ความบังเอิญก่อเกิดเป็นรัก(ข้างเดียว)

เนื้อเรื่อง

"อ้วนมีคนโทรมาหา เป็นผู้ชาย" พี่ฤดีบอกฉัน แล้วก็ยื่นมือถือมาให้  "ขอสายฤดีแล้วกันครับ" เสียงชายในโทรศัพท์ตอบแบบสั่นๆ  หลังจากที่รับสายนั้นแล้ว ฉันก็งงอยู่สักพักเพราะไม่รู้ว่าชายในโทรศัพท์นั้นเป็นใคร จนกระทั่งเค้าคนนั้นคุยกับพี่ฤดีเสร็จ ฉันจึงรู้ว่าชายคนนั้นเป็นเพื่อนพี่ฤดีแล้วก็จะจีบน้องโรงเรียนเก่าของพี่ฤดีที่เป็นแฝดชื่อ อ้อมกับอ้วน  พี่ฤดีบอกพี่เค้าว่าอ้อมมีแฟนแล้ว  พี่คนนั้นเลยหันมาจีบอ้วนแทน  และพอดีวันนั้นเป็นวันที่เพื่อนพี่ฤดีคนนี้ได้เบอร์พี่ฤดีมาจึงลองโทรมาดูเพื่อที่ว่าอ้วนกับพี่ฤดีจะอยู่ด้วยกัน  อ้วนนะอยู่ด้วยจริง แต่คนละอ้วนกัน เพราะอ้วนคนนั้นเป็นฉันเอง  หลังจากที่พี่ฤดีวางโทรศัพท์ไปแล้วก็บอกกับฉันทั้งหมดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดแบบบังเอิญ และบอกอีกว่าเดี๋ยวเพื่อนพี่จะเข้าไปเล่นด้วยที่บ้าน  เมื่อพวกเราทานอาหารเรียบร้อยแล้วก็กลับไปบ้านพี่ฤดี  ไปถึงไม่นานเพื่อนของพี่ฤดีคนนั้นก็เข้ามา  พี่ฤดีแนะนำให้ฉันรู้จัก "อ้วน นี้ตาหวานเพื่อนพี่" "สวัสดีคะ นี้ไงคะอ้วน แต่ไม่ใช่อ้วนที่พี่ต้องการเห็นหรอกนะ" แนทักทายพี่เค้าแบบกวนๆนิด  แบบว่าต้องการสร้างสัมพันธไมตรีให้ได้เร็วที่สุด  และก็เป็นอย่างที่ฉันต้องการฉันกับพี่ต่หวานเราสนิทกันเร็วมาก เพราะคุยกันถูกคอ  ระยะเวลาที่เรารู้จักกับพี่เค้าไม่ถึงอาทิตย์เลยด้วยซ้ำก็ถึงวันที่ฉันต้องกลับบ้านซะแล้ว  วันนั้นฉันเตรียมตัวจะกลับแต่เช้าและได้เดินมาเพื่อจะไปขึ้นรถสองแถวในมหาวิทยาลัย  ระหว่างที่เดินอยู่นั่นเองพี่ตาหวานก็ร้องทักและขี่มอเตอร์ไซค์มาเทียบข้าง  "จะไปไหนกัน" พี่ตาหวานถามอย่างแปลกใจ "กลับคะ  พอดีจะเดินไปขึ้นรถในมออ่ะ"เราตอบ  "เอารถพี่ไปแล้วกัน" "อ้าว แล้วพี่ล่ะ"ฉันถามอย่างงง  "เถอะน่า บอกให้เอาไปก็เอาไปดิ" เค้าพูดแกมบังคับนิดๆ ตอนนั้นฉันมากับเพื่อนสองคน  และคิดว่าจะไปส่งเพื่อนที่รอรถแล้วกลับมารับพี่เค้า  แต่พอไปถึงกำลังจะกลับไปรับพี่ตาหวาน หันหลังไปดูรถเพื่อที่จะเลี้ยวกับเห็นพี่ตาหวานวิ่งมาถึงที่ที่ฉันส่งเพื่อนพอดี  เหตุการณืในครั้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจในตัวพี่เค้ามาก  และหลังจากวันนั้นเราสองคนก็ติดต่อกันมาตลอด  เราสนิทกันมากขึ้นแต่ก็แค่ในฐานะพี่กะน้องเท่าเอง  ช่างหารู้ไม่ว่าในหัวใจฉันเริ่มชอบเค้ามากขึ้นทุกทีแล้ว  เพราะเวลาที่คุยกันทางโทรศัพท์แล้วฉันไม่สบายเค้าก็จะบอกเราอย่างโน้นอย่างนี้แบบว่าเป็นห่วง  ถึงแม้จะเป็นการคิดไปเองก็ยอมนะ  ฉันจึงตั้งใจไว้ว่าฉันจะต้องเข้าไปเรียนในมหาลัยเดียวกับพี่เค้าให้ได้  ความจริงแวไม่ใช่เหตุผลนี้เพียงเหตุผลเดียวหรอกที่ฉันต้องการเข้าไปเรียนในมหาลัยแห่งนี้แต่อีกเหตุผลคือมันเป็นความฝันของฉันอยู่แล้วด้วยว่าจะเข้าไปเรียนที่มหาลัยแห่งนี้ให้ได้  และฉันก็ทำสำเร็จจนกระทั่งตัวฉันได้เข้ามาเรียนที่เดียวกับผู้ชายที่ฉันแอบชอบ และแอบมองมานานแสนนาน ลืมบอกไปคะตอนที่รู้จักกับพี่เค้าฉันกำลังจะเรียนจบม.6  ระยะเวลาที่รู้จักกับพี่เค้าจนถึงปัจจุบันนี้ก็ประมาณ 1ปีกว่าได้แล้วคะ คุณรู้รึป่าวว่าระหว่างที่เรียนอยู่ฉันก็ได้บอกรักเค้าและเค้าก็ไม่ตอบปฏิเสธหรือรับอะไรทั้งนั้น ฉันจึงเข้าใจไปเองว่าเค้าคบกับฉันแล้ว  ระหว่างที่เราสองคนคบกันอยู่ไม่สิแอบคบ(โดยที่ฉันไม่รู้ตัว) ซึ้งฉันไม่รู้เลยว่าตอลดเวลาที่คบกันเค้ามีแฟนอยู่แล้ว  จนเช้าวันที่ 7 ตุลาคม 2549 เราสองคนและเพื่อฉันกับแฟนเพื่อนรวมเป็นสี่คนได้ไปทำบุญที่วัดในวันออกพรรษากัน  วันนั้นฉันมีความสุขมากเพราะได้มาทำบุญกับคนที่ฉันรัก แต่เมื่อทำบุญเสร็จเรียบร้อยแล้วก็กลับมาที่ห้องของฉันเพื่อนกับแฟนเพื่อนก็ออกไปข้างนอก  หลังจากที่เพื่อนออกไปได้ไม่นานเค้าก็ถามฉันว่า "ถ้าเห็นพี่เดินจับมือกับผู้หญิงคนอื่นแล้วอ้วนจะทำไง" ฉันงงกับคำถามที่เค้าถามมาก จนไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร ถึงแม้จะเห็นฉันคงทำอะไรไม่ได้อยู่ดี  เค้าเงียบไปสักพักหลังจากที่ถามฉัน  แล้วก็พูดขึ้นว่า"พี่มีแฟนแล้ว" คุณคะฉันงง และยังคงได้แต่นิ่งเงียบแต่น้ำตานี้สิที่ไม่ยอมนิ่งกับฉันเลยมันไหลออกมาตลอดเวลา  จนฉันตั้งสติไม่ได้แล้ว  ฉันจึงปล่อยโฮ้ออกมา  ค่อยถามคำถามเดียวกับเค้าย้ำๆว่ารักฉันรึเปล่า  แล้วเค้าเห็นฉันเป็นอะไร ฉันรักผุ้ชายคนนี้มากเหลือเกินทำทุกอย่างได้เพื่อเค้า  แม้กระทั่งกับข้าวฉันเป็นคนที่เกลียดการทำอาหารที่สุดแต่ฉันก็หัดทำเพื่อเค้า  หัดทำอาหารของโปรดเค้า  จำว่าเค้าชอบทานอาหารอะไร  ผลไม้ชนิดไหน  ฉันเตรียมให้เค้าทุกครั้งที่เค้ามาหาฉัน  แต่ผลตอบแทนที่ได้คือการหักอกฉันอย่างไม่มีเยื่อใย  สิ่งที่ฉันทำให้เค้าททุกอย่างไม่ได้หวังว่าจะได้สิ่งตอบแทนอะไรทั้งนั้นเพียงแค่ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขกับสิ่งที่เราทำให้ก็เพียงพอแล้ว  คุณทุกท่านคะฉันกับเค้ายังไม่ได้เลิกกันเพราะฉันยังทำใจไม่ได้  ฉันจึงขอร้องเค้าว่าอย่าจากฉันไปขอให้เค้าอยู่ตรงนี้กับฉัน  จะให้ฉันอยู่แบบหลบๆซ่อนๆก็ยอมเพียงแค่ยังมีเค้าอยู่ฉันยอมทุกอย่าง  ทุกครั้งที่ฉันรู้สึกโกรธหรือน้อยใจเค้า  แต่พอเค้ายิ้มให้ฉันสิ่งที่ฉันรู้ไม่ดีในตอนนั้นมันก็หายไปหมด  แต่ ณ ตอนนี้ฉันกับเค้าเราจากกันด้วยดีแล้วคะ  จากกันด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ  และตอนนี้ฉันก็ยังรักเค้าอยู่  ไม่มีใครสามารถมาแทนที่ผู้ชายคนนี้ได้  ผู้ชายที่ทำให้ฉันรู้จัก  รัก  ที่มีค่ามากกว่าคำพูด หากคุณอยากรู้เรื่องราวนี้ให้มากกว่าที่เขียนรออ่านนะคะ  วันนี้ลาก่อนคะ