ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : high school - 9
9
ย้อนกลับไปหลังจากที่ประตูโรงเรียนปิด
ฮืออๆ ผมจะทำยังไงดี ผมไม่อยากนอนอยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยวนะครับ ไม่เอา แบคกลัว ฮือๆ ผมจะทำยังไงดี แบคกลัวผี ตึกโรงเรียนก็ปิดหมดแล้ว กว่าเริ่มมีคนมาโรงเรียนตั้ง 7 โมงเช้า นี่มันเพิ่ง 3 ทุ่มเองนะ ไม่เอาแล้วน้องแบคอยากกลับบ้าน แบคไม่น่าเชื่อคยองซูเลย แบคโดนเค้าหลอกจนได้ แล้วยิ่งถ้าคนในโรงเรียนมาเห็นเราในสภาพนี้เราจะทำยังไงดีฮือๆ
เอ้ะ!!
ใช่โทรศัพท์ทำไมเราโง่อย่างนี้นะแบคฮยอน เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมส่งข้อความ แต่นั่นละครับ เหมือนในละครน้ำเน่าเลย เพราะว่าโทรศัพท์ผมแบตหมด!!! ไม่น่าเลยแบคฮยอน ไม่น่าลืมชาร์ตแบตมาวันนี้เลย ทำไมขี้ลืมอะไรวันนี้เนี่ย
แปะๆๆ
"อ้ะ...."
หลังจากที่ผมไว้อาลัยให้โทรศัพท์ของผมได้ไม่นาน ก็มีน้ำใสๆ หยดลงมาจากท้องฟ้า ปรอยๆ เป็นสัญญาณว่าในอีกไม่ช้า ฝนจะตกลงมาก ตอนนี้ผมพยายามมองหาที่สามารถทำให้ผมอยู่รอดพ้นจากฝนได้ผมกวาดสายตาเดินทั่วโรงเรียนจนล้า แต่ก็ไม่พบที่ที่สามารถทำให้ผมอยู่พ้นจากสายฝนได้เลย
ซ่าาาาาๆๆๆๆๆ
ในที่สุดฝนก็ได้ตกหนักเทลงมาดั่งกับว่าน้ำจะท่วมโรงเรียน ผมหาที่หลบไม่ได้ดังนั้นผมจึงตัดสินใจวิ่งไปที่ต้นไม้ลานจอดรถซึ่งใหญ่พอที่จะทำให้ฝนเปียกตัวผมน้อยลงบ้าง ย้ำนะครับ ว่าน้อยลงนิดเดียว ผมเดินไปพร้อมกับนั่งกอดเข่าให้กับความหูเบาของตัวเองที่หลงเชื่อคนง่าย โดยเฉพาะหลงเชื่อคนมีเล่ห์เหลี่ยมอย่างคุณคยองซู ตอนนี้ผมภาวนาให้ฝนหยุดตก แต่พระเจ้าไม่เป็นใจเลยสักนิด กลับตกหนักกว่าเดิมแถมมีเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าอีก ผมกลัว กลัวเหลือเกิน
"นะ..หนาวว...แบคหนาวจังเลย...แบคหนาวมากเลย...แบคง่วงด้วย...เหมือนจะหลับเลย..บะ..แบค"
ฟึบ
ดวงตาคู่สวยปิดลงด้วยความล้าและความเหน็บหนาว ร่างกายล้มลงเหมือนคนไม่มีกระดูก เหมือนคนที่ไร้เรี่ยวแรง ปากและใบหน้าซีดดุจดั่งแวมไพร์ และ ดวงตาที่ปิดราวกับจะไม่ลืมขึ้นมาอีก....
กลับมาปัจจุบัน ทางด้านชานยอล
"นี่คริสนายขับเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอห้ะ!"
ผมหงุดหงิดเป็นอย่างมากเนื่องจากเมื่อคืนฝนตกฝนตกมาพร้อมกับคำรถติด ทำให้ผมไปโรงเรียนได้ช้ามาก
"เอ่อ..คุณชานยอลรีบขนาดนี้มีอะไรหรือป่าวครับ ?"
จะบอกว่ามีลางสังหรณ์เรื่องแบคฮยอนก็กลัวว่าจะตรงเกินไป
"ชั้นนัดทำรายงานกับเพื่อนเลยต้องไปแต่เช้า นั่นนะไฟเขียวแล้วออกรถเร็วๆ เลยนะ!"
"ครับๆ"
ผมแถไปว่าไปทำรายงานกับเพื่อนยังดีนะที่เค้าเชื่อแต่ถ้าเป็นเด็กในโรงเรียนละก็จะรู้ว่าโรงเรียนนี้ไม่มีนโยบายให้เด็กทำรายงาน..
"ถึงโรงเรียนแล้วครับคุณ ชานยอล แต่ประตูยังไม่เปิดเลยครับ ผมเอารถเข้าไปไม่ได้"
"ไม่เป็นไรเดี่ยวชั้นเดินต่อเข้าไปเอง"
อย่าแปลกใจนะครับเพราะเวลานี้ไม่ใช่เวลาเปิดประตูโรงเรียนเค้าจะให้เฉพาะภารโรงเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าทำให้มีแต่ประตูเล็กสำหรับคนเดียวเดินเข้าเท่านั้นที่เปิด
แกร้กกๆ
ผมกวาดสายตามองหาลุงยามที่ปกติจะต้องเดินมาต้อนรับเด็กโรงเรียนที่มาโรงเรียนแต่เช้าเป็นอย่างดี
"แกหายไปไหนว้ะ ?"
"แฮ่กกๆๆๆ"
ยังพูดไม่ทันขาดคำลุงยามก็วิ่งมายังกับไปวิ่งมาราธอนมา
"ลุงๆๆ มีอะไรปะเนี่ยทำไมรีบเงี้ย?"
"เมื่อคืนนะสิ ตอนประตูปิดมีเด็กคนนึงติดอยู่ในนี้ตรงลานจอดรถนะแถมเมื่อคืนฝนตกตอนนี้เป็นลมไม่พอตัวร้อนอย่างกับโดนใครจุดไฟเผาอย่างงั้นละ"
เมื่อฟังลุงพูดจบขาของผมทำงานได้ดีผมวิ่งไปยังลานจอดรถที่ตอนนี้เงียบสงัด ลางของผมมันบอกว่าคนที่เป็นลมอยู่ตรงนั้น คือ บยอน แบคฮยอน
"แฮ่กๆๆๆ"
ตอนนี้ผมวิ่งมาถึงลานจอดรถ มันเหนื่อยมากเลย เพิ่งรู้ว่าระยะทางจากหน้าประตูมาถึงลานจอดรถมันไกลขนาดนี้ก็วันนี้อ่ะละเนี่ย
ตอนนี้ผมเริ่มกวาดสายตามองหาร่างที่เผื่อผมจะคุ้นเคย ผมกวาดตามองไปรอบๆจนกระทั่ง
"แบคฮยอน!!!"
ผมตะโกนเรียกชื่อคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงฟุตบาทที่จอดรถ ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเค้า
"แบคฮยอน ฟื้นสิๆ นี่แบคฮยอนฟื้นสิ นายกล้าขัดคำสั่งเจ้านายเหรอห้ะ!!"
ใจผมหายวูบ เมื่อเห็นร่างเล็กตรงหน้าหน้าซีดแถมตัวร้อน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องหวงเค้าถึงขนาดนั้น แต่ระหว่างที่ผมคิดมือผมไม่รอ อุ้มตัวแบคฮยอนขึ้นมาพร้อมกับวิ่งไปที่หน้าประตูโรงเรียน
"ลุง!! เปิดประตู"
"..." ลุงเค้าทำหน้างง ผมเลยตะคอกกลับไปด้วยความหงุดหงิด
"เปิดประตูดิว้ะ!!!"
"ครับๆๆๆ"
ลุงยามรีบกุลีกุจอเปิดประตู เป็นเวลาเดียวกับที่ประตูสำหรับรถเข้าลอยขึ้นสู่ฟ้าผมวิ่งไปทางประตูรถ ผมวิ่งออกไป เด็กนักเรียนที่เริ่มมาส่งสายตามองผมทุกคน เนื่องจากเด็กส่วนมากจะลงตั้งแต่ทางหน้าโรงเรียนซึ่งห่างจากประตูประมาณ 100 เมตร ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมและคนที่ผมกำลังอุ้มแต่ผมไม่สนใจวิ่งไปตามทางข้างหน้าเพื่อที่จะไปหน้าโรงเรียน ให้เร็วที่สุด
เมื่อผมมาถึงหน้าโรงเรียนแล้วผมก็รีบโบกแท้กซี่ โชคดีมากครับที่มีแท้กซี่ผ่านมาพอดีผมจึงรีบขึ้น
"ไปโรงพยาบาล siwon ครับ ด่วนๆเลยนะครับ!!"
ตอนนี้แบคฮยอนนอนอยู่บนตักผมร่างกายเค้าร้อนมากเหมือนจะระเบิด ผมมองใบหน้าหวานยามนี้ มันซีดมาก ผมใจไม่ดีเลย ผมไม่อยากให้เค้าเป็นอะไรไป ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ผมรู้ว่าสิ่งที่พูดมา หัวใจผมที่เป็นคนพูด..
"คนไข้มีไข้ขึ้นสูง หมออยากให้อยู่โรงพยาบาลสัก 1-2 วันนะครับ อยากให้ญาติคนไข้เฝ้าคนไข้อย่างใกล้ชิดด้วยนะครับ"
"ครับ ขอบคุณครับ"
หลังจากที่ผมขอบคุณหมอเรียยร้อยผมเดินไปที่ห้อง VIPที่ผมเป็นคนเลือกเอง
แกร๊ก
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็พบกับคนไข้ที่นั่งตาแป๋วอยู่บนเตียง อะไรจะแบ๊วขนาดนั้น
"นี่เป็นไงบ้าง?"
"ก็ดีขึ้นแล้วละครับ"
"นี่ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยเหรอห้ะ ?"
"เอ่ออ ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ"
"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ปะ? " ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมพูดออกไปแบบนั้น
"คือผมไม่มีเงินพอซื้อของหรูหราให้คุณชานยอลหรอกครับ ผมขอโทษนะครับ"
"ชั้นไม่ได้อยากได้ของพวกนั้นหรอก"
อยากตบปากตัวเองเหลือเกินที่พูดออกไปแบบนั้น
"แล้วคุณชานยอลอยากได้อะไรเหรอครับ" โอ๊ย เอียงคอทำตาแป๋ว อีกละ ไม่ไหวแล้วโว้ย
ฟอดดด~
ผมจัดการหอมแก้มแบคฮยอนไปหนึ่งฟอด ผมเห็นนะครับว่าหน้าเค้าขึ้นสีอย่างกับโดนลิปติกสีแดงป้ายแก้มแหนะ
"เอ่อ.."
"ทำไมอยากให้ชั้นหอมอีกเหรอ?"
"ผมว่าอย่าเลยดีกว่าครับคือผมมัน..มัน.."
"มันทำไม?"
"คุณชานยอลเคยบอกว่าผมน่ารักเกียจนิครับ >_<" เออใช่ กูเคยพูดนี่หว่าไม่เป็นไรพูดแล้วพูดใหม่ได้
"พูดตอนไหน อะไรใครพูดไม่มีเถอะ นายหูฝาดไปเองหรือป่าว?"
"..." หมอนั่นนั่งทำหน้าเอ๋อ น่านยังจะทำหน้าเอ๋ออีกเดี่ยวพ่อปั้ดหอมแก้มอีกฟอดเลย!!
"แล้วไหนนายบอกว่าแม่ไม่สบายทำไมไปอยู่ที่โรงเรียนได้ ห้ะ !?! เดี่ยวนี้กล้าโกหกชั้นแล้วเหรอ?"
"เอ่อ..คือพอดีครูเรียกไปใช้งานนะครับ แล้วผมลืมของไว้พอขึ้นไปลงมาอีกทีก็มืดแล้วประตูปิดแล้วเลยไปเยี่ยมแม่ไม่ได้" ผมพูดออกไปแบบนั้นเพราะผมรู้ว่าคุณคยองซูชอบคุณชานยอล
"แล้วทำไมไม่โทรหรือข้อความหาชั้น?"
"โทรศัพท์แบตหมดครับ ผมขอโทษครับ"
"เด็กดื้อ ต้องโดนทำโทษ"
"หาาา?"
ฟอดดดดด~
"/////" ผ่างงๆ เวลาหมอนี่น่าแดงน่ารักชะมัดฮิ ชักจะหลงนายแล้วสิ
"นี่หิวมั้ยเดี่ยวชั้นปอดแอปเปิ้ลให้กิน?"
"เอ่อ..อย่าดีกว่าครับลำบากเปล่าๆ"
"ไม่หรอกชั้นปอกเก่งจะตายไม่เชื่อคอยดู"
เมื่อพูดเสร็จผมเดอนไปหยิบมีดพร้อมกับแอปเปิ้ลมานั่งปอก ฮาฮ่า ดูจากทีวีแล้วไม่น่ายาก 5 นาทีก็เสร็จ
10 นาทีผ่านไป
โว้ยน ทำไมมันยากงี้ว้ะ !! ผมเอามือข้างที่ถือแอปเปิ้ลขยี้หัวตัวเองอย่าแรง
"คิคิ~"
หลังจากที่ผมได้ยินเสียงหัวเราะผมก็เงยหน้าขึ้นไปแล้วทำหน้าดุใส่แบคฮยอน
"เอ่อ..ผมปอกให้ดีมั้ยครับ?" นี่นายจะดูถูกชั้นทางอ้อมใช่ไหม!!
"ไม่ต้องชั้นจะปอกเองรออีกแปปอีกแค่ครึ่งลูกเนี่ย 5 นาทีก็เสร็จครับ"
"ครับ ผมจะรอทานนะครับ^^" น่านยิ้มหวายให้อีกทำไมมันรู้สึกกระชุ่มกระชวยงี้ เอาว่ะชานยอล ไฟท์ติ้ง!!
30 นาทีผ่านไป
"เสร็จจแล้ว เห็นมั้ยชั้นบอกแล้วว่าชั้นปอกได้!"
"ครับๆเชื่อครับเชื่อแล้วงั้นผมทานแล้วนะครับ"
"เดี่ยวๆ นายเป็นไข้อยู่ เดี่ยวชั้นป้อนเอง!"
"เอ่อ.."
"ไม่รบกวนอะไรทั้งนั้นอยู่นิ่งไป!!"
"ครับๆ"
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังป้อนแอปเปิ้ลกันอยู่ในห้อง ไม่มีใครสังเกตุเห็นหน้าประตูว่ามีผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นสาเหตุให้แบคฮยอนเข้าโรงพยาบาลยืนเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่คนตัวสูงหอมแก้มอีกคนและตอนนี้กำลังกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูด พร้อมมองคนที่อยู่บนเตียงด้วยความเคียดแค้น
"แล้วนายจะได้เห็นดีกัน บยอน แบคฮยอน!"
#บู่ววววแบ่อิอิ ไรท์อาจจะมาลงอีกทีเสาร์หน้านะค้ะ ย้ำว่าอาจจะ หรือไม่ก็เร็วกว่านั้น
#ถ้าไรท์มีกิจกรรมมาให้เล่นมีใครอยากเล่นมั้ยอ่ะค่ะ ? อาจจะมีนะค้ะ แต่ว่าต้องรอดูความพร้อมของคนอ่านที่น่ารักกับไรท์ ถ้าไรท์พร้อมจัดกิจกรรม ไรท์จะมาบอกนะค่ะ แต่ตอนนี้ขอถามก่อนว่ามีคนอยากร่วมเล่นมั้ย?
TWITTER
HSCR : ฟิค highschool-rich
CHANYEOL : P_chANYEol
BAEKHYUN : B_baEKHYun
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น