ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [ SF ] SIHAN หล่อตัวร้าย VS นายตัวป่วน
[ SF ] SIHAN หล่อตัวร้าย VS นายตัวป่วน Yaoi
By : GalaxyRung
Interview ( สัมภาษณ์ )
Siwon
ชื่อ ชเว ซีวอน
อายุ 23 ปี
ฉายา เจ้าชาย ม้า สิงโต สุดหล่อ
คิดว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน ไม่รู้สิบอกไม่ถูกนิสัยดีมั้ง ใจดีด้วยนะ ( มั่วนายอะกวนประสาทจะตาย : ฮันเกิง )
สิ่งที่ชอบ แกล้งฮันเกิงครับ แต่ที่ชอบมากกว่าคือ ฮันเกิงครับ
สิ่งที่ไม่ชอบ ไม่มีครับ ผมเป็นคนมองโลกแง่ดีครับ หล่อด้วยนะ
สิ่งที่มั่นใจที่สุด หล่อครับ จบ
เวลาว่างชอบทำอะไร แกล้งฮันกิงครับ แต่ไม่ว่างก็แกล้งอยู่ดีแหละครับ เวลาเขาโกรธแล้วน่ารักดี
คติ แกล้งนายสบายใจจังแกล้งกี่ครั้งก็ยังเป็นนาย ( แกล้งเพราะรักนะ )
อาหารที่ชอบ ฮันเกิงครับแต่ผมไม่เคยชิมหรอก น่าจะอร่อยนะตัวก็ห๊อมหอม ( เอ่อพ่อคะถามเรื่องอาหารนะคะ เล่นพูดถึงแม่อย่างเดียวเลย )
ตอนนี้ทำอะไรอยู่ ตอนนี้ผมดูแลฮันเกิงครับ แม่เขาย้ายกลับจีนเลยเป็นห่วงเลยให้ฮันเกิงมาอยู่กับผม
อยากบอกว่า ฮันเกิงพี่รักนาย ช่วยติดตาม และเอาใจช่วยสุดหล่อด้วยนะครับ
Hangeng
ชื่อ ฮันเกิง, ฮันคยอง
อายุ 18 ปี
ฉายา ฮันนี่ แพนด้า
คิดว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน หล่อ เท่ห์ แมน นิสัยดี ( ซุ่มซ่ามนิดหน่อย )
สิ่งที่ชอบ เต้น
สิ่งที่ไม่ชอบ ซีวอนครับเพราะเขาชอบแกล้งผม ชอบฉวยโอกาส ขี้เก็ก ชอบบังคับ และที่สำคัญมีคนบอกว่าเขาหล่อกว่าผม มันเจ็บตรงนี้
สิ่งที่มั่นใจที่สุด หน้าครับ เพราะผมหล่อ
เวลาว่างชอบทำอะไร เวลาว่างไม่ชอบทำอะไร เพราะกลัวไม่ว่าง
คติ ของๆเพื่อนก็คือของๆเรา ของๆเราก็คือของๆเรา
อาหารที่ชอบ ทุกอย่างยกเว้นแตงกวา ก็เค้ากลัวอะ ( ฮ่าๆกลัวแตงกวาเนี่ยนะ : ไรเตอร์ ตลกอะไร ทำไมกลัวแตงกวามันผิดตรงไหน : ฮันเกิง)
ตอนนี้ทำอะไรอยู่ ตอบคำถามที่น่าเบื่ออยู่ แล้วก็จำใจมาเป็นนางเอกเรื่องนี้แหละ เค้าอยากเป็นพระเอกอะ
อยากบอกว่า อย่าคาดหวังมากนิยายเรื่องนี้ก็ไร้สาระเหมือนไรเตอร์แหละหาสาระไม่เคยเจอ
Start
ทำไมชีวิตผมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะฮือๆ ทำไมแม่ต้องให้ผมไปอยู่กับหมอนั่นด้วยหละ แม่ก็รู้นี่ว่าหมอนั่นมันชอบแกล้งผมขนาดไหนอะ คิดแล้วมันน่าโมโหจริงๆเลย ทำไมไม่ให้ผมไปจีนด้วย
ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
“ แม่อ๊าให้ฮันไปด้วยไม่ได้เหรอรับรองฮันไม่ดื้อไม่ซนหรอก ”
“ ไม่ได้แม่จะให้แกไปอยู่กับพี่ซีวอน ”
“ แต่ว่า แม่ก็รู้นี่ว่า ไอ้ เอ้ย พี่ซีวอนเขาชอบแกล้งผม ” ต่อหน้าต้องพูดดีนิดหนึ่ง เฮอะผมหละเกลียดมันจะตาย
“ ไม่มีแต่แกอยู่กับพี่เขาหนะดีแล้ว จะได้ดัดนิสัยไปด้วย แล้วเกรดแกจะได้เพิ่มขึ้นด้วย ”
“ แต่ฮันก็ตั้งใจเรียนแล้วนะ นะๆๆๆ ”
“ เสียใจจ้าลูกรักคำไหนคำนั้น ”
“ แต่ว่า แม่ ”
“ ไม่มีแต่ บอกว่าให้อยู่ก็คืออยู่ แล้วถ้าเกรดแกยังไม่ดีขึ้น แกตายแน่ ไปเก็บของได้แล้ว ” นี่คือคำสั่งเด็ดขาดของม๊าผม
เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นอย่างนี้แหละ ผมเลยต้องมาอยู่ที่นี่ ณ บ้านทรายดองแห่งนี้
ผมจะเล่าถึงสาเหตุที่ผมเกลียดหมอนี่ให้ฟัง เรื่องมันมีอยู่ว่า
เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ตอนเจอกันครั้งแรก
“ อ้าว ฮันมาแล้วเหรอลูก แม่มีคนจะแนะนำให้รู้จัก นี่พี่ซีวอนลูกชายของป้าโซอึนไงจ๊ะ ” โอ้โหทำไมหล่อจังเลยอะ ท่าทางคงจะนิสัยดีแน่ๆเลย ต้องเป็นพี่ชายที่ดีแน่ ผมอยากมีพี่ชาย
“ สวัสดีฮะพี่ซีวอน ”
“ สวัสดีครับน้องฮันเกิง ” โฮะๆเสียงก็หล่อจะมีพี่ชายก็คราวนี้แหละฉัน ดีใจจังเลย เด็กอะไรน่ารักจังเลย ร่างสูงคิดและยิ้มให้ร่างบาง
“ คุยกันไปก่อนนะจ๊ะ วันนี้แม่มีธุระ ซีวอนน้าฝากน้องด้วยนะลูก ฮันก็อย่าซนกับพี่เขาหละรู้ไหม ”
“ แม่อ๊าผมโตแล้วนะผม 14 แล้วไม่ซนแล้ว ” ฮันเกิงพูดแล้วทำหน้างอนๆ จะน่ารักไปไหนนะนายเนี่ย
“ จ๊ะๆ แม่ไปแล้วนะ ”
หลังจากที่คุณแม่ออกไป ทั้งสองคนก็เอาแต่นั่งเงียบ ไม่รู้จะคุยอะไรกันดี ไม่สนิทอะ สู้ๆฮันเกิงอยากได้พี่ชายต้องหน้าด้านเข้าไว้ เจอละเรื่องที่คุย
“ ว้าวพี่ซีวอนซื้อนาฬิกามาใหม่เหรอสวยจังเลย O_o ” ร่างบางถามอย่างตื่นเต้น
“ อืม จะได้มีเวลาเป็นของตัวเอง ” หะ อะไรนะ สงสัยฉันคงต้องเปลี่ยนคำพุดแล้วแหละ เราคงเป็นพี่น้องกันไม่ได้แล้วหละ เราคงเป็นได้แค่ศรัตรูกัน ไอ้บ้า!!! ฉันเกลียดนาย
“ นี่นาย ฉันถามดีๆทำไมนายต้องกวนด้วย ”
“ น้องฮันพูดไม่เพราะเลยนะ ” แต่ฉันคิดจริงเฟ้ย
“ ฉันพูดเพราะเฉพาะกับคนที่ทำตัวน่านับถือเท่านั้นแหละ ”
“ ปากเก่งนะเราอะ ”
แค่นี้ยังไม่พอและอีกหลายๆครั้งที่หมอนี่มันกวนผม เช่น ตอนที่ผมไปโรงยิมกับมัน ( ซึ่งผมโดนบังคับ )
“ นายจะพาฉันมาด้วยทำไมห๊า ”
“ ก็อยากให้ มีไรป่ะ ” เห็นไหมละว่ามันกวนแค่ไหน
ร้อน ร้อนจริงๆเลย ออกกำลังกายเนี่ยเหงื่ออกดีจริงๆ เฮ้อไม่ไหวแล้ว นั่นไงพัดลมรอดตายแล้วเราหุหุ อ๊า เย็นจริงๆเลย สดชื่นที่สุด อ้าวทำไมพัดลมมันดับอะ หือ ไอ้ซีวอนมันถอดปลั๊กพัดลมผมอะ
“ ซีวอนเสียบปลั๊กเดี๋ยวนี้นะ ”
“ ไม่เสียบฮ่าๆ ” ว่าเสร็จมันก็ยกพัดลมวิ่งหนีผม อ๊ากไอ้บ้าฉันเกลียดนาย
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ เอาพัดลมฉันคืนมาน๊า ไอ้บ้า ”
“ ไม่หยุด ไม่คืนฮ่าๆ ” ดูม๊าน ดูมัน แล้วอย่างนี้ผมจะไม่เกลียดมันได้ไง หลังจากที่วิ่งไล่มันเป็นเวลานานจนหมดแรง ผมก็นอนลงมันตรงนั้นแหละ เหนื่อยไม่มีแรงจะวิ่งต่อแล้ว
“ เป็นไง เหนื่อยแล้วเหรอฮันนี่ ” ไปเหนื่อยก็บ้าแล้วไอ้บ้า
“ อะ อะ พี่คืนพัดลมให้ก็ได้ ” อะโห เพิ่งจะรู้ตัว ปล่อยให้ฉันวิ่งไล่เกือบตาย ไอ้สมองมดเอ๊ย
กลับมาปัจจุบัน
อ็อด อ็อด อันเกิงกดออดหน้าห้องของร่างสูง สักพักร่างสูงก็เดินมาเปิดประตูให้
“ มาแล้วเหรอ ” เมื่อร่างสูงเห็นว่าเป็นใครก็ทักขึ้น
“ ยังมั้ง ” วู๊ก็เห็นอยู่ว่ามาแล้วยังจะถามอะไรโง่ๆอีกนะคนเรา
“ กวนนะเรา ” เพิ่งรู้เหรอ
“ ไหนอะห้องฉัน ”
“ ห้องนั้นแหละ ” ร่างสูงบอกพลางชี้ไปที่ประตู ร่างบางเดินเข้าไปในห้อง สักพักก็ส่งเสียงดังมาถามร่างสูง
“ ซีวอนไหนห้องฉันนี่มันห้องนายหนิ ”
“ ก็มันมีอยู่ห้องเดียวอะ” แสดงว่าฉันต้องนอนกับนายใช่ไหมเนี่ย
“ ฮันถ้าเก็บของเสร็จแล้ว ก็มาทำกับข้าวกัน พี่หิวมากเลย ” ร่างสูงบอก
ตอนนี้ผมทำอาหารอยู่ในห้องครัวครับ ส่วนไอ้บ้านั่นก็นั่งมองเฉยๆไม่ช่วยอะไรสักอย่าง นี่ไม่คิดจะช่วยกันหรือไงห๊าเจ้าบ้า
“ นี่ซีวอน ”
“ ว่าไงครับน้องฮัน ”
“ ใครน้องนาย ”
“ อ้าว ก็น้องฮันเด็กกว่าพี่ตั้ง 4 ปีนี่นา เรียกน้องก็ถูกแล้ว หรือว่าไม่อยากเป็นน้องฉัน หืม ” เออแกรู้ตัวก็ดีแล้วนี่
“ หรือว่า อยากเป็นอย่างอื่นแทน ”
“ อยากเป็นอะไร พูดดีๆนะ ” ฮันเกิงพูดพลางทำท่าตะหลิวบู๊ลิ้มที่จบมาจากวัดเส้าหลินขู่คนเป็นพี่
“ ก็ เป็นภรรยาไงครับ ” ฮึ เถียงกับหมอนี่ทีไรไม่เคยชนะสักที ไม่คุยด้วยแล้ว
“ ที่ฮันเรียกพี่หนะมีอะไรหละ ”
“ อ๋อ ฉันจะถามว่านายว่างไหมถ้าว่างก็มาช่วยทำอาหารหน่อย ไม่ใช่นั่งมองเฉยๆ ”
“ ฉันไม่ว่าง ” ไม่ว่างยังไงฟะ ก็ไม่เห็นทำอะไรเลยนี่หว่า
“ ก็เห็นว่านายนั่งเฉยๆ ไม่เห็นทำอะไรเลย ” ร่างบางถามอย่างสงสัย
“ ฉันหายใจอยู่ เลยไม่ว่าง ” โห คำตอบ
“ อ๋อเหรอ แล้วเหนื่อยมากไหม หายใจเนี่ย ”
“ ก็ มากอะ"
“ แล้วอยากหายเหนื่อยไหมล่ะ แบบไม่ต้องหายใจตลอดไปเลยดีไหม ห๊า จะได้ไม่เหนื่อยไอ้บ้า ” กวนทุกที่ทุกเวลาเลย
“ ไม่เอาหรอกถ้าเลิกหายใจก็ไม่ได้เห็นหน้าฮันสิ แค่นี้พี่ยอมเหนื่อย ” ร่างสูงอย่างกวนๆ
“ พูดอะไรไร้สาระ ”
“ ฮันทำกับข้าวเสร็จยังพี่หิวแล้ว ”
“ ถ้านายมาช่วยฉันทำ มันก็คงจะเสร็จเร็วกว่านี้นะ เอ้าเสร็จแล้วกินซะ ” พอร่างบางวางอาหารทั้งหมดแล้ว ร่างสูงก็จัดการกินๆๆ เหมือนไม่เคยกินมาก่อน
“ นี่ๆนานค่อยๆกินก็ได้เดี๋ยวติดคอตายกันพอดี ”
“ ก็มันหิวอะ ” ร่างสูงพูดทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปากอยู่เลย มีมรรยาทจริงๆ
“ ตกลงใครเด็กกันแน่ นายหรือฉัน ”
หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว ร่างสูงก็เรียกร่างบางมาคุย
“ ฮันมานี่หน่อย พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ”
“ อยากคุยก็เดินมาคุยเองดิ ”
“ ก็ได้ๆ ” ซีวอนเดินเข้าไปหาร่างบาง
“ มีอะไรว่ามา ”
“ เรามาทำข้อตกลงที่จะอยู่ร่วมกัน ”
“ ก็ว่ามาสิ ”
“ ข้อหนึ่ง ต้องเรียกฉันว่าพี่ และแทนตัวเองว่าผม ข้อสอง ห้ามพูดคำหยาบห้ามพูดไม่เพราะ ข้อสาม ห้ามกลับบ้านเอง ข้อสี่ ห้ามเดินกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ข้อห้า ห้ามคัดค้าน ห้ามขัดคำสั่ง และข้อหก ถ้าไม่ตามจะต้องถูกลงโทษ ”
“ นี่มันอะไรกัน ทำไมข้อตกลงนายเอาแต่ใจแบบนี้หล่ะ ”
“ เรามาเริ่มต้นกันตั้งแต่วันนี้เลยนะ เริ่มจากเรียกฉันว่าพี่สิ ”
“ เรื่องอะไรจะเรียก ไม่เรียกอะ จะทำไม ” ว่าแล้วทำหน้าท้าทายสุดๆ
“ ไม่ทำอะไรหรอก แต่จะได้รับบทลงโทษขั้นเบาที่สุด ” อะไรหละบทลงโทษ ฮันเกิงบ่อยั๊นหรอก
“ ไม่กลัวอะ ”
“ งั้นก็เตรียมตัวรับบทลงโทษขั้นแรกซะ ” ฟอด^^
“ เฮ้ย ไอ้บ้า ” ฟอด^^
“ ทำอะไรของนายฟะ ” ฟอด^^
“ หยุดนะเว้ย ” ฟอด^^
“ ไม่หยุด นายยังพูดไม่เพราะเลย ” ฟอด^^
“ ฉันไม่มีทางเรียกนายว่า ............ ” ฟอด^^
“ จะเรียกไหม ไม่เรียกจูบนะ ” ร่างสูงโน้มหน้ามาใกล้ร่างบางแล้วทำปากยื่น
“ หยุดๆ ยอมแล้ว ยอมเรียกแล้ว ............ พี่ ”
“ ไม่เอาเรียกชื่อด้วย ไม่เรียกจะจูบตรงนี้แหละ ”
“ เอ่อ เอ่อ พะ พี่ซีวอน พอใจยัง ปล่อยฉันเอ๊ยผมได้แล้ว ” ฮึ่ยขัดใจจริงๆ เลยเว้ย
ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจที่ปรามแพนด้าจอมดื้อได้
“ ปล่อยก็ได้ ฟอด^^ ” ซีวอนหอมแก้มร่างบางอีกครั้งก่อนจะวิ่งหนีไป
“ ฮึ้ย อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน จะเอาให้อ่วมเลย ”
เวลาเย็น
“ นี่ฮันเกิงเมื่อไหร่จะมานอน มันดึกแล้วนะ พรุ่งนี้นายยังต้องไปโรงเรียนอีกนะ ”
“ รู้แล้ว นายเป็นพ่อฉันหรือไงเนี่ย สั่งจังเลยเว๊ย นายห้ามทำอะไรฉันนะ ”
“ เห็นพี่เป็นคนอย่างนั้นหรือไง ”
“ เออ มากอะ เลิกปัญญาอ่อนได้แล้ว ” ร่างบางตอบอย่างที่ตนคิด ซึ่งมันตรงมากอะ
“ พูดไม่เพราะเดี๋ยวก็โดนลงโทษอีกหรอก ”
“ บ้า พูดมากฉันจะนอน ” พูดจบร่างบางก็ทิ้งตัวลงนอนแล้วหันหน้าหนีคนตัวสูงทันที กลัวใจเต้นแรงอะ สักพักร่างบางก็หลับสนิทสงสัยจะเหนื่อยมาก
“ ขนาดหลับยังน่ารักเลยนะเนี่ย ฉันจะอดใจไหวไหมเนี่ย จุ๊บ ฝันดีนะแพนด้าของพี่ ”
เช้า 6.00 น.
~ ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ เป็ดอาบน้ำในคลอง ~
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น
อืม ใครมาเปิดเพลงเป็ดแต่เช้าฟะ โอ๊ย คนจะหลับจะนอน ร่างบางดิ้นไปดิ้นมาพร้อมเอาหมอนปิดหูไว้ สักพักเสียงนาฬิกาก็หยุดลง ยังเช้าอยู่เลยนอนต่อดีกว่า แต่ก็มีเสียงมารมาคอยหลอกหลอน
“ ฮันเกิงตื่นได้แล้ว ”
“ หืม แต่มันยังเช้าอยู่เลยนะ ”
“ มันเช้าที่ไหนหล่ะนี่มันสายแล้วตะหาก ถ้าฮันไม่ยอมตื่นพี่จะไม่เกรงใจแล้วนะ ” เฮอะ คนอย่างนายเคยมีความเกรงใจด้วยเหรอ ช่างนายดิ ฉันจะนอนอะ
หน้าหล่อๆ ของคนเป็นพี่ค่อยๆก้มลง
มาหอมแก้มน้องซ้ายทีขวาทีจนคนถูกกวนต้องตื่นขึ้นมา เพื่อด่า
“ ไอ้บ้าตื่นก็ได้เฟ้ย ทำไมต้องปลุกด้วยวิธีนี้ด้วยหะ ”
“ ก็นายไม่ยอมตื่นอะ ไปอาบน้ำได้แล้วเจ้าเปี๊ยก เสร็จแล้วจะได้มากินข้าว แล้วไปโรงเรียน ” ฮันเกิงเดินหน้ายุ่งเข้าห้องน้ำอย่างขัดใจ
หลังจากที่ฮันเกิงอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร ก็พบร่างสูงที่นั่งยิ้มอยู่
“ ยิ้มอะไร บ้าหรือไง ”
“ เปล่า แค่ยิ้มกันหมาถาม แต่เสียดายหมาถามไปแล้ว ”
“ ไอ้ ไอ้ ไอ้ ไอ้ ซีวอน ฮึ้ย ” ไม่รู้จะด่าอะไรคิดไม่ออก
รถคันหรูจอดที่หน้าโรงเรียนชื่อดัง
“ ตั้งใจเรียนหละอีกไม่กี่เดือนนายก็จะจบ ม. ปลายแล้ว ”
“ รู้น่ารู้ นี่ตกลงนายเป็นพ่อฉันจริงๆใช่ไหมเนี่ย ”
“ ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นพ่อ ”
“ จะเป็นอะไร คนใช้เหรอ จะว่าไปหน้าตานายก็เหมือนคนใช้นะฮ่าๆ ”
“ แรงนะเนี่ยเรา ”
“ เอาหละๆ ฉันไปแล้วนะ ”
“ เดี๋ยวฮันเกิง ”
“ อะไร ” พอร่างบางหันไปร่างสูงก็จัดการหอมแก้มคนน่ารักซะเลย
“ อ๊าก เมื่อไหร่นายจะเลิกลวนลามฉัน ”
บรื้น !!!!! ฮันเกิงยังด่าไม่จบร่างสูงก็ขับรถออกไปทันที เรื่องไรจะอยู่ให้ด่าอะ
15.40 น.
“ นี่ๆ ฮันเกิงนายเก็บของเสร็จหรือยังพี่ซีวอนเขามารอนานแล้วนะ ” ลีทึกเรียกร่างบางที่ง่วนเก็บของอยู่
“ ช่างดิ ใครบอกให้มาเร็วอะ ”
“ เออๆรีบเก็บของหละวันนี้ประตูโรงเรียนปิดเร็วนะ เห็นว่าเขาจะล้าวโรงเรียน ”
“ อือๆ เสร็จพอดีเลย ”
“ ฮันทำอะไรอยู่ ทำไมมาช้าจัง ” เมื่อร่างสูงบ่นหลังจากที่เห็นร่างบางเดินมา
“ ฉันเก็บของอยู่ มาเร็วเองแล้วยังมาว่าฉันช้าอีก ”
“ ช่างเถอะๆ วันนี้พี่จะพาไปเที่ยวสวนสนุกดีไหม ”
“ คิดว่าฉันเป็นเด็กเหรอ จะพาไปสวนสนุกอะ ”
“ แสดงว่าไม่อยากไป ” แต่ร่างสูงยังพูดไม่จบ ร่างบางก็แทรกขึ้นว่า
“ อย่าลืมพาฉันไปเล่นรถไฟเหาะด้วยนะ ” อะโหแล้วบอกว่าไม่เด็ก
“ งั้นก็ไปกันเลย Let’s Go ”
สวนสนุก
“ พอหรือยังฮัน พี่เหนื่อยแล้วนะ”
“ ยังไม่เห็นเหนื่อยเลย กำลังสนุกอะ สงสัยนายแก่แล้วอะสิถึงได้เหนื่อยง่ายอะ ”
ก็จะไม่ให้เขาเหนื่อยได้ยังไงหละก็ในเมื่อร่างบางตรงหน้านี้พาเขาเล่นพาเล่นเจ้ารถไฟเหาะตั้งสิบรอบแล้ว ร่างบางไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยเลย
“ พี่ว่าเราไปเล่นอย่างอื่นเถอะ ”
“ หึ ไม่เอาอะ ฉันหิวข้าวอะ ”
“ งั้นก็ไปกินข้าวกัน ”
“ เดี๋ยวซีวอนนั่นอะไรอะ ” ร่างบางชี้ไปที่โมบายโทรศัพท์ แบบว่าอยากได้อะ ซื้อให้หน่อยดิ มันสวยอะ
“ อ๋อ โมบายโทรศัพท์ ” ร่างสูงตอบเรียบๆ เพราะรู้ว่าอีกคนถามเพราะต้องการอะไร
“ แล้วเขาเอาไว้ทำอะไรอ๊า ” อยากได้อะ ซื้อให้หน่อยดิ อุตส่าห์ทำสายตาวิ๊งๆให้แล้วนะ
“ อ๋อ เขาเอาไว้ถือโก้โก้ให้คนโง่ถามหนะ ” หืม โดนหลอกด่าอีกแล้ว ไม่คุยกับนายแล้วเชอะ ฮันเกิงทำหน้ายู่อย่างงอนๆ เดือดร้อนจนคนเป็นพี่ต้องมาง้อ
“ โอ๋ๆ อย่างอนนะ อยากได้ใช่ไหม ป่ะๆพี่พาไปซื้อให้เอาสิบอันเลยดีไหม ”
ร่างบางไม่ตอบอะไรแต่เดินนำไปที่ขายของเล่นทันที หลังจากที่ซื้อของเสร็จแล้วก็ได้เวลาไปหาอะไรกระแทกปากสักที
รถคันหรูมาจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“ ว้าว อาหารน่ากินจัง เอาอันนี้ อันนี้ อันนี้ด้วย เอาอันนั้น อันนั้นด้วย ”
“ ฮันจะกินหมดเหรอสั่งซะเยอะเชียว ”
“ หมดอยู่แล้วฉันระดับไหนแล้ว ”
“ ระวังเถอะกินมากเดี๋ยวอ้วนหรอก ”
“ ช่างสิฉันไม่แคร์หรอก อ้วนตายดีกว่าอดตาย ”
“ ตามใจๆ ยังไงพี่ก็เลี้ยงนายไหวอยู่แล้ว ”
“ ว๊าว ซีวอนร้านนี้มีนักร้องด้วยเหรอ วันหลังพามาอีกนะ ”
และนักร้องก็เริ่มร้องเพลงแล้ว ไม่อยากจะอธิบายเลยว่าเสียงนักร้องอัศจรรย์ใจแค่ไหน อัศจรรย์มาก อัศจรรย์จนไม่อยากจะฟังใครก็ได้ช่วยไปลากตัวนักร้องลงมาหน่อยเถอะ อะโห จะเล่นลูกคอไปถึงไหน อยากรู้จริงๆเลยว่าใครจ้างมันมา ผมจะไปซื้อแว่นสายตามาให้มันใส่สัก 10 อัน
“ นี่ ซีวอน ขอตังค์ 200 ดิ ”
“ เอาไปทำไม ”
“ เอาไปจ้างให้มันหยุดร้องเพลง ทนไม่ไหวละ สงสารแก้วหู ” ร่างสูงถึงกับขำกับท่าทางขี้บ่นของคนเป็นน้อง
สามเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหกและชีวิตของทั้งสองก็ดำเนินไปเหมือนเดิม ทะเลาะกันยังไง แกล้งกันยังไงก็เป็นเช่นนั้น แต่มีอย่างที่เริ่มเด่นชัดมากขึ้น คือ ความรู้สึกของร่างบางที่เริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับซีวอน
เช้าวันอาทิตย์
ที่ร่างบางขยันตื่นตอนเช้า ( เฉพาะวันหยุด ) หลังจากที่ทำภารกิจส่วนตัวเสร็จแล้ว แต่ร่างสูงคนตื่นเช้ายังคงนอนอุตุอยู่บนเตียง
ฮ่าๆ ได้โอกาสเอาคืนแล้วเรา หุ หุ ฮันเกิงค่อยๆ ย่องๆไปใกล้ๆร่างสูง ก่อนจะกระโดดทับหน้าท้องร่างสูงอย่างจัง ทำเอาคนที่นอนอยู่ถึงกับสะดุ้งและจุกในเวลาเดียวกัน
“ โอ๊ยฮันเล่นอะไรครับ พี่เจ็บนะลุกได้แล้ว ”
“ ไม่ลุกอะ นั่งตรงนี้สนุกดี ” พูดจบก็จัดการขย่มๆต่อ เป็นไงละรู้ฤทธิ์ฉันซะบ้าง
“ ไม่ลุกใช่ไหม ได้ ” พูดจบซีวอนก็พลิกตัวมาอยู่ข้างบนทันที ซึ่งตอนนี้คนที่เสียเปรียบก็คงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากฮันเกิง
“ เฮ้ย ปล่อยนะไอ้บ้า ” ฮันเกิงพยายามผลักร่างสูงออกไป แต่ก็ไม่ออกสักทีหนักนะเนี่ย
“ ไม่ปล่อย ” ร่างสูงค่อยๆก้มหน้ามาที่ซอกคอหอมๆนั้น อย่างจงใจจะแกล้งคนเป็นน้อง
“ หยะ หยุดนะ นายจะทำอะไรฉัน ”
“ ก็จะลงโทษที่เราแกล้งพี่ไง ” ร่างสูงค่อยๆเลื่อนหน้าขึ้นมา
“ ไม่นะ อุ๊บ อื้อ อื้อ ” ช่วยด้วยผมโดนขโมยจูบ ลิ้นหนาซอกซอนไล่ต้อนลิ้นเล็กอย่างชำนาญ ซึ่งร่างบางได้แต่ถอยหนีลูกเดียว แต่มีหรือที่คนอย่างชเว ซีวอนจะยอมถอย เวลาผ่านไปสักพักร่างบางเริ่มอ่อนไหวกับจูบที่อีกคนมอบให้ ยอมรับเลยว่ามันเป็นจูบที่อบอุ่นและอ่อนหวาน แต่ถ้านายจะกรุณาช่วยเอาปากของนายออกไปได้ไหมฉันจะขาดใจตายอยู่แล้ว อือๆ ร่างบางส่งเสียงเตือนร่างสูงว่าเขาไม่ไหวแล้ว
หลังจากที่ทั้งสองผละออกจากกันแล้ว ฮันเกิงก็เอาแต่หลบหน้าร่างสูงอย่างเดียว มันอายๆยังไงไม่รู้ อยู่ใกล้แล้วใจเต้นแรง
ตอนเย็น
ซีวอนกำลังคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ได้ยินไม่ถนัด เข้าไปฟังใกล้ๆดีกว่า
/ ครับคุณน้า ผมจะบอกน้องเองครับ ผมไม่เป็นไรครับ ผมจะส่งเขาไปหาคุณน้าเองครับ / คุยกับแม่เหรอเนี่ย อะไร จะส่งกลับ ฉันเหรอ ใจหายยังไงไม่รู้ ยอมรับเลยว่าอยู่กับซีวอนแล้วอบอุ่นมีความสุขมาก เราอยากไปหาแม่ไม่ใช่เหรอ อยู่กับแม่น่าจะมีความสุขนะ แต่เราก็อยากอยู่กับซีวอนไม่ใช่เหรอ
“ ฮันมานี่หน่อยพี่มีเรื่องจะคุยด้วย ”
“ อืม มีอะไรหละ ”
“ คือ ว่า แม่นายโทรมาบอกว่า ให้นายไปหาท่านได้ ”
“ ฉันต้องย้ายไปอยู่นู่นเลยเหรอ ”
“ คงจะใช่แหละ คงจะให้นายเรียนต่อมหา’ลัยที่โน่นแหละ ”
“ อ๋อ งั้นฉันไปเก็บกระเป๋าก่อนนะ ” ซีวอน นายไม่คิดจะรั้งฉันไว้เลยเหรอ
วันเดินทาง
“ ฮันเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าอย่างนั้นหละ ” ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคนเป็นน้องทำหน้าซึมๆ
“ อ๋อ ปะ เปล่า ” บอกทั้งที่น้ำตาค่อยๆไหลลงมาเป็นทาง ร่างสูงที่เห็นน้องร้องไห้จึงพุ่งเข้าไปกอดปลอบน้องทันที เห็นน้องร้องไห้ทีไรมันทำให้เขาเจ็บที่ใจทุกที
“ อย่าร้องนะคนดี เอาไว้ปิดเทอมเดี๋ยวพี่ไปหา ไม่งั้นฮันก็มาหาพี่ได้นะครับ เกาหลีกับจีนใกล้กันแค่นี้เอง นะครับ โอ๋ไม่ร้องนะคนดีของพี่ ” ซีวอนผละออกมาสบตาใสเป็นเชิงคำถาม แต่คนเป็นน้องกลับส่ายหน้าแล้วพูดว่า
“ แต่ฉันอยากอยู่กับนาย อยากเห็นหน้านายทุกวันนี่ ”ฮันเกิงพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ ซีวอนฉันไปแล้วนะ อย่าลืมโทรหาฉันนะ ”
“ ครับพี่จะโทรไป ” ร่างบางหันหลังแล้วเดินไปรอที่ห้องเพื่อเตรียมตัวขึ้นเครื่องแต่ก็ต้องหันกลับมาอีกรอบเพราะร่างสูงของคนเป็นพี่วิ่งมาหาพร้อมกอดแรงๆ ก่อนจะจูบแผ่วเบาเพื่อเป็นการลา
ประเทศจีน
เมื่อฮันเกิงลงเครื่องเสร็จแล้วสายตาก็มองหาคนที่จะมารับ
“ อาฮันทางนี้ลูก ”
“ ม๊าคิดถึงจังเลย ”
“ ม๊าก็คิดถึงเหมือนกันมาให้ม๊ากอดให้ชื่นใจหน่อยลูก ซีวอนเขาสบายดีไหม ”
“ สบายดีครับ ” ร่างบางตอบเสียงซึมๆ
“ ปะ กลับบ้านกันดีกว่าวันนี้ม๊าทำอาหารของโปรดฮันไว้เยอะเลยลูก ”
“ งั้นเราก็ไปกันเลย ฮันคิดถึงอาหารฝีมือม๊าจะแย่ ” ฮันเกิงพูดอย่างอ้อนๆ
“ อ้อนจังนะเรา อ้อนเก่งอย่างนี้หละสิพี่ซีวอนถึงตามใจทุกอย่าง ”
“ ใช่ไหนเล่า ” คิดถึงนายจังซีวอน
สองเดือนต่อมา
เฮ้อคิดถึงนายจังเลยซีวอน พอไม่มีนายคอยกวนแล้วมันเหงาๆนะ ตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่นะ
ณ ประเทศเกาหลี
ตอนนี้ผมอยู่ที่เกาหลีครับมาเซอร์ไพรส์ซีวอน
แอด !!! เสียงเปิดประตูดังนั้นขึ้น
อ่าสงสัยซีวอนจะมาแล้ว ผมไปซ่อนดีกว่าอยากเห็นหน้าหมอนี่ตอนตกใจหุหุ ร่างบางค่อยๆย่องไปหลบที่หลังประตูห้องนอน และร่างสูงก็เดินเข้ามาในห้อง ฮันเกิงก็ไม่รอช้ากระโดดปิดตาขี่หลังร่างสูงทันที คนเป็นพี่ถึงกับตกใจ
“ ทายสิใครเอ่ย ”
“ มังกร ”
“ ไม่ใช่ ”
“ แพนด้า ”
“ ไม่ใช่เกือบถูกแล้ว ให้โอกาสนายตอบเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าตอบผิดฉันโกรธจริงๆด้วย ” ฮันเกิงตอบพลางทำหน้างอน ๆ
“ อะอะ ตอบก็ได้ ฮันนี่เด็กดื้อของพี่ ”
“ แล้วไป ” ร่างบางของคนเป็นน้องกระโดดจากหลังคนพี่ทันที ก่อนจะถูกร่างสูงดึงเข้ากอดอย่างเต็มรักและคิดถึง
“ คิดถึงจัง มาได้ไงหือคนดี ”
“ เดินมามั้ง จีนมาเกาหลีนั่งอะไรมาหละ ” คนนน้องตอบอย่างกวนๆ
“ กวนเหมือนเดิมนะเรา ”
“ ก็แน่อยู่แล้ว ถ้าไม่กวนก็ไม่ใช่ฮันเกิงสิ ”
“ อ๋อเหรอ ถ้างั้นพี่จะจูบให้หายกวนโอ๊ยเลย ” ร่างสูงบอกด้วยสายตาเจ้าเล่ห์สุดๆทำเอาคนเป็นน้องหน้าขึ้นสีเลยทีเดียว
“ อย่านะ อื้อ อืมอืม” แต่ร่างสูงไม่สนใจคำห้ามของคนเป็นน้องสักนิด พุ่งมาจูบร่างบางอย่างรวดเร็วจูบที่ลึกซึ้งของคนทั้งคู่ที่ถ่ายทอดถึงกันเป็นเครื่องบอกได้ดีว่าคนสองคนรู้สึกอย่างไรต่อกัน เมื่อจูบจนหนำใจแล้วคนพี่ก็ถอนจูบออกมา ก่อนจะกดจูบลงไปหนักๆหลายๆรอบด้วยความคิดถึง
“ ซีวอนอ๊า ฉันเดินทางมาเหนื่อยจริงๆเลย ง่วงนอนแล้วอะ พาไปนอนหน่อย ” ร่างสูงรับคำสั่งอย่างเร็วไวอุ้มคนตัวเล็กกว่าไปนอนที่เตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยแล้วค่อยๆ ห่มผ้าให้น้องและตัวเองก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราทั้งคู่
เวลาเย็น
“ อืม ซีวอนตื่นได้แล้วเร็วๆ ”
“ หืมอะไรครับเด็กดื้อของพี่”
“ ฉันอยากไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะอะ ไม่ได้ไปเดินนานแล้ว ”
“ อืมไปสิ ”
เมื่อมาถึงสวนสาธารณะแล้วทั้งคู่ก็พากันไปนั่งที่ม้านั่งเพื่อชมวิวทะเลสาบ อยู่ ๆคนเป็นน้องก็เรียกให้คนที่เป็นพี่ให้หันหน้ามาหาอย่างสงสัย
“ นี่ซีวอน ”
“ หืม ” คนพี่หันหน้ามาอย่างสงสัย
“ ฉันมีของจะให้ ยื่นมือมาสิ ” ร่างสูงยื่นมือตามชะโงกหน้าดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนที่ฮันเกิงจะให้เขาตกใจอีกรอบของวัน คือ
“ อืม มันอยู่ไหนนะ ” ว่าพลางทำท่าล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเอง ก่อนจะหันหน้ามาจุ๊บที่ปากของร่างสูง แล้ววิ่งหนีไป อายหละสิ
ซีวอนที่ยังคงอึ้งอยู่ไม่คิดว่าน้องจะกล้าทำขนาดนี้ คิดจะหนีเหรอฮันเกิง ชอบทำให้พี่ตกใจอยู่เรื่อย คืนนี้นายโดนเอาคืนแน่ ผมต้องขอตัวไปตามตัวเด็กดื้อมาลงโทษก่อนนะครับ ไว้เราเจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการครับ
จบเหอะ นะ
แถม
ย้อนไปเมื่อวาน
“ ฮันคิดอะไรอยู่ลูก เหม่อเชียว ” ม๊าสุดสวยของหนูฮันถามขึ้น ฮันเกิงที่สดใสหายไปไหนหมดนะ เหลือแต่ตุ๊กตาไม้ซึมๆ ตัวหนึ่ง
“ ฮันจ๊ะถ้าลูกคิดถึงพี่ซีวอน ทำไมลูกไม่ไปหาพี่เขาหละจ๊ะ ” ผู้เป็นแม่เอ่ยและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้
“ ฮันไปได้จริงๆเหรอฮะแม่” ถ้าแม่ให้ไปก็คงแค่ชั่วคราวสินะ แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ไปเลยไม่ใช่เหรอ เฮ้อคิดแล้วเศร้า
“ ลูกจะไปอยู่ที่นั่นเลยก็ได้นะ แต่ต้องมาเยี่ยมแม่บ้างนะลูก ” เมื่อฮันเกิงได้ยินคำอนุญาตของคุณแม่
“ ฮะแม่ ขอบคุณมากนะฮะ ฮันรักแม่ที่สุดเลย ”
“ ไปเถอะลูกไปหาหัวใจซะ”
“ งั้นฮันไหเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ ฮันจะไปเซอร์ไพรส์ซีวอน ” ว่าจบก็วิ่งปรู๊ดไปทันที ไปเก็บของทันที
เฮ้อ !!! จากนี้ไปน้าฝากตัวแสบด้วยนะซีวอน คนเป็นแม่คิดในใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปรายงานลูกเขยสุดหล่อทันที ^^
/ ซีวอนเหรอจ๊ะ เตรียมตัวให้ดีนะ ตัวแสบของน้ากำลังจะไปหา แล้วอย่าบอกหละว่าน้าเป็นคนบอกเรื่องนี้ /
// ครับคุณน้าผมจะแสดงให้แนบเนียนที่สุดครับ //
/ แคนี้ก่อนนะจ๊ะ ฮันมาแล้วหละ / ตู๊ด ๆ ๆ
“ แม่คุยกับใครเหรอ ”
“ ปะ เปล่าจ๊ะ เปล่า อะนี่ลูกตั๋วเครื่องบินไปซะสิลูก ”
อะไรกันแม่แปลกชะมัด ช่างเถอะไปดีกว่า
อะไรกันแม่แปลกชะมัด ช่างเถอะไปดีกว่า
“ แม่ฮันไปแล้วนะ ” ฮ่าๆ ซีวอนแล้วเจอกันนายจะต้องเซอร์ไพรส์แน่ๆ ( ช่างไม่รู้อะไรซะเลยฮัน คุณแม่ร้ายจริงๆ เลย )
จบจริงๆ
ไรเตอร์
ทุกคนคะเจอกันใหม่
เมื่อชาติต้องการนะคะ
สุดท้ายรักรีดเตอร์สุดๆเน้อ
เมื่อชาติต้องการนะคะ
สุดท้ายรักรีดเตอร์สุดๆเน้อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น