คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter13 : ปาร์ตี้มื้อค่ำ
ปาร์ตี้มื้อค่ำ
ตอนนี้ทั้งฉันและนายคีน ต่างก็กำลังใช้ความคิดว่าจะเอายังไงกับสองคนนั้นดี ยังไง๊ยังไงฉันคิดไม่ออกสักที ฉันเลยตัดสินใจบอกนายคีนไปว่า
"นี่! ฉันว่าอย่าคิดให้กลุ้มเลยดีกว่า ปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินสองคนนั้น โอเค๊!!"
"อืม ตามใจเธอก็ละกัน ฉันเองก็จนปัญญาแล้ว -^-" เขาพูดเสียงเรียบๆ นายคีนคนเดิมกลับมาอีกแล้ว TOT
"งั้นฉันไปล่ะ กะว่าจะไปอาบน้ำซะหน่อย เหนียวตัวจะแย่"
"เชิญตามสบายเถอะย่ะ ฉันกะว่าจะไปหาเมเปิ้ลซะหน่อย" ฉันพูดก่อนจะเดินตัวปลิวไป
ฉันเดินตามหาเมเปิ้ลไปทั่ว หรือว่าจะอยู่ในครัว หรือว่าจะออกไปเดินเล่นข้างนอก ที่ไหนๆ ก็ไม่มีทั้งนั้นอ่ะ TOT หายไปไม่บอกฉันอีกแล้ว ฉันจึงเดินกลับไปที่ห้องนอน แล้วก็พบว่ามีร่างของใครคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ต้องใช่แน่ๆ!! ฉันเลยรีบเดินปรี่เข้าไปทันที
"เมเปิ้ลเธอหลับอยู่หรอ ??"
"..." เงียบ...
"โอเค งั้นฉันไม่กวนเธอแล้วนะ หลับให้สบายนะ ฉันก็จะหลับด้วยเหมือนกัน ฮ้าววว~" ฉันอ้าปากหาว ก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนข้างๆ เมเปิ้ล Zzz~
เวลาห้าโมงเย็น
"ไอรีนๆ ตื่นได้แล้ว" ฉันได้ยินเหมือนใครเรียกแล้วเขย่าแขนเบาๆ
"อืม...ขอนอนต่ออีกสักเดี๋ยวไม่ได้หรอ..." ฉันลากเสียงยาว
"ไม่ได้!! นี่ห้าโมงเย็นแล้วนะ ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ อาจารย์ฮันน่าจะเรียกพบอีกสิบห้านาทีนะ"
"ห๊า!!! จริงหรอ โอเคๆ O.O" ฉันสะดุ้งทันที แล้ววิ่งหยิบผ้าขนหนูไปเข้าห้องน้ำ
ไม่ถึงสิบนาทีฉันก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมสภาพผมที่ดูเหมือนปอบพิลึก -_-;;
"เอ่อ...ฉันว่าเธอนั่งลงก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวฉันหวีผมให้ ออกไปในสภาพนี้ไม่ไหวมั้ง -__-" เมเปิ้ลพูดหน่ายๆ
ขอบใจเธออย่างสุดซึ้ง...นะเมเปิ้ล T^T
เมเปิ้ลค่อยๆ หวีผมให้ฉันอย่างเบามือ จนฉันไม่รู้สึกเจ็บเลยล่ะ ไม่เหมือนหวีเองที่บ้าน หวีเกือบหักแน่ะ - -^
"เสร็จแล้ว...เราไปกันเถอะ" เมเปิ้ลพูดก่อนจะเดินไปเก็บหวี
"แล้วนายสองคนนั้นล่ะ หายหัวไปไหนแล้ว" ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อหานายแบดบอยสองคนนั้น แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาเส้นผมสักเส้นเดียว - -
"รออยู่ข้างนอกน่ะ ไปกันดีกว่า รอนานๆ เดี๋ยวก็โดนเอ็ดอีกหรอก"
"อื้ม...^^"
ว่าแล้วฉันกับเมเปิ้ลก็เดินออกไป และฉันก็พบว่า สองคนนั้นยืนรออยู่จริงๆ ด้วย T^T ฉันจะโดนด่าที่ทำให้เสียเวลารึเปล่านะ ไม่น่าแอบงีบเลย ฉันเดินผ่านผู้ชายอันตรายสองคนนั่นไป...โดยไม่โดนด่าสักคำ >< และพวกเขาก็เดินตามฉันกับเมเปิ้ลมาอีกเช่นเคย เราเดินกันมาที่จุดนัดพบกันตอนขามา ก็พบว่านักเรียนหลายคนเริ่มทะยอยกันมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ
"เอาล่ะนักเรียนทุกคน ตอนนี้คงจะมาพร้อมกันแล้วนะ ให้ทุกคนยืนรวมกันเป็นห้องๆ นะจ๊ะ ^^ ครูมีเรื่องอยากจะบอก" อาจารย์พูดเว้นช่วงไว้สักครู่ก่อนจะกล่าวต่อ
"เดี๋ยวเราจะมีการทานอาหารเย็นร่วมกัน แต่ว่าอาหารเย็นของเราในค่ำคืนนี้ค่อนข้างพิเศษหน่อย เราจะได้ทานบุฟเฟ่ต์กัน ><" อาจารย์ฮันน่าออกหน้าออกตาอย่างเห็นได้ชัด -__-;;
"เชิญกันตามอัธยาศัยเลยจ๊ะ เด็กๆ เรียบร้อยกันหน่อยนะ" ว่าแล้วเจ๊แกก็เดินหายลิ่วไปในงาน
ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นนะว่ามีงานอยู่ที่นี่ด้วยจัดอยู่ริมๆ สวนนี่แหละ ในงานประดับประดาเล็กๆ น้อยๆ ให้ดูเหมือนงานปาร์ตี้นิดๆ มีลูกโป่งประดับติดอยู่ตามซุ้มอาหารต่างๆ กลางคืนคงต้องดูโรแมนติกและน่ารักมากๆ แน่ๆ >O<
"เมเปิ้ลเธอไม่ทานอะไรหน่อยหรอ ฉันว่าอาหารดูน่ากินดีนะ มีของหวานด้วย ><"
"ไม่ล่ะ เดี๋ยวค่อยทานดีกว่า ฉันยังไม่ค่อยหิวน่ะ" เธอว่าพลางยิ้มน้อยๆ ให้ฉัน
"ตามใจเธอก็ละกัน ดีนะที่สายชั้นเราที่มาไม่ถึงร้อยคน ไม่งั้นมีหวังงานถล่มแน่ๆ =^=" ฉันส่ายหัวไปมาช้าๆ ก่อนจะวิ่งปรี่ไปหยิบจาน ช้อน และส้อมเตรียมพร้อมที่จะออกศึก >O<
ใครขวาทางฉันมีแต่ตายกับตายอย่างเดียว ฮ่าๆๆๆ ^O^
"นี่! เธอน่ะ" ใคร...ใครเรียกฉัน ฉันหันซ้ายหันขวา
"ยัยติ๊งต๊อง! ฉันก็ยืนเรียกอยู่ข้างๆ เธอนี่แหละจะหันไปหาอะไรฟ่ะ" ร่างสูงสบถอย่างหัวเสีย
"อ้าว...! นายเองหรอกหรอ นึกว่าอะไร" ฉันปั้นหน้าในฉบับที่ว่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วฉกไส้กรอกกินต่อ
"อย่าเอาแต่กินได้มั้ย!" เพิร์ธพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเก็บกดยังไงก็ไม่รู้
"มีเรื่องอะไรก็ว่ามา ฉันไม่มีเวลาว่างพอที่จะเสวนากับนายมากนักหรอกนะ" ฉันยังกวน...
"ถ้าเธอเป็นผู้ชายฉันจับอัดตายไปนานแล้ว" ร่างสูงยังพูดด้วยเสียงเรียบๆ
"งั้นมาลองดูกันสักตั้งมั้ยล่ะ" ฉันมองเขาเล็กน้อยแล้วเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม นี่ฉันกลายเป็นคนกวนประสาทตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!
"ฉันพยายามพูดกับเธอดีๆ แล้วนะ" เพิร์ธพูดลอดผ่านไรฟัน
"ดีสำหรับนาย แต่มัน 'แย่' สำหรับฉันสุดๆ รวมถึงสิ่งที่นายทำกับเพื่อนฉันด้วย!!" ฉันตะคอกใส่เขาก่อนจะเดินสะบัดก้นไปซุ้มเครื่องดื่ม แต่ว่า...
"แล้วเมเปิ้ลหายไปไหนล่ะ" ฉันไม่ได้ตั้งใจทิ้งเธอจริงๆ นะ T^T
ฉันเลยวิ่งหาเมเปิ้ลไปทั่วงาน แต่ก็ไม่พบเธอ โธ่~อย่าทำแบบนี้สิ ฉันเป็นห่วงเธอนะ ยัยบ้า! ฉันยืนก้มหน้าหอบแฮ่กๆ อยู่ใต้ต้นไม้ แต่ก็เหลือบไปเห็นเงาของผู้ชายคนนึงซึ่งฉันรู้จักดี 'นายคีน!'
"ไง หาเพื่อนเธออยู่ล่ะสิ" เขายืน 'เก๊ก' เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง 'คิดว่าเท่รึไงยะ'
"เออ...แล้วนายยุ่งอะไรด้วยล่ะ"
"ฉันไม่ได้อยากยุ่งหรือจะเกี่ยวพันอะไรกับเธอหรอกนะ แค่อยากจะบอกเด็กน้อยผู้แสนที่จะ 'ซื่อบื้อ' อย่างเธอว่า เพื่อนเธอน่ะ เขากลับห้องพักไปตั้งนานแล้ว ก็แค่นั้น"
"แล้วทำไมนายไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ละ ห๊ะ!! สนุกมากใช่มั้ยที่เห็นคนอื่นเขาเหนื่อยน่ะ" ฉันยืนกอดอกแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น
"ก็ฉันไม่เห็นเธอเหนื่อยสักหน่อยเลย เธอน่ะถึกจะตายไม่ใช่หรอ ?"
"ชักจะปากมากขึ้นไปทุกวันแล้วนะ ฉันไม่คุยกับนายแล้ว!!" ฉันจงใจเดินชนไหล่เขา แต่มีหรือที่คนที่ดูบอบบางแต่แข็งแรงอย่างเขาน่ะจะสะทกสะท้าน ไม่มีซะหรอก!
จากนั้นฉันเลยเดินไปที่ซุ้มอาหารเพื่อกะจะเอาไปเผื่อเมเปิ้ลที่ห้อง ไม่รู้จะหิวรึเปล่า ยังไม่เห็นกินอะไรเลยตั้งแต่มา ซึ่งฉัน...ก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องสักอย่าง เพราะนายเพิร์ธแท้ๆ (ได้ข่าวว่าฉกไส้กรอกเขาไปแล้วไม่ใช่หรอ -___-)
ตอนนี้จานอาหารเต็มไม้เต็มมือฉันไปหมดแล้ว เรียกได้ว่ามีอะไรฉันตักมาหมด! และฉันก็เดินแบกอาหารมาถึงห้องพักสักที...หนักเป็นบ้า!! ฉันเลยเอามือที่ พอจะว่างบิดลูกหมุนประตูอย่างยากเย็นแสนเข็ญ ก่อนจะใช้เท้าถีบประตูดังปังเข้าไปในห้อง
"เมเปิ้ลฉันเอาอาหารมาให้น่ะ มากินด้วยกันสิ ไม่กินอะไรเดี๋ยวก็หิวตายกันพอดี" ฉันพูดพลางจัดแจงจานอาหารบนโต๊ะ
"เอ่อ...จ๊ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ" เสียงของเมเปิ้ลดังมาจากห้องน้ำ
"อาบน้ำอยู่หรอ...แต่นี่เพิ่งจะสองทุ่มครึ่งเองนะ" ทำไมเวลาโคตรผ่านไปเร็วเลยฟ่ะ
ไม่นานมากก็ปรากฏร่างของเมเปิ้ลที่กำลังเดินมาหาฉันที่โต๊ะอาหาร เธอสวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว
"ขอโทษนะ ที่ฉันกลับมาก่อนโดยที่ไม่ได้บอกเธอน่ะ" เธอพูดพลางเลื่อนเก้าอี้นั่ง
"ช่างมันเหอะ แต่เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ทำให้ฉันเป็นห่วงและตามหาแทบวุ่น เธอจะต้องกินอาหารที่ฉันเอามาให้หมด แต่ไม่ต้องตกใจไป..." ฉันพูดดักที่ตอนนี้เมเปิ้ลกำลังหน้าเหวอ ปกติยัยยนี่กินไม่เยอะ(ตะกละ)เหมือนฉันน่ะ "ฉันจะกินเป็นเพื่อนเธอเอง ^^"
"ค่อยโล่งใจหน่อย ถ้าฉันกินหมดนี่ พรุ่งนี้มือเย็น หรือมื้อไหนๆ คงไม่ต้องกินมันแล้วล่ะ -[]-"
"ฮ่าๆๆ ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ" ฉันพูดก่อนจะตักอาหารเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
นี่เป็นเหมือนปาร์ตี้เล็กๆ ระหว่างฉันกับเมเปิ้ล ดูท่าทางเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวล่ะ แต่ฉันก็รู้สึกดีไปด้วยนะที่เห็นเพื่อนสาวสุดที่รักของฉัน ยิ้มได้หัวเราะได้สักที หลังจากที่กลายเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งผู้เย็นชามาหลายวัน...
ที่เมเปิ้ลหัวเราะและยิ้มได้ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก... แค่เธอขำกับการกินของฉันก็เท่านั้นเอง หวังว่าทุกคนคงจะนึกภาพออกนะ ว่าสภาพมันเป็นยังไงน่ะ
ความคิดเห็น