คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter11 : เข้าค่าย [part2]
เข้าค่าย [part2]
Irene Part :
สามวันผ่านไป
และแล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึงสักที โฮ๊ะๆๆ ดีล่ะ^o^ จะเที่ยวสนุกให้หนำใจไปเลยคอยดู ฉันกับเมเปิ้ลมาถึงโรงเรียนตั้งแต่เช้า รถออกเดินทางตอนเจ็ดโมงครึ่ง นี่ก็ใกล้เวลาแล้วล่ะ
"ไอรีน เมื่อไหร่รถจะมาสักทีล่ะ ฉันเมื่อยแล้วนะ - -;" นั่นไงเริ่มหงุดหงิดแล้ว
"รออีกแป๊บเดียวน่า นี่ก็จะเจ็ดโมงครึ่งแล้ว คนอื่นเขาก็ยืนรอจนเมื่อยเหมือนกันนั่นแหละ"
"จ้า...ใครจะไปถึกเหมือนเธอกันล่ะ ^^"
"นี่เธอกำลังหลอกด่าฉันรึเปล่า =[]= เมเปิ้ล! ...ว่าแต่ฉันยังไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของนายคีนกับนายเพิร์ธเลย?"
"จะไปสนใจทำไมกันล่ะ เรื่องของพวกเขาสิ!" ดูท่าทางยัยนี่ยังโกรธหมอนั่นอยู่แฮะ
"ใครว่าพวกฉันจะไม่มาล่ะ ยัยบ๊อง!" ฮึ!! น้ำเสียงแบบนี้ชัดเลย ><
"โอ๊ะ! ตายยากกันจริงเลยนะพวกนายน่ะ นี่ขนาดยังไม่ได้จุดธูปเรียกทีนะ พูดปุ๊บมาปั๊บเลย!! " ฮิ๊ๆๆ ฉันได้หลอกด่านายคีน มีความสุขจริงจริ๊ง >_<
"หึ! เอาเถอะยัยบ๊อง พอถึงที่นู่นเมื่อไหร่ เธอได้พูดไม่ออกแน่!!" นายคีนพูดเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความเย็นเฉียบติดลบศูนย์องศาเซลเซียส ทำฉันขนลุกซู่ซ่า~ ><
"ใครจะไปกลัวนายกันล่ะ จ้างให้ก็ไม่มีวันหรอก แบร่ๆๆ ;p " ฉันแลบลิ้นใส่นายคีนก่อนจะฉุดยัยเมเปิ้ลขึ้นรถบัส
"นักเรียนทุกคนขึ้นมากันครบรึยัง งั้นฟังนะ ขอให้ทุกคนไปนั่งคู่กับบัดดี้ของตนเองด้วยนะ จะได้ไม่หลงกับคู่ของตนเองเพราะพวกเธอทั้งสองคนจะต้องทำอะไรด้วยกันอีกเยอะ ^^" อาจารย์ฮันน่าพูดผ่านไมค์ ซึ่งเป็นที่รู้กัน 'ทั้งรถ' แล้ว - - ; ว่าจะต้องนั่งกับบัดดี้ของตนเอง
ม่ายยยยยน้า TOT โชคชะตากลั่นแกล้งฉันชัดๆ!!
ฉันจึงแยกย้ายกับเมเปิ้ลที่ตอนนี้กลายเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งแสนจะเย็นชาไปแล้ว ไม่ยอมพูดยอมจา ถ้าเพื่อนฉันเป็นอะไรไปละก็ นายไม่ตายดีแน่ นายเพิร์ธ!!! และฉันก็ต้องจำใจเดินมานั่งข้างนายคีน ที่ตอนนี้นั่งฟังเพลงสบายใจเฉิบ =[]= มันน่านัก!!
"นี่นาย หลีกทางให้ฉันเดินเข้าไปนั่งเดี๋ยวนี้เลยนะ" นายนี่จงใจนั่งตรงเพื่อไม่ให้ฉันนั่งใช่มั้ยเนี่ยยย~
"..." ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ตู๊ด ตู๊ด~
"ไม่ออกใช่มั้ย ได้... ^^"
จึ๊กกก!!!
"โอ๊ย!!! ทำบ้าอะไรของเธอน่ะยัยบ๊อง!!! " ฉันเหยียบเท้านายคีนเต็มเปา
"ช่วยไม่ได้ก็นายไม่ยอมหลบเองนี่นา บอกแล้วก็ไม่เชื่อ หึ!!!" ฉันจึงเดินไปนั่งริมหน้าต่างอย่างสบายใจ ลั้ลลา~
"มีอะไรกันว่ะ!!!" นายเพิร์ธหันมา พอดีว่าเมเปิ้ลกับนายเพิร์ธนั่งหน้าฉันกับนายคีนน่ะ
"ไม่มีอะไร แค่ฉันมีเรื่องกับยัยนี่นิดหน่อยน่ะ" คีนพูดปัดๆ
"เออๆๆ พวกแกอยู่ให้สงบหน่อยก็ละกัน" เขาพูดเพียงแค่นี้ก่อนจะหันไปนั่งทำอะไร 'ไม่รู้' ต่อ
"เมเปิ้ล เธอเหงารึเปล่า??" ฉันชะโงกหน้าไปหาเมเปิ้ลที่ตอนนี้ นั่งเงียบสุดๆ
"ไม่หรอก ฉันแค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยน่ะ" เอิ่ม... ฉันรู้สึกว่ามันฟังดูกระแทกกระทั้นยังไงก็ไม่รู้ -^-
"งั้นหรอ ฉันก็เหมือนกัน ไม่ได้นั่งกับเธอแล้วมันรู้สึก 'สะอิดสะเอียน' ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ!!"
จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย ทั้งฉัน เมเปิ้ล นายเพิร์ธ และนายคีน รถก็แล่นไปเรื่อยๆ คาดอีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงถึงที่หมาย ฉันไม่รู้จะทำอะไรดีก็เลยกะว่าจะหลับไปสักงีบใหญ่ๆ มันคงจะดีซะกว่า Zzz~ ครอกกกก~
Keen Part :
ผมหันไปหาไอรีนที่ตอนนี้หลับเป็นตายไปแล้ว พอดีผมรู้สึกว่าข้างๆ ตัวผมมันเงียบพิกลน่ะ ทั้งไอ้เพิร์ธ เมเปิ้ล แล้วรวมถึงยัยบ๊องโลกแตกนี่ด้วย -O- ปกติยัยนี่อยู่นิ่งๆ ไม่ได้นะ แต่เห็นเธอหลับแบบนี้ ผมไม่ค่อยอยากทะเลากับเธอเลยสักนิด +_+ (แล้วที่ผ่านมาเขาเรียกว่าอะไรล่ะจ๊ะ พ่อหนุ่ม~) เธอดูน่ารักเวลาหลับ ไม่มีพิษมีภัย 'ไม่เหมือนตอนตื่น =_=' แล้วนี่ผมคิดอะไรว่ะเนี่ย ผมส่ายหัวสะบัดความคิดบ้าๆ นี่ออกไป
ฟึ่บบ!!!
"อ่าวเฮ้ย!!" ผมอุทานออกมาเบาๆ
"อะไรอีกว่ะไอ้คีน" ไอ้เพิร์ธหันมาถามผมด้วยสีหน้าหงุดหงิดสุดๆ = =
"ไม่มีอะไร!" ผมรีบปฏิเสธทันควัน
"แน่ใจนะ แล้วนั่นล่ะอะไร" มันว่าพลางชี้ไปที่ยัยไอรีนที่นอนน้ำลายยืดซบไหล่ผมอยู่แถมยังนอนกอดแขนผม เปรียบเสมือนหมอนข้างที่บ้านเธอซะงั้น
"เวรดีแท้!! ช่างเหอะ ฉันขี้เกียจปลุก เดี๋ยวก็ตื่นมาโวยวายอีก หนวกหู!!"
"เออว่าแต่...แกน่ะไปทำอะไรยัยเมเปิ้ลว่ะ เห็นวันนี้ไม่มีเปิดปากคุยกันสักนิด ทีวันอื่นคุยกันดีเชียว" ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
"มีเรื่องนิดหน่อยน่า ไม่ต้องสนใจหรอก..."
"หรอ...ฉันว่าไม่นิดแล้วมั้ง ระวังไว้เหอะ แกจะรู้สึกหดหู่โดยไม่รู้ตัว"
"เดี๋ยวนี้หัดพูดมากนะไอ้คีน สงสัยเป็นเพราะว่า แกกัดกับไอรีนบ่อยเกินไปละมั้ง ^^"
"คนนะเว้ย! ไม่ใช่หมา ที่จะได้กัดกันน่ะ"
จากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาระหว่างผมกับไอ้เพิร์ธอีกเลย จนหลายชั่วโมงผ่านไป จน...
...รถจอด!! ถึงรึยังว่ะเนี่ย
"นักเรียนทุกคน!!! ตื่นได้แล้วจ๊ะ เราถึงที่หมายกันแล้ว เก็บข้าวของของตนเองให้เรียบร้อยนะ แล้วตามครูมา"
(End Keen Part)
ความคิดเห็น