คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter10 : เข้าค่าย [part1]
เข้าค่าย [part1]
'ประกาศจากทางโรงเรียน เนื่องจากทางโรงเรียนจะมีการจัดกิจกรรมเข้าค่ายพักแรมประจำปีของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี่ที่ห้า รายละเอียดต่างๆ และวันที่ดำเนินการ ทางอาจารย์ประจำชั้นจะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง'
"เข้าค่ายหรอ/เข้าค่าย!! ว้าวๆๆๆ " เสียงเด็กนักเรียนโห่ร้องตื่นเต้นและดีใจปะปนกันไปดังลั่นหน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์
"อะไรกัน! เรียนยังไม่ทันไรมีกิจกรรมอีกแล้ว เฮ้อ~" เสียงบ่นอย่างเอือมระอาของเมเปิ้ลทำให้เพื่อนสาวข้างๆ ทำหน้าเอ๋อใส่อย่างไม่เข้าใจ
"เธอไม่ดีใจหรืออย่างไร เมเปิ้ล...ได้ไปเปิดหูเปิดตาทั้งทีนะ ปีนี้นี่เราโชคดีชะมัดเลยเนอะ ^^"
"ก็อ่ะน่ะ ฉันไม่ค่อยอยากไปสักเท่าไหร่" เธอทำหน้าหน่ายๆ
"อ๋อ...! ฉันรู้เหตุผลที่เธอไม่อยากไปแล้วล่ะ ที่เธอไม่อยากไปก็เพราะว่า...."
"เพราะว่า..." เมเปิ้ลลุ้นกับคำพูดของเพื่อนสาว
"ก็เพราะว่า เธอกลัวว่าเวลาเธอนอน เธอจะฉี่รดที่นอนใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ ^o^" ไอรีนหัวเราะร่าก่อนจะวิ่งนำหน้าเมเปิ้ลไป
"จะบ้าหรอ!! นี่!! มานี่เดี๋ยวนี้เลยนะยัยบ้า นั่นมันเธอต่างหากเล่า ไม่ใช่ฉัน!!!" ไอรีนรีบวิ่งหนีมาขึ้นห้องเรียนโดยที่เมเปิ้ลวิ่งตามมาห่างๆ แหงล่ะสิ!! เธอหลอกให้เพื่อนสาววิ่งขึ้นบนห้องเรียน
กริ๊งงง!!!
"อ๊ะ!! ออดพักหมดพอดีเลยและเราก็มาถึงห้องพอดีเลยด้วย แฮ่กๆๆ " ไอรีนนั่งลงบนเก้าอี้ของเธออย่างหมดแรง
"ฉันจะขอบใจเธอดีมั้ยนี่ คาบต่อไปเป็นคาบของอาจารย์ฮันน่าซะด้วย ขืนเรามาสาย มีหวังได้ไปยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดหน้าห้องเรียนแน่ๆ "
"ถ้าจะขอบใจฉันน่ะ เลี้ยงไอติมฉันสามถ้วยๆ ใหญ่ก็พอแล้วล่ะ >o< พูดแล้วน้ำลายจะไหล"
"ยัยตะกละเอ๊ย!!"
"นายว่าใครตะกละมิทราบ !!! =.,= ฮึ่ม..." คำพูดเรียบๆ นั้นทำให้ไอรีนหันควับไปทางโต๊ะข้างๆ ทันที
"เปล่า ฉันแค่พูดลอยๆ เธอจะร้อนตัวทำไม หรือว่าเธอยอมรับว่าเธอน่ะ ตะกละ!!" คีนพูดอย่างกวนประสาท
"หน็อยแน่!! อยากจะลองดีกับฉันนักใช่มั้ย มาต่อยกันสักตั้งเลยมา!!" ไอรีนพูดพลางยกเท้าข้างนึงลงบนเก้าอี้แล้วถลกแขนเสื้อขึ้น อย่างเอาเรื่อง
"นี่!!ว่าแต่พวกนายมากันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ อย่าบอกนะว่าพวกนายหายตัวได้ พระเจ้า!!" เมเปิ้ลที่เพิ่งเห็นเพิร์ธนั่งอยู่ข้างๆ อยู่แล้วก็อดถามไม่ได้
"อย่าไร้สาระน่า ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เธอยังไม่ขึ้นห้องมาตั้งนานแล้ว เธอน่ะไม่เห็นฉันเองต่างหาก ก่อนอื่นฉันว่าเธอห้ามเพื่อนเธอก่อนดีมั้ย ป้าฮันน่าแกเดินมานู่นแล้ว" เพิร์ธพูดพลางชี้นิ้วไปนอกห้อง
"ไอรีนๆๆ ฉันว่าอย่าเพิ่งมีเรื่องกันตอนนี้เลย อาจารย์ฮันน่าเดินมานู่นแล้ว" เมเปิ้ลรีบสะกิดเพื่อนสาว
"จริงด้วย! ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้านายตายแน่" ไอรีนว่าพลางจัดเสื้อให้เข้ารูปแล้วรีบนั่งลงบนเก้าอี้
"อย่าให้นานนักล่ะ ^^" คีนยังกวนประสาท ฮึ่ย!มันน่าโมโหนัก
อาจารย์ฮันน่าเดินเข้ามาอย่างเริ่ด และเชิ่ด ก่อนจะเดินเอาเอกสารอะไรก็ไม่รู้วางบนโต๊ะสำหรับอาจารย์ผู้สอน แล้วกล่าววาทะทักทายนักเรียน
"สวัสดีจ๊ะเด็กๆ เอาล่ะทุกคน พวกเธอน่าจะรู้เรื่องการเข้าค่ายแล้วใช่มั้ยจ๊ะ ตื่นเต้นกันน่าดูเลยล่ะสิ โฮ๊ะๆๆ ^o^ กิจกรรมครั้งนี้จัดขึ้นเป็นประจำทุกปี แต่จุดประสงค์ที่สำคัญของกิจกรรมครั้งนี้ก็คือเพื่อให้นักเรียนทุกคนได้สามัคคีและดูแล ช่วยเหลือซึ่งกันและกันแถมยังเป็นการฝึกความอดทนกับนักเรียนด้วย กิจกรรมจะจัดขึ้นอีกสามวันสามคืน และจัดขึ้นที่สวนรีสอร์ทตากอากาศที่ต่างจังหวัด วิเศษสุดๆ ไปเลยใช่มั้ยล่ะ มีใครสงสัยอะไรมั้ย?" หลังจากที่ครูฮันน่าพร่ำมานาน ก็ได้หยุดการนิเทศ เอ้ย!... หยุดการอธิบายรายละเอียดของการจัดกิจกรรมเข้าค่าย แล้วหันมาถามนักเรียนบ้าง
"..." เงียบเหมือนป่าช้า...
"ไม่มีใครสงสัยใช่มั้ย ดีล่ะ! ครูจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมาก ที่เหลือพวกเธอก็เตรียมของอะไรกันไปให้เรียบร้อยนะ แล้วอย่าลืมเอาของที่สำคัญๆ ไปด้วยล่ะ เช่น ชุดปฐมพยาบาล เสื้อผ้าแล้วก็ของใช้ต่างๆของพวกเธอ อ้อ! ครูเพิ่งจะนึกได้อีกอย่าง ที่นั่นจะมีห้องพักให้พวกเธอห้องละสี่คนต่อสองเตียง ข้อนี้สำคัญมากๆ!! พวกเธอ...จะต้องนอนกับบัดดี้ ^^
"หา!!! นอนกับบัดดี้ OoO" ทุกคนร้องกันเป็นเสียงเดียวกัน โดยเฉพาะนักเรียนหญิงที่ตกใจกันเป็นระนาว
"ไม่ต้องตกใจจ๊ะ ครูบอกว่า พวกเธอจะต้องนอนกับบัดดี้ใช่มั้ย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะต้องนอนเตียงเดียวกันสักหน่อย เธออาจจะเลือกนอนกับเพื่อนผู้หญิงก็ได้ กับบัดดี้ของเธอก็ได้ เพราะทุกห้องมีกล้องวงจรปิดซ่อนอยู่ ^^"
"เฮ้ออออ~ โล่งงงงอก" นักเรียนหญิงถอนหายใจอย่างหมดห่วง รวมถึงฉันและเมเปิ้ลด้วย ให้นอนกับไอ้แบดบอยสองคนนั่นนะ ฉันขอไปนอนกับนายเฉิ่มหน้าตี๋ กับนายอ้วนหน้าปลาหมึกยังจะดีซะกว่า ไม่รู้ว่าจะโดนปู้ยี่ปู้ยำอะไรมั้ย =[]=(คิดไปไกล๊...ไกล)
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเธอก็แยกย้ายกันกลับบ้านได้ จบการสอนแล้วล่ะ! อย่าลืมทำเวรกันนะจ๊ะ เด็กๆ ^^"
"ค่ะ/ครับ ^o^"
จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป บ้างก็กลับบ้าน บ้างก็ต้องอยู่จองจำรับกรรมทำเวรที่ห้องเรียนต่อ และนี่มันก็เป็นวันรับกรรมของฉัน ฮือๆๆ T^T น่าเบื่อที่สุด!!
"ไอ ฉันรอเธอหน้าห้องนะ ^^" นั่นๆ เพื่อนสาวที่แสนดีของฉัน
"ขอบใจจ้าเมเปิ้ล ^o^" ฉันบอกเมเปิ้ลก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากวาดๆๆ และก็กวาดไอ้เจ้าขยะที่รกโลกพวกนี้ ทำไม๊ทำไมเวรฉันทีไรขยะจะต้องเพิ่มพูนขึ้นทุกที แกล้งกันรึเปล่าเนี่ย!! ฉันได้แต่บ่นอุบอิบ =[]=
ผ่านไปยี่สิบนาที...
"เมเปิ้ล ฉันทำเสร็จแล้วนะ เรากลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวแอร์บัสมันจะหิวเอา" ฉันเดินไปเก็บไม้ถูพื้นก่อนจะหันไปหาเมเปิ้ลที่นั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง แต่...เธอหายไปไหน!!
ฉันรีบวิ่งไปดูกระเป๋าก็ไม่อยู่ คนก็ไม่อยู่ หรือว่า...เธอโดนลักพาตัว ไม่นะ เมเปิ้ล เธอจะต้องไม่เป็นอะไร ฉันจะต้องไปช่วยเธอ >[]< ฉันรีบปิดประตูห้องก่อนจะเดินไปคว้ากระเป๋า แล้วก้าวฉับๆ เดินไปตามหาเมเปิ้ล
Maple Part :
ฉันเดินลงมาจากตึกเรียน เพราะอะไรน่ะเหรอ? คือ...ฉันเห็นเหมือนจะเป็นนายเพิร์ธน่ะก็เลยรีบลงมาดู ฉันก็แค่....กลัวเขาจะไปก่อเรื่องที่ไหนก็เท่านั้นเอง ฉันยังทำตามหน้าที่ที่อาจารย์ฮันน่าสั่งไว้เสมอ ฉันไม่ได้ห่วงเขานะ >o<(รีบปฏิเสธ) ฉันเดินซุ่มตามเขามาได้สักพักแล้วล่ะ ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย สงสัยเขาจะเลิกทำนิสัยชอบทำให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อนแล้วมั้ง =[]=
โอ๊ะ! ไอรีน นี่ฉันทิ้งไอรีนไว้หรอ ตายๆๆๆ ป่านนี้ยัยนั่นคงจะหาฉันวุ่นแล้วแน่ๆ เลย T[]T
"เธอตามฉันมาทำไม!?"
เสียงนี้ฉันว่ามันคุ้นๆ นะ =3=
"ฉันถามเธอไม่ได้ยินหรือไง เมเปิ้ล!" อะจึ๋ย~ ต้องใช่เขาแน่ๆ เลย >w< ทำไงดีๆ ฉันหันไปเผชิญหน้ากับเขา งานนี้มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน!!
"ได้ยิน! ฉันไม่ได้หูตึงสักหน่อย"
"แล้วจะบอกได้หรือยัง ว่าเธอตามฉันมาทำไม!?" ฉันจะตอบเขายังไงดีเนี่ย!!!
"ที่...ที่ฉัน...ตามนายมา...ก็เพราะว่า ฉันกลัวนายจะไปก่อเรื่องที่ไหนมาอีกละสิ ได้ขึ้นชื่อว่าแบดบอยก็อย่างว่าอ่ะนะ คงจะสร้างเรื่องปวดหัวให้คนอื่นเขาประจำ"
"เธออยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ย!! จำไว้นะ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ แล้วอีกอย่างวันนี้ฉันไม่มีเรื่องให้ก่อ ถ้าพวกมันไม่มาหาเรื่องก่อน เธอควรจะกลับบ้านได้แล้ว เมเปิ้ล!!"
นี่เขามาอารมณ์ไหนเนี่ย ฉันทำให้เขาโกรธรึเปล่า? ฉันไม่เข้าใจเขาจริงๆ บางวันก็ใจดีซะจนน่าแปลก แต่บางวันเนี่ยสิ โหดร้ายเหมือนซาตานป่าเถื่อน
"ได้!! ฉันจะกลับ แต่นายจำไว้เลยนะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของนายอีก นายจะเป็นจะตายยังไงฉันไม่สนแล้ว เชิญนายตามสบายเถอะ!!!" ฉันตะคอกเขา แต่ทำไมฉันถึงรู้สึก...เหมือนขอบตามันร้อนๆยังไงก็ไม่รู้ หวังว่าฉันคงจะไม่ได้ร้องไห้เพียงเพราะแค่คำพูดที่นายบ้านั่นตะคอกใส่ฉันหรอกใช่มั้ย ไม่!! ไม่มีทาง!!! ก็แค่ฝุ่นกระเด็นเข้าตาเท่านั้นแหละ
"เมเปิ้ล!! เจอสักที ทำไมเธอทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวล่ะ ฉันหาเธอตั้งนานกว่าจะเจอ วิ่งหาจนน้ำหนักจะลดไปสิบกิโลแล้วเนี่ย แฮ่กๆๆ " ไอรีนแทบจะทรุดนั่งลงพื้น "เอ่อ...แล้วนี่มีเรื่องอะไรรึเปล่า? ทำไมดูซีเรียสกันจังเลยอ่ะ ...เพิร์ธ!! นายทำอะไรเพื่อนฉัน" เขาไม่ได้ตอบอะไรแถมยังเดินหนีไปอีก
"ช่างเขาเถอะไอรีน ไม่มีอะไรหรอก เรากลับบ้านกันเถอะ วันนี้ฉันขอไปนอนบ้านเธอนะ พอดีพี่มาเฟียไม่อยู่บ้านน่ะ"
"มีอะไรก็บอกฉันได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว มันจะทำให้เธอไม่สบายใจนะ ^^"
"อืม แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรหรอก ^^" ฉันยิ้มให้ไอรีน
ฉันขอให้เธอพาฉันไปส่งที่บ้านก่อนเพราะฉันจะไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมา ฉันกะว่าจะค้างที่บ้านของไอรีนสักคืนนึง อยู่บ้านคนเดียวมันน่ากลัวน่ะ และตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของไอรีนแล้ว เธอชวนฉันทำกับข้าวมื้อค่ำ แอร์บัสก็มาช่วย แต่โดนไอรีนไล่ไปก็เลยไปนั่งเล่นเกมส์ที่หน้าทีวีนู่น...
"เจ๊!!! ข้าวเสร็จยัง เค้าหิวแล้วนะ" เสียงแอร์บัสดังมาถึงห้องครัว
"เออ!!! ใกล้แล้ว ถ้าอยากกินก็ไปจัดโต๊ะ ถ้าไม่ทำก็ไม่ต้องกิน" ไอรีนพูดพลางทอดไก่หอมฉุน
"รับทราบ!!!"
"ไอ...เธอนี่ใจร้ายจังเลยนะ ^^"
"แหงล่ะสิ พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านก็อย่างนี้แหละ ฉันคือคนคุม ฮ่าๆๆ ^o^"
หลังจากที่พวกเราสามคนทานอาหารเย็นกันเรียบร้อยแล้ว ก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำและเข้านอน แต่ฉันยังไม่ง่วงเลยอ่ะ กะว่าจะนั่งอยู่ที่ระเบียงนอกห้องเงียบๆคนเดียวสักพักก่อน เผื่อจะง่วงขึ้นมาบ้าง วันนี้ดาวเต็มท้องฟ้าเลย สวยจัง
"เมเปิ้ล ฉันชงนมผสมน้ำผึ้งอุ่นๆ มาให้เธอน่ะ" ไอรีนยื่นแก้วนมให้ฉัน
"ขอบใจนะ ^^"
"จ๊ะ ว่าแต่...มีเรื่องกลุ้มใจอะไรรึเปล่า นี่ถ้าฉันเดาไม่ผิด เธอคงจะทะเลาะกับนายเพิร์ธใช่มั้ย!!"
"เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก ฉันมันงี่เง่าเองล่ะ"
"เธอจะโทษตัวเองทำไม ฉันว่าเธอไม่ผิดหรอก ทำตัวสบายๆ เข้าไว้สิ ^o^"
"เธอรู้หรอว่ามันเรื่องอะไรน่ะ"
"ไม่รู้หรอก! แต่ฉันรู้สึกได้ เธอเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันต้องเข้าใจเธออยู่แล้ว เชื่อสิ... ^^"
"งั้นเราไปนอนกันเถอะ ฉันชักจะเริ่มง่วงแล้วล่ะ พรุ่งนี้เราจะได้ไปโรงเรียนเช้าๆ กันด้วย^^"
"อื้ม...^^"
ไฟทุกดวงถูกปิดลง เหลือไว้แค่แสงไฟจากโคมไฟบนหัวนอนเท่านั้น พรุ่งนี้มันน่าจะมีเรื่องอะไรที่ดีกว่านี้สำหรับฉัน แล้วนี่ฉันจะคิดมากไปทำไม ใช่! เขาพูดถูกทุกอย่าง เขาจะทำไรมันก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย...
มาอัพแล้วจ้า หลังจากที่ห่างหายไปหลายวัน
ไรเตอร์ไม่ได้ไปไหนหรอกนะ ก็รออัพให้รีดเดอร์อยู่แหละ
แต่อัพไปเรื่อยๆ ไม่ได้แต่งเพิ่มก็เลยขอหยุดสักพักนึง แล้วมาลุยต่อ
ถึงจะแต่งเพิมได้ไม่เยอะ แต่ก็แวะมาอัพให้แก้ขัดก่อนละกัน
ความคิดเห็น