คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปลดล็อคที่1 การช่วยเหลือ 100%
ปลดล็อคที่1 การช่วยเหลือ
“โทคิซาดะ เจ้าเห็นกิกิไหม?” ชายหนุ่มเส้นผมตั้งสีเหลือง ดวงตาสีฟ้า โกลด์เซนต์แห่งราศีมี ‘พิสเซส อามอร์’ ถามชายหนุ่ม เส้นผมสีเหลืองอมเขียว ตาดวงสีม่วง โกลด์เซนต์แห่งราศีกุมภ์ อควอเรียส โทคิซาดะ
“เห็น ข้าเห็นมันออกไปเดินเล่นตั้งแต่เช้า..”
ชายหนุ่มทั้งสองรีบหันกลับไปทางด้านหลังเมื่อพวกเขารู้สึกถึงคอสโม่
“กิกี้!!!!”
โกลด์เซนต์ทั้งสองคนเอ่ยชื่อของชายหนุ่มพร้อมกัน เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มอุ้มเด็กสาวร่างบางในท่าเจ้าหญิงเดินกลับมา
“ไอแกะ!! แกไปทำอะไรมา!! แกไปลักพาด้วยเด็กมาใช่ไหม!!!” อามอร์ชี้นิ้วไปที่เด็กสาวในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
“ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นพวกโลลิค่อน…แกะโลลิ!!” โทคิซาดะสายหน้าไปมา
“พวกเจ้าเลิกคิดเองเออเองซะที!! ฟังข้าอธิบายก่อน!! ข้าไปเจอเธออยู่ในป่า ท่าทางบาดเจ็บอยู่ด้วย”
“บาดเจ็บ”
“ลอยฟันที่หลังกับบาดแผลตรงท้องจากการโดนแทง” กิกิเอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์
“แค่ก!” เด็กสาวในอ้อมแขนสำลักเอาก้อนเลือดออกมา ผิวขาวอมชมพูเริ่มซีดลงเรื่อยๆ โทคิซาดะสังเกตอาการของเด็กสาวร่างบาง อาการของเธอเริ่มทรุดลง ก่อนจะกล่าวว่า
“รีบพานางไปรักษาก่อนเถอะ อาการเธอเริ่มแย่ลง”
“นั้นสิ”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ใช่พวกเขารู้ว่าต้องรีบพาเธอไปรักษาแต่
จะพาไปไหนกันล่ะ!!
“พาไปที่วิหารข้าสิ” โกลด์เซนต์แห่งเจมินี่ เจมินี่ อินทิกราเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“อินทิกรา?”
“..รีบพานางไปวิหารข้าเถอะ ก่อนอาการเธอจะแย่ลง” โกลด์เซนต์สาวเดินนำกลับไปยังวิหารของตน
.
.
.
.
.
.
หลังจากอินทิกราพาเด็กสาวไปรักษาในวิหารของตน เธอเดินออกจากวิหาร ส่วนโกลด์เซนต์ที่เหลืออยู่นอกวิหาร
“อินทิกรา เด็กคนนั้นเป็นไงบ้าง” ชายหนุ่มร่างสูงถามหญิงสาว
“ไม่เป็นไรแล้ว ข้าถอนพิษ รักษาบาดแผลนางแล้ว อย่าห่วง แต่…” หญิงสาวเหล่มองไปที่ชายหนุ่มร่างสูงที่ช่วยชีวิตเด็กสาว
“แต่อะไร?”
“ช่างมันเถอะ..”หญิงสาวตอบปัดๆไป
.
.
.
.
.
.
.
เด็กสาวร่างบางค่อยๆลืมตาสีเขียวมรกตอย่างยากลำบาก สิ่งแรกที่เจอคือแสงสว่างจ้าทำให้ต้องหรี่ตาลง รอจนปรับตัวได้จึงลืมตาขึ้นมาใหม่ แล้วก็พบว่าตนนอนอยู่บนเตียงขาวสะอาด
“โอ้ ฟื้นแล้วหรอเนี่ย!”
เสียงสดใสปลุกให้เด็กสาวตื่นเต็มตา เหลือบมองชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยาวและชายหนุ่มอีกสองคน คนแรกชายหนุ่มเส้นผมตั้งสีเหลือง ดวงตาสีฟ้า คนที่สองชายหนุ่ม เส้นผมสีเหลืองอมเขียว ตาดวงสีม่วง
“เธอเสียเลือดไปมาก โชคดีที่กิกิไปเจอเธอ”
“…”
เด็กสาวไม่พูดอะไรเบือนหน้าออกไปอีกทางหนึ่ง ชายหนุ่มทั้งสามมองหน้ากัน
//พูดอะไรผิดวะ!//
“ข้าพิสเซส อามอร์” ชายหนุ่มเส้นผมตั้งสีเหลือง ดวงตาสีฟ้าแนะนำตัวให้เด็กสาว
“ข้าอควอเรียส โทคิซาดะส่วนนั้น แอเรียส กิกิคนที่ช่วยเจ้า ยัยเปี๊ยก” ชายหนุ่ม เส้นผมสีเหลืองอมเขียว ตาดวงสีม่วงชี้ไปทางชายหนุ่มร่างสูง
ยัยเปี๊ยกงั้นหรือ? เด็กสาวคิดในใจ ก่อนขยับนิ้วเรียวเล็กเพียงเล็กน้อย วงเวทปรากฏเป็นตัวอักษรเป็นชื่อของเด็กสาวด้วยสีหน้าเรียบเย็นชา
“แพนเตอร์ ฟิชส์เจอรัลด์”
“แพนเตอร์…เสือดำ…ไม่เข้ากับหน้าตาเจ้าเลย ยัยเปี๊ยก!” โทคิซาดะเดินเข้ามาจิ้มแก้มเด็กสาว มีอะไรบางอย่างสีเงินแวบไปมาอยู่ในมือเด็กสาว ถ้าเขาดูไม่ผิดมันคือมีดสั้นสีใส ชายหนุ่มเหล่มองมีดในมือเด็กสาว
ตั้งแต่เมื่อไรกัน!! ยัยนี้เอามีดออกมาตั้งแต่เมื่อไร
“ยัยเปี๊ยก…ที่นี่ห้ามพกอาวุธ..”ชายหนุ่มเลิกจิ้มแก้มเด็กสาว ถอยห่างออกมา เด็กสาวพยักหน้า เปลี่ยนมีดสั้นสีขาวใสในมือกลายเป็นเกล็ดหิมะและสลายหายไป
“ฮะแอ่ม!! หนุ่มๆ ข้าว่าพวกเจ้ามากวนเธอมากเกินไปแล้ว..” อินทิกราเดินเข้ามา
เด็กสาวกระตุกเสื้อคลุมของกิกิ ชายหนุ่มร่างสูงหันไปมองเด็กสาวที่กระตุกเสื้อคลุมของเขา ดวงตาสีเขียวมรกตกลมโตคู่สวยจ้องมองไปที่เขา เธอดูเหมือนกระรอกตัวน้อยๆกำลังจ้องมองเขาอยู่ เขาวางมือบนศีรษะเธอวางเบามือก่อนลูบไปลูบมา
“มีอะไรรึ?”
เธอก่อนขยับนิ้วเรียวอีกครั้ง ปรากฏวงเวทก่อนค่อยๆเปลี่ยนเป็นตัวอักษร
“ฉันหลับไปกี่วันแล้ว”
“3วัน…เจ้าหลับไป3วันแล้ว” ชายหนุ่มยังลงลูบหัวเธอไปมา เด็กสาวก้มหน้าลง เธอเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันจนเกิบเป็นปม
3วัน…พวกมาสเตอร์คงเป็นห่วงแย่แล้ว ต้องรีบกลับไป
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่…แต่แผลของเจ้ายังไม่หายดี” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนคล้ายปลอบใจเธอ เด็กสาวพยักหน้า ใบหน้าของเธอไร้ซึ้งรอยยิ้มมีเพียงใบหน้าอันแสนเย็นชา
“เจ้ามาพักอยู่กับข้าก่อน จนกว่าแผลของเจ้าจะหายดี..” ชายหนุ่มพูดจบ เพื่อนของเขาถึงกับตกใจ
“กิกี้!!! เจ้ามันไอแกะโลลิ!!”
“ในเมื่อข้าพาเจ้ามา..ข้าต้องดูแลเจ้าดูไหม?” ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงโวยวายของเพื่อน อุ้มเด็กสาวขึ้นมาในอ้อมแขนด้วยทางเจ้าหญิง
“กิกิ เจ้าพูดถูก ดูแลนางดีๆละ” อินทิกราเอ่ยถึงมา
“รู้แล้ว..”ชายหนุ่มอุ้มเด็กสาวเดินออกจากวิหารเจมินี่ เพื่อกลับไปวิหารตน แต่เขาไม่รู้ว่าเด็กสาวในอ้อมแขน เธอหลับไปทั้งแต่เมื่อไร… ว่าเขาจะรู้ตัวว่าเด็กสาวที่เขาอุ้มมาหลับไปอีกครั้งก็ถึงวิหารของเขาพอดี
เขาวางเด็กสาวบนเตียงอย่างเบามือ ใบหน้าอันแสนเย็นชา ไร้อารมณ์ตอนตื่นนอนมันช่างดูแต่ต่างจากยามที่เธอหลับเสียงจริง ใบหน้าหวานยามหลับเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งดูไร้พิษสง กลิ่นหอมหวานอ่อนๆลอยติดจมูกร่างสูง เขาก้มลงจนจมูกชนพวกแก้มของเธอสาว กลิ่นหอมหวานที่เขาได้กลิ่นนั้นมันกลับหอมขึ้นไปอีก จนเขาเผลอหอมแก้มเด็กสาวคนนั้น พอเขารู้ตัวว่าเผลอหอมแก้มเธอไป เขาต้องรีบเอาหน้าขึ้นมาทันที กลิ่นหอมหนาวของเธอทำให้เขาหอมแก้มเธออย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้าของเขาเริ่มแดงขึ้นมาเล็กน้อย
“ฝันดี..” เขาวางมือบนศรีษะเด็กสาวก่อนคลี่ยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
.
.
.
.
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง
“แพนเตอร์หายตัวไป!!”
ปัง!!!
ฝ่ามือเกรี้ยวกราดฟาดลงบนโต๊ะจนแทบหักเป็นสองเสี่ยง ทำเอาทุกคนที่อยู่แถวนั้นสะดุ้งโยง มองเด็กหนุ่ม อายุราวๆ19ปี เส้นผมสีคาราเมลสั้นระดับต้นคอใส่ผ้าโพกหัวสีดำตัดกับดวงตาสีเทาคู่คมดูหล่อเหลา เด็กหนุ่มที่ผุดลุกด้วยความตกใจ สีหน้าของเขาโกธรจัดชนิดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาสีเงินลุกโชนคล้ายมีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่ในนั้น
“มันหมายความว่าไง!!”
“…นิกซ์ใจเย็นก่อน…ทางฉันก็พึ่งได้ข่าวมา…จอมเวทของเราถูกดักโจมตี แพนผ่านไปแถวนั้นเข้าไปช่วยแต่…ดันหายตัวไป” เด็กหนุ่มอายุ19ปี เส้นผมสีดำเข้มสั้นระดับต้นคอตัดกับดวงตาสีน้ำผึ้งเข้ม ดูมีความเป็นผู้ใหญ่กว่าเด็กหนุ่มผมสีคาราเมล
“…ใจเย็นหรอ..ผมทำไม่ได้!! ผมยังไม่อยากตาย!!” นิกซ์ตวาดกลับ ท่าทางใกล้จะอดกลั้นอารมณ์ไม่อยู่
“มาสเตอร์ รองมาสเตอร์ครับ ในฐานะที่ฉันเป็นคู่หูของแพน..”เด็กหนุ่มอายุราวๆ18ปี เส้นผมสีดำ ดวงตาสีเหลืองคล้ายดวงตาของงูเอ่ยขึ้น
“ดีเลย!! คุโรฮะ!! ในฐานะที่ฉันเป็นมาสเตอร์ ขอสั่งให้นายออกตามหาแพนเตอร์ให้เจอ!!” มาสเตอร์หนุ่มหันไปสั่งคุโรฮะ
“รีบตามหาเถอะ…หมอนั้นคงรู้แล้วว่า…น้องสาวมันหายตัวไป…” รองมาสเตอร์และมาสเตอร์หนุ่มถึงกับหน้าซีด
“หมอนั้น?” เด็กหนุ่มทวนคำพูดของรองมาสเตอร์
“จอมเวทย์ที่ได้รับฉายาว่า‘โลกิ’ พี่ชายของแพนเตอร์ หมอนั้นหวงน้องยิ่งกว่าอะไรดี ถ้ามันรู้ว่าน้องสาวสุดรักสุดหวงหายไป มีหวังกิลด์ได้พังถลายแน่!! ถ้าอยากมีชีวิตอยู่!! ก็ต้องรีบตามหายัยแพนให้เจอ!!!” มาสเตอร์หนุ่มกระชากเสี้อของคุโรฮะมาเขย่า
“เข้าใจแล้วครับ แค่หาแพนให้เจอก็พอ” คุโรฮะผลักมาสเตอร์หนุ่มออก
ภายนอกกิลด์บนตึกแห่งหนึ่ง มีเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลสั้นระดับต้นคอ ดวงตาสีเขียวมรกต ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับแพนเตอร์แต่เขาตัดไปทางหล่อเหลาเหมือนเทพบุตร ริมฝีปากที่คลี่ยิ้มตลอดเวลารอยยิ้มเหมือนดันเทพบุตรลงมาจุติ เขาจ้องมองไปที่เหล่าเด็กหนุ่มที่ประชุมกันอยู่ในกิลด์
“ผมจะให้เวลาพวกคุณตามหาน้องสาวที่น่ารักของผม เป็นเวลา3วัน แต่ถ้าหาไม่เจอเตรียมตัวตายเถอะครับ ผมจะถล่มกิลด์ให้ราบ…ถึงจะเป็นกิลด์ของผมเองก็เถอะ” เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆกับตัวเองก่อนเลือนหายไปเหมือนไม่ใครอยู่ตรงนั้น
ความคิดเห็น