คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ SF ] SIHAN คนป่วย ( มั้ง )
[SF] SIHAN คนป่วย
แย่จริงเลยทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเราด้วยนะ ร่างบางบ่น (ในใจ) ในขณะที่ถือของพะรุงพะรัง เต็มมือไปหมด
“ อ้าว กลับมาแล้วเหรอครับ ผมพึ่งกลับจากไปซื้อของมาครับ”
“ ซีวอน ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่านายไม่สบายให้พักผ่อนอยู่บ้านทำไมไม่ฟังฉันห๊า ”
“ เปล่านะครับ ผม......... ” ร่างสูงทำท่าจะพูดแต่ร่างบางขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ พูดมากอยู่ได้ไปนอนได้แล้ว” ร่างบางตะโกนใส่ร่างสูง จากนั้นก็จัดการผลักร่างสูงเข้าไปในห้องนอนปิดประตูดังปัง
อยู่ด้วยกันมา 4 เดือนแล้ว ซีวอนมีไข้สาเหตุก็เพราะเราเองไม่สิ หิมะตะหาก
ย้อนไปเมื่อวาน
“ ว้าวสุดยอดเลย ซีวอนดูซิหิมะตกหนักมากเลย ฉันเพิ่งเคยเห็นหิมะแบบนี้ครั้งแรก ” ร่างบางเอ่ยอย่างตื่นเต้นในขณะที่ร่างสูงกำลังงัวเงียอยู่
“ ทำตุ๊กตาหิมะกันเถอะ ” ร่างบางเอ่ยชวนอย่างตื่นเต้น
“ ขอโทษนะครับฮันผมรู้สึกปวดหัว ยังไงไม่รู้ ” ร่างสูงตอบ
“ เพราะอ่านหนังสือมากไปนะสิ นานๆจะได้ออกมาเปลี่ยนบรรยากาศ ”
“ แอ๊ะ ทำไมมันไม่แข็งนะ ” ร่างบางบ่นออกมา
“ ถ้าจะให้เป็นลูกใหญ่ต้องเริ่มปั้นจากลูกเล็กๆก่อนแล้วค่อยค่อยกลิ้งให้เป็นลูกใหญ่ได้ทำอย่างนี้นะครับ” ร่างสูงบอกร่างบางแล้วจัดการปั้นให้ฮันเกิงดู ฮันเกิงที่ดูร่างสูงปั้นตุ๊กตาหิมะให้ดูอย่างหมั่นไส้ เลยจัดการเอาหิมะที่ปั้นในมือใส่เข้าไปในเสื้อของร่างสูง ร่างสูงที่กำลังปั้นตุ๊กตาหิมะอยู่ถึงกับตกใจ
“ อ๊ากกก เย็นจังฮันทำอะไรครับ ”
“ ฮะฮะเป็นไงละ ตาสว่างเลยสิท่า ”
“ โอ๊ย เข้าไปในกางเกงในเลย ฮันใจร้าย ” ร่างสูงบ่นออกมา
“ ฮ่าๆๆ นายอยากเหม่อเองทำไม ” ร่างบางเอ่ยอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งคนตัวโตกว่า
กลับมายังปัจจุบัน
ทำไมตอนนั้น ทั้งๆที่ซีวอนรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่แล้วแต่ก็ยังอยู่เป็นเพื่อนเราเล่นหิมะทั้งวันแถมหิมะก็ตกเต็มหลังอีก เราเป็นคนทำให้เขาเป็นหวัดเอง ดันมาเป็นหวัดเอาช่วงสำคัญก่อนสอบเป็นหมอซะนี่ แย่ชะมัดเลย ถ้ามีสิ่งที่เราพอจะทำได้
ร่างบางบ่นในใจในขณะที่กด Searth หาข้อมูลในอินเตอร์ เรื่องการทำข้าวต้ม และการดูแลคนเป็นหวัด ในที่สุดร่างบางก็ทำอาหารเสร็จสักที ฮันเกิงเลยเดินไปตามซีวอมากินข้าว
“ ซีวอน มากินข้าวได้แล้ว ”
“ ฮันเป็นคนทำเหรอครับ ”
“ มันแปลกมากหรือไงที่ฉันทำอาหารเนี่ยกะอีแค่ข้าวต้มเนี่ยใครก็ทำได้ง่ายจะตาย ”( เหรอฮันได้ข่าวว่าเธอก็ Searth หาเอาในอินเตอร์เน็ตไม่ใช่เหรอ : ไรเตอร์ )
“ เปล่าครับผมซึ้งใจตะหาก ปกติฮันทำเป็นแต่อาหารสำเร็จรูปไม่ใช่เหรอครับ ”
ฮันเกิงยกข้าวต้มมาให้ร่างสูง
“ อะลืมไปนายเป็นพวกกินของร้อนๆไม่ได้ เดี๋ยวฉันจะทำให้เย็นก่อนนะรอแป็ปหนึง ฟู่ ฟู่ ฟู่ ” ว่าแล้วร่างบางก็จัดการเป่าข้าวให้ร่างสูง
“ ลองชิมดูดีกว่า ทำไมรสชาติมันแย่อย่างนี้นะ นึกว่าจะทำอร่อยกว่านี้ ทำผิดตรงไหนนะ ” ร่างบางครุ่นคิด ร่างสูงที่นั่งดูร่างบางอยู่นั้นก็เอ่ยขึ้น
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมทานได้ครับ ”
“ มันไม่ค่อยอร่อย อย่ากินดีกว่านะ เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้ออาหารสำเร็จรูปที่ซูปเปอร์มาให้ ”
“ ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ อร่อยดีออก ” ซีวอนพูดขึ้นหลังจากที่ลองชิมข้าวต้มฝีมือคนตรงหน้า
“ ช่างเถอะนายไม่ต้องกินก็ได้ ฉันจะยกออกไปแล้ว ” อุตส่าห์ตั้งใจจะทำของอร่อยๆให้ซีวอนกินแท้ๆ
“ ผมจะกินครับ ใครว่าไม่อร่อย อร่อยดีออกครับ ”
“ ไม่ต้องมาแกล้งชมหรอก ” ร่างบางเอ่ยขณะที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่ดี
“ ไม่เชื่อที่ผมพูดเหรอครับ ” เสียงพูดของร่างสูงที่ตอนนี้ยื่นหน้ามาหาฮันกยอง ที่ตอนนี้หน้าเริ่มแดงแล้วด้วย
“ ผมไม่ได้แกล้งชมนะครับ ฮันทำอร่อยจริงๆ ทำไมฮันชอบคิดไปเองอย่างนั้ยละครับ ”
“ โทษด้วย มันติดนิสัยมาตั้งแต่เด็กแล้ว เอ้า จะกินก็รีบกิน แล้วก็นอนต้องรีบหายภายในวันนี้นะ ” ร่างบางพูดขึ้นพร้อมวางถุงยาลงบนโต๊ะ
“ เปล่าครับฮันผม ....... ”ร่างสูงทำท่าจะเอ่ยขึ้น
“ หนวกหูน่ากินๆเข้าไปเถอะ ไม่ชอบก็ต้องกินฝืนกินเข้าไป ถะ ถ้านายไม่หายฉันก็เดือดร้อนนะสิ ” ไม่อยากจะพูดเลยจริงๆว่าเป็นห่วง เดี๋ยวหมอนั่นได้ใจ
ตอนนี้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีปะเราไปดตอนเย็นกันดีก่า
เย็นจ้าเย็นแล้วจ้า
ร่างบางเดินไปดูอาการร่างสูงที่ห้อง
“ รู้สึกว่ายังมีไข้อยู่นะ ปกติตัวซีวอนก็ร้อนอยู่แล้ว แล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าต้องทำให้ไข้ลดมากแค่ไหนเนี่ย ” ร่างบางพูดออกแนวพึมพำสายตาของร่างบางสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะ
“ อะไรเนี่ย ตานี่ไม่ยอมกินยาเลยเหรอ อยากหายหรือเปล่า ไม่ได้รู้เลยว่าคนเค้าเป็นห่วง ฮึ่ย เดี๋ยวก็อุดจมูกด้วยผ้าเช็ดตัวซะนี่ ”
ฮันเกิงจัดการยัดยากับน้ำใส่ปากตน แล้วเปิดปากร่างสูง แล้วก้มลงประกบปากร่างสูงจัดการใช้ลิ้นดันยาเข้าไปในปากของร่างสูง
ขอร้องละซีวอนช่วยหายสักทีนะ
ฮันเกิงที่วันนี้ตื่นแต่เช้าตอนนี้เริ่มจึงฟุบตัวลงนอนข้างเตียงของร่างสูง
ครอกฟี้ ครอกฟี้ ( หลับสบายไปไหมคะฮันนี่ )
สองชั่วโมงผ่านไป
ซีวอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
“ ฮันครับ ฮันตื่นเถอะครับเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกครับ ”
“ อืมมม หะ ” ฮันเกิงลูกขึ้นมาอย่างตกใจ
ตายจริงเผลอหลับซะได้ตั้งใจจะรีบกลับห้องแท้ๆ
“ เอ่อ เอ่อ จะมาเอาหนังสือที่ฝากไว้นะ ขอโทษทีนะที่ทำนายตื่น นอนต่อเถอะนะ ”
“ ฮันครับผมไม่ได้เป็นหวัดซะหน่อย ไม่มีไข้ด้วย ” ซีวอนบอก
“ หา ก็นาย ... ”
“ จริงอยู่ที่ผมเหมือนเป็นไข้ แต่ที่สีหน้าไม่ค่อยดีเพราะนอนไม่พอเท่านั้นเอง ผมแข็งแรงจะตาย เล่นหิมะแค่นี้ไม่ทำให้ผมเป็นหวัดหรอกครับ ” ร่างสูงบอก
“ ....................... ”
“ ตั้งใจว่าจะรีบบอก แต่ไม่ค่อยเห็นฮันใจดีอย่างนี้ก็เลย ............. ”
“ เห็นฉันร้อนรนแล้วนายสนุกมาใช่ไหม ชเว ซีวอน ”
“ ฮันครับ ”
“ นายเห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไงเลิกล้อเล่นได้แล้ว ” ทันทีที่พูดจบฮันเกิงทำท่าจะเดินหนีแต่ซีวอนเดินไปกอดร่างบางจากทางด้านหลัง
“ เมื่อตอนกลางวันผมก็บอกไปแล้ว ทำไมฮันถึงชอบคิดไปเองละครับ ”
“ ผมไม่ชอบฮันอยู่แค่เรื่องเดียว ผมอยากให้ฮันฟังที่ผมพูดจนจบบ้าง ตั้งใจจะบอกหลายทีแล้วว่าผมไม่ได้เป็นหวัด แต่ก็ยังเหมือนผมเป็นคนป่วย ”
“ หนวกหู ไม่เห็นจะรู้เลยนายบอกตอนไหน ”
“ ตั้งแต่แรกแล้วครับ ”
“ โกหก ”
“ ผมไม่ได้โกหกนะครับ ” ร่างสูงเถียง
“ ถ้างั้นอะไรละจะบอกว่าฉันคิดเป็นตุเป็นตะไปเองงั้นสิ ”
“ อ่า ครับ ”
“ ……….. ”
“ ผมอยากให้ฮันฟังที่ผมพูดมากกว่านี้ ผมดีใจจริงๆที่คนรักพยายามทำเพื่อผมอย่างเต็มที่ แต่ทำไมฮันกลับคิดว่าผมเล่นตลกกับฮันละครับ ฮันน่ารัก” ร่างสูงบอกพลางกระชับอ้อมกอด
“ บะ บ้าหรือเปล่าที่โรงเรียนแนถูกเรียกว่าปีศาจร้ายฮันเกิงนะ ละ แล้วอีกย่างผู้ชายอายุ 25 จะน่ารักได้ยังไง ”
“ น่ารักสิครับ ฮันน่ารักที่สุดอยุ่แล้ว ”
“ นายบ้าไปแล้วหรือไง ไม่เคยมีใครพูดกับฉันอย่างนี้มาก่อนเลยนะ”
“ ดีแล้วละครับที่ไม่มีใครพูดแบบนั้น ผมอยากรู้จักตัวตนที่แท้จริงของฮันคนเดียวเท่านั้น ” ในระหว่างที่พุดมือของร่างสูงก็ลูบลงไปตรงกางเกงของร่างบาง
“ นะนายมีไข้อยู่จริงๆสินะ ตัวร้อนๆยังไงไม่รู้ ”
“ นั่นก็เพราะตอนนี้ผมต้องการฮันไงละครับ ”
ตึก ตึก ตึก ( โปรดเข้าใจว่าเป็นเสียงหัวใจเต้น )
“ นายจับตรงไหนอยู่นะ ไอบ้าซีวอน ”
“ ฮันครับช่วยผมด้วยนะครับ ”
หลังจากนั้นก็มีเสียงครางหวานหูดังมาให้ได้ยินหลายละลอก
“ ฮันครับ อย่าให้ใครรู้นะครับตัวจริงของฮันผมอยากรู้แค่คนเดียว ”
“ รู้แล้วน่าตาบ้า O//////////O ”
เช้าวันต่อมา
“ แก้ผ้าทั้งคืนในหน้าหนาวไม่ดีจริงๆด้วยนะครับ โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด ” ร่างสูงพูด
“ แค่ก แค่ก แค่ก ”
( ไม่ต้องแปลกใจค่า ตอนนี้ฮันเค้าป่วยอะจะ )
“ จะทานอะไรไหมครับ ”
“ ไม่ต้อง ”
“ จะดื่มอะไรไหมครับ ”
“ ไม่เอา ”
“ ไม่หนาวเหรอครับ ”
“ ไม่หนาว ”
“ ถ้างั้นจะนอนพักหรือเปล่า ผมจะได้ไปอยู่ในห้องนั่งเล่น มีอะไรเรียกได้เลยนะครับ ” ซีวอนกำลังจะเดินออกจากห้องแต่ร่างบางเรียกไว้ก่อน
“ ซีวอน ”
“ ครับ ”
“ อยู่ที่นี่ ”
“ ได้ครับ ไม่อยากให้ทำอย่างอื่นเหรอครับ ”
“ @-=9&^454$#*(*()_+ ”
“ เอ่อ ขอโทษครับ ช่วยพูดอีกครั้งได้ไหมครับ ”
“ จับมือ ”
“ ครับ ” ร่างสูงทำตามอย่างว่าง่าย
“ นี่ ถ้าฉันหลับแล้วนายจะปล่อยมือก็ได้นะ ” เสียงงึมงำได้ผ้าห่ม ( โปรดจิ้นเอาเอง )
ร่างสูงได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของร่างบาง
“ ฮันครับหลับแล้วเหรอครับ ผมรักฮันครับ ”
แต่วันนั้นสิ่งท่ลำบากที่สุด ยิ่งกว่าเป็นไข้ ไอหรือ เจ็บคอ คือ การแกล้งทำเป็นหลับไม่ให้ซีวอนรู้
END
ไรเตอร์อยากจะเอ่ยให้ฟัง
ไม่ชอบยังไงก็บอกว่าชอบนะ
ส่วนตอนที่แล้วเราคิดไม่ออกเลย
เอาเรื่องนี้ไปแทนก่อนละกันนะ
ความคิดเห็น