คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไม่ถูกชะตาพ่อเทพบุตร
ามาย้อนถามทำให้ภาเมินหน้าหลบสายาเหมือน้อาระ่อนอะไรบาอย่าเอาไว้ภายใ้ารยืนยันว่าไม่ไปโรพยาบาล
“มาแล้ว น้าะ”
ามาหันมาเห็นใรนหนึ่ที่เินแมวิ่รมาพร้อมับายอีสามน
็รีบโบมือให้สัาแล้วยิ้มว้า้วยวามีใ
“น้าธรรศ”
เมื่อใรนนั้นมาถึ ามา็โผเ้าไปอเาไว้แน่น
“เป็นไรหรือเปล่า๊ะามา”
น้ำเสียทุ้มนุ่มัวานึ้นอย่าน่าฟั
แสให้เห็นถึวามห่วใยอย่าัเน
นทำให้นที่เหมือนะหลับลไปในเวลานั้นยั้อื่นมาฟัแล้วมอหา้นเสีย
“น้าอโทษนะที่มา้า อโทษนะที่น้าูแลหลานไม่ี”
เาอระับร่าเล็บาทีู่เี้ยและัวเล็ลไปถนัานั่นไว้อย่าปลอบโยน
“ารอมาไ้เพราะพี่นนี้่วยาไว้่ะุน้า”
ามาหัน้าเพื่อะหลีทาให้ธรรศไ้มอเห็นภา
ที่อยู่ในสภาพที่แทบะทรายยืนไม่ไหว
“น้าธรรศา่วยพาเาไปโรพยาบาลทีนะะเาไม่ยอมไป”
ายหนุ่มวัยสามสิบห้า ผิวาวสะอาหม
รูปร่าสูโปร่สมสัส่วน้วยส่วนสูว่าร้อยแปสิบเนฯ
เ้าอทรผมัสั้นอย่าประี วามล้าเิรัสบ่บอถึสมรรถภาพทาสมอที่เป็นเลิศ
มูโ่เป็นสันอย่าสวยามามธรรมาิรับับริมฝีปาไ้รูปสีมพูอ่อน
เาวัสายาผ่านร่าอามาไปยับุลที่พอะมอออว่าเป็นหิแ่เา็สะุาั้แ่เสื้อผ้าอใรนนั้น
รั้นพอเธอเยหน้ามอ เา็้อนิ่ เ้าอเรื่อหน้าทีู่มาย่อนแววหวานปนเศร้าไว้ในวาู่สวยทีู่โเ่น้วยนาที่ยาวอนราวับใส่นาปลอม
ปลายมูเล็โ่รั้น ๆ แสถึอุปนิสัยใออเธอเป็นอย่าี
เรียวปารูประับสีมพูทีู่ีเล็น้อยเนื่อมาาอาารบาเ็บ
“นี่มัน..ุ?!”
ไม่เพียแ่ธรรศเท่านั้นทีู่เหมือนะแปลใระนใ
แม้แ่ภาเอ็มีทีท่าไม่่าาเา เธอยมือี้หน้าเา พร้อมับเบิาว้า
รั้นเมื่อมอเห็นนแน่ัว่าายหนุ่มรูปหล่อที่มีรูปร่าสุเ็ี่นนี้เป็นใร
เธอ็สะบัหน้าไปทาอื่นพร้อมับพยายามยืัวให้รทันที
“ันะลับแล้ว
อนนี้เธอมีนที่ะมาูแลแล้วไม่ลัวแล้วใ่ไหม”
ภาหันไปมอหน้าามา่อนะวาเรียวาหมายะเินาไป แ่ามา็รีบว้ามือเรียวบาและอ่อนนุ่มอภาไว้พร้อมับมอหน้าธรรศ
“ไม่ไ้นะะ พี่่วยาไว้ อย่าน้อย็วระให้าไ้อบแทนบ้าสิะ
ุน้าา”
ามามอหน้าธรรศ
ที่สอนิ้วหยิบระเป๋าเินและหยิบธนบัรใบละพันส่มาให้ภาที่มอูธนบัรหลายใบในมือให่ที่แ็แรอธรรศแล้วมอหน้าเาพลาัริมฝีปาบาไว้แน่น
“อย่าิว่าะเอาเินมาฟาหัวันไ้
ารทำวามีโยเนาบริสุทธิ์ มันแสออถึวามรู้สึนึิที่ี เินอุ
มันไม่มี่าสำหรับันหรอ”
ภาเอ่ยออมาพร้อมับเรียมเินหนี
“น้อยไปใ่ไหม ไ้ผมให้เพิ่ม”
ธรรศหยิบเินออมาอี
“ุน้าะ!”
ามารีบยมือยันมือให่อเาที่เรียมยื่นเินส่ให้ภาทันทีพร้อมับมอหน้าธรรศแล้วส่ายหน้า
“พาพี่เาไปหาหมอ่อนเถอะ่ะุน้าา พี่เาบาเ็บเพราะานะะ”
ธรรศมอเลยไปหาภา
ึ่ในะนั้นาเธอเริ่มลายในวามรู้สึอเธอือโลมันเริ่มหมุนว้านแทบะทรายไม่อยู่
แ่้วยทิิมานะและวามไม่อบหน้าเา ทำให้เธอยับาเพื่อเรียมะเินหนีแ่ฝ่ามือให่สะอาอธรรศ็ยื่นมารั้ไว้เป็นเวลาเียวับที่ร่าอรรอภาทรุล่อนะหมสิภายในวแนที่แสนะอบอุ่นอธรรศึ่รวบรับร่าอเธอไว้ไ้ทัน่อนที่ศีรษะะฟาลับพื้น
“พี่ะ พี่ะ”
ามา้าวพรวเ้ามาหาพร้อมเย่าร่าที่แน่นิ่อภา
“ไปเอารถมาเร็ว”
ธรรศร้อบอนอเาที่รีบหันลับไปับรถึ่อไว้ริมฟุบาทอี้านหนึ่มาทันที
เปลือาที่เยหนัอึ้นลืมแทบไม่ึ้นเมื่อสี่ั่วโมที่ผ่านมา่อย
ๆ ยับแล้วลืมาึ้น สิ่แรที่สัมผัสับวามหวานที่เือแววเศร้าอย่ามีเสน่ห์ ือเพานห้อ พอเธอ่อย ๆ
หัน้าย็เอสายน้ำเลือ
หัวใเริ่มไหวหวิวสั่นเมื่อเธอลอสายามมอามสายไปยัเป้าหมาย
็เอเ็มที่หายเ้าไปในเส้นเลือร้อมืออนเอ
“รี๊!.”
ภารีร้อออมาสุเสียพร้อมับพยายามสลั้อมือ้าที่มีเ็มน้ำเลือปัอยู่
“พี่ะ พี่!”
ามาถลาเ้าไปหา
แ่ภายัรีร้อแล้วสลั้อมือ้วยท่าทาที่หวาลัวนธรรศ้อรวบร่าอรรอเธอมาอเอาไว้แน่นโยมีพยาบาลสอนวิ่เ้ามา้วยท่าทาที่ใ
“มีอะไรหรือะ”
พยาบาลเอ่ยถามพร้อมับรีบรวอาารที่ยััวสั่นหน้าีอภา
“ท่าทานไ้ะลัวเ็มรับ”
ธรรศิอบเพราะพอะมอออ
แ่ทว่าเพียแ่ภาเริ่มรู้สึัวว่านเอำลัอยู่ในวแนอใรบาน
และยิ่ไ้ยินำบอเล่าที่ัอยู่้าใบหูสะอาอเธอ็ทำให้เธอยมืออี้าผลัออธรรศออ
“ันบอแล้วใ่ไหมว่าไม่มาโรพยาบาล”
ภาร้อบอเาพร้อมับมอหน้าเา้วยวามไม่พอใ
ความคิดเห็น