[ SF ] : SJ : SIHAN : INNOCENT Romantic ( Yaoi )

ลำดับตอนที่ #3 : [ SF ] Sihan Valentine' s Day

SF SIHAN VALANTINE DAY

By GALAXYRUNG

“ เฮ้ยพวกแกว่ามันจะดีเหรอวะ ” ร่างบางพูดกับเพื่อนของตน ว่าควรจะให้เจ้าช็อกโกแลตที่อยู่ในกล่องสีแดงที่ตนถืออยู่ดีหรือเปล่า

“ ดีสิแก ถ้าแกไม่บอกตอนนี้แกจะบอกตอนไหน หรือว่าแกจะรอให้ ห ม า คาบไป รับประทานก่อนนะครับคุณเพื่อน นั่นไงเขามานั่นแล้ว เอาไปให้เขาเลย ” ร่างบางอีกคนบอกเพื่อนตัวเอง

สงสัยใช่ไหมเขาทำอะไรกัน อะ อะ ไรเตอร์จะแถลงไขให้ฟังนะ คือ หนูอันของเราเนี่ยเขาคุยกับเพื่อนๆของเขาว่าควรจะเอาของขวัญไปให้เจ้าชายของเขา ( และคนทั้งโรงเรียน ) ดีหรือเปล่า คือหนูฮันนี่หนะเค้าแอบชอบมาตั้งนานแล้ว น่าเห็นใจเค้านะคุณว่าไหม แอบชอบแต่ไม่กล้าบอก ( หรือเราจะสมน้ำหน้าเค้าดี ) เรามาดูกันต่อไปเถอะว่าหนูฮันจะทำยังไงต่อไป

กลับสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน

“ แต่ว่าแกตอนนี้ฉันอายอะ แกดูดิฉันสั่นหมดแล้ว ใจมันเต้นเร็วมากเลยอ่า แล้วอีกอย่างเขาเป็นถึงเจ้าชายของโรงเรียนเลยนะเรียนก็เก่งกีฬาก็ดี แถมยังเป็นประธานนักเรียนอีกอ่า แล้วแกดูฉันสิโห่ย เรียนก็ห่วย กีฬาก็แย่อะ แถมฉันยังซุ่มซ่าม เอ๋อเป็นที่หนึ่งเลยอะ” ร่างบางบอกสรรพคุณตนเอง

“ รู้ตัวก็ดีแล้วหนี่ แกมันก็โง่จริงๆแหละ ” ไอ้เพื่อนบ้ามาทำดูถูกตัวเอง อะโด่อย่างน้อยมันก็ดูถูกหละวะ ไม่ดูผิดหรอก อ่าๆๆๆ

“ ไอ้บ้า ฉันเพื่อนแกนะอย่างน้อยก็น่าจะให้กำลังใจกันบ้างดิวะ แต่ไม่เป็นไรมีอย่างหนึ่งที่ฉันมั่นใจว่าฉันมีดี ” ร่างบางยืดอกพุดอย่างภูมิใจ

“ แกมีดีอะไรวะ ” อีซอลถามอย่างงงๆ

“ ก็หน้าตาไงแก ถึงฉันจะโง่ซุ่มซ่ามแต่ฉันก็หน้าตาดีนะเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ ”

“ ถุย!!! หลงตัวเองจริงๆเลยแก แล้วตกลงแกจะเอาไปให้เขาปะพวกฉันเริ่มเบื่อแล้วนะเฟ้ย ” เพื่อนทั้งสองของฮันเกิงพร้อมใจกัน เห็นด้วยอย่างแรง

“ เออน่ารอก่อนดิฟะ ซีวอนครับวันนี้แหละคุณต้องเป็นของผมอย่างแน่นอนฮ่าๆๆ ”

“ ฉันว่าแกเอาไปให้เขาที่โรงเรียนดีกว่าปะ ดูดิเดินตามมาจนจะถึงประตูโรงเรียนแล้วอะ ”

“ แต่ว่า ...... ” 

“ ไม่เป็นไรวันนี้โรงเรียนจัดกิจกรรมทั้งวันเว้ยมีเวลาอีกเยอะ ”

“ ก็ได้ ”

“ เออนี่แกถ้าเกิดว่าฉันอยู่ต่อหน้าเขาแล้วมีฉันเกิดสั่นแล้วฉันทำอะไรไม่ถูกฉันจะหน้าแตกไหมฟะ ”

“ แกไม่ต้องกลัวหรอกเฟ้ย หน้าหนาๆอย่างแกมันไม่แตกง่ายๆหรอกโว๊ย ” โหยไอ้เพื่อนชั่วด่าซะหน้างี้ชาเลย 

และแล้วผมก็ไม่ได้ให้ของขวัญเจ้าชายของผมเลย

และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ตอนเที่ยง

“ โห วันวาเลนไทม์เนี่ยมันดีจริงๆเลยนะเนี่ย ไม่ต้องเรียนเลย แต่ว่าเจ้าชายของฉันต้องทำงานอยู่นี่นาเป็นประธานนักเรียนนี่ลำบากจริงๆเลยนะเนี่ย แล้วฉันก็ยังไม่ได้ให้ของขวัญเขาเลย ” อันเกิงบ่น

“ ไม่เป็นไรหรอกน่าแกยังมีเวลาทั้งวัน ” 

“ แกว่าเขาจะสนใจคนธรรมดาๆอย่างฉันหรือเปล่าฟะ ” ฮันเกิงถามเพราะไม่มั่นใจว่าจะบอกดีไหม

“ แกจะดูถูกตัวเองทำไมฟะ แกดีที่สุดสำหรับพวกฉันนะเฟ้ย ทุกอย่างมันจะดีเองแกเชื่อฉันนะเว้ยเพื่อนรัก ปะพวกเราไปกินข้าวกัน ” ฮีซอลปลอบใจเพื่อน

ทั้งสามคนเดินไปที่โรงอาหารระหว่างที่ทุกคนกำลังเดินอยู่นั้นก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินมาที่พวกเขาแล้วพูดขึ้นว่า อ๋อผมรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร เขาคือ คังอินหนิ ( คนที่ทึกแอบชอบอะนะ )

“ อะ เอ่อ พะ พี่ลีทึกครับ ชะ ช่วยรับดอกไม้ของผมหน่อยนะครับ ”

“ อ่าขอบใจนะแต่ว่าพี่คงรับของขวัญของน้องไม่ได้หรอก เพราะว่าน้องต้องรับของขวัญจากพี่ก่อน ” ลีทึกพูดอย่างเขินๆ พลางยื่นกล่องของขวัญให้รุ่นน้องหน้าหล่อ

“ อะโหยหวานอ่า ฉันอยากให้เจ้าชายของฉันทำแบบนี้ให้บ้างอ่า ( ถ้าเขาคิดเหมือนกันกับผมอะนะ ) ” ฮันเกิงเริ่มเพ้อเหมือนคนบ้าแล้วดีนะที่ฮีซอลสะกิดไว้ทัน

พั้วววววว !!!!!!!!!  ( เอ่อเสียงสะกิดเหรอเนี่ย )

“ โอ๊ยยยย ฮีซอลนายตบฉันทำไมฮะ เจ็บเป็นบ้าเลย ไอ้เพื่อนบ้า ” ฮันเกิงบ่น

“ ก็ช่วยปลุกแกให้เลิกฝันสักทีไง แล้วข้าวหนะจะกินไหมห๊า !!!!!! ” อุ๊ย !!! เจ้าแม่ประทับทรงแล้วพวกเราต้องรีบเอาตัวรอดวิ่งไปหาที่นั่งกันอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่รีบอาจมีสิทธิ์ตายได้ ( หรือคุณว่าไม่จริง )

“ เฮ้ยไอ้ซิล ถามจริงวันนี้แกได้ของขวัญบ้างป่าวฟะ ” ฮันเกิงถามอย่างสงสัย ( แอนท์สอบรู้สอดเห็น ) ในระหว่างที่ทานข้าวเสร็จ

“ ได้ดิ ” อีซอลตอบอย่างหน่าย ๆ

“ แล้วได้เยอะปะ ”

“ ก็ไม่เยอะหรอก แค่ ช็อกโกแลต 10 กล่อง ดอกกุหลาบ 5 ช่อ ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ 1 ตัว ตัวเล็ก 3 ตัว และของขวัญอีก 10 กว่ากล่องเอง ” อะโห คุณเธอใช้คำว่า แค่

“ โหยยยย ขนาดไม่เยอะนะเนี่ย แล้วทำไมฉันถึงไม่ได้มั่งฟะ ” ฮันเกิงบ่น ตั้งแต่ที่เขาเข้าเรียนที่โรงเรียนนี้เค้าแทบจะนับได้เลยว่า มีคนให้ของขวัญ กุหลาบ การ์ด ช็อกโกแลต หรือแม้แต่ลูกอมในแต่ละปีเนี่ยนับไม่ได้เลย ( หรือไม่มี )

“ ปะพวกเราไปกัน ” จู่ๆฮีซอลคนงามก็โพล่งขึ้นมา

“ ไปไหน ” ฮันเกิงพูดขึ้น ( ส่วนลีทึกนั้นพอกินข้าวเสร็จก็ขอตัวไปหาแฟนสดๆร้อน )

“ อ๊าว !!!! กินข้าวอิ่มแล้วเราจะทำอะไรหละถ้าไม่ไปนอนนะสิ ” ฮีซอลตอบอย่างภูมิใจ

“ นอนที่ไหนฟะ ” ยังทำหน้างงอีก

“ ห้องพยาบาลไง แกก็รู้ซิลเด้อ คนสวยอย่างฉัน สนิทกับอาจารย์ห้องพยาบาลอยู่แล้ว ”

“ โอ๊ย !!! ” สงสัยฮันเกิงจะง่วงนอนจัด พอก้าวออกจากโต๊ะที่นั่งไม่กี้ก้าวก็เดินชนเสาดังโป๊ก ( เพราะมัวแต่มองหาซีวอนอยู่ )

“ เฮ๊ย!!!!! เป็นไรมากไหมวะ ................... เสาหนะ ” ฮีซอลถามด้วยความที่เป็นห่วงเพื่อน ( มาก )

“ ไอ้ซิล แกควรจะถามว่า ฉันเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่ใช่ไปถามว่าเสาเป็นอะไร นี่ฉันใช่เพื่อนแกปะเนี่ย ” ร่างบางบ่นอย่างน้อยใจ

“ โอ๋ๆ ฮันนี่อย่าโกรธซิลลี่เลยน๊า ”

ห้องพยาบาล 

“ ซิลตอนนี้กี่โมงแล้วอ่า ”

“ ก็เกือบบ่ายสองแล้ว ” 

“ บ่ายสองแล้วเหรอเนี่ยนอนอีกชั่วโมงละกัน ” ว่าแล้วฮันเกิงก็ล้มลงนอนลงที่เดิม

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก

16 : 30 ( ไหนบอกว่านอนหนึ่งชั่วโมงไง นี่ล่อไปกี่ชั่วโมงแล้วคะคุณน้อง )

“ หือ กี่โมงแล้วเนี่ยตายๆๆๆ หา สี่โมงครึ่ง ไอ้ซิล ๆๆๆ ตื่นๆๆๆ เว้ย นี่มันสี่โมงกว่าแล้วนะ ”

“ เออๆ ตื่นก็ได้มีอะไร ” ซิลคนงามถามอย่างเซ็งๆ 

“ แกลืมแล้วเหรอ ว่าฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญเจ้าชายเลย ”

“ เออ ไปดิเดี๋ยว ฉันจะพาไปห้องทำงานของซีวอน ”

หน้าห้องประธานนักเรียน เอียนๆๆๆๆ

“ ไอ้ซิลฉันตื่นเต้นอะ ”

“ เออน่า กดกริ๊งดิ ” ห้องประธานนักเรียนมีกริ๊งอะ เริ่ดนะ

ฮันเกิงยกนิ้วชี้ขึ้นกำลังจะกดแล้ว

แต่ก็ชะงัก ก่อนจะหันกลับมาถามเพื่อนอีกครั้ง

“ แกว่ามันจะดีเหรอ ”

“ ดี ”

“ เฮ้ยแกแน่ใจเหรอ ”

“ เออ รีบๆกดก่อนที่ฉันจะลากแกกลับเดี๋ยวนี้แหละ ” คนสวยเริ่มโมโห

“ ก็ได้ ก็ได้ เฮ้ออออ ฮันเกิงสู้ๆ ” ฮันเกิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วจิ้มลงไปที่ กริ๊งงงงงง

ติ๊งดิ่ง ติ๊งดิ่ง ติ๊งดิ่ง ( พยายามเลียนให้เหมือนที่สุดแล้วนะเนี่ย )

หยุดดดดดดดดก่อน มาไรเตอร์จะพาไปดูในห้องคุณซีวอนกันไปกันเลย ฟิ้วววว

ตอนนี้ซีวอนเขาอ่านหนังสืออยู่ ไหนขอดูหน่อยอ่านหนังสืออะไร โหหนังสือประวัติศาสตร์ด้วยละ เอแต่ว่าทำไมมันอยู่แต่ที่หน้าเดิมละเราต้องไปดูใกล้กว่านี้กัน

อ๋อ ที่แท้ก็ดูรูปอยู่นี่เอง ว่าแต่รูปใครอะ ต้องโฟกัสไปให้ใกล้กว่านี้ อ๋ออออ รูปหนูฮัน นี่เองที่แท้คุณชายของเรา ก็ (น่า ) จะชอบหนูฮันเหมือนกัน ซีวอนวางหนังสือลงก่อนจะหยิบบางอย่างออกมามันคือ ................

กลับไปหน้าห้อง

เอถ้าเขาเปิดประตูออกมาผมควรจะพูดยังไงดีนะ

ครืดดด ( เหมือนเสียงเปิดประตูไหมเนี่ย )

“ O ////////O ” ฮันเกิงถึงกับตกใจเมื่อประตูเปิดออก

เป็นใครก็ต้องตกใจอยู่หรอกเพราะภาพที่เห็นคือ

ซีวอนที่เปิดประตูออกมาพร้อมกับมือข้างหนึ่งที่ถือดอกกุหลาบสีแดงช่อโต

ซีวอนที่เปิดประตูออกมายืนจ้องฮันเกิงอยู่ว่าฮันเกิงจะพูดว่าอะไร

“ อะ เอ่อ คะ คือ ผะ ผม เอาเอาของขวัญมะมาให้ครับ ช่วยรับไปด้วยนะครับ ” ฮันเกิงพูดอย่างติดๆขัดๆ พลางยื่นกล่องของขวัญในมือให้ร่างสูง

ซีวอนรับกล่องของขวัญจากมือร่างบางอย่างงงๆ ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตอบประโยคที่ ( เกือบ ) ทำร้ายจิตใจร่างบางตรงหน้า

“ ผมไม่ต้องการของขวัญของคุณหรอกครับ ”

คำพูดขอร่างสูงทำให้ร่างบางถึงกับน้ำตาไหลออกมา

“ งะ งั้นเหรอครับ ถะถ้าอย่างนั้นผมก็ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณรำคาญใจ ” ฮันเกิงบอกอย่างเศร้าๆ ก่อนที่จะหันหลังให้ร่างสูง ในขณะที่ร่างบางจะเดินไปนั้นอยู่ๆก็รู้สึกถึงสัมผัสจากทางด้านหลัง กอดเค้าถูกกอกด แล้วใครกอดเค้ากัน ฮันเกิงหันหน้าไปดูก้ต้องตกใจอีกครั้งเพราะคนกอดเค้าคือ ซีวอนนั่นเอง ก่อนที่จะได้พูดอะไร ร่างสูงก็ชิงพูดก่อน

“ ทำไมถึงมาช้าจัง ” ทำไมเขาถึงถามอย่างนั้นหละหรือว่าเขารอเราอยู่อย่างนั้นเหรอ

“ …………………………. ”  

“ รู้ไหมครับว่าผมรอนานแค่ไหน นี่ถ้าอีก 10 นาทีคุรไม่มาผมว่าจะไปบอกรักคุณเองแล้วนะ ” พูดพลางฝังจมูกโด่งลงที่แก้มนุ่มนั่นไปหนึ่งฟอด

“ เอ๋ ทะทำไมคุณต้องรอผมด้วยหละ ” ถามอย่างงๆ

“ แล้วฮันคิดว่าผมจะรอฮันในวันวาเลนไทม์ทำไมครับ ” 

“ ไม่รู้สิ แล้วกรุณาปล่อยผมด้วย ” ว่าแล้วก็พยายามที่จะดิ้นออกจากวงแขนแกร่ง แต่ไม่สำเร็จ จึงปล่อยให้ร่างสูงกอดอยู่อย่างนั้น

“ ผมรักฮันนะครับ ”

“ คุณคงล้อเล่นอยู่สินะ อย่าเล่นแบบนี้นะซีวอนมันไม่ตลกเลยนะ ”

“ ผมไม่ได้ล้อเล่นนะครับ ที่ผมบอกว่ารักนั้นผมพุดจริง ผมพูดมาจากใจ เข้าใจหรือยังครับ คนดี ” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“ ไม่ ”

“ งั้นผมจะทำให้ฮันเข้าใจเอง ” พูดจบร่างสูงก็ก้มลงจูบร่างบาง จูบที่เต็มไปด้วย

ความอบอุ่น ความรู้สึกที่มีทั้งหมด ถูกท่ายทอดออกไปจนหมด เมื่อเห็นว่าคนตัวบางตรงหน้าใกล้หมดอากาสหายใจแล้วจึงผละออกอย่างเสียดาย

ฮันเกิงที่หน้าแดงหอบอย่างหนัก

“ แล้วทำไมคุณถึงพูดว่า ไม่ต้องการของขวัยของผมหละ ” 

“ คุณให้ผมรอตั้งนาน ผมก็เลยแกล้งคุณ อีกอย่างนะครับที่รัก คุณยังฟังที่ผมพุดไม่จบ ” 

ซีวอนบอก

“ นายกล้าหลอกฉันอย่าอยู่เลย ”  ฮันเกิงทำท่าจะตีซีวอน แต่คนตัวโตจับมือคนหน้าหวานไว้ทัน

“ แล้วที่รักไม่อยากรู้เหรอครับว่าผมจะพูดต่อว่าอะไร ”

“ ละ แล้วจะพูดต่อว่าอะไรละ แล้วอีกอย่างใครที่รักนาย ”

“ ผมรักฮัน ผมก็ต้องเรียกอันว่าที่รักสิ ” คนที่ได้ฟังคำตอบถึงก็หน้าแดงตามระเบียบสิครับ

“ แล้วที่นายบอกว่านายยังพูดไม่จบหละ นายจะพุดอะไรต่อ ”

“ ไม่บอกดีกว่า ” เมื่อเห็นว่าอีกคนทำท่าอยากรู้อยากเห็นก็เลยต้องแกล้งอีกหน่อยดีกว่า

“ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ” ฮันเกิงทำหน้าคาดคั้นคงนึกว่าน่ากลัวแล้วละมั้ง

“ ผมบอกก็ได้ แต่ .............. ” ร่าสูงยื่นเงื่อนไข

“ แต่อะไรหละ ” ถามออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ ผมมีข้อแม้ ”

“ ข้อแม้ ข้อแม้อะไร ”

“ เดี่ยวผมค่อยบอก ที่ผมจะบอกคือ ผมไมได้ต้องการของขวัญของฮันแต่ผมต้องการทั้งตัวฮัน หัวใจฮัน ตะหากละครับ ” คนที่ฟังก็อายแล้วอายอีก จนไมรู้ว่าจะเอาหน้าไปวางตรงไหนดีแล้ว

“ ซีวอนฉันรักนาย ” ฮันเกิง โผเข้ากอดร่างสูง

“ ผมก็รักฮันครับ เรากลับบ้านกันดีกว่านะครับเดี๋ยวผมไปส่ง ”

“ อืม ”

ซีวอนจูงมือร่างบางกลับบ้าน

จากนี้ไปผมจะไม่มีวันปล่อยมือคุณไปเด็ดขาด อันเกิงที่รักของผม

ผมก็จะไม่ปล่อยมือคุณไปเช่นกัน ซีวอนของผม อิ อิ เขินนนน ^////////^

จบเหอะนะ

แถมๆ

“ ซีวอนไหนบอกว่าจะไปส่งบ้านไง แล้วนายจะพาฉันไปไหนนี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนะ ”

“ ผมจะพาฮันกลับบ้านไงครับ แต่ผมไม่ได้บอกหนิครับว่าจะไปส่งฮันที่บ้านของฮัน ” ตอบกลับมาอย่างสบายๆ

“ ถ้าไม่พาไปส่งบ้านฉันแล้วจะไปไหน ”

“ บ้านผมไงครับ ”

“ ไปทำม๊ายยยยยย ” ฮันเกิงถามขึ้นเพราะเริ่มรู้สึกแปลกๆ

“ ไปทวงข้อแม้ครับ ”

“ ข้อแม้อะไร ”

“ เดี๋ยวรู้ครับ รับรองดีแน่ๆ ” ร่างสูงกระซิบตอบ ทำเอาฮันเกิงขนลุกซู่เลย

( ซีวอน : ก็ผมบอกฮันแล้วไง ว่าผมอยากได้ทั้งตัวและหัวใจ )

แล้วคุณผู้อ่านละคิดว่าผมอยากได้อะไรจากฮันเกิง

คุณไม่รอดแน่แพนด้าน้อยของผม คืนนี้ไม่ได้นอนแน่ที่รัก

 

จบจริงๆ

ไรเตอร์ทอล์ก

อยากจะบอกว่าฟิคเละมาก

ช่วยเม้นให้ไรเตอร์หน่อย

ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจแต่งเรื่องต่อไปมานำเหนออีก

ป.ล. ไรเตอร์คิดพลอตเรื่องได้จากคลิป I’m your girl สเปเชี่ยลวาเลนไทม์ของสาวๆ SNSD กับ ตาฉ่อย อะจ้า ( รู้สึกว่ามันนานมากแล้วแหละ )