ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ugly - 1 [chanbaek]
Ugly Byun-B [chanbaek]
เพียงแค่พ่อแม่ไม่ได้เป็นคนรวยร้อยล้านคุณก็ไม่สามารถยืนอยู่บนสังคมนี้ได้หรอกครับ
1
"ฮ่าๆ ตลกเป็นบ้าเลยว้ะ เห็นหน้ามันตอนโดนน้ำสาดปะ โอ๊ยฮาชิพหาย"
เพื่อนสองคนที่กอดคอกันหัวเราะอยู่นี้ทั้งคู่คือเพื่อนคนเดียวกับที่สาดน้ำใส่ผมครับ ส่วนผมมีชื่อว่า บยอนแบคฮยอน ผมไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่ ถึงใครจะขนานนามผมแบบนั้นก็ตาม แต่ผมว่าผมไร้ค่ากว่านั้นอีกครับ
บ้านก็จน เป็นได้แค่เด็กทุน ใส่แว่นหนาเตอะแบบเด็กเนิร์ด แต่ว่าผมมีดีอยู่สามอย่างครับ การเรียน สีผิวขาว และนิ้วเรียวสวย
แต่สามข้อนี้ก็ไม่ได้ช่วยให้ผมอยู่ในสังคมแบบนี้ได้หรอกครับ สังคมที่มีแต่คนดูถูก สังคมที่มีแต่ความน่ารังเกียจ และสังคมที่แบ่งชนชั้นเอาไว้อย่างชัดเจน ระหว่างคนรวยและคนจน
"..." ผมได้แต่ยืนกำมือมองสองคนนั้นด้วยแววตาแห่งความโกรธ เข้าใจคำนี้มั้ยครับ โกรธแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ
"อ้าวๆๆ ลูกเป็ดขี้เหร่ของเราของขึ้นเว้ย ฮ่าๆๆ"
พลั่กกก
"โอ๊ย เชี่ย ผลักกูทำไมว้ะ กำลังสนุกเลยแม่ง" เพื่อนคนที่สาดน้ำใส่ผมปัดเศษขี้ดินหลังจากตัวเองล้มลงไปกองกับพื้นทรายที่สนามหญ้าแล้วลุกขึ้นยืนชี้หน้าด่าาผู้ชายตัวสูง
เขาสูงประมาณ 180 ผมซอยสั้นมีหน้าม้ายาวเกือบปิดคิ้ว แต่ความยาวของหน้าม้ากับใบหน้าอันหล่อเหลา ราวกับพระเจ้าตั้งใจปั้น ก็ไม่ได้ทำให้ผมสามารถละสายตาจากดวงตาของคู่นั้นได้ มันช่างสวยงามและอบอุ่น เขาคือใครกันนะ
"ผู้ดีเขาไม่ทำนิสัยเด็กสลัมหรอกนะ.."
"โว้ะ ไอห่า มึงด่ากูขนาดนี้มาต่อยกับกูมา!!" เพื่อนผู้ชายคนที่ผู้ชายตัวสูงผลักทำเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อคนที่ทำให้ตัวเองอับอาย
"ขอโทษนะครับ พอดีคุณอาจจะลืมไปว่าผมชื่อปาร์คชานยอล แค่กระดิกนิ้วสองสามทีก็สามารถเขี่ยคุณออกจากโรงเรียนมัธยมปลายโซลในเครือ ปาร์คกรุ้ปได้แล้ว" เพื่อนตัวสูง ซึ่งตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเขาชื่อชานยอล ยักคิ้วยียวนใส่คนตรงหน้า พร้อมกับดึงมือออกจากคอเสื้อตัวเอง แล้วปัดตรงที่โดนจับสองสามทีอย่างสบายๆ
"กูไม่กลัวหรอกเว้ย! มึงก็คงไม่รู้สินะว่ากูเป็นใคร กูคือ..ละ.."
"ลี จงฮยอนลูกผู้บังคับบัญชาตำรวจของเกาหลี" ชานยอลพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ
"หึ ถ้ารู้แล้วนายก็ควรกลัวนะเพราะฉันสามารถเอาผิดนายได้โดนที่นายแค่นอนเฉยๆ" ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่แววตาของจงฮยอนก็ปิดความกลัวเอาไว้ไม่มิด
"แต่คุณลีจงฮยอนครับ คุณก็อาจจะลืมไปอีกข้อหนึ่ง ข้อที่ว่า พ่อของคุณ เป็นลูกน้องพ่อของผม.....จริงไหมครับ?" ชานยอลล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงด้วยท่าทีสบายๆ ไม่เป็นเดือดเป็นร้อน
"กะ..แก...ไอ้!!!" จงฮยอนได้แต่ยืนโกรธจนตัวสั่นแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าพลาดเมื่อไหร่ ก็เท่ากับตัวเองทำให้พ่อถูกไล่ออกจากงาน ดีไม่ดี อาจจะถึงขั้นวิกฤตทางด้านการเงินของบ้าน
"อะไรเหรอครับ..?" ชานยอลทำหน้าสงสัย แล้วก็กระตุกมุมปากยิ้มอย่างเหนือกว่า
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ไปได้แล้วไป มินโฮ เสีย'รมณ์ ว่ะแม่ง!!" จงฮยอนแตะกระป๋องน้ำที่อยู่ที่พื้นระบายอารมณ์โกรธ
"มองไร!! ไม่มีห่าไรทำเหรอไง!!!" เหล่าคนมุงสลายตัวทันทีเมื่อจงฮยอน 'แพ้แล้วพาล'
"เอ่อ...ขอบคุณนะ เราไปก่อนละ" หลังจากที่ผมยืนอยู่นาน ผมก็สำนึกได้ว่าตัวเองควรขอบคุณแล้วอยู่ห่างจากเขาดีที่สุด ยังไง คำว่าคนจนกับเด็กทุนมันก็ค้ำคอ
"เดี๋ยว.."
เฮืออก
"..." ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชานยอลหันมาคว้าข้อมือผมเอาไว้ อ่า ข้อมือผมโดนนาฬิกาโรเล็กซ์เขาด้วย นาฬิกาเขาจะสกปรกไหมนะ...
"ไปเปลี่ยนชุดก่อนไป."
"เอ่อ..คะ..ครับ" ผมตอบส่งๆทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองควรไปเปลี่ยนชุดที่ไหน
"เดี๋ยว!!!"
เฮือกก ตกใจอีกแล้ว
"มะ..มี..อะ...ไร..คะ..ครับ?" อ่า เขากำลังทำให้ผมกลัวเพราะตอนนี้เรากำลังกลายเป็นที่สนใจของคนในโรงเรียน
"ตามมา" ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรชานยอลก็ลากมือผมออกจากสนามแล้วตรงไปยังตึกที่หรูที่สุดของที่นี่ หรือเรียกในนามว่า
'Golden Palace พระราชวังสีทอง..'
"อ่ะ นี่ชุดนักเรียนนาย ห้องน้ำอยู่ทางนั้นก่อนถึงห้องนอนนะ" หลังจากที่ชานยอลจับมือลากผมมายังพระราชวังสีทองสวยงามเขาพาผมขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 4 ซึ่งเป็นลิฟต์เข้าถึงห้องส่วนตัวของชานยอล เขาพาผมมานั่งที่เบาะหนังราคาแพงสีดำมันเงา และเดินอยู่สักพักก่อนจะเอาเสื้อนักเรียนมาให้ผมเปลี่ยน
พระราชวังสีทองนี้ไม่ใช่ใครก็เข้าได้ผู้ที่สามารถเข้าได้มีเพียงผู้ที่เกี่ยวข้องกับผู้บริหารโรงเรียน และมีบัตรพิเศษยามทำกิจกรรมช่วยเหลือ หรือที่เราเรียกบัตรนั้นว่า Golden Card ซึ่งในหนึ่งเทอมต่อให้ทุกคนทำความดีมากแค่ไหนก็สามารถเข้าได้มากสุดเพียงสองครั้งต่อเทอม เพราะฉะนั้นจึงสรุปได้ว่า ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ติดอันดับที่คนในโรงเรียนหรือแม้กระทั่งนอกโรงเรียน ก็อยากเข้ามาสัมผัสบรรยากาศดูสักครั้ง
ถึงแม้ว่ามันจะเข้าไม่ได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้ บยอน แบคฮยอน เด็กทุนธรรมดาๆ ไม่มีราคา สามารถเข้ามาได้อย่างง่ายดาย เพียงแค่มีลูกเจ้าของโรงเรียนจับมือเข้ามา
"เปลี่ยนเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ ขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ นี่ก็ใกล้เวลาเรียนแล้ว" แบคฮยอนหมุนตัวกลับหลังเตรียมเดินออกแต่ก็ต้องชะงักกับประโยคที่ว่า
"เลิกเรียนมาหาฉันที่ห้องด้วย ไม่ต้องถามว่าทำอะไร แค่ฉันสั่งให้มา ก็มาแค่นั้นพอ"
"มาทำอะไร" เสียงยามที่คอยดูแลพระราชวังสีทองนายหนึ่งถามเสียงเข้มกับแบคฮยอน
"ชานยอลนัดเอาไว้ครับ" ผมตอบอย่าง กล้าๆกลัว ก็หน้าของยามน่ากลัวอย่างกับโจรแหนะ ถ้าพูดอะไรผิดคงโดนเฉือนแน่ๆ
"กล้ายังไงเรียกคุณชานยอล โดยไม่มีคำว่าคุณนำหน้า สนิทกับคุณชานยอลงั้นเหรอ?"
"เอ่อ.." จะเรียกว่าสนิทได้มั้ยเพราะเสื้อที่อยู่บนตัวตอนนี้ก็เสื้อของชานยอล เอ้ย! ไม่สิคุณชานยอล
"ว่าไง นายคงไม่อยากโดนลงโทษเพราะแค่อยากเข้าพระราชวังสีทองจนต้องเอาชื่อคุณชานยอลมาอ้างหรอกนะ.." ยามกดเสียงตัวเองให้เข้มกว่าเดิมจนดูน่ากลัวหลายเท่า
"งั้นผมกลับก่อนก็ได้ครับไม่รบกวนแล้ว" ใจจริงก็แอบคิดอยู่หน่อยๆ ว่ารู้อยู่แล้วว่ายามต้องถามแต่ทำไมคุณชานยอลถึงไม่มารับด้วยตัวเอง เราคงไม่สำคัญพอให้คุณชานยอลมาจำนัดของเรา ไม่สิ ของผมคนเดียว
ตึก ตึก ตึก
หลังจากที่ผมเดินออกมาจากเขตบริเวณพระราชวังสีทองผมก็กำสายสะพายกระเป๋าตัวเองแน่น แล้วเดินเตาะแตะๆดลับหอพักตัวเองซึ่งหอพักของที่นี่แบ่งออกเป็น สามหอใหญ่ๆ
สีน้ำเงินทอง สำหรับชนชั้นคนรวยถึงรวยมาก ซึ่งหอพักจะอำนวยความสะดวก หอพักนั้นมีระบบความปลอดภัยอันดับ 1 มีแอร์คอนดิชันเนอร์ เฟอร์นิเจอร์ ของทุกอย่างที่เป็นของแบรนด์ดังๆซึ่งค่าใช้จ่ายนั้นถูกรวมเข้าไปในค่าเทอมแล้ว แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายต่อเทอมต้องไม่ต่ำกว่า สามแสน โดยคนจำพวกนี้มีจำนวนเยอะเป็นอันดับสองรองจากชนชั้นกลาง
สีแดงเลือดหมู สำหรับชนชั้นกลาง ซึ่งมีเฉพาะพวกที่บ้านมีฐานะกลางๆ ไม่แย่ แต่ก็ไม่ดีเท่าชนชั้นคนรวย แต่ครอบครัวส่วนมากของคนจำพวกนี้ก็ทำธุรกิจส่วนตัวกันทั้งนั้น ห้องของหอนี้ มีระบบความปลอดภัยที่ดีเหมือนกัน ได้รับการดูแลจากเจ้าหน้าที่ดีพอสมควร ข้าวของเครื่องใช้ก็ติดแบรนด์แต่ไม่หรูเท่าชนชั้นคนรวย ค่าเทอมของคนชนชั้นนี้อยู่ที่ แสนกว่าต่อเทอม
และสีสุดท้าย หอสีเทา หอแห่งความมืดหม่น หอที่มีแต่คนที่ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี แต่อยากส่งลูกตัวเองให้ติดแบรนด์จะได้พูดได้ไม่อายปากว่าลูกตัวเองเรียนอยู่มัธยมปลายโซลในเครือปาร์คกรุ้ป โดยไม่มารับรู้เลยว่าลูกตัวเองต้องตกเป็นทาสของคนชนชั้นสูง และมีอีกจำพวกหนึ่งคือเด็กทุนหรือยกตัวอย่างคือผมนั่นเอง หอพักนี้มีแค่เตียงกับฟูกธรรมดา ผ้าห่มผืนบางๆ สีเน่า ไม่มีแอร์ปราณีแค่ไหนที่เขาทำพัดลม ให้ ค่าเทอมของเด็กพวกนี้ก็อยู่แค่ไม่กี่หมื่น
สำหรับผมที่พ่อแม่เสียไปแล้วก็ต้องให้ญาติฝ่ายพ่อส่งเงินค่าหอเดือนละสามพันกว่ามาให้เพราะว่าผมเป็นเด็กทุนใช้ความสามารถทางด้านวิชาการเข้ามาจึงได้รับการอุปถัมภ์ให้เรียนฟรี โดยเกรดเฉลี่ยต้องไท่ต่ำกว่า B+ ทุกเทอมและทุกวิชาคะแนนจิตพิสัยก็ต้องอยู่ในเกณฑ์ดีเช่นกัน
แกร๊ก
"เฮ้อ.." ผมไขกุญแจเข้าห้องมาแล้วเดินไปวางกระเป๋าไว้ที่เก้าอี้ตรงโต๊ะที่ใช้อ่านหนังสือ แล้วมาทิ้งตัวนอนที่เตียง
ฟ้ากำลังเปลี่ยนสีจากสีส้มไปเป็นสีครามเตรียมตัวต้อนรับพระจันทร์ที่จะเฉิดฉายสู่ท้องฟ้าแทนดวงอาทิตย์ ผมกลับมาทบทวน คิดเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันทำให้ผมผุดคำถามขึ้นมาบนหัวว่า ทำไมคุณชานยอลต้องช่วยผม? ทั้งๆที่เขาน่าจะเหมาะกับการแกล้งผมมากกว่า ก็เห็นคนแบบนั้นชอบทำร้ายคนชนชั้นผมนิ
คิดอะไรไปมาเพลิน ลมเย็นจากพัดลมบวกกับอากาศน่านอนข้างนอกก็ทำให้รู้สึกง่วงละสิ เฮ้อ ตื่นอีกทีละค่อยมาอาบน้ำละกัน เหนื่อยจริงๆ กับวันนี้ ขอพักเอาแรงก่อนละกัน
"อืมม..." เปลือกตาของร่างเล็กที่เพิ่งได้รับการพักผ่อน กำลังจะเปิดขึ้นอีกครั้งหลังจากรู้สึกว่ามีแสงมากระทบเปลือกตาเยอะผิดปกติจนทำให้รู้สึกรำคาญ
"ตื่นได้แล้ว นายขี้เซา" พูดจบเขาก็เอานิ้วจิ้มแก้มสองที
"อื้อ!" ร่างเล็กปัดมือนั้นออกไปเนื่องจากไม่ชอบให้ใครมารบกวนเวลานอนอันแสนมีค่าของตัวเอง
"นอนห้องคนอื่นแล้วยังไม่ทำตัวไม่น่ารักอีกเหรอ หื้ม.."
"อื้อ.." เอ้ะ ? ห้องคนอื่น? นี่อย่าบอกนะว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องเราอ่ะ
ฟึบ
ผมรีบสปริงตัวข้ึนมาจากที่นอนอันแสนจะสบายถึงแม้จะรู้สึกเสียดายนิดหน่อยก็ตาม ผมเริ่มกวาดสายตาไปรอบๆห้อง
กระเป๋ากีราโรช หลุยส์ เสื้อผ้าแบรนด์เนม โปสเตอร์รูปโรงเรียน ผมกวาดสายตาไปเรื่อยๆจนกระทั่ง
"อ้ะ!!! ชานยะ..เอ้ย คุณชานยอล!!!!!"
#ชานแบคบยอนบี
-Talk-
เห่นนนโล่ว🎀🎀 เปิดเจิมฟิคเรื่องใหม่ 🎉🎉 อัคลี่บยอนบี โอ้ววว ผมนี่แต่งยาวกว่าฮายสคูลอีกครับ ขอให้ช่วยกันติดตามเป็นกำลังใจ และคอมเม้นท์ ให้ฟิคเรื่องนี้ไปนานๆนะค่ะ ❤❤
#ชานแบคบยอนบี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น