คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2 : แชมป์เทควันโด?!
แชมป์เทควันโด?!
เช้าวันต่อมา
เมเปิ้ลเดินเอื่อยๆ มาตามทางริมฟุตบาทของโรงเรียนซึ่งเป็นทางเข้าประตูโรงเรียน วันนี้เธอมาเช้าอีกเช่นเคยใช่ว่าจะเป็นเธอคนเดียวสักที่ไหนกันล่ะ สายตามองไปเห็นไอรีนที่กำลังยืนดูดน้ำอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ของโรงเรียน เธอไม่รอช้าที่จะเข้าไปทักเพื่อนสาว
"ไอรีน!!" หญิงสาวตะโกนโหวกเหวกไปอีกฝั่งของทางเดิน
"อ้าว~! เมเปิ้ล มาเช้าจัง ^^" เพื่อนสาวเอ่ยชม
"เธอนั่นแหละมาเช้ากว่าฉันอีกไอรีน"
"ฮ่าๆๆ งั้นเราไปนั่งบนห้องกันเถอะ มาเช้าๆ นี่ไม่มีอะไรให้ทำเลยอ่า"
"แล้วเธออยากจะทำอะไรหรอ?"
"ไม่รู้สิ ^^" สองสาวเดินไปคุยไปจนเดินมาถึงบนห้องเรียน บรรยากาศก็ยังคงเงียบเชียบเหมือนเดิม เพราะเช้าๆ แบบนี้ไม่มีเด็กนักเรียนคนไหนขยันตื่นเช้ามาหรอก
"เห็นที่นั่งนี่แล้วเซ็งชะมัดเลย ว่ามั้ยเมเปิ้ล =o=" ไอรีนพูดอย่างเบื่อหน่าย
"คงงั้น..."
ทั้งสองคนจึงวางกระเป๋าลงและก็นั่งคุยกันอีกเช่นเคย จนเข้าเวลาเจ็ดโมงกว่าๆ แล้วนักเรียนจึงทะยอยกันเข้าห้องเรียน เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แต่ทั้งสองก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของบัดดี้ตัวเองเลย
"เมเปิ้ล ไอ้สองคนนั้นมันไปไหนกันน่ะ"
"ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้ตัวติดกับเขาตลอดเวลานี่นา = ="
"งั้นเธอก็ช่วยทำให้ตัวเธอติดกับนายเพิร์ธนั่นให้ได้ก็ละกัน เพราะถ้ามีอะไรที่ต้องทำด้วยกัน ถ้าสองคนนั้นไม่อยู่เราก็ต้องแบกรับภาระทุกอย่างคนเดียวน่ะสิ"
"เธอจะบ้าหรอไอรีน ฉันไม่ใช่แฝดอินจันนะ =.,="
"ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่นน่ะเมเปิ้ล ^o^"
"เธอนี่จริงๆ เลย งั้นก็ช่างพวกเขาเถอะ เขาจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของเขา ตอนนี้เรามาตั้งใจเรียนกันดีกว่า ^^"
"จริงด้วยๆ ><"
คาบเรียนแต่ละคาบผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วไวอย่างกับโกหกนี่มันก็เลิกเรียนแล้วชายหนุ่มผู้เป็นทั้งแบดบอยของโรงเรียนและบัดดี้ของพวกเธอก็ยังไม่มาสักที อาจารย์ก็สั่งงานคู่ให้เยอะแยะพัลวันไปหมด ไอรีนที่เริ่มหมดความอดทนจึงพูดกับเพื่อนสาวอย่างมีน้ำโห
"เมเปิ้ล ฉันชักจะหงุดหงิดแล้วนะ นี่ฉันต้องทำงานคู่คนเดียวหรอเนี่ย มันเยอะนะฉันคนเดียวไม่ไหวหรอก!!!"
"งั้นเดี๋ยวเรามาช่วยกันทำดีมั้ยไอ" เมเปิ้ลพยายามพูดปลอบเพื่อนสาวก่อนที่เธอจะเดือดดาลไปมากกว่านี้
"ไม่มีทาง พวกนั้นเป็นบัดดี้กันประสาอะไร ไม่รู้แหละฉันจะไปลากคอพวกนั้นมานั่งทำรายงานกับพวกเรา ให้มันรู้ไปสิว่าใครเป็นใคร อย่าคิดว่าเป็นแบดบอยแล้วฉันจะกลัวนะ ไม่มีวันซะหรอก อาจารย์ก็ให้เวลาทำไม่กี่วันเองฉันล่ะเซ็งๆๆๆ =w= ยังไงๆ วันนี้เธอก็ต้องไปตามล่าหาไอ้พวกนั้นกับฉัน เข้าใจมั้ยเมเปิ้ล"
"อะ...เอ่อ ก็ได้ แล้วเธอรู้หรอว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน"
"เออ...นั่นดิไม่ได้คิดไว้อ่ะเมเปิ้ล"
"ประจำเลยเพื่อนฉัน = ="
"แหะๆๆๆ ><"
"เฮ้ยๆๆ พวกเราข่าวด่วนๆ โรงเรียนคู่อริท้าเพิร์ธกับคีนดวลกันหลังโรงเรียน เวลาหกโมงเย็น!!!" เด็กนักเรียนหนุ่มวิ่งนำข่าวด่วนประจำวันมาบอกเพื่อนๆ ในห้องอย่างรีบร้อน ทำให้ไอรีนและเมเปิ้ลละสายตากันไปมองทันที
"เมเปิ้ล เธอได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินใช่มั้ย?"
"อะ...อืม อย่าบอกน่ะว่าเธอจะไปตามพวกนั้นน่ะ ไอรีน"
"นั่นมันก็ส่วนหนึ่งจ้ะเพื่อน อีกส่วนนึงก็คือ...ฉันจะไปดูว่าแบดบอยอันดับสองและสามของโรงเรียนมันจะแน่สักแค่ไหนกันเชียว หึหึ!!"
"ไอรีนแต่...มันอันตรายนะ" เมเปิ้ลพยายามหยุดความคิดของเพื่อนสาว ใครที่ไหนมันจะกล้าไปกันล่ะ มีแต่ตายกับตาย ไม่ก็พลอยโดนลูกหลงไปด้วย
06.00น. หลังโรงเรียน PF HIGHT SCHOOL
เมเปิ้ลกับไอรีนที่ยืนหลบอยู่ข้างเสาที่ไม่ไกลจากวงล้อมต่างก็พากันหาตัวของเพิร์ธและคีน สายตาก็ไปพบชายหนุ่มทั้งสองจนได้ วงล้อมเต็มไปด้วยผู้ชายท่าทางเกเรและอันธพาลเต็มไปหมด แต่ภายในวงล้อมนั้นกลับมีร่างสูงที่ดูก็รู้ว่าเป็นใครยืนประจันหน้ากับคนพวกนั้นอยู่
"เพิร์ธ/นายคีน!!!" ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
"บ้าป่าวเนี่ย มันสองคนเองอพวกนั้นเป็นสิบ= =" ไอรีนบ่นอย่างหัวเสีย
"เป็นห่วงเขารึไง?"
"บ้า!!! ฉันสมเพชต่างหาก สองต่อสิบจะไปสู้ไหวได้อย่างไรกัน แล้วเธอล่ะเป็นห่วงเพิร์ธหรอ? >.O"
"ฉันน่ะหรอเป็นห่วงนายนั่น ไม่มีทาง!!"
Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr~
"ใครโทรมาตอนนี้ฟ่ะ" ไอรีนพยายามบ่นให้เสียงเบาที่สุด
(น้อง พิซซ่าฮาวายเอี้ยนถาดกลาง ส่งบ้านนะ)
"ขอโทษนะคะ!! นี่ไม่ใช่ร้านสั่งพิซซ่าค่ะ จบ!!!" ไอรีนพูดเสียงดังจนทำให้ทั้งหมดหันมามองเธอเป็นตาเดียว
"อุ๊ย! ขอโทษนะคะที่รบกวน พอดีว่ามาหาที่เงียบๆ คุยโทรศัพท์น่ะค่ะ ไม่ได้มาแอบดูจริงๆ นะ><" ไอรีน รีบแก้ตัวเพราะตัวเธอยืนปลีกออกมาจากหลังเสาเรียบร้อยแล้ว
"เฮ้ย!!! ไปเอาตัวมันมา" นายหัวเหลืองหันไปสั่งลูกน้อง
"ครับลูกพี่" นายหน้าแผลเป็นหันไปรับคำลูกพี่ของตนก่อนจะวิ่งไปจับตัวของเมเปิ้ลและไอรีนมา
"ไอ้บ้า ปล่อยช้านนนนนนนน!!!" ไอรีนดิ้นขลุกขลักไปมา ทำให้คนที่จับตัวเธอต้องเพิ่มแรงจับมากกว่า
เดิม ส่วนเมเปิ้ลเธออยู่เฉยๆ เพราะเธอรู้ว่าจะดิ้นยังไงก็ไม่มีวันหลุดอยู่ดี = =+
"ยัยบ้านั่นมาได้ไง" คีนหันไปถามเพื่อนหนุ่มข้างๆ
"ฉันก็ยืนอยู่กับแกแล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงวะ"
"เออ ก็จริงของแก"
"ว่าไงจ๊ะน้องสาว สวยดีนี่เราน่ะ สนใจมากิ๊กกับพี่มั้ยจ๊ะ^^"
"ไอ้หัวบานาน่า แกอย่ายุ่งกับเพื่อนฉันนะ ออกไปเดี๋ยวนี้!!!" ไอรีนที่โดนล๊อคแขนอยู่ทำท่าว่าจะช่วยเพื่อนแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเธอโดนไอ้ถึกหน้าแผลล็อคตัวไว้อยู่
"อีกคนนึงก็สวย อีกคนก็น่ารักแถมยังปากเก่งอีก อย่างนี้สิพี่ชอบบบบบ ^^"
"แหวะ!! หัวบานาน่าอย่างแกใครมันจะเอาทำพันธุ์ ขนาดน้องด่างยังไม่มองเล๊ย" ไอรีนเริ่มแผลงฤทธิ์ขึ้นเรื่อยๆ และเรื่อยๆ
"เธอว่าไงนะ!!" นายหัวเหลืองเอื้อมมือไปบีบพวงแก้มของไอรีน
"นายอย่าทำอะไรเพื่อนฉันนะ!!!" เมเปิ้ลตะคอกใสไอ้หัวเหลือง
"ก็ได้จ้ะ ถ้าน้องคนสวยบอก ^^"
"ถ้าแกไม่อยากเจอดี ก็ปล่อยยัยสองคนนี่ซะ เพราะพวกเธอไม่เกี่ยว" เพิร์ธที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นานออกปากบ้าง
"ทำไมว่ะ ยัยสองคนนี้เป็นแฟนของพวกแกรึไง ถึงต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนน่ะ"
"จะบ้าหรอยะ ใครจะอยากเป็นแฟนกับพวกแบดบอย มีฉันกับคนนึงล่ะที่ไม่เอา"
"หึ!!! ฉันนึกอะไรดีๆ ออกแล้วล่ะ ฉันจะจับยัยสองคนนี้เป็นตัวประกัน ฉันจะปล่อยยัยสองคนนี้ก็ต่อเมื่อแกสองคนล้มพวกฉันได้" นายหัวเหลืองยื่นข้อเสนอให้เพิร์ธและคีน
"ห๊า!!! O.O" ไอรีนและเมเปิ้ลทำหน้าตกใจและพูดออกมาพร้อมกัน สองต่อสิบน่ะเหรอ ไม่มีทางหรอก แต่แล้วไอรีนก็นึกอะไรดีๆ ออกจึงส่งซิกส์ให้คีนและเพิร์ธเป็นทำนองว่าให้ลุยได้ แน่นอนเธอก็จะร่วมล้มพวกบ้านั่นด้วย เธอจะได้กลับบ้านสักที เพิร์ธที่พอเข้าใจพยักหน้าเป็นเชิงตกลง ไอรีนส่งสัญญาณเป็นการกระดิกเท้าสามครั้ง หนึ่ง... สอง... สาม...
พลั่ก! พรึ่บ! ตุ๊บๆๆๆ พรั่บ!! ตุ๊บ!!! โครม!!!
เมเปิ้ลที่โดนเพื่อนสาวผลักไปกองกับพื้นยังอึ้งอยู่ ที่อยู่ดีๆ เพื่อนสาวของเธอก็คิดที่จะลุย ทั้งที่ไอรีนนั้นไม่ได้เตะต่อยมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว เธอเป็นถึงแชมป์เทควันโดหญิงระดับจังหวัดเลยก็ว่าได้ และเธอทำได้ดีซะด้วย ไม่กี่นาทีทั้งไอรีน เพิร์ธและคีนก็สามารถล้มพวกนั้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทุกคนล้มไปกองกับพื้นอย่างระเนระนาด เมื่อจัดการพวกนั้นได้แล้วไอรีนจึงวิ่งไปหาเพื่อนสาวทันที
"เมเปิ้ล เธอเจ็บตรงไหนรึเปล่า ขอโทษนะที่ผลักเธอแรงไปหน่อย ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บตัวน่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกไอรีน เธอนี่แผนสูงเหมือนกันนะเล่นเอาซะฉันตามไม่ทันเลย สมแล้วล่ะที่เธอเป็นแชมป์เทควันโดน่ะ ^^"
"อะไรนะ o.O ยัยบ๊องนี่นะหรอ แชมป์เทควันโด" คีนที่บังเอิญได้ยินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"งั้นเรากลับกันเถอะเมเปิ้ล อ้อ! ที่พวกฉันมาหาพวกนายก็เพราะว่าจะให้มาช่วยกันทำรายงานเพราะอาจารย์สั่งรายงานมาเป็นชุดเลยและพวกเราจะไม่ยอมเหนื่อยคนเดียวหรอก พวกนายต้องช่วยพวกเราทำ!! เข้าใจแล้วนะ"
"มาเสี่ยงอันตรายเพราะเรื่องแค่นี้เองน่ะเหรอยัยบ๊อง"
"งั้นพวกเรากลับล่ะ พรุ่งนี้พวกนายรีบมากันเช้าๆ ก็ละกัน ^^ แล้วก็ขอบคุณพวกนายมากนะที่ช่วยพวกฉัน" เมเปิ้ลกล่าว
"ไม่จำเป็น!!!" เพิร์ธพูดอย่างไม่ใยดี ทำเอาเมเปิ้ลเฮิร์ทไม่ใช่น้อยเลย
"กลับบ้านเหอะเมเปิ้ล ฉันหิวข้าว นี่ก็หกโมงครึ่งแล้ว T^T"
"อืมๆๆ " หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านทันที
ความคิดเห็น