คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter7 : ความสนิทที่ก่อเกิด?!
ความสนิทที่ก่อเกิด?!
Perth Part :
หลังจากที่ร่างบางตัวเล็กบอกทางไปบ้านของเธอให้ผมแล้วผมก็มุ่งหน้าไปที่นั่นอย่างที่ไม่มีอารมณ์ขุ่นเคืองแต่อย่างใด แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้นั่งเงียบอย่างนั้น ภายในรถจึงได้มีความเงียบสงบปกคลุม...
"หนาวเหรอ...เห็นนั่งกอดอกอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" ผมเอ่ยถามเพื่อที่จะลดความอึดอัดที่มีอยู่
"เปล่า..."
"เอาเสื้อฉันไปก่อนก็ได้นะ" ผมไม่ฟังที่เธอพูดสักเท่าไหร่หรอก ผมเอื้อมมือไปหยิบเสื้อแจ็กเก็ตของผมโยนไปให้เธอคลุมแขนเรียวในชุดแซ็กสีหวาน
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้หนาวจริงๆ ฉันแค่..."
"เอาไปเถอะ ฉันสั่ง!!" ผมพูดเสียงเข้มแต่นั่นก็เพราะว่าผมหวังดีกับเธอจริงๆ "...แค่อะไร"
"แค่...แค่เป็นห่วงไอรีนก็เท่านั้นเอง"
"เพื่อนเธอไม่เป็นอะไรหรอก ไปกับไอ้คีนมันน่ะปลอดภัยไว้ใจมันได้ ถึงมันจะบอกว่าทำไมมันต้องไปส่งเพื่อนเธอ แต่ถ้าเอาเข้าจริงๆ ก็ไม่มีหมาที่ไหนไปส่งหรอกมันก็ต้องไปส่งเพื่อนเธอถึงบ้านอยู่แล้ว" ผมอธิบายเสียงราบเรียบให้เธอฟังซึ่งเธอเองก็ดูเหมือนว่าจะคลายความกังวลไปได้ไม่ใช่น้อยเลย
"อืม...แต่ฉันรู้สึกว่าพวกฉันจะคอยเป็นภาระให้กับพวกนายหลายครั้งแล้วนะ"
"หลายครั้งที่ไหน พึ่งจะสองครั้งเอง" ผมบอกกลับเธอไปอย่างรวดเร็ว "ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ไหนๆ เราก็จับคู่ได้เป็นบัดดี้กันแล้ว เราก็ต้องร่วมชะตากันไปอีกนาน ไม่ต้องห่วงแค่นี้เอง ^^" ผมยิ้มให้กับเธอเพื่อที่เธอจะได้หายกังวลสักทีว่าเธอไม่ได้หรือไม่เคยเป็นภาระอะไรกับตัวผมเลยแม้แต่น้อย
"อืม"
"เออนี่...เธอ พวกเธอยังไม่มีเบอร์พวกฉันใช่มั้ย แลกเบอร์กันไว้แล้วถ้าพวกเธอมีปัญหาอะไรค่อยโทรมาบอก โดยเฉพาะเรื่องของไอ้พวกโทนี่มันน่ะ เพราะพวกมันเป็นคู่อริของพวกฉันมันไม่ควรที่จะมายุ่งกับพวกเธอเลย พวกเธอน่ะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องพวกนี้สักหน่อยเนอะ"
"อืม ก็ดีเหมือนกันนะ" เมเปิ้ลพูดจบผมก็แลกโทรศัพท์กับเธอ "เอ๊ะ! นายใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกับฉันเลยอ่ะ o.O" เธออุทานขึ้นมาทำเอาผมต้องหันไปมอง
"อืม...จริงด้วย สีเดียวกันอีกต่างหาก ถ้างั้นฉันจะเมมเบอร์เอาไว้ให้เลยล่ะกัน...ทั้งของฉันและไอ้คีนมัน"
...
"อ๊ะ เสร็จแล้วล่ะ"
"อืม ฉันก็เหมือนกัน...นี่ของนาย" เธอยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม ผมก็คืนโทรศัพท์ให้เธอเหมือนกัน
หลังจากนั้นผมก็ขับรถต่อไปไม่ได้คุยอะไรต่อ เพราะผมไม่รู้จะเริ่มหรือพูดเรื่องอะไรกับเธอดี เธอเองก็เหมือนกัน เธอเอาแต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างและถือโทรศัพท์มือถือเอาไว้ในมือเท่านั้นเอง
"นาย.../เธอ..."
"เธอพูดก่อนสิ"
"นายแหละพูดก่อนเหอะ"
"เธอนั่นแหละ"
"คือ...ฉันขอบใจนายมากนะที่ช่วยฉันไว้อีกแล้ว และก็รายงานที่ครูสั่งน่ะฉันทำที่เหลือใกล้เสร็จแล้วล่ะ"
"อืม แต่ถ้าวันจันทร์เธอยังทำไม่เสร็จล่ะก็จะให้ฉันช่วยทำก็ได้นะ ดูเหมือนว่าฉันจะช่วยเธอได้ไม่มากเท่าไหร่เลย"
"อืม แล้วนายมีอะไรจะบอกฉันเหรอ"
"อ๋อ คือว่าถึงบ้านเธอแล้วนะ แต่เมื่อกี้น่ะมันใกล้จะถึง"
"อืม ขอบใจที่บอกนะ"
"บ้านเพื่อนเธออยู่ถัดไปอีกสองหรือสามซอยแล้วอ่ะ"
"ถัดลงไปอีกสามซอยน่ะ ทำไมเหรอ?"
"ฉันจะได้ไปรับไอ้คีนมันน่ะ พอดีตอนไปเราไปด้วยกันกลับก็เลยต้องกลับด้วยกัน"
"อืม โชคดีนะ ^^"
ร่างบางหยิบเสื้อแจ็กเก็ตคืนให้ผมก่อนจะเดินลงจากรถไป ผมก็นั่งมองส่งเธอจนเธอเข้าบ้านไป ผมจึงขับไปรับเพื่อนต่อ
'เมเปิ้ล สายตาของคนแบบเธอที่ทำให้ฉันคิดว่าเป็นคนเย็นชา จริงๆ แล้วมันกลับไม่ได้เย็นชาเลยสักนิด ออกจะน่ารักด้วยซ้ำไป' เพิร์ธพูดพึมพำกับตัวเองก่อนจะออกรถไป
(End Perth Part)
Keen Part :
ทางด้านคีน
'ยัยบ๊องเอ๊ยทำไมเธอต้องมาอยู่ในสภาพงี้ด้วยวะ แต่จะว่าไปเธอก็อึดใช่ย่อยถ่วงเวลามันได้ตั้งเยอะ ร้ายไม่เบาเลยนะเธอ' ผมนั่งพูดพึมพำอยู่คนเดียวในขณะที่ยัยบ๊องนั่งสลบไสลอยู่ข้างๆ
แต่ก็ยังดีที่เพื่อนเธอช่วยบอกทางไปบ้านของเธอมาให้ ไม่งั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงเลยจริงๆ
จะว่าฉันก็ยังไม่เคยเห็นเธอในแบบนี้เลยนะ พอไม่ได้พูดอะไรก็ไม่ได้ดูแสบเซี้ยวเลยแม้แต่น้อย แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงได้รู้สึกแปลกๆ กับเธอตอนที่อยู่อย่างนี้เลย หรือเป็นเพราะเธอคนนั้นที่เคยจากฉันไป...คนๆ ที่มีลักษณะบางอย่างที่คล้ายๆ เธอ แต่ต่างกันตรงที่ 'เขา' เรียบร้อยกว่านี้มาก...
'คอนเน่' ฉันไม่เข้าใจเธอเลยทำไมเธอถึงทำกับฉันอย่างนี้...
...
เวลาผ่านไปสักพักที่ชายหนุ่มขับรถไปภายในรถก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบสงัด
"งื้อ~ ฮ้าว~ เฮ้ย! นี่นาย!!" ขณะที่ชายหนุ่มกำลังขับรถไปอยู่นั้นไอรีนก็ได้ตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ไง ยาหมดฤทธิ์แล้วอ่ะดิ แต่ก็ดีล่ะ" ชายหนุ่มตอบรับการตื่นของเธอด้วยประโยคที่ค่อนข้างจะไม่ชัดเจนสักเท่าไหร่นัก
"ยา...ยาอะไรของนาย!!..." เธอถามอย่างสงสัยในคำพูดของเขา แล้วสักพักเธอก็นึกขึ้นได้ก่อนที่เธอจะเผลอด่าเขาไปซะแล้ว "...ไอ้บ้าหัวบานาน่า นายนั่นมันไม่ได้ทำอะไรฉันใช่มั้ย"
จู่ๆ ร่างบางก็ยิงคำถามรวดเร็วจนชายหนุ่มตั้งตัวไม่ทันก็เลยได้แต่อั้มอึ้งและไม่ได้ตอบคำถามของเธอเลย
"ฉะ...ฉัน"
"กรี๊ดดดด แก...ฉันจะฆ่าแก!!! คอยดูถ้าฉันเจอแกเมื่อไหร่ฉันจะฆ่าแก จะจับเฉือนไปให้เป็ดกินเลย!! ไอบ้าๆๆๆ "
"นี่!! ยัยบ๊อง ฟังฉันพูดให้จบก่อนดิวะ!!" คีนตะคอกใส่ไอรีนเสียงดังด้วยความรำคาญที่เธอเอาแต่กรีดร้องและโวยวายไม่ยอมหยุด ทั้งๆ ที่เขายังไม่ตอบคำถามของเธอเลยด้วยซ้ำ... "นี่ ฉันยังพูดไม่จบก็อย่าคิดไปเองและเอาแต่โวยวายนักจะได้มั้ยเนี่ย!!"
"ก็นายเอาแต่ทำหน้าเครียดนี่ฉันจะไปรู้ได้ไง!! และก็ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"
"ฉันไปช้าสักหน่อย มันก็เลย..."
"กรี๊ดดดด นี่นายทำไมไม่ไปให้เร็วกว่านี้เล่า!!"
"โว้ย! อยู่เงียบๆ บ้างจะได้มั้ยเนี่ย!!" คีนตะคอกใส่ไอรีนหวังจะให้เธอลดระดับเสียงนับสิบหลอดของเธอลงบ้าง ก่อนที่จะพูดต่อ "ถึงพวกฉันจะไปช้าสักหน่อย แต่ไอ้บ้านั่นยังยังไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก...แต่ถ้าฉันไปช้ากว่านี้ก็ไม่แน่อยู่เหมือนกันล่ะ" คีนถอนใจพักนึงตอนที่ไอรีนยอมเงียบลงและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"นี่นายยังจะพูดน้ำเสียงอย่างนั้นอีกได้ไงกัน!!"
"เธอก็ปลอดภัยแล้วยังจะเอาอะไรอีก หา! เธอนี่บ๊องจริงๆ หรือว่าแกล้งบ๊อง...สภาพเธอเหมือนกับคนถูกทำอะไรมั้ยฉันถามจริงเถอะ บ๊องจริงๆ เลยยัยนี่!!"
"นี่นาย!!"
"พอสักทีเหอะ ฉันเบื่อจะฟังเธอโวยแล้วล่ะ เสียงแสบหูชะมัดเลยว่ะ"
"นายนั่นล่ะผิดเองที่ไม่ยอมบอกดีๆ ตั้งแต่แรก"
"นี่ฉันช่วยเธอแล้วยังจะมาว่าฉันอีกหรือไง"
"ฉันไม่สนล่ะ แต่นายเอากุญแจรถฉันมาจากไหน และมาขับรถฉันได้ไง"
"เพื่อนเธอไง เพราะว่าไอ้เพิร์ธมันจะไปส่งเพื่อนเธอ ฉันก็เลยต้องมาส่งเธอและฉันก็มารถคันเดียวกับเพิร์ธ เพื่อนเธอเลยให้ฉันขับรถเธอมาส่งที่บ้านเธอด้วยไง หรือจะให้เธอที่อยู่ในสภาพโดนยาสลบขับกลับบ้านเองหรือไงยัยบ๊อง!!"
"ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมพวกนายไม่กลับไปพร้อมกันเลยล่ะ แล้วให้เมเปิ้ลเพื่อนฉันขับรถมาส่งฉันเองล่ะ"
"ก็เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเธอวันนี้มันเกี่ยวกับเรื่องของพวกฉัน พวกฉันก็เลยต้องรับผิดชอบที่พาพวกเธอมาเกี่ยวข้องด้วย พวกฉันผิดหรือไง"
"เปล่า แค่คิดว่าทำไมพวกนายจะต้องทำให้มันยุ่งยากกันด้วยต่างหากล่ะ" ไอรีนพูดด้วยเสียงกึ่งกวนๆ ตามสไตล์ของเธอ
"เอาเถอะ ไหนๆ เธอก็ตื่นแล้วช่วยบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าบ้านเธอมันอยู่หลังไหน ฉันจะได้เสร็จๆ เรื่องแล้วกลับบ้านสักที"
"หลังนู้นอ่ะ ที่มีรั้วสีน้ำตาลกับดอกไม้สีขาวอ่ะ" เธอชี้บ้านของเธอให้ผมดูด้วยท่าทางตามนิสัยของเธอก่อนที่ผมจะจอดรถให้แล้วบอกลาเธอ
"ฉันไปละนะ"
"เชิญ...เออแล้วนายจะกลับยังไงมิทราบ"
"ฉันเทพพอละน่า" ในเมื่อเธอพูดกับผมมาแบบกวนๆ มีหรือที่ผมจะไม่พูดกวนๆ กลับไปบ้าง หึ!
แต่ว่าไม่ทันทีที่ผมลงจากรถเธอ รถสีดำคันหรูที่ผมคุ้นเสียเหลือเกินก็มาจอดข้างรถมินิคูเปอร์ที่ผมเพิ่งขับมาเมื่อกี้เอง ก่อนที่กระจกฝั่งคนขับจะเลื่อนลงมาให้เห็นใบหน้ากวนและเย็นชาของเจ้าเพื่อนบ้าที่สนิทที่สุดของผมส่งสัญญาณให้ผมขึ้นรถไปกับเขาได้แล้ว และตอนนี้ไอรีนก็คงรู้แล้วล่ะว่าความเทพของผมที่จะกลับบ้านจะกลับยังไง
ความคิดเห็น