คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter6 : ฉันจะปกป้องเธอเอง?!
ฉันจะปกป้องเธอเอง?!
หลังจากที่เมเปิ้ลและไอรีนรับคำสั่งจากคุณครูฮันน่าแล้วก็มีเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกับเธอวิ่งเอาจดหมายฉบับหนึ่งมายื่นให้ทั้งสองคน พวกเธอจึงหันมาสบตากันก่อนจะเปิดอ่าน ข้อความในจดหมายเขียนไว้ว่า...
'คืนพรุ่งนี้ไปเจอกันที่ผับxxx ตอนหนึ่งทุ่มตรง แต่งตัวมาสวยๆ ล่ะ พอดีพวกฉันจัดงานปาร์ตี้ต้อนรับบัดดี้เล็กๆ ให้พวกเธอน่ะ'
เพิร์ธ คีน...
"จัดงานเลี้ยงต้อนรับบัดดี้น่ะหรอ พวกนี้มันนึกยังไงกัน ชักจะแปลกๆ ขึ้นทุกวัน"
"นั่นน่ะสิไอ แล้วเธอจะไปหรือเปล่า?" เมเปิ้ลถามเพื่อนสาว
"ไปดูก็ไม่เสียหายอะไรนี่ ถือซะว่าไปเปิดหูเปิดตาก็ละกัน พรุ่งนี้ก็เป็นวันเสาร์ด้วย ^^"
"ถ้าเธอไปฉันก็ไปด้วย ^o^"
"เอางั้นนะงั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเย็นๆ ฉันไปหาเธอที่บ้านก็แล้วกัน แล้วเดี๋ยวเราได้ไปพร้อมกันเลย ดีม่ะ"
"จ้า...ไอ ^^"
วันเสาร์ 15.07น. บ้านเมเปิ้ล
ออดดด~ ออดดดดด~
"มาแล้วค่ะๆ" เมเปิ้ลวิ่งออกจากบ้านมาเปิดประตูให้เพื่อนสาวคนสนิท เมื่อไอรีนเดินเข้ามาเรียบร้อยแล้วเธอจึงเปิดประตูและเดินตามเพื่อนสาวไป
"ไอ...ไหนล่ะชุดที่เธอจะใส่ไปน่ะ" เมเปิ้ลถามเพื่อนสาวตัวเล็กดู เพราะชุดที่ไอรีนใส่อยู่นั้นเป็นกางเกงยีนส์ขาสั้นกับเสื้อยืดสีขาวใส่กั๊กยีนส์ทับแล้วก็รองเท้าผ้าใบสีฟ้าแถมผมของเธอยังมัดข้างดัดเป็นลอนเล็กๆ ดูแล้วมันช่างแตกต่างกับเธอโดยสิ้นเชิง เธอใส่ชุดแซ็กสีชมพูอ่อนที่คาดผมสีขาวแล้วก็รองเท้าคัทชูสีขาว
"ก็นี่ไง^^" ไอรีนพูดยิ้มๆ พร้อมกับหมุนตัวไปมาให้เพื่อนสาวเธอดู
"เอ๋....o.O ให้ตายสิเพื่อนฉัน แต่งตัวให้มันน่ารักๆ กว่านี้ไม่ได้แล้วรึไงกันเนี่ย"
"ฉันไม่ใช่เธอนี่นาที่ต้องอ่อนหวานและเรียบร้อยตลอดเวลาแล้วอีกอย่างไปผับน่ะไม่ใช่งานแต่งงาน -^- ฉันใส่แบบนี้น่ะดีแล้วใส่วาบหวิวเหมือนที่เค้าใส่กันเวลาไปเที่ยวผับฉันได้มีคุณสามีก่อนจะเรียนจบแน่ๆ -.,-"
"จ้าๆๆๆ งั้นฉันไปหาอะไรมาให้ทานก่อนน่ะ" ว่าแล้วเมเปิ้ลก็เดินหายไปในครัวปล่อยให้เพื่อนสาวนั่งอ่านนิตยาสารอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น สักพักเธอก็เดินออกมาพร้อมจานคุกกี้กับน้ำส้มสองแก้ว
"เอาจ้ะไอรีน เอ้อ...แล้วเธอมีเบอร์โทรของนายสองคนนั้นรึยังอ่ะ?" เมเปิ้ลวางจานขนมลงบนโต๊ะก่อนจะเดินมานั่งข้างไอรีน
"ฉันหรอ...ไม่อ่ะ เธอมีหรอ" ไอรีนพูดพร้อมกับส่ายหัว
"ฉันก็ไม่มีเหมือนกัน หมอนั่นไม่ได้ให้เบอร์ฉันไว้แล้วฉันก็ไม่คิดจะขอด้วย"
"อ๋อหรอ >.O...แล้วเธอจะถามฉันทำไมทั้งที่เธอก็รู้ว่าฉันไม่มี"
"ก็ฉันคิดว่าเธอมีนี่นา"
"เอาเถอะๆ เราเลิกคุยกันเรื่องนี้ดีกว่าเดี๋ยวยาว = = แล้วนี่กี่โมงแล้วอ่ะ?"
"ก็....18.35น. น่ะ O.O"
"ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วอย่างนี้เนี่ย =.,= ไปกันเถอะไหนจะต้องใช้เวลาในการเดินทางอีก ไปรถฉันก็ละกันน่ะ"
"อื้ม ^^"
เมเปิ้ลและไอรีนจึงขึ้นรถและมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่บัดดี้ของตนนัดไว้ทันที เวลาไม่นานรถของไอรีนก็มาจอดอยู่หน้าผับ ทั้งสองไม่รอช้า...จึงจูงมือกันเดินเข้าร้านไป โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาจับจ้องดูการเคลื่อนไหวของเธอทั้งคู่อยู่ เมื่อพนักงานเห็นหน้าของทั้งสองคนจึงพาเมเปิ้ลและไอรีนไปยังห้องที่บัดดี้หนุ่มของเธอจองไว้ พนักงานเปิดประตูเข้าไปก่อนจะเดินหายไปทิ้งให้สองคนเข้าไปนั่งข้างในห้องอย่างสบายอารมณ์
"ห้องใหญ่จังเลยเน๊อะไอรีน ^^"
"แหงล่ะ! = =พวกนั้นมันรวยจะตายเรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยน่า"
"เอิ่ม...ฉันมีความรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้อ่ะไอ..."
"แปลกยังไงหรอ?"
"ก็...แบบว่าเหมือนจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นซะอย่าง"
"สงสัยคงจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับฉันละมั้ง เพราะวันนี้ถ้าพวกนั้นมันเลี้ยงจริงๆ ฉันจะกินให้พุงกางไปเล๊ย ^o^"
"เอาเถอะจ้ะ นี่พวกเรารอพวกนั้นกันนานแล้วนะ ทำไมยังไม่มากันสักที?"
"สงสัยคงรถติดละมั้ง -^-"
แก๊ก แก๊ก...~!
"ใครมาน่ะ?ไอ..." เมเปิ้ลหันไปถามเพื่อนสาวพลางชะเง้อไปที่ประตูห้อง"
"ไงจ๊ะน้องสาว เจอกันอีกแล้วน่ะ" ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องอย่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างภูมิใจในผลงานของตน
“ไอ้หัวบานาน่าแกเข้ามาได้ยังไงน่ะ” ไอรีนลุกขึ้นยืนแล้วชี้นิ้วไปที่หน้าของนายโทนี่เด็กนักเรียนโรงเรียนคู่อริของโรงเรียนเธอ
“ทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ ก็ฉันนี่แหละเป็นคนส่งจดหมายให้พวกเธอ ฮ่าๆๆๆ” โทนี่หัวเราะชอบใจก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องของตน
“เฮ้ย~!พวกเอ็งออกไปได้แล้ว เดี๋ยวข้ากับไอ้โซนจะจัดการนังพวกนี้ก่อน แล้วเดี๋ยวพวกเองค่อยรับช่วงต่อ ฮ่ะๆๆๆ”
“พวกนายหมายความว่ายังไง!!” เมเปิ้ลโพล่งถามออกไป
“ก็หมายความว่าคืนนี้พวกเธอเสร็จพวกฉันยังไงล่ะ” ไม่พูดเปล่านายหัวเหลืองที่ชื่อโทนี่ก็เดินมากระชากตัวของไอรีนไป
“ไอบ้า!!! ปล่อยช้านนนนนน ปล่อยน่ะ ปล่อยๆๆๆ” ไอรีนดิ้นไปมาให้อ้อมแขนของโทนี่แต่สายตาเธอก็ยังคงมองตามเพื่อนสาวอยู่ ลำพังตัวเธอยังพอสู้กับพวกนี้ไหว แต่เมเปิ้ลเนี่ยสิ -o-
“เก็บแรงไว้สำหรับทำเรื่องของเราดีกว่าน่ะ วันนั้นฉันยังติดใจหมัดเธอยังไม่หายเลย อยากชิมทั้งตัวเธอจัง ดูซิว่ามันจะหวานขนาดไหน” โทนี่พูดอย่างกระหายในตัวหญิงสาวตรงหน้า
‘ก็ได้...ฉันจะเก็บแรงไว้จัดการนายก็ละกันถ้ารอดไปได้อย่ามาเรียกฉันว่าไอรีน หึหึ!!’ ไอรีนเปลี่ยนจากเด็กสาวแสนซนน่ารักกลายเป็นนางพญาจอมเจ้าเล่ห์ เธอค่อยๆ หยุดแรงลงตามคำสั่งของโทนี่ เขาไม่ได้สังเกตุปฏิกิริยาของเธอเท่าไหร่แต่ก็เชื่อเพราะเขาคิดว่าเธอกลัวคำขู่ของเขา...
ทางฝั่งของเมเปิ้ล เธอกล้าๆ กลัวๆ ว่าคนที่ยืนพิงผนังอยู่ที่ประตูห้องจะทำอะไรเธอรึเปล่า ยังดีที่เขาไม่เหมือนไอ้หัวบานาน่าสักเท่าไหร่ บางทีเขาอาจจะไม่ทำอะไรเธอก็ได้...จริงมั้ย??
“นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไม่เคยทำอะไรให้นายและเอาเป็นว่าเราไม่เคยรู้จักกันก็แล้วกันน่ะ ^^” เมเปิ้ลพูดก่อนจะเดินเอาตัวรอดไป
“ใครว่า...ฉันอุตส่าห์เสียเงินตั้งหลายหมื่น เธออย่าทำตัวไร้เดียงสาเลยน่า” ชายหนุ่มนามว่าโซนค่อยๆเลื่อนตัวมาประชิดเมเปิ้ลจนตัวเธอติดกำแพง ให้ตายสิ!! เธอคงคิดผิด = =
“ขะ...ขะ ขอร้องล่ะ นายปล่อยฉันไปเหอะ อย่าทำอะไรฉันเลย ขอร้องล่ะ TToTT” เมเปิ้ลออ้อนวอน แต่...มีหรือที่จะได้ผล
“ฉันจะทำให้ไอ้เพิร์ธมันโทษตัวเองไปเลยล่ะ ที่ฉันไปทำร้ายร่างกายของบัดดี้มันน่ะ ฮ่ะๆๆ” โซนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ควับ!!! ตุ้บบบ~! เสียงกำปั้นรัวไม่ยั้ง และไม่มีท่าว่าจะหยุด ถ้าหาก...คนที่โดนต่อยยังไม่เดี้ยง!!
“นะ..นายมาได้ยังไง? เพิร์ธ O.O”
“อย่าเพิ่งพูดมากรีบไปจากที่นี่ก่อน ก่อนที่ไอ้นี่มันจะตื่น ถ้ามันตื่นเมื่อไหร่เราสองคนอาจะไม่รอด” เพิร์ธพูดห้วนๆ ก่อนจะลาก (เน้นว่าลาก - -*) เมเปิ้ลออกไป
“แล้วไอรีนล่ะ? นายไม่ช่วยเธอหรือไง? เพื่อนฉันทั้งคนนะ”
“เพื่อนเธอเอาตัวรอดได้น่ะไม่ต้องห่วง ครั้งที่แล้วยังช่วยพวกฉันล้มไอ้พวกนั้นเป็นสิบๆ ได้เลย” เพิร์ธพูดแต่เขาก็ยังลากเมเปิ้ลอยู่
ทางฝั่งไอรีน
“นี่นาย...จะเอาจริงหรอ ฉันยังไม่พร้อมเลยนะ” เมื่อมาถึงห้องเธอก็เริ่มแผนการทันที
“เธอคิดว่าฉันพูดเล่นหรือไง หืม...”
“เปล่า...ฉันก็แค่ถามดู คิดว่านายอาจจะล้อเล่นฉันก็ได้ แต่ก็ดี...ฉันก็อยากลองเหมือนกัน” ไอรีนพูดพลางลูบที่หน้าอกของโทนี่เบาๆ เป็นเชิงว่าเธอกำลังยั่วเขาอยู่
“หึ!! ที่แท้ก็เล่นตัวนี่เอง เอาเหอะ...ถ้าเธอต้องการฉันก็จะช่วยสนองให้” โทนี่เข้ามาใกล้ขึ้นหวังจะสัมผัสไอรีน แต่มีหรือที่เธอจะยอมง่ายๆ
“เดี๋ยวสิ... นายต้องไปอาบน้ำก่อน ฉันไม่อยากมีอะไรกับผู้ชายตัวเหม็นหรอกน่ะ” ไอรีนพยายามถ่วงเวลาโทนี่
“ฉันอาบมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องอาบอีกรอบ เรามาเริ่มเกมส์กันเลยดีกว่า” โทนี่เริ่มไซร้ซอกคอระหงส์ของไอรีน เธอพยายามขัดขืน
‘กรี๊ดดดด ฉันไม่อยากเป็นเมียไอ้นี่นะ เอาไงดีไอรีน คิดสิๆ เธอต้องคิดให้ออก TT TT’ แต่แล้วสายตาของเธอก็พลันไปเห็นแจกันขนาดเล็กบนหัวเตียง จึงพยายามเอื้อมไปหยิบ ‘สำเร็จ!!’ เธอตะโกนในใจ แต่โทนี่ก็เห็นเข้าซะก่อน
“เธอเล่นตุกติกนี่ แต่เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรฉันได้หรอ?” เขาพูดขณะที่ยังจับแจกันที่ไอรีนถือไว้ เธอพยายามออกแรงเพื่อจะเอาแจกันฟาดหัวเขา โทนี่จึงใช้มืออีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวขึ้นมาโปะลงบนจมูกกับปากของเธอ
“อ่อยอั๋นอ๊ะ (ปล่อยฉันนะ) ”
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่สติเธอจะวูบหลับไป ร่างเล็กค่อยๆ อ่อนตัวลงช้าๆ ลงบนเตียงนุ่ม
“ฮ่ะๆๆๆ เธอคงฉลาดให้มากกว่านี้น่ะ เด็กน้อย...” โทนี่หัวเราะร่วนก่อนจะเอื้อมมือไปถอดเสื้อกั๊กของไอรีนออก แต่...
“เอามือสกปรกของแกออกจากตัวยัยนั่นซะ!!!” เสียงปริศนาที่คุ้นหู ทำให้โทนี่ละสายตาจากเรือนร่างที่นอนอยู่บนเตียงไปเป็นที่ประตูแทน
“แกอีกแล้วหรอวะ แกนี่เป็นก้างขวางคอฉันประจำเลยว่ะ ไอ้คีน!!!”
“หึ!! ถ้ายัยนี่ไม่เกี่ยวข้องกับฉันฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของแกแม้แต่นิดเดียวเลยว่ะ โทนี่!!!”
“แก...!!!” โทนี่วิ่งไปหวังจะต่อยหน้าใสๆ ของคีนสักหมัดแต่มีหรือที่คนอย่างคีนจะยอมง่ายๆ
ควับ!!! ตุ้บ!!! ฟรึ่บบบ!!!
“อะไรวะ แกนี่อ่อนจริงๆ ว่ะ แค่ฉันต่อยไม่กี่หมัดแกก็เดี้ยงซะแล้ว ไม่เหมาะจะเป็นศัตรูฉันหรอก หึ!!”
คีนหันไปพูดกับโทนี่ที่นอนสลบอยู่บนพื้นโดยที่ใบหน้าของเขามีแต่เลือดและบาดแผลจากการชกต่อยเต็มไปหมด ร่างสูงจึงรีบเดินไปดูอาการของคนตัวเล็กที่นอนสลบอยู่บนเตียงเพราะฤทธิ์ของยา
“เธอนี่เป็นภาระของฉันอยู่เรื่อยเลยนะ ยัยบ๊องเอ๊ย~!” ร่างสูงพูดก่อนจะช้อนร่างบางออกจากห้องไปที่ลานจอดรถ จุดนัดหมายที่เพิร์ธและคีนนัดไว้หากช่วยเมเปิ้ลและไอรีนสำเร็จ
“เฮ้ย~! หายไปนานจังเลยนะไอ้คีน อ้าว...แล้วนั่นทำไมบัดดี้แกถึงอยู่ในสภาพนั้นล่ะ” เพิร์ธพูดพลางชี้ไปที่ไอรีนที่นอนสลบอยู่บนอ้อมแขนแข็งแกร่งของคีน
“ยัยนี่โดนยาสลบน่ะ” เขาพูดพลางวางร่างเล็กไว้บนเบาะในรถ
“ไอ...โถ่~! เธอเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย แล้วไอ้หมอนั่นทำอะไรไอรีนรึเปล่า” เมเปิ้ลหันไปมองไอรีนก่อนจะหันไปถามคีน
“ไม่น่าจะเป็นอะไร ตอนฉันเข้าไปช่วยไอ้โทนี่มันยังไม่ทำอะไรเพื่อนเธอหรอก แค่...เกือบเท่านั้นเอง”
“ยังไงก็ขอบใจนายนะ ที่ไปช่วยเพื่อนฉัน ^^” เมปิ้ลยิ้มอย่างเป็นมิตร
“อืม....”
“เหอะ...ขอบคุณแค่ไอ้คีนคนเดียวหรอ มันไม่ได้ช่วยเธอสักหน่อย” เพิร์ธพูดอย่างไม่สบอารมณ์
‘อะไรกัน นายจะเอายังไงเนี่ย ฉันเดาอารมณ์นายไม่ถูกแล้วน่ะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย : ( ’ เมเปิ้ลบ่นในใจ
“เอ่อ...ยังไงก็ขอบใจนายเหมือนกันนะที่อุตส่าห์ไปช่วยฉันจากไอ้พวกนั้นอ่ะ ^^”
“ก็แค่เนี่ย... งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านก็ละกัน ส่วนเพื่อนเธอเดี๋ยวฉันให้ไอ้คีนไปส่ง”
“อะไรนะ ฉันหรอ o.O” คีนชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“เออ...แกนั่นแหละ อุตส่าห์ไปช่วยยัยนั่นแล้วก็ช่วยพาเธอไปส่งบ้านเลยก็ละกัน แค่นี้ล่ะบาย”
“ฝากเพื่อนฉันด้วยน่ะ ^^ แล้วรถไอ...นายก็ช่วยให้คนเอาไปส่งที่บ้านเธอด้วยนะ” เมเปิ้ลพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในรถของเพิร์ธ
“เฮ้อออออ~!” เขาถอนหายใจยาวเหยียด แต่ทำไงได้ถ้าเขาไม่ไปส่งเธอแล้วหมาตัวไหนจะไปส่งล่ะ
มาอัพแล้วจ้า เป็นอย่างที่คิดหรือเปล่าว่าใครเข้ามา
อ่านแล้วเม้นบ้างไรบ้าง ไม่งั้นก็ไม่อัพนะคะ
ความคิดเห็น