คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [ SF ] SIHAN CLASSMATE ผมรักเพื่อนร่วมห้อง
[ SF ] SIHAN CLASSMATE ผมรักเพื่อนร่วมห้อง
BY : GALAXYRUNG
ก๊อกๆๆๆๆๆ
" ฮันตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปโรงเรียนสายเอานะ "
" อืมมมม แม่คร๊าบบบบ ขออีก 5 นาทีนะ "
" ไม่ได้ วันนี้เปิดเทอมวันแรกลูกคิดจะไปสายตั้งแต่วันแรกเหรอ "
" ฮะ จริงด้วยวันนี้เปิดเทอมวันแรกนี่นา ตายแน่ๆฉัน " ฮันเกิงเด้งขึ้นจากที่นอนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ร่างบางรีบวิ่งออกจากบ้าน
" ฮันไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก "
" ไม่ละครับแม่ เดี๋ยวผมไปโรงเรียนสาย "
ในที่สุดฮันเกิงก็มาถึงโรงเรียนสักที
" ไอ้ฮันทางโว๊ย " เสียงเพื่อนของฮันเกิงทักขึ้น
" ว่าไงวะ พวกเราได้อยู่ห้องไหนอะแก แล้วเราได้อยู่ห้องเดียวกันปะวะ " ตอนนี้พวกผมอยู่ มัธยมปลายปี 2 แล้วละที่โรงเรียนผมจะมีการเลื่อนห้องทุกปี
" เราได้อยู่ห้อง D อะแก "
" อะไรว๊า ปีที่แล้วเราอยู่ตั้งห้อง A เลยนะเว้ย แล้วดูดิปีนี้เราอยู่ห้อง D เลยอะ "
" ช่างมันเถอะน่า เราแค่เลือกสายผิดเองอะ แกเก่งอยู่แล้วอะ "
" นั่นดิเนอะ ไปเรียนกันดีกว่า "
ณ ห้องเรียน
" นั่นไงมาสายจนได้ "
" อาจารย์ครับขออนุญาตเข้าห้องครับ "
และพวกเราก็หาที่นั่งได้ซึ่งมันเป็นที่นั่งริมประตูแถวเเรกจนถึงแถวที่สาม ก็พวกเรามีเยอะนี่ครับ ส่วนโต๊ะที่ผมนั่งเป็นโต๊ะแถวที่สองติดทางเดิน ทันทีที่ผมนั่งลงผมก็เริ่มสอดส่องสมาชิกในห้องว่ามีใครบ้างมีคนหนึ่งครับสะดุดตาผมมากครับ ผมว่าเขานี่แหละเสป็กผมเลย คริ คริ ผมต้องเอาเขามาเป็นสามีให้ได้ ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ผมเอาแต่นั่งมองเขา แต่เขาก้ผมกลับนะ ประมาณว่าไอ้นี่มันมองตูทำไมฟะ ผมได้แต่มองเขา เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ผมไม่สามารถถอนสายตาออกไปจากเขาได้เลย สงสัยผมคงตกหลุมรักหลุมเบ้อเร่อแน่ๆเลย
" ไอ้ฮันไปกินข้าวกันเว้ยถึงคาบพักแล้ว "
" เออวะ ถึงว่าละทำไมท้องมันถึงร้อง "
" เออ นี่ไอ้ฮันที่อาจารย์สอนเมื่อกี้แกเข้าใจปะวะ "
" เข้าใจดิวะ ว่าแต่แกไม่เข้าใจเหรอวะ " ถึงผมจะเอาแต่นั่งมองว่าที่สามีในอนาคตของผม แต่ผมก็ฟังที่อาจารย์สอนนะ ไม่เหมือนลีทึกหรอกถึงมันจะตั้งใจขนาดไหนมันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี อย่างนี้เค้าเรียกว่า โง่ ครับ โง่
โป๊ก !!!
" โอ๊ย ไอ้ทึกแกตบหัวฉันทำไมวะ " งามไส้ไอ้เพื่อนชั่วตบซะสมองปลิวไปกับสายลม
" ฉันรู้นะว่าแกนินทาฉันในใจอะ " มันรู้ได้ไงฟะ
" แกไม่ต้องมาทำหน้างงเลย ฉันเป็นเพื่อนแกมากี่ปีแล้ว ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกคิดอะไร และในฐานะที่แกนินทาฉันในใจแกต้องเลี้ยงข้าวฉัน ไม่งั้นฉันจะโกรธแกจริงๆด้วย " ( อะโหเนียนนะเนี่ยทึกเค้ารู้หรอกว่าตัวอยากกินของฟรีใช่ไหมละ )
" เออๆ เลี้ยงก็ได้ฟะ แล้วตอนนี้แกรู้ปะว่าฉันคิดไรอยู่ "
" ถ้าฉันตอบถูกแกจะให้อะไรฉัน "
" ฉันจะเลี้ยงข้าวแกเพิ่มอีกมื้อโอปะ "
" อืมเคเว้ย ถ้าแกผิดสัญญานะแกไม่ตายดีแน่ "
" เออน่า แกคิดว่า คุณหนูฮันเกิงไม่มีปัญญาไม่มีปัญญาเลี้ยงเพื่อนตะกระอย่างแกหรือไง "
" แกว่าใครตะกระแล้วอยากรู้ไหมว่าฉันรู้อะไร "
“ ถ้ารู้แล้วจะถามเหรอ รู้อะไรก็รีบบอกมาดิ ” เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ
“ ฉันรู้นะว่าแกปิ๊งเจ้าหน้าหล่อ ชเว ซีวอนนั่นอยู่อะ ” ผมชอบซีวอนเหรอ ซีวอนไหนฟะ
“ ซีวอนไหนอะ ” ผมถามงงๆ ก็ผมจะรู้ได้ไง ผมไม่ได้สอดรู้สอดเห็นเหมือนใครบางคน ไม่ดีกว่าผมไม่ด่ามันในใจดีกว่าเดี๋ยวมันรู้ ผมต้องด่ามันตรงๆ
“ ก็คนที่นั่งแถวเดียวกับเราไง ที่นั่งติดหน้าต่างอะ ”
“ อ๋อ คนนั้นเองนึกว่าใคร เฮ้ย O///////////O แกรู้ได้ไง ” ผมว่าชาติที่แล้วไอ้ทึกมันต้องเป็นหมอดูแน่ๆ เลย
“ เรื่องง่ายๆ แค่นี้นางฟ้าอย่างฉันรู้เสมอยะ ฉันเห็นแกจ้องเค้าจนตัวเขางี้หมองเลยอะ ”
“ แกควรจะพูดว่าเค้ามีราศีขึ้นถึงจะถูก แกใช่เพื่อนฉันปะ ”
“ นี่ !!!! พวกแก๊ จะไปกินข้าวกันไหมห๊า คุยกันอยู่นั่นแหละ พวกฉันหิวแล้วนะเฟ้ย ” ฮีซอลพูดแทรกขึ้นมา เฮ้ยแย่แล้วอะดันลืมไอ้ 5 คนที่รอกินข้าวอยู่
“ เออๆ โทษทีๆ พวกฉันลืมไปอะ ”
โรงอาหาร
“ เฮ้ เจ๊ ไอ้ฮัน ไอ้ทึก ทางนี้เว้ย ”เสียงเรียกของทงแฮ
“ อ้าว แล้วไหนไอ้ลูกชิ้นอะ ”
“ อ๋อ หมอนั่นหนะเหรอ ไปซื้อข้าวอะ มันรอพวกแกไม่ไหวอะดิ ”
“ อ้าว มาแล้วเหรอ กว่าจะเสด็จมาได้นะฉันหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว ”
“ แล้วนี่แกซื้อมาฝากใครตั้งสองจานวะ ” ซองมินถามขึ้น
“ นายก็รู้ว่าฉันกินไม่อิ่ม เดี๋ยวก็ต้องไปซื้อมาอีกจานอยู่ดี ฉันขี้เกียจไปซื้อหลายรอบเฟ้ย ” ตอบอย่างสบายๆ
เมื่อทุกคนได้ฟังดังนั้นจึงพูดขึ้นพร้อมกันว่า
“ ไอ้ตะกระ ”
และแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปซื้อหัวอาหาร เอ้ย อาหาร และกินอย่างชนิดที่เรียกว่าอะไรดีอะ เอิ่มตายอดตายอยากแล้วกัน เฮ้อ พอกันทั้งกลุ่มเลย
อ๊อด อ๊อด
“ หมดเวลาพักแล้ว เหลือเวลาอีกห้านาทีรีบไปเรียนกันเถอะ ”
“ เออรู้แล้ว ” ขณะที่สองคนกำลังวิ่งอยู่นั้นฮันเกิงเกิดเสียศูนย์ เพราะมัวแต่มองหน้ามองหลัง เลยเดินชนเสาซะงั้น ( เอาตัวตนไรเตอร์มาแต่ง ) ทำให้ฮันเกิงตอนนี้อยู่ในสภาพก้นจ้ำเบ้า
“ ฮ่าๆๆๆ ฮิๆๆๆ ก๊ากๆๆๆ ฮันเป็นอะไรมากไหมแก ฮะๆๆๆ ” ลีทึกถามอย่างเป็นห่วง
“ โอ๊ย เจ็บดิถามได้ แกมาลองเดินชนเสาดูบ้างไหมละ แทนที่จะมาช่วยแกกลับหัวเราะอ๊า ฉันงอนแล้วนะ ” แล้วร่างบางก็ค่อยๆ ลุกขึ้น
“ โอ๋ ๆๆๆ ไม่เอาไม่งอนนะตะเอง ”
“ พอๆ ฉันหายโกรธแล้ว ”
“ ไอ้ฮันแกยังไม่เลิกซุ่มซ่ามอีกเหรอวะ ”
“ ถ้าฉันเลิกได้ฉันเลิกไปนานแล้ว ไปได้ยังจะขึ้นเรียนไหม ”
ห้องเรียน
“ อาจารย์ครับขออนุญาตเข้าห้องครับ ”
“ เชิญ คุณฮันเกิงหน้าผากคุณไปโดนอะไรมาถึงได้ปูดขนาดนั้น ”
“ เอ่อ คือ คือ คือ ” จะให้ตอบไงละ ผมก็อายเป็นนะ จะให้ผมบอกว่า ผมชนเสามาครับเพื่อนๆในห้องก็หัวเราะผมแย่เลย
“ คือว่าฮันเกิงเขาเดินชนเสามาครับ ” ลีทึกตอบแทน ไอ้ทึกแกจะตอบทำไมฉันอยากตาย ดูเพื่อนๆ ในห้องสิครับ หัวเราะกันนี่ยังกับตลกคณะชวนชื่นมาเล่น
“ งั้นพวกเธอก็ไปนั่งที่ได้แล้วจ๊ะ ”
“ ขอบคุณครับ ”
ร่างบางทั้งสองเดินไปนั่งที่นั่งของตน
“ อะ นักเรียนคะวันนี้ครูจะสั่งให้ทำรายงานคู่นะ ”
ทุกคนมีคู่หมดแล้ว แม้แต่ลีทึกก็ไปคู่กับฮีซอล เหลือแต่ผมคนเดียวนี่แหละที่ไม่มีใครเอาเซ็งชะมัดเห็นทีผมต้องทำงานคนเดียวแล้วละมั้ง
“ นี่นายหนะมีคู่หรือยัง ” อยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับแรงสะกิดจากทางด้านหลัง
“ อะ เอ่อ เอ่อ ” ร่างบางอ้ำอึ้งก็คนที่สะกิดเขาคือ ซีวอน
“ ว่าไงละนายมีคู่หรือยัง ” อุ๊ย เขาถามผมด้วย คริ คริ เขิน
“ ยะ ยังไม่มีหรอก ”
“ พอดีเลย ฉันก็ยังไม่มีคู่ งั้นเราคู่กันนะ ” อิ อิ อิ เค้าชวนผมเป็นคู่ด้วย
“ ถ้าอย่างนั้นเราก็เจอกันวันเสาร์นะ ฉันจะไปรับนายที่บ้านนะ ” ร่างสูงเอ่ย
“ อืม ได้ๆ ” อ๊ากกก เค้าจะไปรับผมที่บ้านด้วย ดีใจที่สุดเลย ผมจะต้องเอาเขามาเป็นสามีให้ได้ ฮันเกิงคิดในใจพลางบิดไปบิดมา
“ นี่ฮันเกิง ” ร่างสูงเรียกฮันเกิง
“ อะไรเหรอ ”
“ นายเป็นอะไรหรือเปล่า ปวดฉี่เหรอ ”
“ ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นละ ”
“ ก็ฉันเห็นนายบิดไปบิดมานึกว่าปวดฉี่ ” หยึยยย คิดได้ไงฟะ ตูบิดไปบิดมาเพราะตูเขินเฟ้ย นี่สามีในอนาคตตูปัญญาอ่อนเหรอฟะ แต่ช่างเหอะ หล่อๆ แบบนี้ฮันให้อภัย
“ ไม่เป็นไรหรอก ไปก่อนนะ ไอ้ทึกมันเรียกแล้ว ” ร่างบางบอกก่อนจะเดินไปหาเพื่อน
นายนี่แค่อยู่เฉยๆ ก็ยังน่ารักแล้ว ยิ่งได้คุยด้วยยิ่งน่ารักนะเนี่ย ร่างสูงคิดในใจ
ทางด้านฮันเกิง
“ เป็นไงบ้างวะไอ้ฮัน ”
“ ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ” ฮันเกิงทำเป็นเฉไฉ
“ แกไม่ต้องมาปิดบัง นายซีวอนนั่นนะพูดอะไรกับแกว่ามาสิ ”
“ ไม่อยากจะบอกเลย เขิน ” พูดแล้วบิดไปบิดมา
“ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ฉันชักไม่อยากรู้เหมือนกัน ” ลีทึกทำท่าจะเดินหนี แต่ฮันเกิงเรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยวๆ อยากบอกแล้ว ก็ เราได้ทำงานคู่กัน แล้วเขาก็นัดฉันไปทำงานที่บ้านของเขา เขาบอกว่าจะมารับฉันที่บ้านอะแก อ๊ายยย เขิน ” ฮันเกิงเอามือปิดหน้า
การกระทำนี้ทำให้ลีทึกหมั่นไส้เอามากๆ ถึงมันจะดูน่ารักก็เหอะแต่มันดูขัดหูขัดตาลีทึกคนนี้เหลือเกิน ขอถีบสักทีเหอะ โครม !!!! ( ลีทึกเล่นจริงถีบจริง ไม่ใช้สแตนอิน ไม่ใช้ตัวแสดงแทน ถีบเต็มตรีน )
“ โอ๊ยย ทึกอ๊าถีบเค้าไมอ๊า ”
“ ไม่มีอะไรโว๊ย หมั่นไส้แล้วอีกอย่างเลิกทำตัวปัญญาอ่อนได้แล้ว ”
“ ทำไมอ๊า ” ฮันเกิงถามพลางทำตาปริบๆ
“ ไม่มีไรหรอกโว๊ย ตรูแค่รับไม่ได้เฉยๆ ” ลีทึกเดินหนีไปนั่งที่โต๊ะ
และแล้ววันนี้ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ตอนเย็นบ้านฮันเกิง
“ อ๊ายยย พรุ่งนี้ซีวอนจะมารับที่บ้านด้วย ไม่ได้การละเราต้องมาร์คหน้าเดี๋ยวพรุ่งนี้หน้าไม่เด้ง ” ในขณะที่อันเกิงมาร์คหน้านั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ( อะโห นางเอกของเราไม่ค่อยจะกระดี๊กระด๊า )
~ I don’t say good bye bye ~
~ please don't say good bye bye ~
~ baby I'm so sorry I love you I'm so sorry ~ ( เพลง Love story Jewelry )
+ ฮัลโล ไอ้ฮันเหรอ +
/ ใครอะ /
+ ไอ้เพื่อนเววส์ ทีหลังรับโทรศัพท์ก็หัดดูเบอร์มั่งดิ ฉันนางฟ้าลีทึกไง +
/ อ๋อ อืมๆ แกโทรมามีไรวะ /
+ เปล่าหรอกแค่โทรมาถามว่าแกชอบเจ้า ชเวซีวอนนั่นจริงๆ เหรอ +
/ ก็เอออะดิ แกมีไร /
+ ไม่มีไรหรอก แค่จะเตือนแกให้เผื่อใจไว้บ้าง +
/ เผื่อใจทำไมฟะ /
+ ก็เจ้านั่นมีคนชอบเยอะอะดิ มีแฟนคลับเต็มไปหมดเลย แล้วแกรู้ไหมเจ้านั่นมันทั้งหล่อทั้งรวย มีแต่คนหมายปองนะเว้ย ถ้าแกเข้าไปยุ่งกับเจ้านั่นอาจจะโดนแฟนคลับหมอนั่นทำร้ายอะดิ ฉันเป็นห่วงนะเนี่ย +
/ แต่ฉันชอบเขานี่จะให้ทำไงละ ให้ฉันตัดใจฉันทำไม่ได้อะ แงๆ /
+ มันก็มีวิธีอยู่เดี๋ยวพวกเราแก๊งค์ GALAXY จะช่วยแกเอง ความสุขของสมาชิกกลุ่มคืองานของคนในแก๊งค์ +
/ อืม ขอบใจแกนะ /
+ ไม่เป็นไรก็เราเพื่อนกันนี่นา +
/ งั้นก็ แค่นี้นะบาย /
+ อ้อ พรุ่งนี้อะขอให้ราบรื่นนะบาย +
ตู๊ดดด ตู๊ดดด
“ เฮ่อไม่เป็นไรหรอกน่า ชเวซีวอนจะต้องเป็นของฮันเกิงผู้น่ารักอย่างแน่นอน ฮ้าวว นอนดีกว่า ”
เช้าวันรุ่งขึ้น ( วันเสาร์อะค่า )
“ ฮันตื่นได้แล้วนี่มันสายแล้วนะลูก ” เสียงม๊า ม๊า ของฮันเกิงเรียก
“ ไม่อาว ฮันไม่ตื่น งึม งึม ”
“ งั้นก็ตามใจนะเพื่อนลูกมารอแล้ว ” สงสัยคงจะเป็นไอ้ทึกละมั้ง ช่างมันดิ อยากมาเช้าเองทำไมฟะ นอนต่อดีกว่า
ทางห้องรับแขกของบ้าน
“ ซีวอนจ๊ะ ฮันเค้าไม่ยอมตื่น น้าไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ”
“ ไม่เป็นไรครับ ถ้างั้นผมขออนุญาตไปตามฮันเกิง ”
“ ตามสบายจ้า ห้องฮันเกิงขึ้นบันไดไปเลี้ยวซ้ายห้องแรกนะ ลากแพนด้าขี้เซาลงมาให้ได้นะจ๊ะ ”
“ ครับ ” ร่างสูงเดินไปที่ห้องของฮันเกิง พอเปิดประตูเข้าไปก็พบร่างบางนอนอยู่บนเตียง ความคิดแรกของร่างสูง คือ ฮันเกิงน่ารัก ดูเหมือนเด็กมากเลย ร่างสูงจัดการปลุกร่างบาที่นอนสบายบนเตียง
“ ตื่นได้แล้วเจ้าแพนด้าขี้เซา ” ซีวอนปลุกขั้นพื้นฐาน
“ อื้อ แม่อะบอกแล้วไงว่าวันนี้วันหยุดอะ ขอผมนอนต่ออีกแป๊ปนะ ” ฮันเกิงบอกเสียงงัวเงีย
“ ไม่ได้ตื่นเดี๋ยวนี้เลย ไอ้ตัวแสบ ” ฮันเกิงก็ยังไม่ยอมลุกสักที ร่างสุงเลยจัดการเขย่า แต่ก็ไม่เป็นผล ร่างสูงจึงใช้ไม้ตายสุดท้าย
จูบมันซะเลยดูซิว่าคราวนี้จะตื่นไหม
“ อื้อ ๆ ๆ ” ร่างบางเริ่มหายใจไม่ออกทำให้ต้องลืมตาขึ้นมา แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าร่างสูงจูบเขาอยู่
“ แฮ่กๆ วะซีวอน นะนายมาทำอะไร ”
“ ก็มารับนายไง ”
“ แล้ว แล้ว มะเมื่อกี้นายทะทำอะไร ”
“ ก็( จูบ ) ปลุกไง ”
“ บ้านนายเค้าปลุกด้วยวิธีนี้เหรอ ”
“ ไม่หรอก ฉันแค่อยากทำเฉยๆ ” ร่างสูงพูดหน้าตาเฉย แต่ร่างบางสิหน้าแดงแป๊ด
ป๊าด ทำไมว่าที่สามีผมถึงกวนตรีนเยี่ยงนี้
“ รีบไปอาบน้ำแต่งตัว ฉันให้เวลา 10 นาที ถ้านายยังไม่ออกมาฉันจะเข้าไปอาบให้ ”
อาบให้เลยสิฉันอยากให้นายอาบน้ำให้ ฮันเกิง (ไม่ค่อยจะเลย )
หลังจากที่ร่างบางอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ได้ฤกษ์ไปทำรายงานสักที
ทั้งสองช่วยกันทำรายงานจนเสร็จ ตอนเย็นที่บ้านของฮันเกิงเจ้าเก่า
หลังจากที่กลับมาจากบ้านของพระเอกของเรา ฮันเกิงก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมซีวอนถึงได้รู้ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน เขาอาจจะถามลีทึกละมั้ง แต่จะผิดไหมเนี่ยถ้าผมจะเข้าข้างตัวเองว่าเขาสนใจผมเนี่ย
ถ้าเขาสนใจผมจริงๆก็ดีสิผมจะๆได้ไม่เหนื่อยรุกเขา ฮี่ๆ ^^ ว่าแต่ลีทึกคิดวิธีช่วยได้หรือยังนะ อย่างนี้ต้องโทรหามันดีกว่า
/ หวัดดีจ๊า ทึกจ๋าทายสิใครเอ่ย /
+ ว่าไงไอ้ฮันแกโทรมามีไรปะพูดซะหวานเลยอะ จะอ้วกวะ มีอะไรให้ช่วย +
/ แกเห็นฉันเป็นคนยังไง จริงๆมันก็มีแหละ คือว่าฉันจะโทรมาถามว่าแกคิดวิธีช่วยฉันได้หรือยัง /
+ แหมถ้าไม่มีธุระนี่ไม่คิดจะโทรหาเลยนะ +
/ ก็นะ แกควรจะดีใจนะที่แกเป็นที่พึ่งให้เพื่อนอะ /
+ ถึงแกไม่บอกฉันก็รู้อยู่แล้วหละ แผนนะไม่มีหรอก แกก็แค่ทำให้เขาสนใจแกคนเดียวอะ ฉันว่าอย่างแกทำได้สบายอยู่แล้วหละ ส่วนเรื่องแฟนคลับของเจ้านั่นเดี๋ยวพวกฉันจะจัดการให้เอง +
/ อืมขอบใจมากนะเอาไว้ฉันได้เป็นแฟนเขาเมื่อไหร่ฉันจะติดต่อเพื่อนเขาให้ /
+ แกไม่ต้องติดต่อหรอกโว๊ย ฉันมีปัญญาหาเองเฟ้ย แล้วอีอย่างคั่นเห็นแกมีคนเอาก็ดีใจแล้ว +
/ งั้นก็แค่นี้แล้วกันง่วงอะ /
+ อืมบายนะ +
“ ขอให้คืนนี้เขาฝันถึงผมด้วยเถอะ ” ร่างบางพูดก่อนจะนอน
เช้าแล้วจ้า
“ แม่ครับทำอะไรกินครับ ผมหิวจังเลย ”
“ อ้าวแพนด้าขี้เซาทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังละเนี่ย ”
“ พอดีเลย แม่ใช้ไปซื้อปลาร้าที่ซูเปอร์หน้าปากซอยหน่อยสิ ” แอ๊ะอาหารเกาหลีใส่ปลาร้าด้วยเหรอฟะ แม่ตูจะเอามาทำอะไรให้ตูกินนะ จะตายก่อนได้แฟนหรือเปล่าฟะเนี่ย
“ ครับแม่ ”
ในทางที่ร่างบางเดินกลับจากไปซื้อของให้ ม๊าม๊า อยู่นั้นอยู่ๆก็มีกลุ่มผู้หญิงห้าคนเดินมาดักหน้าร่างบางไว้
“ เอ่อขอทางด้วยครับ ” แอ๊ะยัยชะนีพวกนี้เป็นใครนะถึงมาหาเรื่องเขาเนี่ย เราก็ไม่เคยมีปัญหากับใครนี่นา ( ยกเว้นกับตัวเองเนี่ยแหละ )
“ นี่เธอนะ กล้าดียังไงมายุ่งกับรุ่นพี่ซีวอนของพวกเรา ”
อ๋อที่แท้ก็แฟนคลับของว่าที่สามีนี่เอง
“ อะไรกันเนี่ยพวกเธอมาหาเรื่องฉันเพราะเรื่องซีวอนหรอกเหรอ ซีวอนเค้าเป็นของพวกเธอตอนไหนกัน หึ หน้าอย่างพวกเธอมีใครเอาด้วยเหรอเนี่ย ” ร่างบางพูดพลางมองกลุ่มผู้หญิงตั้งแต่หัวจรดเท้า ใครจะไปยอมหละ ซีวอนเค้าเป็นว่าที่สามีผมนะ จะปล่อยให้ยัยพวกนี้มาขัดขวางได้ไง รู้จักฮันเกิงน้อยไปซะแล้ว
“ แก ฉันจะตบเอาเลือดปากดีแกออก เพี๊ยะ!!!! ” น้องนีตบเข้าที่หน้าร่างบาง
“ หึ มีแรงแค่นี้เหรอ ที่จริงฉันก็ไม่อยากทำร้ายผู้หญิงหรอกนะแต่เธอบังคับฉันเอง เพี๊ยะ!!! ” ฮันเกิงตบน้องนีที่ตบเขาเต็มมือ
“ แกกล้าตบฉันเหรอ พวกเธอจับมันไว้ ”
“ ปากดีนักเหรอแก เพี๊ยะ เพี๊ยะ ” น้องนีนางนี้โหดสุดๆเลย ตบฮันเกิงซ้ายทีขวาที ฮันเกิงที่ทนไม่ไหวจึงสะบัดปลิงที่เกาะออกแล้วก็
เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!
เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!
เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!
เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!
เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!
“ โอ๊ย !!! ” พวกผู้หญิงร้องออกมาพร้อมกัน เพราะฝีมือของฮันเกิง
“ จำเอาไว้นะ ว่าอย่ามาดูถูกฝีมือฉัน และถ้าพวกเธอยังไม่เลิกยุ่งกับฉันละก็ พวกเธอจะเจอเยอะกว่านี้ ” พูดจบร่างบางก็เดินกลับบ้านทันที
“ เฮ้อ บ้าจริงเลย ยัยพวกนี้ทำให้ฉันต้องใช้นิสัยเดิมอีกครั้ง อุตสาห์เลิกแล้วแท้ๆ บ้าจริงเลย ”
“ กลับมาแล้วครับแม่ ”
“ ทำไมไปนานจังลูก ซีวอนเขามาหานะรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นนะลูก ตายจริงนี่หน้าไปโดนอะไรมาลูก ” ม๊าม๊า ถามขึ้น
“ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ล้มนะครับ ผมขอตัวไปหาซีวอนก่อนนะครับ ”
ห้องนั่งเล่นของบ้าน
“ อ๊าว ซีวอนมานี่มีธุระอะไรหรือเปล่า ” ฮันเกิงถามพลางก้มหน้า ไม่ใช่เพราะตอนนี้เขาอายหรอกนะ แต่เขาไม่อยากให้ซีวอนเห็นรอยมือบนหน้าเขาตะหากละ ก็ตอนนี้มันไม่น่ารักเลยนี่นา ไม่อยากให้ซีวอนเห็นตอนที่หน้าผมมันเละเพราะรอยฝ่ามืออะ
แต่มันก็หลบสายตาร่างสูงไม่ได้หรอก
“ ฮันเกิงหน้านายไปโดนอะไรมา ” ร่างสูงอย่างต้องการคำตอบ
“ อะ เอ่อมะไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่หกล้มเฉยๆ น่า ”
“ หกล้มอะไรนี่มันรอยมือชัดๆ ” ร่างสูงพูดพลางจับหน้าร่างบางขึ้นมาดู
“ บอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า ”
“ โอเค ไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไร อยู่ไหน ”
“ อะไรอะ ”
“ กล่องยาปฐมพยาบาล ”
“ อ๋ออยู่ที่ตู้นั้นอะ นายจะเอามาทำอะไรเหรอ ”
“ เอามาทาเล็บมั้ง ก็ต้องเอามาทำแผลให้นายสิ ” เออหวะ ตูไม่น่าโง่ๆ ถามเลยหวะ
ซีวอนเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาแล้วจัดการทำแผลให้คนดื้อ
“ โอ๊ย !! ซีวอนเบาๆ หน่อยสิ ”
“ ก็เบาอยู่นี่ไง ”
“ มือหนักเป็นบ้าเลย ” ผมดีใจมากๆ ที่เขาเป็นห่วงผม
“ เอ้า เสร็จแล้ว ”
“ ขอบใจนะ ” จุ๊บ โอ๊ยเขินอะเมื่อกี้ผมจุ๊บซีวอนด้วยเขิน ดูสิครับซีวอนอึ้งเลยครับ
“ ฮะ ฮันเกิงใครสั่งใครสอนให้นายทำแบบนี้เนี่ย ” แสบจริงๆ เลยนะ ถ้าเกิดว่าฉันทนไม่ไหวขึ้นมานายจะรอดไหมเนี่ย
เย็นวันเดียวกัน ณ สวนสาธารณะ
“ นี่ฮันเกิงฉันมีเรื่องจะบอกนายหน่อยนะ ”
“ ระ เรื่องอะไรละ ว่ามาเลยฉันกำลังฟังอยู่ ” นายกำลังจะพูดอะไรนะ นายจะสารภาพรักฉันหรือเปล่า บอกมาเลย ฉันรอฟังอยู่
“ คือ ว่า คือ ว่า ”
“ ฉันเข้าใจ นายคงจะอายมากเลยละสิ ไม่เป็นไร พูดมาสิ ” พูดเลย ชเว ซีวอน บอกว่านายรักฉัน
“ คือว่า ฉันอยากจะบอกว่า นายนั่งทับมือฉันอะ ” เพล้ง !!! อุ๊ย หน้าแตกละเอียดเลยอะ ไม่เป็นไร ชเว ซีวอน ในเมื่อนายไม่บอกรักฉัน ฉันจะบอกนายเอง
“ ชเว ซีวอน ฉันชอบนาย ฉันชอบนายตั้งแต่แรกที่เจอ ฉันไม่สามารถหยุดมองนายได้เลย ” ทำไมเขาเงียบจังนะ หรือว่าเขาจะรังเกียจผมกันนะ
“ นายคงจะรังเกียจฉันสินะ งั้นก็ต้องขอโทษด้วยที่กวนใจนายนะขอตัวนะ ” พูดจบก็วิ่งหนีไปทันทีทิ้งให้ร่างสูงที่ยังคงอึ้งอยู่พอได้สติกลับมาร่างบางก็หายไปซะแล้ว นี่นายบอกว่าชอบฉันอย่างนั้นเหรอฮันเกิง
“ ทำไมนะ ฮือๆ ทำไมนายถึงเอาแต่เงียบ นายจะเกลียดฉันหรือเปล่าเนี่ย ฮือๆๆ แงๆๆ ” ร่างบางเดินไปร้องไห้ไปเหมือนคนบ้า ร่างบางกดโทรศัพท์หาเพื่อนของตัวเอง
+ ฮัลโล ไอ้ฮันโทรมามีอะไรหรือเปล่าวะ +
/ ไอ้ทึก แงๆ โฮๆๆ / Y_Y
+ เฮ้ยไอ้ฮันเป็นไรวะทำไมร้องไห้อย่างนั้นวะ ตอนนี้แกอยู่ไหนวะ +
/ มะ ไม่รู้อะแก ทึกมาหาฉันหน่อยสิ ฮึก เหมือนๆ ว่ามันอยู่ใกล้สวนสาธารณะอะ มาเร็วๆ นะ ฮือๆๆ /
+ เออจะไปเดี๋ยวนี้ ใจเย็นนะเว้ยรอฉันก่อนนะ +
เพียงเวลาไม่นานลีทึกก็หาฮันเกิงเจอ
“ ไอ้ฮันไหนมีอะไร เกิดอะไรขึ้นว่ามาสิ แล้วหน้าแกโดนอะไรมา ”
“ ก็เมื่อเช้าเจอแฟนคลับซีวอนหาเรื่องอะ ”
“ มันกล้ามาก พวกมันกล้ารังแกฮันน้อยๆ ของพวกเรามันต้องเจอดีแน่ ”
“ มะ ไม่ต้องหรอก ฉันจัดการพวกนั้นไปแล้วแหละ คงไม่กล้ามายุ่งกับฉันอีกหรอก ”
“ ไหนบอกหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น ”
“ ก็คือว่า ฉันบอกซีวอนไปแล้วว่าฉันชอบเขา แต่เขากลับนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ยอมพูดอะไรเลย เค้าจะเกลียดฉันไหมอะแก แงๆ ”
“ ไม่เอาน่า ไม่ร้องนะเดี๋ยวไม่สวยนะ ”
“ เออหวะจริงด้วย ร้องไห้เดี๋ยวตาบวม เดี๋ยวไม่สวย ” ฮันเกิงหยุดร้องไห้ทันที ( ขนาดนี้ยังมีหน้ามาห่วงสวยห่วงงามอีก )
“ หรือว่าแกจะรุกเขามากเกินไปหรือเปล่าวะ ”
“ ฉันว่ามันไม่รุกเกินไปหรอก พรุ่งนี้ฉันจะเริ่มใหม่ ” ร่างบางกล่าวอย่างมุ่งมั่น
“ เฮ้อแกจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอวะ ”
“ ก็ใช่นะสิ ฉันหวังแต่งเลยอะคนนี้ ” ( เอ่อ ฮันคะ คำนี้รู้สึกว่าเมะจะเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอคะ )
“ เออ งั้นก็สู้ ๆ แล้วกันเอา ชเว ซีวอนมาเป็นแฟนให้ได้ละ วันนี้เดี๋ยวฉันไปนอนเป็นเพื่อนแกนะ ชุดนักเรียนแกมีเยอะนี่ ให้ฉันยืมหน่อยนะ ”
“ ได้เลย กลับบ้านกันดีกว่า ”
บ้านฮันเกิง
“ มาแล้วเหรอลูก อ้าวหนูลีทึกก็มาด้วยพอดีเลยน้าทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย ”
“ สงสัยวันนี้ผมต้องฝากตัวที่นี่แล้วหละครับ ”
และแล้ววันอาทิตย์ก็ผ่านไปด้วยดี ( มั้ง )
เช้าวันจันทร์
“ นี่ไอ้ฮันตื่นได้แล้วนี่มันเช้าแล้ว ”
“ งืมๆ ขออีกห้านาที ”
“ ไม่ได้โว้ย ตื่นเดี๋ยวนี้ ”
“ ไม่เอาไม่ตื่น ” ฮันเกิงตอบแล้วคลุมโปงทันที
“ ได้ไม่ตื่น ใช่ไหม ” โครม !!!! ถีบมันซะเลยหมั่นไส้ จะขี้เซาอะไรนักหนา
“ โอ๊ย!!!! ไอ้ทึ๊ก ถีบทำไมฟะเจ็บนะ ”
“ ก็แกไม่ยอมตื่นอะ แล้วถ้าแกไม่รีบอาบน้ำแต่งตัวนะ ฉันจะเข้าไปถอดฝักบัวมาตบหน้าแกเลย คอยดู ”
“ ไปก็ได้ฟะ แกเป็นเพื่อนหรือแม่ฉันกันแน่ฟะ โหดชะมัด ”
แอ๊ดดด
“ นี่สาวๆ จ๊ะ ตื่นกันหรือยังจ๊ะ ” เสียงม๊าม๊า ของฮันเกิงเรียกทั้งสองสาว
“ ตื่นแล้วครับ คุณน้า ตอนนี้ก็รอไอ้แพนด้าขี้เซาอยู่ครับ ”
“ เสร็จแล้วก็ลงไปทานข้าวก่อนนะ แล้วค่อยไปโรงเรียนนะ ”
“ ครับ ”
ณ โรงเรียน
“ สวัสดีฮันเกิง ” ซีวอนทักฮันเกิงก่อน
“ อืม หวัดดีนะ ” ร่างบางเดินไปนั่งที่ตน โดยไม่สนใจร่างสูง
ไรเตอร์ว่าเราให้พระเอกเราบรรยายดีไหม
ครับ สวัสดีครับผม ชเว ซีวอนครับ พวกคุณคงรู้ใช่ไหมว่าเรื่องนี้ผมเป็นพระเอก เมื่อไม่นานมานี้ตอนที่ผมเลื่อนชั้น ผมได้อยู่ห้องเดียวกับคนที่ผมแอบชอบด้วยเขาเป็นคนที่น่ารักสดใส และยิ้มง่าย เขานิสัยเหมือนเด็กๆ เลย ผมแอบชอบเขาตั้งแต่ผมเห็นเขาครั้งแรก ตอนพิธีปฐมนิเทศเขาน่ารักโดนใจผมเต็มๆ อยากรู้ไหมเขาเป็นใคร เขาคือ ไม่บอกดีกว่า เดี๋ยวพวกคุณก็รู้เองแหละ เช้าวันนี้ผมทักเขาที่โรงเรียนแต่เขากลับทำเฉยกับผม ทั้งที่ปกติแล้วเขาจะเป็นคนทักผมก่อนเสมอนะ เขาเป็นอะไรไปนะทั้งๆที่เมื่อวานเขาเป็นคนบอกว่าชอบผม เพราะผมมัวมัวแต่อึ้งอยู่พอรู้สึกตัวอีกทีเขาก็หายไปแล้ว ตอนแรกผมว่าจะบอกเขาว่าชอบอยู่หรอก ผมอุตสาห์รวบรวมความกล้าแล้วแท้ๆ แต่เขาก็บอกตัดหน้าผมซะก่อน จนผมทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่นิ่ง เหมือนมีอะไรหนักๆถ่วงคอผมอยู่ แต่วันนี้แหละที่ผมจะบอกว่าผมเองก็รักเขาเหมือนกัน
“ สวัสดีฮันเกิง ” ผมทักเขา
“ อืม หวัดดีนะ ” ทำไมเขาไม่สนใจผมเลย วันนี้ทั้งวันเลยที่ฮันเกิงไม่สนใจผม แต่ไม่เป็นไรตอนเย็นนี้แหละผมจะขอเขาเป็นแฟน ผมตัดสินใจเดินไปหาร่างบาง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“ นี่ฮันเกิงวันนี้เจอกันตอนเย็นนะ ฉันจะรอนะ ” ซีวอนกระซิบข้างหูร่าบาง
เค้าจะนัดเราไปทำไมนะ หรือว่าเขาจะบอกรักเรานะ คริ คริ เขิน แต่ ไม่ได้เป็นนางเอกต้องเล่นตัวซะหน่อย ฮันเกิงคิดในใจ
“ ละ แล้วทำไมฉันต้องไปด้วยละ ”
“ ถ้านายไม่มาฉันจะรอจนกว่านายจะมา แล้วนายจะรู้ว่าฉันพูดจริงทำจริง ” พูดจบร่างสูงก็เดินออกจากห้องไปทันที
“ ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะแกล้งนายซะหน่อยโทษฐานที่ทำให้ฉันต้องบีบน้ำตา ก๊ากๆๆๆๆ ”
“ ไอ้ฮันเมื่อเช้าแกกินนมแล้วลืมเขย่ากล่องเปล่าฟะ เฮ้อ ไม่น่าเพี้ยนเลยเพื่อนตรู ” ลีทึกบ่นอย่างระอา
ในที่สุดตอนเย็นก็มาถึง
“ นี่ไอ้ฮัน ” ลีทึกเรียกเพื่อนของตน
“ อะไร มีอะไรว่ามาดิ ”
“ นี่มันก็ห้าโมงกว่าแล้วนะโว๊ย ฝนก็กำลังจะตกแล้วด้วย แกไม่รีบไปหาซีวอนเหรอ ”
“ ไม่หรอก ปล่อยให้เขารอไปเถอะ ทาฐานที่ทำให้ฉันเสียน้ำตาเมื่อวาน แล้วแกว่า จนป่านนี้แล้วเขายังจะรอฉันอยู่เหรอ ”
“ ฉันได้ยินมาว่า เขาเป็นคนพูดจริงทำจริงนะ ”
“ เออน่าฉันไปแน่นอนแหละ อ๊ะ ฝนตกแล้วอะ ”
“ ดีนะเนี่ยที่ฉันพกร่มมา นี่ฉันเอามาเผื่อแกด้วย เฉันจะไปส่งแกตรงที่ซีวอนนัดแล้วนะ ”
“ อืมขอบใจนะ แกนี่ดีที่สุดเลย ”
“ ก็เราเพื่อนกันนี้หว่า แกมีความสุขฉันก็มีความสุขด้วย ไอ้เพื่อนรัก ” ลีทึกกอดคอฮันเกิงอย่างรักใคร่ ถึงเขาจะชอบแกล้ง ชอบด่าให้เจ็บจิตอยู่เสมอ แต่ที่ทำที่แกล้งก็เพราะรักเพื่อนคนนี้มาก เพราะว่าที่ได้แกล้งฮันเกิงแล้วมีความสุขมากนั่นแหละ ( แอบโรคจิตนิดหนึ่ง )
“ ขอบใจ ”
“ ไปได้แล้ว ”
“ อืม ”
ลีทึกกางร่มแล้วเดินไปส่งฮันเกิงตรงที่ซีวอนนัดให้ไปเจอ
พอไปถึงบริเวณที่ซีวอนนัดฮันเกิงก็เห็นร่างสูงนั่งตากฝนรอเขาอยู่
“ นี่นายหนะ มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย นี่ก็เย็นแล้วนะ ฝนก็ตกด้วยทำไมไม่กลับบ้าน ” พอเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงฮันเกิงก้ถามเป็นชุด
“ กะ ก็เพราะนาย มะ ไม่มาตามที่นัดสักที ฉะ ฉันก็เลยรออยู่หนะสิ ”
“ เฮ้อ ตาบ๊องนี่ ถ้าฉันไม่มานายก็คงจะตากฝนทั้งคืนใช่ไหม เอ๊าตกลงนายมีอะไรหละถึงนัดฉันมานี่หละ ”
“ ฉันแค่จะบอกว่า ฉันรักนาย ฉันแอบชอบนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอนาย แต่พอเราได้มาเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ยิ่งเราสนิทกัน ฉันก็ยิ่งอยากจะครอบครองนายมากขึ้น แต่ฉันกลัวว่าถ้าฉันบอกนายว่าฉันรักนาย นายก็อาจจะเปลี่ยนไป นายอาจจะเกลียดฉัน นายอาจไม่มองหน้าฉันอีก ฉันยอมที่จะเป็นเพื่อนนาย ยอมที่จะเป็นแค่คนรู้จัก หรือแม้แต่ที่จะยอมเก็บความรู้สึกไว้ ไม่ให้นายรู้ เพียงเพื่อไม่อยากเสียนายไป ”
“ ตาบ๊อง นายมันบ้า บ้าที่สุดเลย ทำไมนายไม่รีบบอกฉันเล่า นายรู้ไหมว่าฉัน รอให้นายพูดคำนี้นานแค่ไหน ฉันไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อน แค่คนรู้จักของนาย แต่ฉันอยากเป็นคนรัก อยากเป็นแฟนนาย เข้าใจหรือยัง ฮือๆ ”
“ ตอนแรกฉันก็กะว่าจะบอกนายตั้งแต่วันอาทิตย์แล้วแหละ ”
“ แล้วทำไมไม่บอกละ รู้ไหมว่าฉันร้องไห้ ( บีบน้ำตา ) เพราะนายด้วย ”
“ ก็ฉันกำลังจะบอกนาย แต่นายกลับบอกรักฉันก่อน ก็ตอนนั้นฉันตกใจนี่นา ไม่คิดว่านายเองก็ชอบฉัน ฉันมัวแต่ตะลึงอยู่ พอรู้ตัวอีกทีนายก็หายไปซะแล้ว ”
“ ก็นายไม่ยอมพูดสักที ฉันก็เลยคิดว่านายเกลียดฉัน ”
“ ฉันจะเกลียดนายได้ยังไงกัน ก็นายน่ารักขนาดนี้เนี่ยแพนด้าน้อย ” ร่างสูงพูดแล้วหยิกแก้มฮันเกิงไปมา
“ หยุดได้แล้ว เลิกหยิกแก้มฉันเดี๋ยวนี้นะ แล้วไม่ต้องมากอดเลยนะซีวอน นายตัวเปียกอยู่นะ ”
“ ก็ได้ โถ่ แค่นี้ทำเป็นหวงตัว แฟนใครเนี่ย ”
“ ใครแฟนนายไม่ทราบ เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย ” ก็เขายังไม่ได้ขอผมเป็นแฟนเลยนี่นา ผมอยากได้ยินว่าเขาขอผมเป็นแฟน
“ ก็ได้ ก็ได้ ชเว ซีวอนรักฮันเกิงนะครับ เราเป็นแฟนกันนะคนดี ” ร่างสูงบอกพร้อมชูนิ้วก้อยขึ้น
“ แน่นอนอยู่แล้ว ที่รัก ” ฉันอยากพูดคำนี้กับเขามานานแล้ว ในที่สุดก็ได้พูดกับ ( ตัวจริง ) เขาสักที
“ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปรับนายที่บ้านนะ แล้วเราไปโรงเรียนพ้อมกันนะ ”
“ ได้เลย รีบกลับบ้านเถอะเดี๋ยวไม่สบาย ”
“ ไม่เอา ”
“ ทำไมละ ” ฮันเกิงถามอย่างสงสัย
“ ก็เราเป็นแฟนกันแล้ว แต่ยังไม่ได้จูบกันเลย ” เจ้าเล่ห์ที่สุดเลยสามีใครเนี่ย
ตอนนี้ผมมีความสุขสุดๆ เลย ซีวอนของผม
พวกคุณหลับตาเลย แอบดูคนรักเขาจูบกัน นิสัยไม่ดีเลยนะ
จบเหอะ นะ
แถมๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น
ซีวอนมารับฮันเกิงไปโรงเรียน และดูจากสีหน้าวีวอนแล้วคงจะไม่สบายเพราะว่าเมื่อวานเขาตากฝนอยู่ตั้งนาน
ตอนกลางวัน ณ ห้องพยาบาล เหตุเพราะวีวอนป่วยอันเกิงเลยพาคุณแฟนหมาดๆไปนอนพัก และดูแลเทคแคร์อย่างดีจนถึงเวลากินยา
“ ซีวอนกินยาก่อนนะ เดี๋ยวไม่หายหรอก ”
“ ไม่เอาไม่กิน มันขมอะ ” ร่างสูงบอกพลางทำหน้าขยะแขยงเต็มที่
“ เฮ้อฉันจะทำยังไงนะนายถึงจะยอมกินยา ”
“ ง่ายๆ เอง ก็แค่นายป้อนยาฉัน ”
“ แค่นั้นเองเหรอ ทำไมมันง่ายจังอะ แต่ก็ดีแล้วแหละ อ๊ะ ” ฮันเกิงยื่นยากับน้ำส่งให้วีวอนแต่ร่างสูงกลับส่ายหน้า
“ อะไรอีกอะ ”
“ ก็นายต้องป้อนฉันด้วยปาก ”
“ ซีวอนอ๊า นายมันเจ้าเล่ห์ที่สุด ” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ร่างบางก็ทำตามอย่างว่าง่าย
หลังจากที่ทั้งสองป้อนยาเสร็จ ร่างสูงถอนจูบออกมาแล้วพูดว่า
“ ยานี่ไม่ขมจริงๆ ด้วยแฮะ เอ ว่าแต่ที่มันหวานเนี่ย คนหรือยากันนะ ”
“ พูดอะไรก็ไม่รู้อะ เค้าเขินนะ คริ คริ ” ร่างบางพูดแล้วซบหน้าลงที่อกร่างสูง
“ งั้นเรามาต่อกันดีกว่าเนอะ ”
“ ซะ ซีวอน ที่นี่มันโรงเรียนนะ ”
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย "
“ แต่ว่า ”
“ ไม่มีแต่ ”
“ ฉันต้องยอมนายใช่ไหม ”
“ ถูกต้องแล้วครับที่รัก ”
สงสัยจะไม่จบแค่จูบนะเนี่ย ปล่อยให้เขาไปต่อกันเถอะนะ เราอย่าไปขัดความสุขเขาเลย
ไรเตอร์ขอเอ่ยนิดหนึ่ง
รู้สึกว่าแต่งไปแต่งมามันชักจะเละ
ไรเตอร์ขอหลบไปทำสมาธิเพื่อคิดพล็อตฟิคเรื่องใหม่ก่อนนะ
ป. ล. ถ้าไม่สนุกอย่าว่ากันนะ มันตันจริงๆ
ถ้าไม่ชอบให้บอกว่าชอบนะไปละรักนะโปโป
ความคิดเห็น