ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [ SF ] SIHAN My Wife Gangster ก็แฟนผมโหด part 2 End
เช้าวันรุ่งขึ้น 9.30 น.
~ กลัวจะมีอาการให้เธอร็แค่เจอก็ยังสั่น ทำได้เพียงหลบตาเธอเท่านั้น กลัวจะมีอาการให้เธอเห็นแล้วเธอนั้นรู้ทัน ก็กลัวเธอนั้นไม่เหมือนเดิม ~
ร่างบางที่นอนอุตุอยู่บนเตียง ใช้มือความหาเจ้าเครื่องมือสื่อสาร ขณะที่ตายังปิดอยู่
// ฮัลโล ใครอ๊าโทรมาไมแต่เช้าคนเขาจะหลับจะนอน //
// เช้าบ้าอะไรหาไอ้ฮัน นี่มันจะ 10 โมงแล้วนะ //
// แล้วแกมีอะไรรีบๆพูดมาเสียเวลานอน //
// ฉันจะโทรมาบอกว่า ฉันหาแฟนปลอมๆให้แกได้แล้ว ลงมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะกลับเดี๋ยวนี้ // เสียงปลายสายที่หงุดหงิดเกินทน
// โอ๊ยหมียิ้มเพื่อนรัก หนูเกิงล้อเล่น รอแป๊ปนะ หนูเกิงจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ ว่าแต่หน้าตาเขาเป็นไงวะ//
// โคตรน่ารักเลยอะ ฮึ เซ็งโว๊ย // บ่นอย่างอารมณ์เสีย
// แกเซ็งอะไรนักหนาวะ //
// จะไม่เซ็งได้ไงก็คนที่จะมาเป็นแฟน ( ปลอมๆ ) ให้แกอะมันสุดที่รักของฉันนะเว้ย //
// แฟนแกเด็กคนเมื่อคืนเหรอ //
// เออดิ รีบมาด่วนเลยเว้ย ฉันจะพาตัวเล็กกลับจริงๆด้วย // ตู๊ดๆแหนะยังมีหน้ามาด่ากรูตุ๊ดอีกนะเมิง อยากรู้จังว่าเด็กนั่นจะหน้าตาเป็นไง ทำไมไอ้หมีควายถึงหลงนักหลงหนา
เพียงเวลาไม่นานร่างบางก็เดินลงมาหาหมีกินรังผึ้ง ที่นั่งทำหน้าเน่าอยู่
“ คังอินเพื่อนรัก ขอบใจมากนะที่แกช่วยฉันอะ ฉันรักที่สุดเลยเพื่อนรัก มาจุ๊บที ” ฮันเกิงที่ทำท่าจะจูบคังอิน ส่วนคังอินนั้นรีบเอามือมาผลักหน้าฮันเกิงหนีทันที
“ อย่านะเว้ย แกควรจะเกรงใจแฟนฉันบ้าง ” ฮันเกิงที่เพิ่งจะสังเกตว่ามีสิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งตัวอยู่ในที่นี้ด้วย น่ารักจัง เด็กคนนี้ตัวเล็กๆ ขาวๆ หน้าขาวๆ ปากแดงๆ หน้าตาบ๊องแบ๊ว จะน่ารักไปไหนลูกเอ๊ย
“ อ่าโทษทีไม่ทันสังเกต นายชื่อ เอ่อ ”
“ อ้อนี่ โจ คยูฮยอน แฟนสุดที่รักของฉัน ”
“ สวัสดีครับพี่ฮันเกิง ”
“ แหม เรียกพี่ว่าพี่ฮันก็ได้จ๊ะ น้องคยู ” ฮันเกิงพูดพลางส่งสายตาวิ๊งๆไปให้คยูฮยอน เสียดายจังถ้าไม่ใช่แฟนไอ้หมีนี่ ฉันจีบแล้วนะเนี่ย ( เริ่มแมะออก เป็นแมะแบบดันทุรังซะด้วยสิ )
โป๊ก!!!!
“ โอ๊ยไอ้คังแกทุบหัวฉันทำไมวะ ” ฮันเกิงลูบหัวตัวเองเบาๆ อูย ก็ไอ้นี่มันแรงน้อยที่ไหนหละ T_T
“ ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่ อย่าแม้แต่จะคิด นี่ที่รักฉันนะเว้ย แล้วแกห้ามลวนลามแฟนฉันด้วย ไม่งั้นฉันจะเปิดโปงแกให้หมดเลย ” ง๊ะ ไอ้เพื่อนชั่วมันรู้ทันอะ แค่คิดก็ไม่ได้ด้วยอะ ใจร้ายY_Y
“ เออน่า ฉันไม่ทำอะไรแฟนแกหรอกน่าไว้ใจได้ ”
“ ดีแล้วเนอะตัวเล็ก ฟอด ” มันหอมแฟนโชว์ต่อหน้าผมเลย
“ ตัวโตอะบ้าทำอะไรก็ไม่รู้อายพี่ฮันบ้าง O/////O ” แมวน้อยตอบทั้งที่ยังก้มหน้างุด น่ารักน่ากดมากลูกเอ๊ย
“ เอาละเรามาคุยกันก่อนนะ คือพี่กับคยูเนี่ยเป็นแฟนกัน เรารักกันหวานชื่น ต้องให้ซีวอนมันรู้ว่าพี่เป็นแมะ มันจะได้ถอนหมั้นพี่ ชีวิตพี่จะได้สงบสุขสักที ”
“ ผมชักจะอยากเห็นคู่หมั่นพี่ซะแล้วสิ แต่เท่าที่ผมฟังมานะ ผมว่าพี่ซีวอนเขาชอบพี่จริงๆนะ น่าสงสารพี่เขาออก ”
“ คนที่ควรจะสงสารมันควรจะเป็นพี่นะ คิดดูสิว่าถ้าเราจะทรมานแค่ไหน กระซิกๆ ” ฮันเกิงพูดพลางทำหน้าตาน่าสงสาร
“ แสแสร้ง ” เสียงคังอินดังขึ้นมา
“ เอ๊ะ ไอ้นี่เมิงพูดงี้มาต่อยกันดีกว่า ”
“ อย่าคิดว่ากูไม่กล้านะ แต่ที่กรูไม่ทำเนี่ย เพราะไม่อยากรังแกคนที่อ่อนแอกว่าหรอกโว๊ย ”
“ เมิงว่าใครอ่อนแอกว่าวะ ไอ้หมีควาย ” ที่จริงพวกเราไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆจังๆหรอกครับเราแค่เล่นๆกันเอง
“ อ้าวไมพูดงี้อะไอ้แพนด้า ”
“ พวกพี่หยุดทะเลาะกันเดี๋ยวนี้เลย ถ้าพวกพี่ยังทะเลาะกันอยู่ผมจะโกรธแล้วนะ ” คยูฮยอนที่พูดจบก็ทำเชิดหน้าแก้มป่อง น่ารักอะ และคังอินก็เป็นประเภทความอดทนต่ำครับ เห็นคนน่ารักแบบนี้มันเกิดทนไม่ไหว หอมแก้มโชว์ผมเลยครับ อิจฉาโว๊ย
“ พวกเราไม่ได้ทะเลาะกันซะหน่อยจริงไหมฮันนี่ ”
“ จริงที่สุดจ้า อุนจี้ ” เหมือนอุนจิเลยเนอะฮ่าๆ ก๊ากๆ
“ ก็ดีแล้วหละครับ ”
แต่ขณะที่สามคนคุยกันนั้นก็มีคนเดินเข้าสมทบด้วย
“ สวัสดีครับ ฮันนี่ทำอะไรอยู่ครับ ฟอด ” อยู่ๆซีวอนก็เดินมาหอมฮันเกิงทำเอาสองสามีภรรยาที่อยู่ในเหตุการณ์อึ้งไปตามๆกัน
O.o / O/////O สีหน้าสองสามีภรรยา
ไอ้บ้าเอ๊ยมาทำอะไรตอนนี้วะ มันจะได้ยินที่เราพูดกันเมื่อกี๊ปะวะ มาแบบไม่ทันตั้งตัวเลย ฮึ้ยไอ้ไม่มีมรรยาทเอ๊ย
“ นะ นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ” ร่างบางถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ
“ ผมเพิ่งจะมาถึงเองครับ ” ร่างสูงบอก
“ แล้วมาทำอะไรที่นี่ ” ร่างบางทำเสียงให้ปกติที่สุด
“ ก็มาหาฮันนี่ไงวันนี้เรามีนัดไปเที่ยวกันนี่ครับ ” เอ๊ะผมนัดมันไว้เหรอ ทำไมผมถึงจำไม่ได้อะ
“ อ่า ใช่ๆ แต่ว่าขอโทษทีนะวันนี้ฉันคงไปกับนายไม่ได้หรอก เพราะว่าฉันนัดแฟนไว้ว่าจะพาไปเที่ยวอะ นี่โจคยูฮยอนแฟนฉันเอง ” ฮันเกิงพยายามทำหน้าให้เนียนที่สุด หุหุ
“ เหรอครับ สวัสดีครับผม ชเว ซีวอน เป็นคู่หมั้นของฮันเกิงยินดีที่ได้รู้จักครับ ” ร่างสูงแนะนำตัวพลางกอดเอวร่างบาง
“ อะ เอ่อ ครับ ผมโจคยูฮยอน เป็นแฟนพี่ฮัน ยินดีที่ด้รู้จักเช่นกัน ” คยูฮยอนก็ไม่น้อยหน้าแสดงอย่างแนบเนียนสุดๆ
“ แล้วนี่ ........... ” ร่างสูงมองไปที่ผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆคยูฮยอน
“ อ้อนี่ คิมยองอุน หรือเรียกว่าคังอินก็ได้ครับเป็นแฟนเอ๊ยพี่ชายผมเองครับ ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เอว่าแต่พั่น้องทำไมหน้าไม่เห็นเหมือนกันเลยครับ ”
“ เอ่อคือ คือ ” คยูฮยอนได้แต่อ้ำอึ้งเพราะไม่ได้เตรียมคำตอบมา
“ ซีวอนฉันไปกับนายไม่ได้หรอกนะ ถ้างั้น ” ฮันเกิงรีบพูดตัดบททันทีเมื่อเหตุการณ์ชักจะไม่ปลอดภัย แต่ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดเสร็จแต่ร่างสูงว่าที่คู่หมั้นแทรกขึ้นมาก่อน
“ ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปเที่ยวด้วยกันหมดนี่แหละครับ ไปเยอะๆสนุกดีนะครับ ไปกันเถอะครับ ” อะอ้าวไอ้นี่พูดเองเออเองหมดเลยอะ
ระหว่างทางบนรถ
“ นี่ซีวอนนายจะพาพวกเราไปไหนเนี่ย แล้วนายขับรถออกนอกเมืองทำไมอะ ”
“ เราจะไปทะเลกันครับ ” ถ้าไปแล้วแผนจะแตกไหมเนี่ย
“ แต่ว่าพวกเราไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าไปเลยนะ ” เอาข้ออ้างนี้แหละไปทะเลใช่ไหม ถ้าเราไม่เอาชุดไปเปลี่ยนก็ไม่ได้เล่นน้ำก็ไม่ต้องไปฮ่าๆฉลาดจริงๆเลยเรา
“ ผมมีชุดให้เปลี่ยนครับ ผมเตรียมมาเยอะครับ ” อ้าวเตรียมมาอย่างกับรู้ทัน งั้นเอาข้ออ้างใหม่
“ แต่ว่าพรุ่งนี้เราต้องไปโรงเรียนนะ ” เอาข้ออ้างนี้แหละดูเป็นเด็กเรียนดี
“ ไม่เป็นไรครับโรงเรียนนั้นเป็นของบ้านผมเอง ” อะโหไอ้รวยทีนี้กรูจะเอาข้ออ้างไหนดีฟะเมิงเล่นดักหน้ากรูหมดอย่างนี้
เพียงเวลาไม่นานก็มาถึงบ้านพักอากาศของซีวอน ที่นี่อากาศดีจังเลยแถมบ้านยังติดกับทะเลด้วยสดชื่นดีจัง น้ำทะเลสวยมาก อยากเล่นน้ำจังเลย
“ คยูไปเล่นน้ำกัน ” ร่างบางดี๊ด๊ากับเคะตัวน้อย
“ ไปสิครับ ผมก็อยากเล่นน้ำเหมือนกัน ” เมื่อรู้สึกถึงสายตาของคุณคู่หมั้นที่มองมาจึงรีบแสดงละครทันที
“ ที่รักไปเล่นน้ำกันเถอะนะ ” เพื่อให้บทบาทนั้นแนบเนียนยิ่งขึ้นฮันเกิงจึงโอบเอวคยูฮยอน ทำเอาคยูฮยอนสะดุ้งเลยทีเดียว ส่วนคังอินที่เห็นการกระทำของเพื่อนรัก มองด้วยสายตาที่น่ากลัวมาก ก็เขารักของเขาอะนะ
“ อะ เอ่อไปกันเลยที่รัก ” เด็กน้อยแมวเหมียวตีบทแตกกระจายฮ่าๆ
“ ไปก่อนนะซีวอน ”
“ ครับ ” ร่างสูงตอบ
ผมแอบเห็นนะว่าไอ้ซีวอนมันทำหน้าเศร้า แสดงว่ามันเชื่อว่าคยูเป็นแฟนผมแน่ๆ เลย ฮี่ ฮี่ ไปเล่นน้ำดีกว่า
ตูมมมมมมมมมม
เสียงเหมือนคนตกน้ำเลย พอผมหันไปดูที่แท้ก็ไอ้บ้า ชเวซีวอนนี่เองและพอมองไปยังตัวต้นเหตุก็พบว่าคังอินเป็นคนส่ง ( ถีบ ) ซีวอนลงมาฮ่าๆ แป๊ปเดียวสนิทกันเร็วจังนะ
“ ไอ้หมี เอ๊ย คุณคังอินไม่เล่นน้ำด้วยกันเหรอครับ ” เอ๊ะมันชักยังไงยังไงนะเนี่ย
“ จัดไปครับ ”
ตูมมมมมมมมมมม
เกิดแรงสั่นสะเทือน 7.5 ริกเตอร์กันเลยทีเดียว เมื่อมีหมีร่างยักษ์กระโดดลงน้ำ ทำเอาน้ำในพื้นที่บริเรณนั้นกระจายเป็นวงกว้าง
“ นี่ คยูทำไมเขาสองคนเหมือนสนิทกันมาก่อนเลยอะ ”
“ ไม่มีอะไรหรอกครับพี่คิดมากไปเองหรือเปล่า ”
“ คยู ”
“ ครับพี่มีอะ .... ”ทันทีที่คยูฮยอนหันหน้ามา ฮันเกิงจัดการจูบคยูฮยอน สองเมะที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับตาค้าง O.O O.o ไม่คิดว่าฮันเกิงจะกล้าทำ ส่วนฮันเกิงนั้นถึงแม้ว่าจะจูบคยูฮยอนอยู่ แต่สายตานั้นก็ยังสังเกตเหตุการณ์อยู่เช่นกัน ฮ่าเป็นไงอึ้งเลยอะดิ๊ เห็นยังไอ้ฉ่อยว่าฉันแมนฉันเมะเว้ย แกยัง จะกล้าหมั้นกับฉันอยู่ไหม นั่นไงมันมาทางนี้แล้ว มันมาขอถอนหมั้นผมแน่เลย เอ๊ะ ทำไมไอ้หมีมันตามมาด้วยวะ สงสัยมันจะมาเป็นพยานในการถอนหมั้นแน่นอน ขอบใจมากหมีเพื่อนรัก ^^ แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดสักนิดเลย ทำไมหนะเหรอก็มันสองคนเดินมาแยกผมกับคยูฮยอน ไอ้คังอินมันมันมองหน้าอย่างกับจะฆ่า เพื่อนขอโทษนะเพื่อนไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ แต่ปากคยูฮยอนอะนู๊มนุ่ม ไอ้ซีวอนก็ไม่ต่างกัน อย่ามองอย่างนั้นจะได้ไหม ถึงฉันจะเป็นคุณหนูแก็งค์มาเฟียแต่ฉันก็กลัวเป็นนะฮือๆ T_T นี่ฉันคิดผิดใช่ไหมเนี่ย แงๆใครก็ได้ช่วยฮันเกิงที่อ่อนแอคนนี้ด้วย
“ ไอ้ฮัน นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย ฉันไม่ให้แกยืมตัวคยูฮยอนแล้ว แกกล้าจูบแฟนฉันได้ไงวะ ” อ้าวไหงแกมาเปิดโปงกันงี้ละ ฉันรู้ว่าฉันผิดอะ ขอโทษ ( ในใจ ) แล้วยังไม่หายโกรธอีกเหรอวะ
“ ไอ้คังแกพูดอะไรวะ คยูฮยอนอะแฟนฉันเว้ย ”
“ พอเถอะครับฮัน คยูเป็นแฟนกับคังอินคุณก็รู้ ” ไอ้ซีวอนมันรู้ได้อะ
“ ทะ ทำไมนายรู้ว่า คังอินกับคยูฮยอนเป็นแฟนกัน ไอ้คังแกเป็นคนบอกนายนี่ใช่ไหม ไอ้เพื่อนทรยศ ”
“ ไม่ใช่หรอกครับฮัน ผมรู้มาตั้งนานแล้วว่าเขาเป็นแฟนกัน ”
“ งั้นก็แสดงว่าพวกนายหลอกฉันเหรอ ”
“ ขอโทษด้วยนะครับพี่ฮัน ผมแค่อยากรู้นิสัยคนที่จะมาเป็นพี่สะใภ้ผมหนะครับ ” คยูฮยอนที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น
“ หมะ หมายความว่า นายกับซีวอนเป็น ........... ”
“ ครับเราเป็นพี่น้องกัน ” อึ้งครับผมอึ้งอย่างแรง ไอ้ซีวอนมันรู้ความจริงแล้ว ทำไงดีๆ อย่างนี้ต้องแกล้งเป็นลม ครอกกกกกกก
“ อ้าว ฮันครับ เป็นลมไปซะแล้ว สงสัยจะช็อกหวะ ”
“ แกอุ้มมันไปนอนแล้วกัน ” หึๆไอ้ฮัน ฉันรู้ว่าแกแกล้งเป็นลม
เช้าวันต่อมา
ร่างบางตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างสูงนอนกอดเขาอยู่ จึงลุกอย่างระมัดระวังที่สุดเพราะกลัวว่าร่างสูงจะรู้สึกตัว ยังไม่ทันที่จะก้าวลงจากเตียง ร่างสูงก็คว้าหมับเข้าที่เอวบางทันที
“ จะไปไหนครับฮัน ” ร่างสูงถามเสียงหวานพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆร่างบาง
“ อะ เอ่อ คือว่า คือว่า ฉันจะไปอาบน้ำ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ” ทำไมเราต้องร้อนที่หน้าด้วยนะ นี้เราอายตานี่เหรอเนี่ย
“ ไปสิครับ ผมอยากอาบน้ำอยู่พอดี ” ร่างสูงจูงมือร่างบางจะเดินไปห้องน้ำ
“ ไม่ต้องเลย ฉันจะอาบคนเดียว ” แกอายเป็นไหมฮะ
“ โธ่ ฮัน จะอายทำไมครับเราแค่อาบน้ำด้วยกัน ถือว่าฝึกไว้ตอนเราแต่งงานกันจะได้ชินไงครับ ”
“ อะ ปล่อยนะ ปล่อยๆๆ เดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า ฉันไม่อาบน้ำกับนาย ” ไม่ทันแล้วหละฮันนี่ ซีวอนอุ้มฮันเกิงเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อยแล้ว โชคดีนะจ๊ะฮันนี่
ในห้องน้ำ
“ อ๊ากกกกกก นายทำอะไรเนี่ย ออกไปเลยนะ ”
“ อาบน้ำไงครับ ทางที่ดีฮันควรอยู่นิ่งๆ จะดีกว่านะครับ ” ร่างสูงปล่อยร่างบางลง แล้วเปิดน้ำจากฝักบัวทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว จากนั้นร่างสูงก็เริ่มเทสบู่เหลวใส่ตัวฮันเกิง ร่างบางได้แต่ยืนนิ่งให้ร่างสูงทำอย่างที่ใจคิด ทำไมเราถึงเคลิ้มกับสัมผัสของหมอนี่นะ ฮือๆนี่เราจะเสียตัวให้มันเหรอเนี่ย หนูฮันไม่ยอม
“ อ๊ะ ” ร่างบางเผลอครางออกมาเมื่อมือของร่างสูงไล้วนบริเวณต้นขา
“ ฮันครับผมรักฮันนะครับ ” อะไรกันนะหมอนี่อยู่ๆ ก็มาบอกว่ารักเพี้ยนหรือเปล่าเนี่ย ที่จริงไม่มีอะไรหรอกผมอายหนะสิ ที่จริงผมว่าผมก็เริ่มชอบหมอนี่เข้าแล้วหละ
“ อ๊ะ นายจะทะทำอะไรเนี่ย ” ร่างบางร้องออกมาเมื่อร่างสูงเอามือมาลูบที่ขาของร่างบาง
“ ก็ซ้อมเข้าห้องหอไงครับ นี่ฮันไม่รู้เหรอว่างานแต่งงานของเราจะมีขึ้นในเดือนหน้าแล้วนะครับ ”
“ อะไรนะ แต่งเดือนหน้า อะไรกันฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย นายต้องพาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ” อะไรกันทำไมป๊าถึงไม่บอกเราเลย มันหน้าโมโหจริงๆอาป๊า อ๊า อ๊า อ๊า อ๊า ทำไมถึงทำกับเกิงได้ฮือๆ T_T ใจร้ายที่สุด เอ๊ะแต่เดี๋ยวก่อนนี่เราอยู่ในสถานการณ์ที่เสี่ยงต่อการเสียตัวนี่หว่าอ๊ากกก ตายแล้วไอ้ซีวอนแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ แกจะทำอะไรฉาน อ๋าน อ๋าน อ๋าน
“ อย่าหนีให้เหนื่อยเปล่าเลยครับฮัน เก็บแรงไว้ซ้อมเข้าห้องหอดีกว่านะครับ ”
“ ไม่นะ อาป๊าช่วยหนูเกิงด้วย T_T ” ไม่ทันแล้วแหละฮันนี่ หลังจากนั้นก็มีเสียงสองเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขของคนทั้งคู่ในห้องน้ำดังออกมาให้คนข้างนอกได้ฟังด้วย ฮ่าๆในที่สุดฮันก็เสร็จวอนจนได้ ทีนี้จะหายเป็นเมะที่ดีได้หรือยังคะ
สองวันต่อมา
ณ โรงเรียนที่แสนสงบสุข ( อีกครั้ง )
“ นี่ฮันนี่ยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ ”
“ ไอ้บ้า ไปไกลๆเลยนะ นายทำกับฉันอย่างนั้นได้ยังไง ” นายมันบ้าที่สุดเลย ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะเฟ้ย ถึงแกจะเป็นคู่หมั้นฉัน แต่แกก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างงั้น อย่างงั้นกับฉันนะ ไม่คิดเลยว่าฉันอายขนาดไหนหนะ ถ้าใครรู้ว่าฉันเสียตัวให้นายนี่มีหวังอายตายเลย ฮันเกิงผู้มาดแมนเสียตัวให้สิงโตหน้าหื่นตัวนี้ หนูเกิงอยากตาย ฮือๆ T _T สวรรค์กลั่นแกล้งฮันเกิงผู้นี้โฮโฮโฮ Y^Y
“ ฮันจะให้ผมทำอะไรก็ได้ ถ้าฮันหายโกรธ ผมทำได้ทุกอย่าง ” ร่างสูงพูดเสียงอ่อน
“ หือนายว่าอะไรนะ นายจะทำทุกอย่างที่ฉันบอกจริงเหรอ ” หึได้การหละ ฉันหายโกรธนายแน่ถ้านายถอนหมั้นฉันหุหุ
“ ยกเว้นเรื่องถอนหมั้น ” อ้าวไอ้นี่มาพูดดักอย่างนี้แล้วฉันจะได้ทำอะไรต่อฟะเอางี้แล้วกัน
“ งั้นนายต้องทำทุกอย่างที่ฉันสั่งเป็นเวลา 1 เดือน ”
“ ได้เลยครับ ขอแค่ฮันหายโกรธผมทำได้ทุกอย่าง ” ฉันจะคอยดูว่านายจะทนได้แค่ไหน
“ งั้นอย่างแรกนายทำการบ้านให้หน่อยนะเอาให้เสร็จก่อนอาจารย์มา ” ฮันเกิงหยิบสมุดการบ้านออกมา 7เล่ม 7วิชาให้ร่างสูง ( ฮันนี่เธอก็เข้าใจคิดนะ ฉันรู้นะว่าเธอขี้เกียจใช่ไหมหละ : ไรเตอร์ เกลียดจริงคนรู้ทัน : ฮันนี่ )
“ หมดนี่เลยเหรอครับ ”
“ ใช่ ทำไมนายทำไม่ได้หรือไง นี่มันยังน้อยไปนะกับการเสียสาวครั้งแรกของฉัน ” ตายแล้วนี่เราพูดอะไรออกไปหนะ อ๊ากกกกกก เขิน ^/////^ “ ได้ครับ ได้ ” นายคงทำไม่เสร็จหรอก มีตั้ง 7 วิชา มีแต่วิชายากๆ ทั้งนั้น โฮะ โฮะ แค่ด่านแรกก็ไม่ผ่านแล้ว ก๊ากๆ หลังจากนั้นร่างสูงก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานที่ได้รับมอบหมายจากฮันเกิง เพียงเวลาไม่นานร่างสูงก็ทำงานจนเสร็จ อะไรมันจะอัจฉริยะขนาดนั้นฟะ
“ เสร็จแล้วครับ มีอะไรให้ผมทำอีกไหมครับ ”
“ มีหนะมีแน่ แต่ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออก ไว้คิดออกแล้วจะบอกนายอีกแล้วกัน ”
ตอนเย็น
“ นี่ซีวอนตื่นได้แล้วนี่มันเย็นมากแล้วนะ ”
“ โธ่ฮันครับ ก็ผมเหนื่อยนี่ครับ ทำงานตั้งเยอะ ” จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงก็ในเมื่อฮันเกิงใช้เขาตั้งแต่เช้า ตั้งแต่ใช้ให้ทำการบ้านให้ ใช้ไปซื้อข้าวมาให้กิน ใช้ให้ทำเวรให้ ใช้นู่นใช่นี่ อาสาช่วยอาจารย์แต่ตัวเองไม่ทำให้เขาทำให้ และใช้อีกหลายอย่างซึ่งอธิบายไม่หมด
“ นายอย่าบ่นจะได้ไหม บ่นในใจก็ห้ามด้วย ฉันได้ยินนะจะให้ ” โอโห ขนาดแอบพูดให้ฟังในใจยังได้ยินเลย แฟนผมนี่สุดยอดเลย
“ น้อยๆหน่อยเหอะนายอะ ใครเป็นแฟนนายไม่ทราบ ”
“ ไม่ได้เป็นแฟนได้ยังก็เรา____ กันแล้ว ^^ ”
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ นะนายพูดอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ” O///////O ไอ้บ้าเอ๊ยใครเขาพูดเรื่องนี้กันเล่า แกอายเป็นไหม ถึงแกจะไม่อายแต่ฉันอายนะเฟ้ย
“ อายทำไมครับฮันอีกเดี๋ยวผมจะให้ฮันทุกวันเลย ”
“ ทำบ้าอะไร ลุกเร็วๆเข้า ฉันยังมีงานให้นายต้องทำอีกเยอะ ”
“ ยังมีอีกเหรอครับ ”
“ ทำไมนายทำไม่ได้หรือไง ”
“ ทำได้ครับ ผมทำได้ ”
“ งั้นก็ดี ไปกลับบ้าน ”
ณ ที่ตั้งแก็งค์มังกรหยก
“ ฮันจะให้ผมทำอะไรครับ ”
“ พอดีสนามหญ้าที่บ้านฉันมันรกหนะช่วยทำให้มันดูหน้ามองกว่านี้หน่อยนะ ”
ฮ่าๆ ก๊ากๆ นายเสร็จแน่ชเวซซีวอนเอ๋ย คุณชายอย่างนายคงทำไม่ได้หรอก อีกอย่างสนามหญ้าบ้านฉันออกจะกว้าง หุหุหุ สะใจ
“ ครับๆ ” ให้ถึงวันแต่งงานก่อนเถอะฮันเกิง ผมจะเอาคืนให้สาสมเลย หึหึ พวกคุณเชื่อไหมครับว่าผมไม่เคยทำงานแบบนี้มาก่อนเลย แต่เพราะที่รักเป็นคนสั่งผมเลยต้องทำ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงสอยร่วงไปแล้ว ผมไม่เคยยอมใครแบบนี้มาก่อน แต่ผมยอมให้เขาคนเดียวเท่านั้น ฮันเกิง
หลังจากนั้นร่างสูงก็ทำงานที่ได้รับมอบหมายจนเสร็จ มันคนหรือตัวอะไรฟะ ทำไมถึงทึกถึงทนอย่างนี้นะ งั้นเอาอีกสักงานหนึ่งแล้วกัน
“ เสร็จแล้วใช่ไหม งั้นนายตามฉันมา ”
“ ฮันจะพาผมไปไหนเหรอครับ ”
“ ตามมาเหอะน่า ”
และทันทีที่ไปถึงร่างส่งสีหน้งงๆมาถามร่างบางว่าพามาที่นี่ทำไม / ฮันนี่รูม Hannie Room / หรือว่าฮันเกิงคิดจะทำมิดีมิร้ายเขา
โป๊ก!!!!!!
“ คิดเรื่องลามกอยู่ใช่ไหม ที่ฉันให้นายมาเนี่ยฉันจะให้นายมาจัดห้องให้ตะหากเล่าเชิญดู เสร็จให้ทันก่อนทานข้าวเย็นนะ โชคดีนะ คุณคู่หมั้น ”
เมื่อซีวอนเปิดเข้าไปในห้องของฮันเกิงก็ถึงกับผงะ กับสภาพห้องที่รกรุงรังข้าวของกระจัดกระจาย เหมือนกองขยะ คนสวยไม่น่าทุเรศเลย ซีวอนลงมือจัดห้องที่สภาพเหมือนกองขยะของฮันเกิงจนเสร็จ ( วอนนี่ฉันเริ่มสงสัยแล้วนะเนี่ย ว่าตกลงแกจะมาเป็นสามีหรือจะมาเป็นพ่อบ้านกันเนี่ย : ไรเตอร์ ผมว่าน่าจะเป็นอันหลังนะ : ซีวอน )
“ เสร็จแล้วใช่ไหม ไปทานข้าว แล้วก็รีบๆ กลับบ้านนายไปซะ ” ร่างบางเดินกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ ให้ทำอะไรก็ทำได้หมด โอ๊ยเครียดๆ
“ โอโห กับข้าวน่าทานจังเลยครับป้า ” เมื่อร่างสูงมาถึงก็เอ่ยปากพูดทันที
“ จะไม่น่าทานได้ยังไงคะคุณ กับข้าวทั้งหมดนี้ คุณหนูลงมือทำเองเลยนะคะ”
“ หมดนี่เลยเหรอครับป้า ”
“ ป้าว่าคุณชายคงเป็นคนสำคัญของคุณหนูจริงๆนะคะ ”
“ ทำไมเหรอครับ ” ร่างสูงทำหน้างงๆ
“ ก็เพราะว่าคุณหนูไม่เคยทำอาหารให้ใครทาน นอกจากนายท่านกับนายหญิงนะคะ ตอนนี้คุณหนูคงจะชอบคุณแล้วหละคะ ยังไงก็สู้ๆ ชนะใจคุณหนูปากแข็งของป้าให้ได้นะคะ ” หญิงวัยกลางคนเอ่ย
“ ครับ ”
“ นี่สองคนคุยอะไรกันหนะ คุณป้านินทาอาเกิงใช่ไหมอ๊า เกิงน้อยใจแล้วนะ ” เมื่อฮันเกิงเดินลงมาก็เกิดอาการร้อนตัวขึ้นมา
“ โถๆคุณหนูของป้า ป้ายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ ไม่เอานะไม่งอนป้านะคนดีของป้า ”
“ ก็ได้เกิงหายงอนแล้วก็ได้ ป้าฮะเกิงหิวแล้ววันนี้เหนื่อยมาทั้งวันเลย ” คนที่เหนื่อยควรจะเป็นผมไม่ใช่เหรอครับฮัน
“ ซีวอนอิ่มแล้วใช่ไหม ถ้านายอิ่มแล้วก็กลับบ้านไปได้ละ วันนี้ฉันเหนื่อยอยากพักผ่อน ”
“ ครับๆ ผมไปแล้วนะที่รักจุ๊บ ” อีกละฉวยโอกาสตลอดอ่ะนาย
“ อ้อแล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมาด้วยหละ ฉันยังมีงานให้นายทำอีกเยอะ ”
“ ครับผมพรุ่งนี้วอนจะมาแต่เช้านะที่รัก ”
“ เออไอ้ที่รักไปได้ละเหม็นขี้หน้า ”
2อาทิตย์ต่อมา
ทำไมวันนี้ทุกคนดูแปลกๆยังไงไม่รู้ พูดด้วยก็ไม่พูด หน้าก็ไม่ยอมมอง เบื่อนะเนี่ยเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย ฮันเกิงผู้หล่อที่สุดในปฐพีเครียด ( ยังไม่เลิกเพ้อเจ้อ ) ไปเดินเล่นดีกว่า
ร่างบางเดินเล่นไปเรื่อยๆจู่ๆก็มีรถคันสีดำขับมาปาดหน้าและมีชายชุดดำลงมาจากรถ
“ เฮ้ยพวกเราจับให้ได้งานนี้สำคัญมาก ” ชายชุดดำคนที่เป็นหัวหน้าสั่งคนที่เหลือ ร่างบางที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบหันกลับและเตรียมิ่งหนีแต่ก็ไม่ทัน
“ ปล่อยฉันนะเจ้าพวกบ้า อื้อๆ ” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฮันเกิงเอื้อนเอ่ยออกมา เพราะชายชุดดำโปะยาสลบร่างบาง
~ ติ๊ด ตี๊ ติ๊ด ~ เสียงโทรศัพท์ของหัวหน้าชายชุดดำดังขึ้น
“ ครับเจ้านายได้ตัวแล้วครับ พวกผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละครับ ”
ร่างบางตื่นขึ้นมาในห้องที่ไหนสักแห่งที่ตกแต่งอย่างสวยงาม พลางก้มลงสำรวจร่างกายของตัวเองแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพตัวเองใส่ชุดกระโปรงสีขาวสะอาด อะไรกันทำไมเราถึงแต่งตัวอย่างนี้ แล้วที่นี่ที่ไหนใครก็ได้ช่วยฮันเกิงด้วย อ๊าก ผมเกลียดชุดนี้จัง ใครมันใส่ให้กรูฟะผมจะฆ่ามัน หลังจากนั้นผมก็พยายามดึงชุดนั้นออก แต่มันดึงยากจัง เพราะชุดมันพอดีตัวหรือผมอ้วนกันนะ ฮึ้ยไอ้ชุดบ้าอย่าให้ฉันถอดได้นะฉันจะเอาแกไปเผาทิ้งเลยคอยดู หลังจากที่ผมเหนื่อยจากการดึงเสื้อผ้าอยู่นอนก็เริ่มท้อสมองคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไป เฮ้อ ใครก็ได้ช่วยฮันเกิงคนหล่อที แค่โดนลักพาตัวกรูทนได้ แต่ที่กรูทนไม่ได้เลยคือ ใครจับกรูใส่กระโปรง ฮือๆ อาป๊าช่วยหนูเกิงด้วย T_T แอ๊ด!!! เสียงประตูเปิดขึ้น
“ เชิญไปกับเราด้วยครับคุณหนู ” ชายชุดดำประมาณ 5 คนเข้ามาในห้อง
“ พวกแกเป็นใครจับฉันมาทำไมอยากได้เงินใช่ไหมฉันจะเอามาให้ขอพวกแกปล่อยฉันไป ”
“ คงไม่ได้หรอกครับคุณหนูกรุณาไปกับพวกเราแต่โดยดีเถอะครับคุณหนูพวกผมรีบ ”
“ ฉันไม่ไปกับพวกแกหรอกเข้ามาตายแน่ ”
“ ถ้าอย่างนั้นพวกผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ พวกเราแบกคุณหนูไป ” เฮ้ยอย่านะเฟ้ยฉันเปิดกระโปรงคลุมหัวพวกแกจริงๆด้วย
ชายชุดดำอุ้มร่างบางมาอย่างทุลักทุเลและมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่งเหมือนสถานที่จัดงานอะไรสักอย่าง เอ๊ะมันจะพาเรามาข่มขืนที่นี่หรือเปล่าเนี่ย
“ ถึงแล้วครับคุณหนูเข้าไปข้างในได้แล้วครับ ” ในห้องนั้นมีอะไรหรือเปล่าฉันไม่เข้าไปเด็ดขาด
“ ไม่ฉันไม่เข้า ” ร่างบางปฏิเสธเสียงแข็ง
“ ถ้าอย่างนั้นพวกผมก็จำเป็นที่จะต้องโยนคุณหนูเข้าไปแล้วละครับ ” ฮะว่าอะไรนะจะโยนฉันเข้าไปเหรอ
“ เดี๋ยวฉันเข้าไปเองได้ไม่ต้องอาศัยพวกนายหรอก ” ร่างบางหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกความมั่นใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ภาพครอบครัวและคนสนิทของเขานั่งรอกันอย่างพร้อมหน้า
“ ขอเสียงตบมือต้อนรับเจ้าสาวของเรานะครับ ” เจ้าสาวเหรอใครวะคงไม่ใช่กรูหรอกสิ่งที่ผมเห็นคือซีวอนเดินมาทางนี้
“ ฮันครับเราแต่งงานกันนะ ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจแต่ผมสัญญาว่าจะรักคุณตลอดไป ” ร่างสูงบรรจงสวมแหวนที่นิ้วเรียวของร่างบาง
“ ขอเชิญเจ้าบ่าวหอมเจ้าสาวครับ ” พิธีกรพูดขึ้น หืออะไรนะหอมเหรอจะบ้าหรือไงคนตั้งเยอะแยะไม่อายบ้างหรือไง แต่ก็ไม่ทันได้คิดอะไรต่อร่างสูงก็ก้มลงมาหอมร่างบางแบบไม่ทันตั้งตัว
“ บัดนี้ได้เวลาอันสมควรแล้ว ที่เราจะส่งตัวเข้าหอ ” อะไรนะส่งตัวเข้าหอเหรอ แล้วคืนนี้จะรอดไหมเนี่ย
บรรยากาศในห้องหอ
“ ฮันครับเป็นอะไรครับ ยังโกรธผมอยู่เหรอผมขอโทษนะครับที่รัก ” เออรู้ตัวก็ดีแล้วทำเอากรูตกใจแทบบ้า แถมจังจับกรูใส่กระโปรงอีก ชิ ชิ เคืองเฟ้ย
ห้องหอ ( รอรักเปล่าอะ )
“ อันครับไปนั่งทำอะไรที่โซฟา มานอนได้แล้วครับ ” ร่างสูงกวักมือเรียกฮันเกิง แต่ร่างบางกลับส่ายหน้าอย่างเกรง เกรง
“ ไม่ฉันไม่นอนกับนายแน่นอน ” เรื่องอะไรฉันจะไปให้โง่อะ เดี๋ยวนายจับฉันปล้ำแล้วฉันจะทำยังไง มันเจ็บนะ
“ มาเถอะน่าตรงนั้นมีแมงสาบด้วยนะ ” หึไม่เชื่ออะไม่ได้โง่โตแล้วเฟ้ยคิดว่าหลอกแค่นี้ฉันจะกลัวเหรอไม่มีทาง ฉันเป็นใคร้ เฮ้ย มะแมงสาบ อ๊ากกกกกกกกก ใครก็ได้เอาออกไปทีฮือๆ ไม่อยู่แล้วเฟ้ย
“ อ๊ากซีวอนช่วยด้วยอือๆเอามันออกไป ” หมดกันอุตส่าห์เก็ก
“ โอ๋ๆ ที่รักไม่ต้องกลัวนะมันออกไปแล้ว ” ร่างสูงเนียนกอดเจ้าสาวหมาดๆของตนต่อไป อันเกิงที่เริ่มรู้สึกตัวแล้ว จึงพยายามแงะตนออกจากวีวอน แต่มือปลาหมึกนี่เหนียวเหลือเกิน
“ ไอ้บ้าปล่อยได้แล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ สกปรก ”
20 นาทีผ่านไปร่างบางของฮันเกิงก็เดินออกมาในชุดนอนสีฟ้า ไปนั่งที่โซฟาที่ปลายเตียงมองซีวอนอย่างหวาดๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอน
“ ฮันจะทำอะไรครับ ”
“ นอนไง ”
“ ที่โซฟาเหรอครับ ”
“ อืม ใช่ ทำไม ”
“ มานอนบนเตียงเถอะนะ ”
“ ไม่ฉันจะไม่นอนกับนายเด็ดขาด ”
“ ฮันรังเกียจผมขนาดนั้นเลยเหรอ ”
“ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ” ฮันเกิงยังพูดไม่จบร่างสูงก็แทรกขึ้นมาว่า
“ ฮันมานอนเถอะผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร ”
“ แน่นะ ”
“ ครับ ”
พอจบประโยคของซีวอนฮันเกิงก็ย้ายตัวมาที่เตียงทันที พร้อมทั้งมีหมอนข้างมากั้นระหว่างตนกับร่างสูง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน อ้า ง่วงจังนอนหละนะ ทำไมรู้สึกเหมือนมีคนมองฟะ พอร่างบางลืมตาขึ้นก็พบซีวอนจ้องเขาอยู่ มองอะไรนักหนาฉันก็เขินเป็นนะ
“ มองอะไร ”
“ เปล่าผมแค่ดีใจที่เราอยู่ด้วยกัน ” อะไรของเขา
“ อืมๆนายหนะนอนได้แล้วละ ฉันง่วงแล้วฝันดีนะ ”
“ จุ๊บฝันดีนะครับ ”
เช้าวันต่อมา
อืมสบายจังเลย ทำไมผ้าห่มมันอุ่นจัง ไม่อยากตื่นเลย เอ๊ะทำไมผ้าห่มมันมีเสียงด้วยอะ หรือว่ามันจะไม่ใช่ผ้าห่ม หรือว่ามันจะเป็น เฮ้ย
“ ทะทำอะไรของนาย ” ฮันเกิง อุทานอย่างตกใจเมื่อซีวอนจุ๊บเข้าที่ปากบาง
“ morning kiss ไงครับ ”
“ ทำอะไรไม่อายคนอื่นหรือไง ”
“ ไหนใครที่ไหน ในห้องนี้มีเราแค่สองคน ”
“ ไปไกลๆเลยไอ้บ้า ร้อนเลิกกอดได้แล้ว ”
“ เลิกกอดก็ได้ แต่ฮันต้องทำอาหารเช้าให้ผมทานนะ ”
“ เออ ไปอาบน้ำสิฉันจะไปทำให้ ” พูดจบก็ลุกออกจากเตียงเพื่อเตรียมไปทำอาหารเช้าให้คุณสามี
“ อ้าวที่รักไม่อาบด้วยกันเหรอ เดี๋ยวผมให้รางวัลนะ ”
“ ใครอยากได้รางวัลของนาย เชิญนายอาบไปคนเดียวเลยตาบ้าแบร่ ”
“ ซีวอนลงมากินข้าวได้แล้ว ”
“ ครับผม ว้าวน่าทานจังเลยครับฮัน ” ร่างสูงกล่าวด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น
“ จะตื่นเต้นอะไรนักหนา นายก็เคยกินแล้วไม่ใช่หรือไง รีบๆกินซะเดี่ยวมันจะเย็นซะก่อน ” หลังจากที่ซีวอนลงมือจัดการอาหารเรียบร้อยแล้วก็พูดขึ้นว่า
“ ปะ ฮัน ” คนที่ฟังถึงกับงงเต็ก มันจะชวนกรูไปไหนฟะ
“ ไปไหน ”
“ ไปเอารางวัลไง ”
“ ไม่อะ อยากให้ก็เอามาให้ตรงนี้ ”
“ ให้ตรงนี้ไม่ได้ ต้องไปให้ข้างบน ”
“ ทำไมต้องให้บนห้องด้วยอะ ” มันจะปลอดภัยไหมเนี่ย
“ ไปเถอะนะ ”
“ ไม่ ”
“ งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ ”
“ เฮ้ย!!!! ไอ้บ้าปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ” ร่างบางดิ้นพล่านๆ
“ ปล่อยก็โง่สิครับ เราไปปั๊มลูกให้ตระกูลเราดีกว่านะครับ ”
“ ไม่นะ ” ใครก็ได้ช่วยฮันเกิงสุดหล่อด้วย ( ยังไม่เลิกคิดว่าตัวเองหล่อ ) Help me please
ปัง !!! เสียงปิดประตูห้องพร้อมเสียงล็อก
หมดโอกาสหนีแล้วแหละฮันเกิงโชคดีนะ
วันนี้คังอินและคยูฮยอนแวะมาเยี่ยมคู่แต่งงานคู่ใหม่ พร้อมข้าวของรุงรังแต่ต้องหยุดฝีเท้าเมือก้าวเข้ามาหูก็ได้ยินเสียงกิจกรรมของคู่แต่งงานใหม่
“ ฮยองๆ เสียงอะไรอะ ” คยูฮยอนสะกิดคังอิน
“ ไม่มีอะไรหรอกเด็กอย่างนายไม่ควรรู้ ”
“ ผมโตแล้วนะ บอกมาเถอะผมอยากรู้ ”
“ งั้นมานี่ไปข้างบนกัน ”
“ ไปแล้วพี่จะบอกผมใช่ไหม งั้นไปกันเถอะ ”
“ หึ หึ เปล่าพี่ไม่ได้บอก แต่พี่จะสาธิตให้ดู ”
“ งั้นก็รีบๆไปสิผมอยากรู้ ” ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองอีกนะคยูเอ๋ย งานนี้เสร็จหมีแน่ลูกเอ๋ย
End
เฮ้อจบจนได้หลังจากที่ดองมานานเหมือนปลาร้าค้างปีในที่สุดก็เสร็จโอ้เยส ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ พบกันใหม่เมื่อชาติต้องการ เอ้ย ตอนหน้าค่า
รักคนอ่านทุกคนนะจุ๊บั๊วะจุ๊บั๊วะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น