ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Princess and Prince(s)

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

    • อัปเดตล่าสุด 5 ธ.ค. 56



    ( บทนำ ) 

     

    "มิลัน!!" เสียงตะโกนเรียกชื่อของหญิงสาวผู้ชื่อได้ว่าเจ้าหญิงของอาณาจักรดังลั่นไปทั่วพระราชวังแข่งกับความเงียบสงัดยามค่ำคืนแสนมืดมิด

     

    ปัง!!

     

    ซาเอล เจ้าชายองค์โตแห่งอาณาจักรเฟอร์ลินน์เปิดประตูห้องนอนน้องสาวอย่างถือวิสาสะเพราะในเวลาแบบนี้คงไม่มีอารมณ์จะมาเคาะประตูห้องแล้ว

     

    "มิลันตื่น!!!มิลัน!!!!!"  ซาเอลปลุกน้องสาวที่ยัวคงนอนอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ทั้งๆที่อาณาจักรกำลังจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว

     

    "อืม...อีก 5 นาทีนะพี่" ไมน่าตอบอย่างงัวเงียและพลิกตัวไปอีกด้านเพื่อหนีมือพี่ชาย

     

    "วันนี้ไม่ได้ ไปเร็ว" ซาเอลดึงน้องสาวออกจากเตียงและรีบมุ่งหน้าไปที่ทางออกลับที่นัดไว้กับน้องชายทั้งสอง

     

    "กะ...เกิดอะไรขึ้นคะ พี่" ไมน่าถามอย่างสงสัยเพราะพี่ชายของเธอไม่เคยมีท่าทีแบบนี้มาก่อน

     

    "อย่าพึ่งถามรีบไปเร็ว!!" ซาเอลรีบพาน้องไปเร็วขึ้นเพราะเขาไม่รู้ว่ากองทัพอาธาจักรเซนต์ฟรานจะบุกเข้ามาเมื่อไร ไม่น่าจึงเลือกที่จะเงียบและรีบเดินตามพี่ชายไป

     

     

    "พี่ เร็วเข้าๆ" คีย์ซัสเร่งพี่ชายเมื่อเห็นว่าพี่ชายใกล้เข้ามา ข้างๆเขามีหนุ่มน้อยหน้าหวานที่ยืนขยี้ตาอย่างงัวเงียอยู่ข้างๆ

     

    "เตรียมการพร้อมนะ" ซาเอลหันไปถามทหารที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูทางออกลับอยู่ ทหารรายนั้นเพียงพยักหน้าเบาๆ

     

    ซาเอลรีบเดินไปที่ประตู เขาเปิดประตูออกและรีบพาเล่าบรรรดาน้องๆของเขาออกไปจากปราสาทที่กำลังจะลุกเป็นไฟในไม่ช้า 

     

    ตึก ตึก!!

    เล่าบรรดาทหารของเซนต์ฟรานเริ่มเข้ามาในปราสาทได้ ซาเอลจึงเร่งเดินและร่ายเวทบางๆกันเหล่าน้องๆของเขาไว้ 

     

    'ขอให้ทันทีเถอะซาเอลคิดในใจ เขาเริ่มกังวลว่าพวกทหารของเซนต์ฟรานจะมาเจอทางออกลับนี้

     

    เจ้าชายและเจ้าหญิงแห่งเฟอร์ลินวิ่งกันมาจนเหนื่อยหอบ แต่ฝีเท้าก็ยังคงสม่ำเสมออยู่ จนในที่สุดก็มาถึงปากทางออกที่นำไปสู่ป่า

     

    "หยุดก่อนพะยะค่ะ" ทหารหนุ่มคนหนึ่งที่ทำหน้าที่เฝ้าอารักขาพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้าชายองค์กลางกำลังจะเดินออกไป

     

    "เดี๋ยวกะหม่อมจะออกไปดูก่อน ถ้าไม่มีอะไรจะให้สัญญาณมา" ทหารหนุ่มค่อยเดินออกไป...

     

    วี๊ด วิว

     

    หลังจากนั้นไม่นานทหารหนุ่มก็ให้สัญญาณมา เหล่าเจ้าชายเจ้าหญิงก็ค่อยๆออกมา แต่สิ่งแรกที่พวกเขาได้เห็นคือเลือดที่ไหลนองพื้น ทหารหนุ่มคนนั้นตาย...

     

    "คุ้มกันเจ้าชายเจ้าหญิงเร็ว!!" ทหารที่ดูเหมือนจะอาวุโสที่สุดพูดกับเหล่าบรรดาทหารที่ยังยืนอึ้งกันอยู่ ทันทีที่รู้สึกตัวก็รีบเข้ามาป้องกันเจ้าชายและเจ้าหญิงทันที 

     

    แต่ก็ใช้ว่าเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชายจะไม่ทำอะไร ซาเอลและคีย์ซัสต่างเสกอาวุธคู่ใจออกมา 

    เฟี้ยว!!

     

    ลูกธนูดอกหนึ่งดิ่งเข้ามาปักอกทหารรายหนึ่งเข้า ทหารรายนั้น...ตายทันที มิลันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เธอไม่ใช้คนที่กลัวเลือด แต่การที่อยู่ๆก็ต้องมาเห็นคนตายตรงหน้าถึงสองคน แถมยังเกิดเรื่องบ้าๆกับอาณาจักรของเธอ แล้วตอนนี้ก็มีคนจ้องจะเอาชีวิตเธอ บรรดาพี่ๆและน้อง มันสุดจะทนจริงๆ 

     

    เกิดไอสีดำแปลกประหลาดรอบตัวมิลัน มันค่อยๆลอยสูงขึ้นจนมิดตัวของเธอ ดวงตาสีฟ้าใสพลันเปลี่ยนเป็นสีดำสติของเธอค่อยๆหายไป ความมืดเริ่มเข้ามาภายใต้จิตใจ ไอสีดำค่อยๆพาตัวเธอลอยสูงขึ้น และพาเธอหายไปกับธาตุอากาศในที่สุด เจ้าชายสามพระองค์ได้แต่ยืนมองและหวังว่าควันสีดำนั่นจะไม่ใช่เวทย์ของพวกเซนต์ฟราน

     

    ทางองค์หญิง..

     

    มิลันถูกนำตัวเข้ามาในราชวัง เธอถูกจับกดคุกเข่าต่อหน้าราชินีแห่งเซนต์ฟราน

     

    "ประหารนางซะ แล้วไปจับตัวมาให้ครบสี่พี่น้อง ให้มันเห็นศพน้องสาวตัวเองก่อนจะฆ่าด้วย หึ! " เด็กสาวเม้มปากแน่นและกัดริมฝีปากจนเลือดซึม

     

    "พะยะค่ะ" ทหารรับคำก่อนจะพาตัวเธอไปที่ลานประหารกว้างๆที่เต็มไปด้วยโครงกระดูกและซากศพ ทหารจับตัวเธอมัดไว้กับเสาที่รอยเลือดเก่ายังไม่แห้งดี มัดมือมัดเท้าเธอ และชักปืนออกมาก่อนจะเล็งไปที่หัวของเด็กสาว

     

    "นั่นท่านจะทำอะไร ?"เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังมิลัน แต่เธอไม่สามารถหันไปมองได้

     

    "ประหารนางพะย่ะค่ะ พระองค์อยู่แถวนี้เหรอพะย่ะค่ะ ? ขออภัยที่กระหม่อมไม่ทันเห็น" ทหารหนุ่มพูดไปก้มหน้าไป

     

    "งั้นข้าขอชีวิตนางได้รึเปล่า ? ข้าไม่ชอบให้คนเซนต์ฟรานฆ่าคนโดยไร้เหตุผล "บุคคลปริศนาถาม

     

    "งั้นพระองค์คงต้องไปขอพระราชินีเองแล้วล่ะพะย่ะค่ะ เพราะราชินีเป็นคนสั่งประหารนาง"

     

    "แล้วนางเป็นใคร ?"

     

    "องค์หญิงของเฟอร์ลินน์พะย่ะค่ะ"

     

    "งั้นเจ้ายิ่งต้องปล่อยนางเพราะนางเป็นเจ้าหญิง ถ้าราชินีถามท่านก็บอกไปว่า ข้าจะจัดการเอง"

     

    "พะย่ะค่ะ"

    ทหารหนุ่มเดินออกไปจากลานประหาร ทิ้งเจ้าหญิงที่ชุดของเธอขาดวิ่นไปบางส่วน แขนและขายังถูกมัดติดอยู่ที่เสาไม้เก่าๆเขรอะไปด้วยเลือดไว้กับเจ้าชายที่แต่งตัวสะอาดสะอ้าน ในมือถือหนังสือเล่มขนาดกลาง สายตาทอดยาวมาถึงร่างบางที่กำลังดิ้นยุกยิกหลังเสาไม้สูง ๆ นั่น

     

     _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

    # ขออภัยหากแต่งไม่ค่อยเห็นภาพ TT ไรเตอร์ทั้งสองยังมือใหม่นัก ;w; 

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×