คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3 : เรื่องจริงหรือแค่หูฝาดไป?!
เรื่องจริงหรือแค่หูฝาดไป?!
เช้าวันต่อมา
วันนี้เมเปิ้ลและไอรีนก็มาเช้าเหมือนเดิม แต่ที่พิเศษหน่อยวันนี้พวกเธอมาเพื่อวางแผนกันช่วยทำรายงานคู่ที่พวกเธอต้องทำเอง(?) เพราะเมื่อวานพวกเธอเจ็บใจมากที่อุตสาห์ยอมเสี่ยงเพื่อไปลากคอนายแบดบอยตัวร้ายทั้งสองคนมาทำรายงาน แต่สิ่งที่เธอได้กลับกลายเป็นคำพูดที่ไม่ใยดีที่ไม่มีทีท่าว่าจะคิดมาช่วยทำรายงานเลยแม้แต่น้อย
สำหรับเมเปิ้ลแล้วเธอโกรธจัดแทบจะเป็นไฟในคำพูดที่ไม่ใยดีของเพิร์ธ ถึงแม้ว่าเธอจะมีบุคลิกที่เย็นชา และเก็บอารมณ์เก่ง แต่ในคำพูดของเพิร์ธเมื่อวานนั้นทำเอาเส้นประสาทของเธอแทบขาดผึ่ง ไอรีนนั้นเธอเองไม่ได้โกรธในคำพูดของเพิร์ธนักหรอก แต่เป็นคำพูดของคีนที่เป็นเชิงดูถูกความเป็นแชมป์เทควันโดของเธอ และเจ็บใจที่ต้องมานั่งทำรายคู่เพียงคนเดียวกับเพื่อนสาวต่างหากล่ะ
"นี่...ไอ เป็นอะไรไป อย่าทำหน้าโหดแบบอยากจะฆ่าตัดตอนใครได้มั้ย...ฉันกลัวนะ><" เมเปิ้ลร้องทักเพื่อนสาวที่จู่ๆ ก็เหม่อลอยและกำปากกาในมือแน่น
"เฮ้อ~ ก็นะ...มันรู้สึกแย่และเจ็บใจยังไงก็ไม่รู้ที่ต้องมานั่งทำงานคู่คนเดียวอย่างนี้ เธอไม่รู้แย่บ้างรึไง" ไอรีนละสายตามามองเพื่อนซี้
"เปล่านะ...ไอ ฉันน่ะเกลียดไอ้พวกนี้จริงๆ เลย แต่เราทำอะไรไม่ได้นี่ พวกนั้นมันเข้าเรียนเหมือนคนปกติที่ไหนกันล่ะ ถ้าจะเข้าเรียนก็สายตลอดเลยนี่"
"ฉันละอยากรู้จริงๆ เลยว่าไอ้สองคนนั่นมันอยู่ห้องคิงส์อย่างเราๆ ได้ไงกัน"
"นั่นสิ แต่ช่างเขาเหอะ ถึงเวลาสอบก็ได้รู้เองแหละ..."
ขณะที่พวกเธอกำลังพูดคุยกันถึงเรื่องของนายแบดบอย ทั้งสองสาวก็ได้ยินเสียงตึงตังและเสียงโววายลั่นอาคารเรียนซึ่งเช้าขนาดนี้คงไม่มีใครอยู่กันมากนักหรอก พวกเธอจึงสงสัยและเดินออกไปดูต้นเหตุที่หน้าห้องเรียนของพวกเธอ
"โว้ย! เพิร์ธ...ฉันถามจริงๆ นะว่าทำไมนายต้องลากฉันมาแตเช้าแบบนี้ด้วยนะ -*-"
"อย่าถามมากได้มั้ย เดินไปดีๆ และอย่าทำตัวเด่นจะได้มั้ยเนี่ย ใครเขารำคาญขึ้นมาจะด่าให้ตื่นตาสว่างเข้าให้จะทำไง - -^ "
"ฉันก็จะด่ากลับน่ะสิวะ แกก็เหมือนกันคนจะหลับจะนอนลากมาโรงเรียนทำไมแต่เช้า" คีนบ่นเป็นวรรคเป็นเวรกับเพิร์ธ
"พวกเธอ...!" เพิร์ธตกใจเล็กน้อยที่เห็นเมเปิ้ลและไอรีน บัดดี้ของพวกเขามายืนอยู่ตรงหน้า
"มาเช้าจังนะวันนี้ สงสัยคงต้องมีอะไรแปลกๆ อย่างว่าดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแหงเลย ^^" ไอรีนร้องทักอย่างกวนๆ แบบที่เธอชอบทำ
"ทำไม ฉันมาเช้าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ เหอะ ดวงอาทิตย์บ้านเธอขึ้นทางทิศตะวันตกหรือถึงได้รู้ว่ามันแปลกห่ะ" คีนสะบัดมือของเพิร์ธที่จับลากเขาขึ้นมาที่ชั้นสี่นี่ แล้วเสยผมที่ยุ่งฟูไม่เป็นทรงขึ้น
"ฉันประชดย่ะ นายนี่มันโง่จริงๆ เลย"
"นี่เธอ! ว่าไงนะ!!"
"เอาน่าไอรีน อย่ามีเรื่องให้อารมณ์เสียแต่เช้าเลยน่านะ ไปทำงานของเราต่อเถอะ" เมเปิ้ลเดินเข้ามายื้อแขนของไอรีนเอาไว้ไม่ให้ไปหาเรื่องกับคีนได้ เพิร์ธเองก็ดึงแขนเพื่อนเขาเอาไว้เหมือนกัน
"ได้ไง...เมเปิ้ล เมื่อกี้เธอเองยังพูดเลยว่าใครมาทำเสียงดังกวนสมาธิอย่างนี้ต้องเคลีย์ให้รู้เรื่องไม่ใช่เหรอ"
"ช่างเหอะ ในเมื่อรู้แล้วว่าใครทำเสียงดังรบกวนก็พอแล้วนี่"
"ได้ ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เรื่องนี้ก็แล้วกัน..."
"ยืนทำเซ่ออะไรอยู่ล่ะ ขวางทางจริงๆ " คีนพยายามจะเดินสวนทางผ่านไปเมื่อไอรีนหันไปคุยกับเมเปิ้ล
"เดี๋ยวก่อนสิ...นายคีน เรื่องนายทำเสียงดังฉันไม่ว่าอะไรก็จริง แต่เรื่องที่ฉันอยากเคลียร์จริงๆ ก็คือเรื่องรายงาน เมื่อวานน่ะฉันตั้งใจจะไปลากคอนายมาทำรายงานแต่ดันมีเรื่องซะก่อน แล้ววันนี้ในเมื่อนายมาเช้าแล้วฉันก็จะลากคอนายมาทำรายงานด้วย!!" ไอรีนประกาศก้องทำเอาคีนที่กำลังจะก้าวเดินชะงักทันที
"อะไรของเธอน่ะยัยบ๊อง งานของเธอก็ทำไปสิ"
"ฉันบอกว่างานกลุ่ม! มาช่วยกันทำเดี๋ยวนี้!! อาจารย์บอกว่าให้ช่วยกันทำ ไม่ใช่ทำคนเดียวรู้ไว้ซะ!!!"
"เออว่ะ ไหนๆ แกก็มาแล้วก็ไปทำซะ ฉันก็ต้องทำงานของฉันเหมือนกันไม่ว่างมานั่งเถียงด้วยหรอกนะ" เพิร์ธพูดเสียงราบเรียบแล้วเดินเข้าห้องไป สวนทางกับเมเปิ้ลทำเอาเธออึ้งไม่เชื่อหูตัวเองเลย
"หา! ว่าไงนะ หมายความว่าไง...ฉันต้องทำงานปรึกษากับยัยบ๊องนี่น่ะเหรอ"
"ก็หมายความอย่างที่พูดไป หรือว่าแกอยากมีปัญหากับคะแนนก็ไม่ต้องปรึกษากันก็ได้นะ ฉันไม่ว่า"
"เฮ้ย! ได้ไงวะ มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะเว้ย เพิร์ธ!" คีนพยายามจะเดินยื้อเพิร์ธไปคุยกัน แต่เพิร์ธดันไม่ยอมคุยด้วยแถมยังฉวยกระดาษโน้ตที่เมเปิ้ลกำลังจะเขียนอะไรบางอย่างไปอ่าน
"ไหน...ดูหน่อยว่าทำเรื่องอะไร" เพิร์ธหยิบสมุดอย่างถือวิสาสะเปิดดูเรื่อยๆ จนจับใจความได้ "หึ! เรื่องก็ไม่ได้มีอะไรมากเลยนี่หว่า ทำเรื่องเดียวกันใช่มั้ย" เพิร์ธพูดคนเดียวเชิงถามทางอ้อม
"อืม ถามทำไม ถ้าจะช่วยกันทำจะเป็นพระคุณมากเลยนะ แต่ถ้าถามเฉยๆ เนี่ยคงไม่ไหว ช่วยทำ..." ไอรีนที่เดินตามเข้ามาเอ่ยไม่ทันจบเพิร์ธก็ขัดขึ้นมาก่อน
"แล้วใครว่าฉันจะไม่ช่วย ส่วนไอ้หมอนี่...ฉันไม่แน่ใจ" เพิร์ธพูดและชี้ไปทางคีนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะของตน
"...นายว่าไงนะ?!" เมเปิ้ลพูดออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"คิดว่าฉันมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อทำอะไรล่ะ อย่างน้อยนั่นมันก็งานฉันเหมือนกัน"
"...?!!"
ความคิดเห็น