเดินตามฉันมาล่ะ...!! " คีนพูดพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนของเขา
"นี่!! หัดมีมารยาทต่อเพศของแม่นายบ้างนะ นายคีน!! "
"แต่เธอไม่ใช่แม่ฉันหนิทำไมฉันต้องมีมารยาทกับเธอด้วยล่ะแล้วอีกอย่างเธอกับฉันก็ไม่เคยญาติดีกันอยู่แล้ว"
"มันก็ถูกของนาย เอาเหอะวันนี้ฉันไม่อยากมีเรื่องกับนาย วันนี้นายอาจจะรอด แต่วันหน้า...นายตาย!!! แล้วอีกอย่างกรุณาทำงาน 40%ของนายที่เหลือซะด้วย อย่าบ่นล่ะ แล้วถ้าไม่ทำฉันจะไปฟ้องอาจารย์ฮันน่า :P" ไอรีนเย้ยคีนอย่างสะใจ
"ทำก็ได้โว้ย!!! " คีนสบถใส่อย่างหัวเสีย
"สมน้ำหน้าว่ะไอ้เพื่อน ฮ่าๆๆๆ " เพิร์ธเดินมาตบไหล่คีนพลางหัวเราะร่วน
"ไอก็...ร้ายจริงๆ เลยนะเนี่ย^^"
"ฉันไม่ได้แกล้งสักหน่อยหนิ" ไอรีนยักไหล่
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ นี่ก็พักเที่ยงแล้ว(ไวเหมือนคนแต่งโกหก ><) ทั้งเมเปิ้ล เพิร์ธ คีนและไอรีนจึงแยกย้ายกันไปทานข้าวเที่ยง พอทานข้าวเสร็จเมเปิ้ลและไอรีนจึงกลับมาที่ห้องของพวกเธอ เพราะคิดว่าทั้งเพิร์ธและคีนน่าจะกลับมาก่อนพวกเธอแล้ว แต่...พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ในห้องสักคน ไม่มีแม้แต่เงาหัว...
"หายไปไหนกันหมดเนี่ย" เมเปิ้ลเท้าสะเอวก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
"อู้กันอีกแล้วน่ะสิ ไม่น่าปล่อยให้ไปกินกันสองคนเลย เผลอทีไรหายหัวไปทุกที" ไอรีนเอือมระอากับพฤติกรรมของเพิร์ธและคีน
"เดี๋ยวเราค่อยไปตามก็ได้ ถ้ายังไม่กลับมาอ่ะนะ -^-"
"อืม....ก็ได้ ฉันไม่น่าจับฉลากได้นายคีนนั่นเป็นบัดดี้เลย เป็นเธอยังจะดีซะกว่านะ -*-"
"ฉันว่านานๆ ไปเดี๋ยวเราก็ชินเองแหละไอ"
"ฉันก็ว่ามันน่าจะเป็นอย่างนั้นนะ -O-"
ความคิดเห็น