คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สมาชิกใหม่ (ที่ไม่ใช่คน)
สมาชิกใหม่ (ที่ไม่ใช่คน)
จากวันนั้น(วันที่อนยูตื่นขึ้นมาอาละวาดใส่มินโฮ ว่าแกล้งเอากำไลมาใส่ จนมินโฮต้องปลอบว่าใส่ไว้เถอะเดี๋ยวหายขึ้นมาจะลำบาก) ตอนนี้ก็ผ่านมา 3 อาทิตย์อนยูเองก็ยังไม่เคยเจอผีซักตัวเพราะเวลาไปที่ไหนแล้วกระดิ่งดังก็จะเดินเลี่ยงทันทีดูเหมือนจะสงบสุข ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นซะก่อน
“ เอาล่ะ อย่าลืมเรื่องการบ้านนะ หน้าที่ 20 3 ข้อเกี่ยวกับสมการทั้งหมด อย่าลืมนะอย่าลืม ”
“ ครับ/ค่ะ ”
ติ๊งหน่องหน่อง! ติ๊งหน่องหน่อง!
“ หมดเวลาแล้วเอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วเจอกัน ”
“ นักเรียนเคารพ ”
“ ขอบคุณค่ะ/ครับ ” (บ้านนอกจริงๆว่ะ : ใบกล้วย)
“ เมื่อยที่สุด อาจารย์ทึกกี้สอนอะไรเนี้ย! แถมให้การบ้านอีก ”
“ ก็ยุนอามัวแต่เขียนอะไรก็ไม่รู้ แล้วจะเรียนรู้เรื่องมั้ยล่ะ ”
“ โธ่ อนยูอ่ะ วันนี้สอนการบ้านหน่อยนะ นะ นะ ”
“ อืมได้ซิ หลินนา! หลินนา! กลับบ้านหรอ ” อนยูหันไปทักสาวผมเปียลูกครึ่งไทย- ใต้หวัน ที่กำลังจะเดินออกจากห้อง
“ อืม ก็วันนี้ตอนบ่ายงดเรียนไม่ใช่หรอ แล้วอาก๋งกับอาม่ามาจากจีนพอดีก็เลยคิดว่ากลับบ้านดีกว่า แล้วยุนอากับอนยูจะไปไหนรึเปล่า หรือว่ากลับบ้าน ”
“ ม่ายอ่ะ คงไปหาอะไรกันแล้วไปนอนตีพุงตากแอร์ที่ห้องสภาดีกว่า ”
“ สบายจังนะ อ่ะ! ป๋ากับม๊ามาแล้วไปก่อนนะ ถ้าไม่ลืมเดี๋ยวจะซื้อขนมมาฝาก ” บอกเรียบร้อยก็วิ่งออกไปทันที แต่ก็ยังมีคนทำหน้าเอ๋อๆ อยู่ข้างๆ
“ นี่ๆ อนยูวันนี้โรงเรียนเราตอนบ่ายไม่มีเรียนหรอ ”
“ ยุนอา! นี่แกทำงานที่สภารึเปล่าเนี้ย เค้าก็ประกาศอยู่ว่าวันนี้อาจารย์มีประชุมตอนบ่าย งดการเรียนการสอน ”
“ มิน่าล่ะ ทำไมเพื่อนๆ ถึงรีบเก็บข้าวของไปไหน ” โผล่หน้าไปที่หน้าต่าง “ อนยูดูซิ เด็กๆ เต็มลานเลย ”
เอามือชี้โบ๊ชี้เบ๋ให้อนยูดูบรรยากาศรอบๆ ที่ตอนนี้นักเรียนบางคนขึ้นรถโรงเรียนเพิ่อที่จะกลับบ้านหรือไม่ไปลงที่รอรถเมล์แล้วพากันไปเที่ยวต่อ บางคนก็นั่งรอพ่อแม่มารับ หรือถ้าบางคนขี้เกียจไปไหนก็อาจจะไปเข้าชมรม แต่ถ้าเป็นเด็กปี1 ไม่ว่าจะม.ต้นหรือม.ปลาย อาจจะพากันไปนอนเกลือกกลิ้งตากแอร์ที่หอพักก็ได้ (อันนี้ทำบ่อยอิอิ : ใบกล้วย)
“ ถ้าอย่างนั้นบ่ายนี้ฉันไปเข้าชมรมบางดีกว่า รู้สึกประธานจะบอกว่ามีนิยายรักเรื่องใหม่ที่โรแมนติกมากๆ เข้ามา อาจจะไปซื้อได้สักเล่ม 2 เล่ม ”
“ ตามสบายเถอะจะไปไหนก็ไป แต่ตอนนี้แกต้องไปกินข้าวเที่ยงกับฉันก่อน ฉันหิวแล้วอ่ะ ”
“ อะไรอนยูแกหิวหรอ ตอนเรียนคณิตฉันเห็นแกนั่งกินขนมหมดไป 2 ห่อแล้วนะ ”
“ มันคนละส่วนกันนิ อันนั้นตอนเรียนมันกินทดแทนพลังงานที่ใช้สมอง ส่วนนี้ข้าวกลางวันก็ข้าวกลางวัน ”
“ เออๆ ก็ได้ๆ ระวังอ้วนนะแกกินมากๆ ” พูดไปก็เริ่มเก็บของไป แต่ไอ้คนชวนนะเก็บเสร็จตั้งนานแล้ว
“ คนอย่างฉันไม่อ้วนหรอกอย่างมากก็แค่กลม ” ยิ้มตาปิดให้เพื่อน 1 ที ก่อนจะลันลาออกจากห้องโดยมีเสียงยุนอาไล่หลัง
“ แล้วอ้วนกับกลม มันต่างกันตรงไหนล่ะ อนยู้วววววววววววววววว! ”
O________________________________O
ห้องสภา
“ หายไปไหนของมันนะ หมู่นี้หายบ่อยจริงๆ ”
“ หาอะไรอยู่เจ้ ”
“ ไม่มีอะไร ว่าแต่พวกแก 2 ตัวมาทำอะไรที่นี้ แล้วคนอื่นๆ ไปไหนกันหมด ”
“ โหยเจ้ ทักซะเสียเลย ก็วันนี้ช่วงบ่ายไม่มีเรียนใช่มั้ย ไอ้ซูมันไปชมรม ส่วนโซฮีก็กลับบ้าน ” หันมามองมินกิแว๊บหนึ่ง “ อย่าเพิ่งด่านะเจ้ โซฮีมันบอกว่าทำงบประมาณเรียบร้อยแล้วและช่วงนี้เป็นช่วงที่ดีที่สุดที่มันจะไปช่วยที่บ้านจับจีบขนมจีบซาลาเปา โอย! เหนื่อย ไอ้ด้งต่อดิ! ” โจวควอนหันไปแปะมือให้อูยองมาเล่าต่อ
“ แล้วพี่คยูฮยอนกับพี่ชางมินก็ถูกอาจารย์ทึกกี้ไหว้วานให้ไปติวเด็กม. ต้นที่จะไปแข่งคณิตศานตร์ ส่วนพี่คิบอมและมินโฮอยู่ที่สนามเห็นบอกว่าจะคัดเลือกนักกีฬา ส่วนยุนอาและอนยูไม่รู้ว่าไปไหนเพราะยังไม่ได้เจอ อ๋อ! แล้วพวกผม 2 คนตอนนี้ชมรมยังไม่มีอะไรก็เลยเตร็ดเตร่ได้ ” อูยองรีบต่อให้จบประโยคให้จบ ทันทีที่เห็นสายตามินกิหันมามองประมาณว่าแล้วพวกแก 2 ตัวล่ะ
“ หรอ ช่างเถอะ ฉันเองก็อยากจะพักบ้างจังแต่ต้องแก้เอกสารอีกนิดหน่อย ว่าแต่เห็นเจ้าปิก้าจู๊บ้างมั้ย ”
“ ไม่นิเจ้ ถามถึงมันทำไมอ่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยถามหา ”
“ นั้นนะซิ น่าสงสารจริงๆ ซื้อมาแม่มันก็ไม่เลี้ยง ”
“ ไอ้โจว! ไอ้ด้ง! อยากมีชีวิตไว้กินขนมต่อมั้ย อย่ามากวนอวัยวะเบื้องล่างให้มาก เดี๋ยวแม่ก็ขาคู่ซะนี้! ” จบประโยคโจวควอนกับอูยองต้องจรลีออกจากมินกิทันที ก็ไม่ได้พูดเฉยๆ นิแต่ยกเท้าแล้วด้วยข้างหนึ่ง
(เจ้มินกิน่ากลัวจะตาย : โจวควอน) (พูดยังไม่จบประโยคแต่ทำเลย : อูยอง)
ก๊อก! ก๊อก! “ ขออนุญาติฮะ อ่าว! โจวกับด้งอยู่ที่นี้ด้วยหรอ ” ทั้ง 2 ไม่ตอบแต่กลับโบกไม้โบกมือชี้ไปที่มินกิ ที่กำลังอารมณ์เสียอยู่
“ มินกิออมม่าอารมณ์เสียเรื่องอะไรฮะ ”
“ ก็ไอ้ปิก้าจู๊นะสิมันหายไปไหนก็ไม่รู้ ”
“ อาจจะอยู่แถวนี้ก็ได้ฮะ ”
“ หาดูแล้วไม่มี รู้มั้ยเดี๋ยวนี้มันมีพฤติกรรมแปลกๆ นะ เวลาเรียกให้มากินขนมจะชอบเอาถุงมาด้วยแล้วออกไปกินข้างนอก ไม่ว่าจะเป็นน้ำ ขนมหรืออาหาร แล้วที่สำคัญนะเวลากอดมีกลิ่นธูปอ่อนๆ ด้วย ไม่รู้ว่าทำไมเดี๋ยวนี้มันถึงดูเอ๋อๆ
ต๊องๆ ติดใครก็ไม่รู้ ” (ติดเจ้นั้นแหล่ะ : โจว&ด้ง)
“ ถ้าอย่างนั้นจินกิไปดูให้ก็ได้ฮะ ”
“ ฝากด้วยนะจินกิ ”
ตอนนี้จินกิกำลังเดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง นั้นก็คือสวนป่าข้างสระว่ายน้ำที่เจ้าปิก้าจู๊ชอบมาปืนต้นไม้ดูเด็กๆ เล่นน้ำเป็นประจำ
“ ปิก้าจู๊! ปิก้าจู๊! อยู่ไหนออกมาเร็ว มินกิออมม่าถามหาด้วยนะ ” ในขณะที่จินกิกำลังเรียกเจ้าปิก้าจู๊อยู่นั้น ก็เห็นพวงหางที่คุ้นตาผลุบหายเข้าไปในพุ่มไม้
“ เอ๊ะ! ปิก้าจู๊นิจะไปไหนของมันนะ ” จินกิตัดสินใจตามปิก้าจู๊ไป จนพบว่ามันกำลังนั่งอยู่หน้าศาลหนึ่งที่คอของมันยังมีถุงขนมห้อยอยู่ มันนั่งสักพักก็มองซ้าย มองขวา มองข้างบน มองข้างหลัง เมื่อเห็นว่าปลอดคน มันก็จัดการเอาปากไปคาบธูปที่อยู่ในกระถาง 1 ดอกที่ยังคงติดไฟอยู่ แล้ววิ่งออกไปทันที
“ ตายแล้ว! ปิก้าจู๊ทำไมทำแบบนี้! ผมขอโทษแทนหมาของผมด้วยนะครับ ปิก้าจู๊! รอก่อน! ”
อนยูวิ่งตามเจ้าปิก้าจู๊ที่วิ่งลัดเลาะ เดี๋ยวโผล่ตรงโน้น เดี๋ยวโผล่ตรงนี้ จนมาถึงตึกขนาดใหญ่ 1 ตึก เจ้าปิก้าจู๊ก็วิ่งเข้าไปในซอกตึก จินกิกำลังจะตามเข้าไป แต่ว่า
กริ๊ง!ๆ กริ๊ง!ๆ กริ๊ง!ๆ
“ อะ อะ อะไร ที่นี้มีผีด้วยหรอ ไม่มั้งไม่เข้าดีกว่า แต่ว่า ” พอลองเอามือเข้าไปที่ซอกตึก เสียงกระดิ่งกลับดังยิ่งขึ้น
“ ฮื่อๆ ไม่เอานะเค้ากลัวผี แต่ แต่ ปิก้าจู๊อยู่ในนั้นิ เอาก็เอาว่ะ ” พอเดินเข้าไปก็เห็นเจ้าปิก้าจู๊นั่งหันหลังกระดิกหางอยู่
“ ปิก้าจู๊! มาทำอะไรที่นี้ห๊ะ! รู้มั้ยว่ามีแต่คนเป็นห่วง แล้วนี้เท้าใครล่ะ ทะ ทะ เท้าหรอ ” เงยหน้าดูก็พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารักๆ กำลังกินขนมอยู่ แต่ตอนนี้หยุดกินแล้ว และก็จ้องกลับมาด้วย
“ วะ วะ หวัดดี มะ มะ มาทำอะไรที่นี้หรอ ปะ ปะ ไปก่อนนะ ” ไปเถอะก็คนอะไรจะยืนลอยบนพื้นได้ แถมกระดิ่งยังดังไม่หยุดอีก ค่อยๆ ถอย หันหลัง และเตรียมก้าวขา
หมับ! ไม่นะ!
“ พี่สาวววววววววววววววววววววววววววว พี่สาวเห็นผมด้วย! ”
“ ม่ายนะ! ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น! ” ฮื่อๆๆ ออกไปนะ
“ พี่สาวเห็นผม พี่สาวอย่าทิ้งผมนะ! ”
“ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น! อย่ามากอดฉานนนนนนนนนนนนนน! ปล่อย! ”
“ ปล่อยก็ได้ ” แต่มันมาเกาะขาแทน T^T
“ พี่สาวขอแทมินไปอยู่ด้วยนะ ไม่มีใครเห็นแทมินเลย T^T ”
“ ฉันก็ไม่เห็นใครทั้งนั้นแหล่ะ! ฉันมาตามหมาของฉัน! ปล่อยยยยยยยยยยยย! ”
“ ม่ายปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยย! แทมินไปอยู่ด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! ”
“ ไม่อ้าววววววววววววววววววววววววววววววว !
O_____________________________________O
..
......
...........
................
=____=
^____^
=____=
^____^
“ จินกิไอ้เด็กคนนี้มันเป็นใคร ” มินกิหันไปถามอนยูที่ยืนนิ้มเหยๆ อยู่
“ สวัสดีครับ ผมชื่ออีแทมิน อายุ 14 ปี ขอรายงายตัวครับผม ”
“ เสียใจด้วยนะ เราไม่รับคนเพิ่ม ” มินกิพูดออกไปทันทีหลังแทมินพูดจบ ไม่ได้สังเกตเลยว่า โจวควอนกับอูยองพากันกอดกันกลมตั้งแต่แทมินเข้ามา (แหง่แหล่ะลอยเข้ามานี่หว่า : โจว & ด้ง)
“ อะ อะ ออมม่าฮะ แทมินไม่ใช่คน ”
“ หรอ งั้นก็ขอแสดงความเสียใจรอบสอง สภาเราไม่รับผีเป็นสมาชิก ”
“ แทมินไม่ได้มาสมัครเป็นสมาชิกนะ แต่แทมินจะมาอยู่กับพี่สาวคนนี้ต่างหาก เพราะพี่สาวคนนี้เห็นแทมิน ” พูดพลางชี้มือไปที่อนยู
“ แต่พวกฉันก็เห็นนายนิ ”
“ ก็เพราะแทมินอยากให้เห็น ”
“ นั้นไง เพราะว่านายอยากให้เห็น แล้วนายเพิ่งจะเท่าไหร่นะ 14 ใช่มั้ย หนีออกจากบ้านหรอ ”
“ แทมินไม่ได้หนีนะ! ”
“ อ๋อหรอ อยากให้พวกฉันเห็น แต่ไม่อยากให้พ่อแม่เห็น เป็นเด็กมีปัญหารึไง หรือว่าก่อนตายทำตัวไม่น่ารัก เกเร ใจแตก พอตายไปพ่อแม่ก็เลยไม่อยากเห็นหน้า จนต้องหนีอย่างนี้ ”
“ ไม่ใช่นะ! แทมินเป็นเด็กดี! แทมินไม่ใช่เด็กเกเร! แล้วที่สำคัญแทมินไม่มีพ่อแม่! ” ตะโกนประโยคสุดท้าย ก่อนที่ลอยออกไปทางหน้าต่าง
“ โฮ่งๆ โฮ่งๆๆ (ใช่ๆ แทมินเป็นเด็กดี) ” ปิก้าจู๊เห่าใส่มินกิ ก่อนจะวิ่งออกไปตามแทมิน
“ มินกิออมมม่าฮะ จินกิว่า ”
“ ช่างเถอะจินกิ เพิ่งจะอายุ 14 เอง เดี๋ยวก็กลับมาเองนั้นแหล่ะ ” มินกินั่งถอนหายใจ ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ
“ เจ้มันไม่แรงไปหน่อยหรอ ”
“ ใช่ๆ ยังเด็กอยู่นะนั้น ”
“ พวกแกว่าไงนะ! ”
“ เปล่าใครพูดอะไรไม่มี้ ” ตอนนี้ภายในห้องสภากลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม ยกเว้นแต่อนยูที่ยังคงมีสีหน้ากังวลพร้อมกับมองไปที่หน้าต่างที่แทมินเพิ่งลอยออกไป
O__________________________________O
Mimho & Onew room
(
ผมไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่กลับเข้ามาในห้องก็เห็นโทรทัศน์เปิดอยู่ โดยมีไอ้ปิก้าจู๊นอนดูอยู่หน้าเตียงอนยู แต่เจ้าของเตียงกลับนั่งถอนหายใจแล้วเหม่อลอยชอบกล ทั้งที่ตอนเย็นยังเห็นร่าเริงกินขนมจีบซาลาเปาที่โซฮีเอามาฝากอยู่เลย
“ อนยูนายเป็นอะไรรึเปล่า ”
“ มินโฮ ” หันมามองหน้า ตาเศร้าๆ
“ เป็นอะไรรึเปล่า ”
“ คือว่า........ ”
“ คือ ”
“ รอให้ครบองค์ประชุมก่อนก็แล้วกันนะ ขี้เกียจพูดหลายรอบ มันม่อยปากอ่ะ ” ซะงั้นให้เราลุ้นอยู่ตั้งนาน เวลาผ่านไปสักพักเจ้าพวกนั้นก็ค่อยๆ ทยอยมาทีละคนสองคน จนครบองค์ประชุม
“ อนยูมีอะไรรึเปล่า ถึงได้โทรเรียกมา ” ซูยองเอ่ยปากถามอนยู ในขณะที่ขาก็เตะเจ้าปิก้าจู๊ที่มาคลอเคลียเป็นการทักทายที่ขาไปด้วย
“ คือว่าอยากให้ช่วยตามหาอะไรบางอย่างอ่ะ ”
“ อะไรหรอ ”
“ ผีอ่ะ ” อนยูบอกเพื่อนๆ ด้วยเสียงแผ่วเบา
“ 0__O ห๊ะ! ผี ”
“ อนยูนายจะบ้าหรอ ให้ตามหาผีเนี้ยนะ ” บ้าไปแล้วแน่ๆ แค่เหตุการณ์ตอนนั้นก็กลัวจะตายอยู่แล้ว
“ ให้ทายนะว่าผีที่ตามหาเนี้ย ผีเด็กใช่มั้ย ”
“ แล้วก็ชื่อแทมินด้วย ”
“ ใช่แล้ว โจว ด้ง ”
“ เฮ้ย! พวกแก 2 คนรู้ได้ไงว่ะ ”
“ ไม่ยากเลยโซฮี เพราะเรื่องนี้พวกฉันอยู่ด้วยนะซิ ”
“ แถมผีเด็กนั้น ยังโดนเจ้มินกิด่าซะร้องไห้ ลอยหนีออกนอกหน้าต่างไปเลย ” อืม น่าสงสารไอ้ผีตัวนั้นจริงๆ เจ้แกเคยกลัวอะไรมั่งมั้ยเนี้ย
“ ก็เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงอยากให้ช่วยตามหา ”
“ แต่มันไม่ยากไปหน่อยหรอให้ตามหาผีเนี้ยนะ ถึงแม้ว่าผีอยากจะให้เห็นก็เถอะ แล้วถ้าเกิดวันดีคืนดีไม่อยากให้เห็นจะทำยังไง ”
“ ก็เอาอย่างนี้ซิ แบ่งเป็น 2 ทีม อีกทีมไปกับฉัน แล้วอีกทีมก็ไปกับปิก้าจู๊ เพราะว่าปิก้าจู๊เป็นเพื่อนกับแทมิน ” ชี้ให้ทุกคนดูเจ้าปิก้าจู๊ที่ตอนนี้เปลี่ยนจากนอนเป็นนั่ง ยกขาหน้าข้างหนึ่งตะปบเข้าที่อก ประมาณว่า “ เชื่อมือผมๆ ”
“ นะ นะ ช่วยกันหน่อยนะ ”
“ เอาไงพวกเรา ”
“ ตกลงก็ได้ ”
“ ว่าแต่อนยู ”
“ มีอะไรหรอมินโฮ ”
“ ทำไมถึงอยากตามหาผีตัวนั้นจัง ” ให้หาอะไรหาได้ แต่ให้หาผี มินโฮป๊อด
“ อ่อ! คือว่าตอนแรกฉันเองก็อยากจะตามหา แต่กลัวไม่มีคนจะช่วย แต่พอตอนเย็นจะกลับหอ มินกิออมม่าบอกว่า “ จินกผีตัวนั้นยังเด็กอยู่ก็จริง ดูสดใสร่าเริง แต่แววตาเศร้ามากมาย เพราะอยู่คนเดียวมานานละมั้ง ” ฉันเลยคิดว่ามินกิออมม่าคงอยากให้ตามหาแทมินด้วยเหมือนกัน ก็เลยลองมาปรึกษาพวกนายดู ”
“ โหยๆๆ ไม่น่าเชื่อว่าเจ้มินกิจะพูดอย่างนี้ ”
“ ใช่ๆ ปกติมีแต่ด่ากับด่า ” นินทากันเข้าไปเดี๋ยวกูจะเอาไปฟ้องเจ้แก
ด้วยเหตุฉะนี้ ผลปรากฏว่าวันรุ่งขึ้นเราก็แบ่งทีมตามหาผีที่ชื่อว่าแทมิน โดยมีทีมปิก้าจู๊ ที่มี โจว ด้ง และโซฮีเป็นสมาชิก อีกทีมก็มีอนยู ซูยอง ยุนอา และผม วันนี้เราเดินไปที่ที่คิดว่าน่าจะมีผี และกระดิ่งก็ดังทุกที่เราไป แต่อนยูบอกว่าพวกนั้นไม่ใช่แทมิน จนกระทั่งพวกผมมาถึงตรงสามแยก ที่เกิดอุบุติเหตุบ่อยที่สุด และปรกฏว่ากระดิ่งดังอย่างรุนแรง พวกผมก็เลยคิดว่าต้องเป็นแทมินแน่ๆ แต่อนยูกลับลากผม ซูยอง แล้วเอาเท้าเกี่ยวยุนอาให้ออกจากที่นั้นโดยไว ผมมองสีหน้าอนยูแล้วเห็นตื่นๆ แถมยังซีดเอามากๆ ด้วย มารู้ทีหลังว่า ตรงนั้นไม่มีแทมิน มีแต่ผีหัวขาดลอยไปลอยมา บรื้อ! ดีนะที่ผมไม่เห็น พอถึงตอนเย็นทุกคนก็กลับมาโรงเรียนโดยไม่ได้เรื่องอะไรเลย อีกทีมก็ไม่ได้ข้อมูล แถมเจ้าปิก้าจู๊ยังพาลงน้ำ ขึ้นเขา สุดท้ายไปหาในสวนผลไม้จนเกือบโดนเจ้าของไล่ยิงเพราะคิดว่ามาขโมย
(ความจริงพวกฉันกินกันคนละ2 ลูกเอง : ทีมปิก้าจู๊) เฮ้อ! อนยูฉันก็อยากจะช่วยหาให้เจอนะ แต่ตามหาผีมันยิ่งกว่าหาสมบัติอีก เฮ้อ!
O____________________________________O
“ ไง จินกิดูหน้าซีดๆ นะ ” มินกิทักอนยูที่กำลังเดินเข้ามาในห้องสภา
“ ไม่มีอะไรหรอกฮะ แค่นอนไม่พอนิดหน่อย ”
“ หรอ งั้นออมม่าว่า จินกิไปเดินเล่นหน่อยมั้ย ”
“ ไม่เป็นฮะ จินกิมีงานต้องทำอีก ”
“ ไม่เป็นไรๆ งานแค่นี้เองเดี๋ยวให้คนอื่นทำก็ได้เนอะ ชางมินเนอะ ” หันหน้าไปหาชางมิน
“ ใช่แล้วงานแค่นี้เอง พวกพี่ทำได้ ”
“ ขอบคุณมากครับพี่ชางมิน ”
“ ไปเถอะจินกิเอาเจ้าปิก้าจู๊ไปด้วย ไปที่สวนสาธารณะข้างๆ โรงเรียนก็ได้ ท่าจะให้ดีเอาขนมใส่ถุงพร้อมธูปและไฟแช็คไปด้วยก็ดีนะ ” มินกิหันไปบอกอนยูที่กำลังจะเดินออกไป แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนี้สิ มันตะหงิดๆ นะ
อนยูเดินไปปลดโซ่เจ้าปิก้าจู๊ที่อยู่ในสวนหน้าหอพัก พากันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงสวนสาธารณะ
“ นี่ปิก้าจู๊ ไม่รู้ว่าแทมินจะเป็นยัไงบ้างเนอะ ”
“ อิ๋งๆ อิ๋งๆ อิ๋งๆ ( นั้นนะสิๆ) ”
อนยูพาเจ้าปิก้าจู๊เดินมาเรื่อย จนถึงม้านั่งตัวหนึ่ง
กริ๊ง!ๆ กริ๊ง!ๆ กริ๊ง!ๆ
“ กระดิ่งดัง ปิก้าจู๊ๆ ปิก้าจู๊ว่าคนที่อยู่บนม้านั่งคุ้นๆ มั้ย ”
“ บ๊อกๆ บ๊อกๆ (คุ้นๆ คุ้นมากเลย) ”
“ หรือว่าจะเป็น แทมิน! ”
“ โฮ่งๆ โฮ่งๆ (แทมิน!) ”
บุคคลที่อยู่บนเก้าอี้ ที่ถูกเรียกชื่ออย่างดังหันมามองอย่างตกใจ พอเห็นว่าเป็นใครน้ำตาก็ไหลพรากๆๆๆๆๆ
“ พี่สาววววววววววววววววววววววววว! ปิก้าจู๊วววววววววววววววววววววววววว! ”
“ ว๊าย! ตายแล้ว! แทมินอะไรกันเนี้ย! ” จะไม่ให้ตกใจได้ไง อยู่ๆ ก็ลอยมากอดซะงั้น
“ ทำไมมอมแมมอย่างนี้ ไปทำอะไรมา ” อนยูมองไปรอบๆ ตัวของแทมินก็พบว่าตัวแทมินสกปรกมอมแมมแถมเหมือนจะผอมลงด้วย (ผีมันมีอ้วนขึ้นผอมลงได้ด้วยหรอ : ใบกล้วย) (เรื่องของฉันน่า : อนยู)
“ พี่สาวหลังจากวันนั้นแทมินก็หลงทาง ไม่มีที่ไหนต้อนรับแทมินเลย พอได้ของกินก็ถูกผีเจ้าถิ่นแย่งไปหมด ฮื่อๆๆๆ พี่สาวแทมินหิววววววว ”
“ งั้นมากินขนมกันก่อนดีกว่า ”
“ แต่ถ้าไม่มีธูป ”
“ แล้วใครบอกว่าไม่มี ” อนยูโชว์ธูปและไฟแช็คให้แทมินดู
“ พี่สาวรอบครอบที่สุด ^___^ ”
~ คำว่ารักจากปากของฉัน~
“ ว่าไงฮะมินกิออมม่า ”
“ อนยูมาที่สนามหน้าหอพักด่วน เออ! เอาคนคนนั้นมาด้วยนะ แค่นี้จบ ”
“ แทมินต้องกลับแล้วนะ มินกิออมม่าให้กลับโรงเรียน ”
“ พี่สาวจะทิ้งแทมินอีกแล้วหรอ แทมินไม่อยากอยู่คนเดียว ”
“ ใครว่า มินกิออมม่าให้เอาแทมินไปด้วยนะ ”
“ จริงหรอฮะ ”
“ จริงสิ ”
“ เย้ๆ ดีใจที่สุด ”
O___________________________________O
สนามหญ้าหน้าโรงเรียน
“ มาแล้วฮะ โอ๊ะ! อยู่กันพร้อมหน้าเลย ” อนยูมองไปรอบๆก็พบกับอาจารย์ทั้งเซต และพวกสภานักเรียนยกแกงค์
“ คนนี้หรอผีที่ชื่อแทมิน ” ฮยอกแจล่องลอยไปหาอนยู โดยที่ทุกคนแยกไม่ออกว่าอันไหนคนอันไหนผี
“ จินกิลองมาส่งวิญญาณดูซิ ”
“ สะ สะ ส่งวิญญาณหรอฮะ ทำอย่างไงละฮะอาจารย์ ”
“ ก็เอามือมากุมหรือสัมผัสที่ตัวแล้วตั้งจิตอธิฐาน ด้วยพลังแห่งกำไลจะส่งให้วิญญาณหลุดพ้น ”
อนยูลองทำตามที่ฮยอกแจบอก โดยการกุมมือแทมินไว้หลับตาแล้วตั้งจิตอธิฐาน อยู่ๆ กำไลก็เกิดแสงสว่างจ้า แต่พอแสงนั้นหายไปแทมินก็ยังอยู่
“ อาจารย์ฮะทำไมไม่ได้ผลล่ะ ”
“ เป็นไปไม่ได้! ต้องได้ผลซิทำไมกัน ” ฮยอกแจก้มลงเปิดหนังสือที่เอาติดตัวมาด้วย
“ ถ้างั้นก็คงเป็นแบบหนังสือเล่มนั้นบอกละมั้ง คนเราที่ยังไม่ถึงที่ตายแต่ตายก่อนกำหนด ถึงให้สวดเท่าไหร่ก็ยังไม่ไปไหนอยู่ ”
“ แล้วรู้อะไรมั้ย ทำไทแทมินถึงไม่ไปที่บ้าน ” คิบอมเอ่ยขึ้นมา “ ก็เพราะว่าแทมินอยู่กับลุงและป้าตั้งแต่พ่อแม่ตาย แต่พวกนั้นไม่รักแทมินหรอกนะแค่หวังเงินเท่านั้น ”
พอทุกคนได้ฟังสิ่งคิบอมเล่าก็สงสารแทมินกันทั่วหน้า จุนที่ร้องไห้จนต้องเอาผ้าเช็ดตัวมาซับน้ำตาอยู่ข้างๆ ยูชอน
“ แล้วที่แทมินชอบไปที่สวนสาธารณะ ก็เพราะว่าเวลาโดนตีชอบไปนั่งปลดปล่อย ที่สำคัญมีเจ้าปิก้าจู๊เป็นเพื่อนด้วย ใช่มั้ยแทมิน? ” ทุกคนหันไปมองแทมินที่ตอนนี้กำลังนั่งสะอึกสะอื้นอยู่
“ จริงฮะ ตอนผมเจอเจ้าปิก้าจู๊ มันคงเห็นว่าผมเศร้าก็เลยเอาขนมมาแบ่ง หลังจากนั้นมันก็มาเล่นกับผมตลอด จนกระทั่งผมตายมันก็ยังมาเล่นด้วย ”
“ เดี๋ยวก่อนนะ! อย่าบอกว่าในระหว่างที่พวกผมตามหาแทมินกัน พวกพี่ก็สืบเรื่องของแทมิน ” อูยองเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย
“ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ ” มินกิหันมาบอกอย่างไม่ใส่ใจ
“ ตัวนายเองก็ยังเด็ก ขืนปล่อยไปให้เร่ร่อน เดี๋ยวก็ได้โดนรังแกอีก ”
“ หมายความว่า ”
“ เลี้ยงหมาก็เลี้ยงแล้ว เลี้ยงผีอีกสักตัวจะเป็นอะไรไป ”
“ แทมินพวกมินกิออมม่าให้แทมินอยู่ที่นี้ ^___^ ”
“ จริงหรอฮะ! ” แทมินมองไปรอบๆ ก็เห็นบรรดาอาจารย์และพวกสภาต่างยิ้มให้
“ เย้ๆๆๆๆๆๆ ฉันได้อยู่ที่นี้แล้ว พี่สาวผมได้อยู่ที่นี้แล้ว ปิก้าจู๊ฉันได้อยู่ที่นี้แล้ว เย้ๆๆๆ ”
“ โฮ่งๆ โฮ่งๆ (ดีใจด้วยนะ) ”
“ จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะ มีหมาเฝ้ายามแล้วมีผีมาเฝ้าอีกตัว โดยไม่ต้องเสียตังค์ มันดีจริงๆ ประหยัดได้อีกเยอะ โฮะๆๆๆ ” (น่ากลัวจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ : ทุกคน)
“ แต่ช้าก่อน! แล้วจะให้แทมินอยู่ที่ไหนล่ะเจ้ ”
“ นั้นซิเจ้ ”
“ เออว่ะ! จะให้นอนที่ไหนดีว่ะซูยอง ยุนอา งั้นก็นอนกับไอ้ปิก้าจู๊ไปก่อนแล้วกัน ” สิ้นเสียงมินกิทุกคนก็ยืนอึ้งปนตกใจ เจ้แกคิดได้ไง ยกเว้นแต่เจ้าปิก้าจู๊ที่ยกขาหน้าสองขา แล้วชี้ไปทางบ้านตัวเองพร้อมยิ้มตาปิด ประมาณว่า “ เชิญเลยครับ เชิญเลยครับ ”
“ เอาน่าๆ นอนไปก่อนคืนหนึ่ง เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ไอ้โจวกับไอ้ด้ง เอาเต้นท์และที่นอนมากางให้ พอใจมั้ยแทมิน ”
“ พอใจครับ ” ขืนไม่พอใจซิ แทมินก็กลัวนะ
“ ดีมาก งั้นพรุ่งนี้เช้าอย่าลืมไปทำความสะอาดห้องสภากับเจ้าปิก้าจู๊นะ รับทราบ! ”
“ รับทราบครับผม! ”
“ โฮ่งๆ โฮ่งๆ (ผมก้ต้องทำด้วยหรอ)
“ แหมๆ มีความสุขจริงๆ เลยวันนี้ โฮะๆ ”
ช่างเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญอะไรเช่นนี้ ขอปรบมือให้เลย กล้าใช้ได้แม้กระทั่งผี ยอดคนจริงๆ
ลงคะแนนโดย : สภานักเรียนทุกคน และคณาจารย์
O____________________________________O
ความคิดเห็น