คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Intro จอมเวทย์ (100%)
บทนำ1(จอมเวทย์)
Intro
ย้อนกลับไปเมื่อ7ปีก่อน ก่อนลูซี่จะหนีออกจากบ้านประมาณ1สัปดาห์
ในสวนหลังบ้านของตระกูลฮาร์ตฟิเลีย
มีหญิงสาวผมสีเหลืองทอง ดวงตาสีเปลือกไม้ ใบหน้าดูไร้ความสุข เธอก็คือ ลูซี่ ฮาร์ตฟิเลีย ผู้อันเชิญเทพแห่งดวงดาว นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มีสายลมอ่อนๆพัดมา ทันใดนั้นเองมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาหยุดใกล้ต้นไม้ที่เธอนั่งอยู่ เขาคนนั้นเป็นเด็กอายุประมาณ 12 ปี ผมสีเหลืองทองเหมือนกัน ดวงตาสีชมพูเข้ม ใบหน้าดูเย็นชากับคนที่อยู่ใกล้แต่ยกเว้นพี่สาวของเขา ชื่อของเขาคือยูเอล ฮาร์ตฟิเลีย หรือ เอลนั้นเอง
“พี่ครับ พี่เป็นอะไรไป” น้องชายของเธอถามด้วยความเป็นห่วงเพราะ2-3สัปดาห์มานี่พี่สาวของเขาเอาแต่มานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่คุณแม่เคยพามาบ่อยๆ แล้วที่พี่สาวของเขาไม่สบายใจก็จะมานั่งที่ใต้ต้นไม้ต้นนี้
“เปล่าจ๊ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร” เธอตอบน้องชายด้วยใบหน้าที่ยิ้มอยู่แต่จริงๆแล้วเธอก็คิดจะหนีออกจากบ้านแต่เธอเป็นห่วงน้องชายของเธอ
“…พี่นะกำลังโกหกผมอยู่ ถ้าพี่อยากหนีออกจากบ้านก็ไปเถอะครับ ผมรู้นะว่าพี่อยากเข้าแฟรี่เทลเอามากๆนะ” เธอตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า
“พี่จะปิดเราไม่ได้เลยสินะ”
“ครับ ผมก็อยากออกจากที่นี่จะแย่อยู่แล้ว แต่ผม”
“เป็นห่วงพี่สินะหรือว่าหาที่อยู่ของเรียวคุงไม่เจอนะ” เธอยิ้มออกมาเพราะน้องชายของเธอหน้าแดงเล็กน้อย
“ทั้งสองเลยครับ”
“คิคิคิ เอลหน้าแดงน่ารักจัง” เธอแหย่น้องชาย
“พี่ครับ อย่าแกล้งผมสิ”
“จ้าๆ พี่ไม่แกล้งแล้วจ้า” เธอยกมือยอมแพ้
.
.
.
.
.
หลังจากที่มีการสลายตัวของสถาจอมเวทไปได้4สัปดาห์ในตอนนั้นเองเขาเพิ่งรู้ว่าพี่สาวหนีออกจากบ้านไปแล้วเพราะเขาหนีออกจากบ้านมาก่อนพี่ได้6วันแล้ว จริงๆเขาได้ที่อยู่ของเรียวเลยไปส่งนกเหยี่ยวชื่อเฟนที่เป็นสัตว์อันเชิญพร้อมจดหมายไปส่งให้เรียวมารับเขา…
“พี่ครับ พี่หนีออกจากบ้านจริงๆสินะครับ” เอลพูดเบาๆกับตัวเอง
“เย้!! เอลยืนเหม่ออะไรอยู่?? เดี่ยวก็ทิ้งไว้หรอ เนอะพี!!” เด็กหนุ่มผมสีเงิน ดวงตาสีน้ำเงินออกม่วงเหมือนสัตว์ ใส่แว่นไร้กรอบบนไหล่มีลูกนกฟีนิกซ์สีขาวบริสุทธิ์ชื่อว่าพีเกาะอยู่ เป็นลูกนกที่เขาเก็บมาเลี้ยงสามารถพูดได้ เขามีนามว่าเรียวโอ เดอร์ โสนว์ไลอ้อน ตระกูลของเขารวยพอๆกับตระกูลยูเอล ฮาร์ตฟิเลียเลยก็ว่าได้ แถมเขามีพี่ชาย3อยู่สามคน เขาเป็นน้องสุดท้องเลยไม่ค่อยมีใครสนใจอยากจะทำอะไรก็ทำไม่มีใครว่า เขาถูกพี่ชายคนโตและคนรองดูถูกไว้มาก แต่คนกลางดีกับเขา แต่ว่าเขาเบื่อชีวิตแบบลูกคุณหนูก็เลยหนีออกจากบ้านมา3เดือนกล่าวๆแล้วแต่ยังไม่รู้จะเข้ากิลด์ไหนก็เลยรอเวลาที่เอลหนีออกจากบ้าน
“ใช่ๆ เอลยืนเหม่อ” (พี)
“พูดมากนะ เจ้าพี” (เอล)
“จริงสิ! แกอยากอยู่กิลด์ไหนว่ะ เจ้าเอล”(เรียว)
“ไม่รู้สิ แล้วแต่แกเลย ชั้นนะกิลด์ไหนก็ได้ ขี้เกียจหา ”(เอล)
“เออๆ(ไอนี้ขี้เกียจอยู่ได้) หือ?? กิลด์นั้นเป็นไง” เรียวชี้ไปทางกิลด์บลูเพกาซัส
“เออ” เอลเดินเข้าในกิลด์ปล่อยให้เรียวงง
“เอออะไรของมันว่ะ พี”(เรียว)
“ไม่รู้สิ เจ้านายรีบเดินเถอะเดียวโดนเอลทิ้ง” พีพูดพร้อมบินนำหน้าเรียว
“ครับๆ” เรียววิ่งตามพีและเอลเข้ากิลด์
ในกิลด์บลูเพกาซัส
เอลเดินตรงไปที่เค้าเตอร์ที่มาสเตอร์บ๊อบอยู่
“หวัดดีครับ”(เอล)
“หวัดดีจ้า”(มาสเตอร์บ๊อบ)
“คุณคือมาสเตอร์ของที่นี้ใช่ไหม?” พีที่บินตามหลังเอลบินวนมาสเตอร์บ๊อบพร้อมกับแว่นตาของเรียว
“ใช่จ๊ะ นกของเธอหรอจ๊ะ หนุ่มน้อย?” มาสเตอร์บ๊อบชี้ไปที่พี
“ไม่ใช่ครับ ของเพื่อนผม พีนั้นมันแว่นตาของเรียวใช่ไหม แล้วเรียวละ”(เอล)
“ใช่ๆของเจ้านาย เจ้านายมาแล้ว” พีบินหาเรียวที่วิ่งเข้ามา
“แสบจริงๆเลย พี เอาคืนมา” เรียวพูดพร้อมเช็ดแว่นก่อนใส่
“หวัดดีคร้าบ~” เรียวยิ้มให้สาวๆในกิลด์
“หนุ่มน้อยทั้งสองเป็นจอมเวทย์สินะ? ใช่เวทย์อะไรกันเอ๋ย?” มาสเตอร์บ๊อบเดินมากอดเอลกับเรียว
“ครับ(ขนลุกว่ะ)” (เอล/เรียว)
“ผมใช้เวทอันเชิญสัตว์และเปลี่ยนศาสตราครับ” เอลตอบแบบหน้าตายผิดกับเรียวที่ยิ้มแห้งๆให้มาสเตอร์บ๊อบ
“ส่วนผมใช้เวทเมจิคการ์ดดราก้อนและเพ้นท์เมจิกครับ”
“เป็นเวทที่แปลกดีนะ ฮิบิกิ เรน อีฟ อิจิยะช่วยทดลองหนุ่มน้อยสองคนนี้ดูหน่อยสิจ๊ะ” (มาสเตอร์บ๊อบ)
“ได้ครับ”(ฮิบิกิ,เรน,อีฟ,อิจิยะ)
“หืม? กลิ่นของพวกเธอนี้หอมดีนะ?” อิจิยะวิ่งเข้ามา
“เฮ้ย!! ขนลุกเฟ้ย!! จงออกมามังกรแห่งลม! วินดี้!! วินดี้ใช้ลมหายใจมังกร ” เรียวหยิบการ์ดมังกรลมออกมาก่อนจะเตะหน้าอิจิยะไปหนึ่งที ตามด้วยวินดี้ใช้ลมหายใจมังกรใส่อิจิยะจนกระเด็นไปติดฝาผนัง
“…เรียวมันแรงไปไหม?” (เอล)
“โทษ’ที ขอบใจวินดี้”(เรียว)
“ท่านอิจิยะ!!”(เรียว/เรน/อีฟ)
“หนุ่มๆสมัยนี้แข็งแรงดีจัง”(อิจิยะ)
“จริงสิครับต้องขอโทษด้วยครับ ที่ลืมแนะนำตัวผมชื่อเรียวโอ เดอร์ โสนว์ไลอ้อนเรียกเรียวก็ได้ครับ ส่วนนี้ยูเอล ฮะ..อุ้ย อื้อออออ”ก่อนเรียวจะพูดจบเอลก็เอามือปิดปากเรียวไม่ใช้พูดนามสกุลของเขา
“เรียกเอลเฉยๆก็ได้ ส่วนนามสกุลไม่ต้องรู้” เอลพูดแบบหน้าตาย
“ผมฮิบิกิ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เอลคุง เรียวคุง ส่วนนั้น เรน อีฟ และคนที่โดนเรียวคุงเตะหน้าไปคือรุ่นพี่อิจิยะ” ฮิบิกิแนะนำตัวเองพร้องชี้เรนกับอีฟให้รู้ว่าคนไหนเรนคนไหนอีฟ
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” (เอล)
“อินอีอี่ไอ้อู้อักเอ่นอันอับ อุนฮิบิอิ อุนเอน อุนอีบ แอ่อ่า ไอ้เอน อึงฮ่วยอ่อยอูอ่อนฮะไฮ้ไฮ่”(เรียว)
[ใครอ่านไม่ออกบ้างค่ะ :มิกิ] [อ่านไม่ออก :นักอ่านที่น่ารัก] [สิงจ้า~♥ :มิกิ] [มี’ไรว่ามา = =(เรียกแบบนี้ขนลุก) :สิง] [ตัวเอง~ ช่วยเค้าแปลหน่อยสิ นักอ่านเค้าอ่านไม่ออกนะ~ :มิกิ] [ก็ได้ เพื่อนักอ่านนะ :สิง] [แปลเลยแปลเลย~ จิ๋ง :พี] [สิงไงไม่ใช่จิ๋ง :สิง] [เอ่อ สิงใจเย็นๆครับ แล้วเมือไรผมจะออก :แล็ก] [ใกล้แล้วแล็ก ใจเย็นๆ :สิง]
//แปลว่า ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณฮิบิกิ คุณเรน คุณอีฟ แต่ว่าไอเอล คุณ(มึง)ช่วยปล่อยผม(กรู)ก่อน จะได้ไหม// [กรุณาเอาคำในวงเล็บใส่แต่คำว่าคุณกับผมด้วยครับ!! :สิง] [ขอบใจนะสิง~♥ :มิกิ] [กลับไปพิมพ์ได้แล้วไป!! :สิง][ค่า~ :มิกิ] หลังจากที่เรียวพูดเอลก็ปล่อยมือออกจากปากของเรียวทันทีเพราะกลัวเรียวจะขาดอากาศหายใจ(?)ตายซะก่อน
“แค่กๆๆ คิดจะฆ่ากันเลยหรอว่ะ แค่กๆ” เรียวพูดก่อนจะสูญอากาศหายใจเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศตาย[เออดิ ยัยป๊อง:เรียว] [กรี๊ดดด เรียวว่าเค้าง่าสิง!! :มิกิ] [หนวกหู:สิง//เอามือปิดหู]
[น่ารำคาญ - - :เอล] [เอลคุงใจร้าย เค้าขอตัดเอลออกจากบทเลย :มิกิ] [กล้าหรอ? ยัยแมว :เอล] [กะ…กล้าสิ:มิกิ] [แน่ใจหรอ? :สิง] [ไม่แน่ T^T :มิกิ] [งั้นก็ดีครับ ^^:สิง] [ยัยแมวรีบๆเล่าให้จบ(ถีบมิกิเข้าเรื่อง) ส่วนสิงเอาน้ำหน่อยไหมครับ :เอล] [โหย พอกับสิงนะพูดซะเพราะเลย :มิกิ] [ฉันจำได้ว่าฉัน/เอลถีบเธอออกไปแล้วนะ(ใช่แรงถีบมากx2):เอล/เรียว] [เรียวคุง เอลคุงกลับเข้าบทเถอะ:สิง] [ได้ครับ :เอล/เรียว]
โอย!!!ถีบมาได้เค้าเจ๊บนะเนี่ย(เห็นไปมองค้อนเอลกับเรียวที่กำลังทำตัวเป็นเเมวน้อยใส่สิงอยู่)ชิไอ้คนสองมาตรฐาน
ค่อยดูนะเดี๋ยวมิกิจะเเต่งให้พวกนายไม่มีคู่ ค่อยดู!!!! [กล้าเหรอ:เอล] [กะ..กะ..กล้าสิ:มิกิ] [เอ่อ…ไม่ไหรพวกคุณจะกลับเข้าเรื่องซะที ^^++ :สิง//ปล่อยออร่า] [เข้าเรื่องกันดีกว่าเนอะ!! เอล เรียว ^^” :มิกิเซ็ดเหงื่อ][ใช่ๆ :เรียว/เอล]
หลังจากนั้นเรียวก็สู้กับเรนส่วนเอลสู้กับอีฟ ฮิบิกิเกี่ยวข้อมูลเวทของเรียวกับเอล ผลปรากฏว่าเอลกับเรียวเป็นฝ่ายชนะจ้า
“ฉันรับพวกเธอเข้าเป็นจอมเวทย์ของกิลด์~♥ แล้วสัญลักษณ์จะให้ปั๊มตรากิลด์ตรงไหนจ๊ะ?”(มาสเตอร์บ๊อบ)
“ที่ไหล่ขวาครับ”(เรียว) [สัญลักษณ์ของเรียวเป็นสีฟ้าส่วนของเอลเป็นสีเหลืองจ้า:มิกิ]
“ไหล่ขวา…”(เอล)
“เรียบร้อยแล้วจ้า”(มาสเตอร์บ๊อบ)
.
.
.
.
ผ่านไป3ปีไว้เหมือนนิยาย [ก็นิยายนะ :สิง]
“เรียวคุง” อิบิกิเรียกเรียวที่กำลังเดินเข้ามาในกิลด์
“ครับ?”
“เธอนี่เก่งจังเลยนะอยู่ๆก็ได้เป็นจอมเวทย์ระดับเอสนะ”
“ไม่หรอกครับ คุณฮิบิกิ”
“ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ เรียวคุง จริงสิแล้วนกของเธอไปไหนแล้ว?”
“อ๋อ พีนั้นหรอครับ อยู่นี่ แล้วไม่ให้ผมเรียกคุณจะให้ผมเรียกอะไรละครับ” เรียวชี้ไปข้างบนที่พีกำลังบินอยู่
“เรียกฮิบิกิเฉยๆก็ได้ จริงสิมาสเตอร์เรียกพบเธอนะ”
“ครับ ขอบคุณครับ รุ่นพี่ฮิบิกิ แต่ว่ามาสเตอร์อยู่ไหน?”
“เฮ้อๆ เรียวคุงนี่ละก็…จริงๆเลยนะ” ฮิบิกิพลามถอนหายใจให้กับความดื้อของเรียว ฮิบิกิเอ็นดูเรียวเป็นเหมือนน้องชายเท้ๆของเขาเลย จริงๆแล้วเขาอยากให้เรียวเรียกเขามาพี่มากกว่าเพราะเขารู้จักกับพี่ชายคนรองชื่อว่าดีเดย์ เดอร์ โสนว์ไลอ้อน เขารู้ว่าดีเดย์ไม่ชอบน้องสุดท้องแบบสุดๆ เพราะอะไรเขาก็ไม่รู้
“ผมทำไหม?” เรียวทำหน้างง
“เปล่า ตามมาสิเรียวคุง เดี่ยวผมจะพาไป” ฮิบิกิพูดจบก็เดินนำทางไปที่ห้องของมาสเตอร์ จริงๆแล้วห้องนี้ห้ามใครเข้าไป นอกจากคนที่มาสเตอร์เรียกไปพบ
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตครับ มาสเตอร์ ผมพาเรียวคุงมาแล้วครับ”(ฮิบิกิ)
“ขอบใจมากฮิบิกิ”(มาสเตอร์บ๊อบ)
“มาสเตอร์เรียกผมว่ามีอะไรรึป่าวครับ?”(เรียว)
“ฉันอยากให้เธอไปตรวจสอบแถวป่ามินาชิได้ยินข่าวลือว่ามิติบิดเบี้ยว ถ้าได้ข่าวว่ายังไงก็ส่งข่าวมาบอกด้วยนะ เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างฉันกับพวกเธอเข้าใจนะ”(มาสเตอร์บ๊อบ)[เป็นชื่อป่าที่แต่งขึ้นไม่มีจริง:มิกิ]
“ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับมาสเตอร์ ผมจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าครับ” เรียวพูดจบก็เดินออกจากห้องของมาสเตอร์บ๊อบตามด้วยฮิบิกิที่เดินมาออกมา ส่วนพีนั้นหรอไม่ต้องพูดถึงเกาะอยู่บนไหล่ของเรียวนั้นเอง
ณ.หน้าห้องพักของเรียว
“เดี่ยวก่อนเรียวคุง” ฮิบิกิเรียกเรียวพร้อมจับข้อมือของเรียว อีฟกับเรนที่เดินผ่านบังเอิญได้ยินเข้าเลยเดินเข้ามาดูฮิบิกิที่มีอาการแปลกไปตั้งแต่รู้ว่าเรียวเป็นน้องของดีเดย์ เพราะอาการห่วงเรียวของฮิบิกิมากกว่าคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้องแล้ว(?) [นี่ยัยมิกิ :สิง] [จ้าจ๊ะ สิง มีอะไรจ๊ะ :มิกิ] [เอ่อ..มันออกแนววายแล้วนะ = =” :สิง] [ก็ใช่นะสิ ขอแต่งต่อนะ :มิกิ] [อืม :สิง] เรียวตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หันไปถามฮิบิกิ
“มีอะไรครับ รุ่นพี่ฮิบิกิ”
“เธอ(?) เอ้ย เรียวคุงจะไปทำงานนั้นจริงๆหรอ?” ฮิบิกิถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ครับ มีอะไรรึป่าวครับรุ่นพี่ฮิบิกิ” เรียวตอบเสียงแข็ง
“ป่าวหรอก แค่ป่านั้นมันเป็นป่าต้องสาปมันอันตรายมาก เรียวคุงระวังตัวดีๆนะ” (ฮิบิกิ)
[นี่ๆ ไรท์มิกิ:อีฟ] [จ้า อีฟคุง เรียกทำไม:มิกิ] [ฉันไม่ได้ทำเพื่อเธอนะ:เรน//ยื่นน้ำใส่สิง] [ขอบคุณนะ:สิง//ยิ้มให้เรน] [-///- :เรน] [ฮิบิกิกับเรียวคุยอะไรกันหรอครับ:อีฟ] [ลองถามสิงดูสิ :มิกิ] [มันเกี่ยวอะไรกับผมด้วย!! เอาเป็นว่ารอดูกันต่อไป ไปแต่งต่อกันได้แล้ว โชคดีนะเรน อีฟ แล้วเจอกันใหม่ :สิง//ยิ้มให้เรนกับอีฟ] [น่ารัก:อีฟ] [-//////- :เรน] […:มิกิ//โดนสิงลากไปแต่งต่อ]
“อ๋อครับ!! ขอบคุณครับรุ่นพี่ฮิบิกิ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ” เรียวเดินเข้าห้อง
“ฮิบิกิ มีเรื่องอะไรกับเรียวหรอครับ” อีฟถามขึ้นหลังจากยื่นฟังได้ซักพัก
“ไม่มีอะไรหรอ ก็แค่เรียวคุงไปทำภารกิจนะ” ฮิบิกิต้องโกหกเรื่องที่เรียวไปตรวจสอบมิติบิดเบี่ยวเพราะยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้
“อ๋อ ฮิบิกิ อีฟไปกันเถอะ ท่านอิจิยะคงคอยนานแล้ว” เรนพูดจบก็เดินออกจากหน้าห้องของเรียวตามด้วยอีฟและฮิบิกิ
เช้าวันต่อมา เวลา6.00น. หน้ากิลด์
“เรียวคุงเดินทางดีๆนะครับ” ฮิบิกิลูบหัวของเรียวพร้อมขยี้ไปมาเบาๆ
“ขอบคุณครับ รุ่นพี่ฮิบิกิ ผมไปก่อนนะครับ มาสเตอร์ รุ่นพี่” เรียวพูดจบก็วิ่งออกไปส่วนมาสเตอร์เดินเข้ากิลด์ไป ปล่อยให้ฮิบิกิยืนคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว
.
.
.
[เรียว:say]
สวัสดีครับ ผมเรียวเพื่อนรักของเอล ตอนนี่ผมมาถึงป่ามินาชิแล้ว ป่าบ้าอะไรชื่อซะแอ๊บเลย มิกินี่จริงๆเลยหาชื่อป่าดีกว่านี้ไม่ได้หรอกครับ!! [ไม่ได้ยะ!! :มิกิ] เฮ้อช่างเถอะป่านี่นะโคตรน่ากลัวเลย[ได้ข่าวว่านายกลัวแค่สูยเสียคนสำคัญไง:มิกิ] ใช่ผมกลัวการสูญเสียแต่มิกิเธอลองมาที่ป่านี่ไหมละ? [ไม่เอา เค้ากลัวผี :มิกิ] เฮ้อ…เอาเถอะผมเล่าต่อนะครับ ผมเดินเข้าไปในป่าไปยังจุดที่มาสเตอร์บอก ตามทางที่ผมเดินนั้นมีสัตว์ป่าวิ่งสวนทางกับผม เดินไปได้ซัก30นาที ถึงจุดหมายซะที!! ตอนนี้อยากบอกว่าผมโคตรเหมื่อยขาเลย!! โอ๊ะนั้นมันอะไรงะ ไปดูดีกว่า~ [นี่นายไม่กลัวตายเลยรึไง!! =[]= :มิกิ] ไม่อะ ผมไม่กลัว :] [ยังมียิ้มอีกไอนี่!! ไม่คุยด้วยแล้ว :มิกิ] ก็ดีผมจะได้เล่าต่อ มันก็คือ…!!! ก้อนกลมๆอะไรก็ไม่รู้สีฟ้าๆหมุนไปหมุนมา = =” ใครรู้ช่วยบอกผมทีว่าก้อนกลมๆนี่มันอะไร เอาจริงๆมันไม่เหมือนมิติที่ผมเลยเห็นเลย เพราะผมสามารถสร้างมิติได้เจ๋งใช่มาย~ ผมไม่ได้เดินเข้าไปไหนมันหรอก[กลัวตายหรอ? :มิกิ] ตายนะไม่กลัว ถึงทีตายผมก็ต้องตายอยู่ดี แต่ก็แค่ไม่อยากถูกดูดเข้าไปในก้อนกลมๆนั้น[มิติเฟ้ย! มิติ!! :มิกิ] ครับๆ มิติก็มิติ อยู่มันก็ขยายดตัว(?)ใหญ่ขึ้น เข้ามาใกล้ๆผมแล้ว แว้กกกกกก ขาผมโดนดูดเข้าไปแล้ว ทำไงดี จริงสิ ให้พีรอดไปได้ก็ยังดี เพราะพีพูดได้
“พี!! บินไปหาพี่ฮิบิกิเร็ว!! แล้วบอกเรื่องทั้งหมดให้กับพี่ฮิบิกิรู้เข้าใจนะ!! ไปเร็ว!!” หลังจากที่ผมโดนไอก้อนกลมๆนั้น เอ๊ย ไอมิตินั้นดูเข้าไปผมก็สลบไปไม่รู้อะไรอีกเลย!!
ตัดไปทางพีที่บินกลับไปหาฮิบิกิ
พีก็ยังบินต่อไปจบ!! [ไม่จบเฟ้ย:สิง]
ประมาณ2วันพีก็มาถึงกิลด์
“ฮิบิกิ!! ฮิบิกิ” พีนกน้อย(?)ของเรียวไม่สิต้องบอกให้ถูกตัวใหญ่พอๆกับแฮปปี้เลย ที่บินไปเกาะไหล่ของฮิบิกิ
“พีมีอะไรเกิดขึ้นกับเรียวคุงงั้นหรอครับ” ฮิบิกิถามคู่หูของเรียว ก็เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเรียวหรือเจ้านายของมัน พีก็จะบินไปหาเอลก่อนแต่ถูกเอลพูดว่า “มีเรื่องอะไรอีก ไอนกเผือก” พีเลยไม่ค่อยจะบินไปหาเอลมากกัน พีจะบินมาหาฮิบิกิเป็นคนแรกก่อนเสมอเลย
“มีเรื่องเกิดขึ้นกับเจ้านายแล้ว” คำตอบของนกน้อย(?)พีทำให้ฮิบิกิตกใจ
“เรื่องอะไรครับ”
“มิติขยายตัวใหญ่ขึ้นแล้วดูดเจ้านายเข้าไป พอดูดเสร็จมิตินั้นก็หายไปเลย” คำตอบของพีทำให้ฮิบิกิตกใจและเป็นห่วงเรียวมากกว่าเก่าอีก หลังจากนั้นเขาก็ไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้มาสเตอร์รู้
//เรียวคุง ผมเป็นห่วงเธอนะ อย่าเป็นอะไรไปขอให้เธอปลอดภัยด้วยเถอะ ไม่ว่ายังไงผมก็เชื่อว่าเธอต้องกลับมาหาผมแน่นอน จนถึงตอนนั้นผมจะดูแลพีอย่างดีเลย ผมยังอยากได้เธอมาเป็นน้องแท้ๆของผมอยู่ เรื่องนี้ผมจะถามเธอหลังจากที่เธอกลับมาได้ ผมจะไม่ลืมเธอเลย น้องชายของผม เรียวคุง… //
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-28/03/56
เดี่ยวมาต่อ
-29/04/56
มาต่อแล้วจบไปแล้วกับบทนำของจอมเวทย์ และจะมาต่อในบทนำของผึ้งจดหมาย ตอนต่อไปสิงจะเป็นคนแต่ง!!
ตัวอย่างตอนต่อไป [ของผึ้งจดหมาย]
“ที่นี่ที่ไหนกัน?”
“ที่นี่คือแอมเบอร์กราวน์ หรือ ดินแดนที่มีแต่กลางคืน”
“คุณเป็นใคร”
“ฉันจิ๊กกี้ เพพเพอร์ บีส่งพัสดุด่วน เธอไม่ใช่คนของโลกนี่สินะ ฉันจะพาเธอไปส่งที่บีไฮว์ฟ เพื่อเข้าทดสอบการเป็นบี เธอชื่ออะไร”
“เอ๋? ครับ เรียวโอ เดอร์ โสนว์ไลอ้อน เรียกเรียวก็ได้ครับ”
“เข้าใจแล้ว ขึ้นมาสิเรียว ระหว่างทางไปจะเล่าให้ฟังเกี่ยวกับแอมเบอร์กราวน์”
“ครับ”
“ดีใจด้วยนะเธอได้เป็นบีแล้ว ส่วนรุ่นพี่ของเธอคือจิ๊กกี้จะดูแลเธอ”
“ครับผม”
อ่านแล้วเม้นด้วยนะไม่เม้นไม่อัพ
และมิกิไม่ชอบนักอ่านเงา!!
BlackForest
ความคิดเห็น