คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ค่ำคืนหนึ่ง
ค่ำคืนหนึ่ง
ยามค่ำคืนของเมืองกรุงโซล แหล่งสถานบันเทิงอันหรูหราแต่ละที่ ต่างเปิดประตูต้อนรับบรรดานักท่องเที่ยวกระเป๋าหนักทั้งหลาย ที่เครียดจากการทำงาน หรือแค่อยากจะหาคนรู้ใจระบายความอัดอั้นชั่วข้ามคืน
“ เอ้า! ชน! ”
“ เฮ้! ”
แกร๊ง! เสียงแก้วเหล้ารูปทรงต่างๆ ที่บรรจุน้ำอัมพันหลากสีสันกระทบกันเสียงดังสนั่น จากโต๊ะ V.I.P. ด้านในสุดของผับ
“ อิอิ ไม่ม่าววววม่ายยยยยยยยยเลิกนะ ” เสียงอ้อแอ้ที่ดังมาจากปากสีชมพูอันอวบอิ่มของผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ใส่เสื้อกล้ามสีดำตัดกับสีผิวที่ขาว พร้อมทั้งนุ่งกางเกงยีนส์ขาสั้นเอวต่ำ
“ พอแล้วนะจินกิ มึงเมามากแล้วนะ ”
“ ยางงงงงงไม่มาวววววววววววสักหน่อย คีย์นี่ก็ ” จินกิหันไปแว๊ดใส่เพื่อนหน้าสวยของตัวเอง ที่นั่งอยู่บนโซฟา
“ ไม่เมาได้ยังไง พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ ” คีย์พยายามแย่งแก้วเหล้าจากจินกิ ในที่สุดก็แย่งมาจนได้
“ มึงอ่ะ วันอาทิตย์ทั้งที ทำแบบนี้ได้ยังไง ” จินกิที่ตอนนี้ได้แต่นั่งหน้าบูด เพราะถูกแย่งแก้วเหล้าไป ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงดีเจประจำผับก็ดังขึ้น
“ กระแอ้มๆ ขอขัดความสำราญกันสักนิดนะคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ เรามาทำกิจกรรมสนุกๆ คลายร้อนกันดีกว่า ” ไอ้เจ้าดีเจที่มีหน้าตาสุดหล่อโดยเนื้อคู่ของมันที่เหมาะที่สุดคือรองเท้าสักคู่ ได้พูดขึ้น เล่นเอานักเที่ยวทั้งหลายใจจดใจจ่อฟังกันเต็มที่
“ เรามา dance คลายร้อนกันดีกว่า ผู้ที่ได้รับเสียงปรบมือมากที่สุด เรามีรางวัลเล็กๆ น้อยๆ มอบให้ด้วยนะครับ ” ผายมือไปยังข้างๆ ของเวทีก็พบกับตุ๊กตาแรคคูณ 1 ตัว ที่ขนาดไม่ใหญ่ ถ้าเทียบก็คงพอๆ กับโซฟาขนาด 4-5 ที่นั่ง ก็แค่นั้น
“ เฮ้ย!ๆๆ นั้นมันตุ๊กตาที่มึงชอบนิ ม๊ะ! เดี๋ยวกูจะไปเอามาให้มึงเอง ” จินกิพูดเสร็จก็วิ่งไปทางเวทีทันที คีย์ที่ได้แต่อ้าปากยังไม่ทันได้ค้านอะไร ส่ายหัวให้กับความเอาแต่ใจของเพื่อนตัวเอง
ตอนนี้บรรยากาศที่เวทีกำลังคึกคัก ทั้งสาวแท้สาวเทียมต่างออกมาวาดลวดลายแบบไม่มีใครยอมใคร จุดประสงค์ไม่ใช่เพื่อรางวัล แต่เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง จนกระทั่งดีเจได้ประกาศผู้เข้าแข่งขันคนสุดท้าย นักท่องเที่ยวไม่ว่าทั้งชายทั้งหญิงแทบทุกคน ต่างหยุดนิ่งและจ้องมองไปยังร่างขาวอวบที่กำลังย่างก้าวออกมาด้วยท่าทางยั่วยวน ชุดเสื้อคลุมแขนยาวสีดำ กางเกงยีนส์ขาสั้นกำลังยักย้ายส่ายสะโพกด้วยจังหวะเบาๆ มือเรียวที่ค่อยรูดซิบเสื้อคลุมลง เผยให้เสื้อกล้ามสีดำข้างใน เล่นเอาบรรดาผู้ชายทั้งหลาย กลืนน้ำลายดังเอือก จังหวะดนตรีที่เร่งขึ้น ทำให้จินกิที่กำลังเมาได้ที่ ถอดเสื้อคลุมทิ้งผิวขาวๆอมชมพู ที่ตัดกับสีเสื้อกล้ามยิ่งทำให้น่ามอง ก่อนจะเร่งจังหวะของตัวเองให้เข้ากับดนตรี
“ เฮ้อ! จริงๆ เลยนะจินกิเนี้ย ”
คีย์มองดูเพื่อนตัวเอง ที่ตอนนี้กำลังเต้นอย่างร้อนแรงพร้อมกับมือที่ค่อยๆ ลูบไล้ชายเสื้อให้เลิกขึ้น เล่นเอาผู้ชายบางคนถึงกับเอามือปิดจมูกกันเลือดไหลเลยทีเดียว แต่คีย์ก็ได้แต่อมยิ้มและปลงตก นานๆ ทีจินกิมันจะได้ปลดปล่อย นั่งมองอยู่ได้ไม่นานเสียงเพลงก็จบลงพร้อมกับจินกิที่เดินยิ้มร่าเข้ามาหา
“ อ่ะ เอาไปของขวัญของมึง ” เดินมาถึงยื่นตุ๊กตายักษ์ให้กับคีย์ ก่อนจะลงข้างๆ ยกแก้วเหล้าที่ชงแล้วขึ้นมาดื่ม
“ วันนี้ไม่คุยกับแฟนหรอ ปกติเห็นคุยกันทุกเย็น ” จินกิหันไปถามคีย์ ที่ตอนนี้กำลังกอดรัดตุ๊กตาตัวใหญ่ที่ได้มาแบบฟรีๆ
“ ก็วันนี้วันอาทิคย์พี่ชานชองจะไม่โทรมาเพราะอยู่กับมึงไง ” พูดไปก็หน้าแดงไป พูดถึงแฟนที่แก่กว่า 1 ปีทีไรเป็นอย่างนี้ทุกที
“ อืมๆ จริงซินะ .................... มึงกลับเถอะกูอยากนอนแล้ว ” หันไปอ้อนคีย์ที่ยังคงเล่นตุ๊กตาอยู่
“ จะรีบกลับไปไหนหรอครับน้องจินกิ ” ยังไม่ทันจะลุกออกจากโต๊ะ ก็มีผู้ชายประมาณ 4 คน หน้าตาแต่ละคนแบบว่า เอามารวมๆ กันแล้วยังหล่อสู้เท่ง เทิดเถิดไม่ได้เลย ยืนขวางทางอยู่
“ ขอโทษครับผมจะรีบกลับบ้าน ขอทางด้วย ” จินกิที่บอกเสียงเรียบๆ แต่บ่งบอกให้รู้ว่าไม่พอใจ
“ แหมๆ จะรีบไปไหนละครับ คุยกับพี่ก่อนซิ หรือว่าไม่อยากคุยที่นี้อยากจะไปต่อที่ห้องพี่มั้ยจ๊ะ ” ไม่พูดเปล่ายังเอามือไปลูบหน้าจินกิ ก่อนจะถูกปัดทิ้ง
“ พี่ครับถึงผมมันจะแรด มันจะร่านยังไง ผมก็เลือกหน้าตานะครับ อย่างพี่เนี้ยชาตินี้ทั้งชาติก็คงไม่ได้ขึ้นเตียงกับผมหรอกครับ ”
“ หน้าตาไม่ได้ แล้วต้องจ่ายเท่าไหร่ละจ๊ะถึงจะขึ้นได้ จริงมั้ยวะ 555555+++ ” ไอ้หัวโจทย์ถามเสร็จก็หันไปหัวเราะกับเพื่อน ไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้จินกิกำลังโกรธกับคำพูดนั้น
“ เฮ้ย! จินกิใจเย็นนะมึง ” คีย์ที่เห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาเตือนสติ
“ เมื่อกี้นี่พี่พูดว่ายังไงนะ ” พยายามกดเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่อารมณ์โมโหกำลังปะทุขึ้นเรื่อยๆ
“ พี่ก็แค่บอกว่า ถ้าหน้าตาไม่ได้แล้วต้องจ่ายเท่าไหร่จ๊ะถึงจะขึ้นได้ ”
“ มึง!!! ” เพล้ง!!!!!
“ โอ๊ย!! มึงตีหัวกูทำไม! ” ตอนนี้ไอ้หัวโจทย์นอนเอามือกุมหัวที่เลือดไม่ยอมหยุด ที่มือของจินกิถือขวดเหล้าที่แตกอยู่ เนื่องจากไปกระทบเข้ากับหัวไอ้คนเมื่อกี้ เพื่อนที่เหลือเมื่อเห็นว่าเพื่อนมันเจ็บเดินเข้ามาหาจินกิทันที
“ เข้ามาซิ! ถ้าไม่อยากไส้ไหลก็เข้ามา!!! ” จินกิที่เห็นว่าพวกที่เหลือจะเข้ามาเอาเรื่องหันปากขวดไปหาทันที
“ เฮ้ยๆๆๆๆ! ใจเย็นโว๊ย! ” คีย์ที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องห้ามอย่างเดียว
“ จำเอาไว้นะพวกมึง! จำใส่กะโหลกหนาๆ ที่แม้แต่สว่านยังเจาะไม่เข้า! ว่าคนอย่างจินกิ ถึงมันจะแรด! ถึงมันจะร่าน! ถึงผัวจะเยอะ! แต่ไม่เคยคิดจะขายตัวโว๊ย! ” พูดเสร็จก็จะเข้าไปซ้ำอีกรอบ เดือดร้อนคีย์ต้องเข้ามาห้าม
“ พอโว๊ย! พอ พี่ๆๆๆ ลงบัญชีไว้ก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้มาจ่าย ไป๊! จินกิกลับบ้าน! ” คีย์หันไปตะโกนบอกพี่ผู้จัดการร้าน ก่อนจะลากจินกิออกไป
“ เรื่องนี้ไม่จบแค่นี้แน่ มึง! อีจินกิ! ”
O______________________________________O
..........
...........................
............................................
ปะ ปวดหัว ฮื่อๆ เพราะไอ้บ้าสี่ตัวนั้นแท้ๆ ทำให้หลับไม่สบายเลย บังอาจทำให้จินกิคนนี้อารมณ์เสีย หน้าตาก็ไม่ดี น่าจะลอยๆ ตามน้ำแล้วออกทะเลไปซะ! ไอ้พวกเวร! ว่าแต่ทำไมมันบรรยากาศมันแปลกๆ วะ มองไปทางซ้ายก็มีแค่คนซุบซิบ มองไปทางขวาก็มีแต่คนซุบซิบ ไม่ว่าทั้งนักเรียนและอาจารย์ สุดท้ายไม่พ้นเรื่องกูแหงๆ ฮึ่มๆๆๆ แต่ว่านะอยากรู้อะไรทำไมไม่เข้ามาถามตรงๆ เลยวะ ทำแบบนี้มันหงุดหงิดนะโว๊ย!
“ เฮ้ย! ซุบซิบอะไรกัน ไม่เคยเห็นคนน่ารักอารมณ์เสียรึไง! ” ตวาดไปทีพากันเงียบไม่สนหรอกว่าในนั้นมีอาจารย์รึเปล่า ถึงแม้ว่าคำตวาดจะออกแนวชมตัวเองก็เถอะ แต่ก็ไม่มีใครคัดค้านเพราะมันเป็นเรื่องจริง ( T^T มันสวยกว่าฉัน : ผู้หญิงทั้งหลาย)
“ จินกิ! ไอ้จินกิ ” หงุดหงิดไม่เท่าไหร่ก็มีเสียงโวยวายของคีย์เข้ามาก่อน
“ มีอะไร =_= ”
“ อย่าเพิ่งถามมานี้ก่อน ” คีย์ไม่ตอบคำถาม แต่ลากจินกิไปแทนจนกระทั่งมาถึงบอร์ดประชาสัมพันธ์ ที่ตอนนี้มีนักเรียนมุ่งดูอะไรกันไม่รู้ แต่พอรู้ว่าใครมาก็พากันปิดปากเงียบ เปิดทางให้ทันที
“ เนี้ย! จินกิ ไอ้พวกที่ผับเล่นมึงแล้ว ” คีย์ชี้ไปที่บอร์ด ที่ตอนนี้มีแผ่นกระดาษสกรีนหน้าของพวกมันพร้อมข้อความแปะเต็มบอร์ด
“ ดูมันซิ ขนาดมันไม่ได้เรียนที่นี้นะ มันยังกล้าทำแบบนี้เลย แต่ว่าเรื่องแบบนี้มึงคงไม่สนใจละมั้ง โดนบ่อยแล้วนิ ใช่มั้ย จินกิ........ จินกิ ........................จิน ..........มึงเป็นอะไรวะ ” คีย์ที่พูดกับจินกิ แต่ไม่มีเสียงตอบ พอหันไปดูก็เห็นจินกิทำหน้าเหี้ยมอยู่
“ ใครมีคัตเตอร์มั้ง! ” อยู่ๆ จินกิก็ตะโกนออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย คนที่อยู่แถวนั้นต่างหยิบคัตเตอร์ออกมา จินกิเลือกอันที่ใหญ่ที่สุด ก่อนจะเดินไปที่บอร์ด
แควก!!!! เสียงคัตเตอร์ที่กรีดกับกระดาษโดยฝีมือจินกิ ที่ตอนนี้กรีดอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นเอาคัตเตอร์ไปเสียบไว้ที่หน้าของพวกมัน ปักคาไว้อย่างนั้นก่อนจะสะบัดก้นออกไป ท่ามกลางความอึ้งของฝูงชน
“ จินกิรอกูด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย ”
……..
……………………….
…………………………………
“ จินกิมึงเป็นอะไรวะ ” คีย์ที่วิ่งตามมาสมทบนั่งลงตรงข้ามกับจินกิ ที่บัดนี้มีอาหารต่างๆ เต็มโต๊ะ (หนุ่มๆ ซื้อให้ : จินกิ)
“ เปล่า ไม่มีอะไร ” พูดไปก็หยิบขนมปังที่อยู่ข้างหน้ามาเคี้ยวตุ้ยๆ
“ ไม่มีอะไร แล้วทำแบบนั้นทำไม ปกติเห็นเฉยๆ แล้วทำไมวันนี้ถึงหลุดได้ล่ะ ” ปากก็ถามจินกิแต่มือก็ไปคว้าจานข้าวผัด (ที่หนุ่มๆ ซื้อให้จินกิ) มาซัดแบบ non – stop
“ ฮึ่มๆๆๆๆ ก็จะไม่ให้เจ็บใจได้ยังไง ไอ้เรื่องที่ว่ากูนอนกับคนโน้นคนนี้กูนะชินแล้ว แต่ที่กูโกรธคือ มันบอกว่า จ่าย 50,000 วอนก็นอนกับกูได้แล้ว! มึงคิดดูซิ! คนน่ารักอย่างกู! น่าทะนุถนอมอย่างกู! กับมีค่าแค่เนี้ยนะ! ถ้ามันบอกว่าเป็นสิบๆ ล้านกูจะไม่ว่าซะคำ! ”
จินกิที่โมโหอย่างสุดขีดบ่นยืดยาว ก่อนจะคว้าจานขนมปัง กรอกเข้าปากตัวเอง ดับอารมณ์
“ =___= เอิ่ม........... มึงเคืองเรื่องนี้อ่ะนะ กูอุตส่าห์เป็นห่วง.....................แล้วมองหาใครอ่ะ ”
“ จะมีใครซะอีกล่ะ ซิ! เมื่อเช้าก็ไม่มาเพราะเรื่องนี้แน่ๆ ”
“ แล้วจะทำยังไง ที่มึงทำเมื่อกี้คนจะคิดว่าเรื่องจริงนะโว๊ย! ” พูดไปมือคีย์ก็เอื้อมไปหยิบนมปั่นกับขนมเค้กที่อยู่ถัดไป ไม่ต่างกับจินกิที่หันไปหยิบจานไก่ทอดกับยำมาไว้ตรงหน้า ( พวกคุณมึงจะกินเก่งไปถึงไหน : ใบกล้วย)
“ ช่างแม่งเถอะ! เดี๋ยวตอนกลางวันข่าวก็เปลี่ยนเอง ”
“ จะดีหรอวะ! ปล่อยไว้แบบนี้ ”
“ เออน่า! เดี๋ยวก็มีคนจัดการเองแหล่ะ เชื่อกูซิ ”
O____________________________________O
.
.
.
.
.
หลังโรงเรียน
ตุ๊บ!!!! ตั๊บ!!!!! ตุ๊บ!!!!! อั๊ก!!!!!!
“ พะ พะ พวกมึง ปะ เป็นใครวะ ยะ ยะ อยู่ถึงไป ละ ลากพวกกูมากระทืบอย่างนี้ ”
“ ไม่รู้จริงๆ หรือวะ! น่ากระทืบอีกสักทีนะ ”
บัดนี้ที่หลังโรงเรียน มีชายสี่คน กำลังนอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด มีชายกลุ่มหนึ่งยืนล้อมรอบไว้ ถ้าสังเกตหน้าตาที่บวมเป่ง ช้ำเลือดช้ำนอง จะพบว่าพวกมันเป็นพวกเดียวกับคนในรูปที่ถูกจินกิกรีดไปเมื่อสักพัก
“ พะ พวกกูไปทำ อะ อะไร หะ ให้วะ ถึงทำกันแบบนี้ ” ไอ้คนที่เป็นหัวโจทย์และดูเหมือนจะโดนหนักที่สุด ถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ อะไรกัน นี่พวกมึงไม่รู้กันจริงๆ หรอ ”
“ ไม่แน่นะ รู้แต่แกล้งโง่ก็ได้ ”
“ พูดมากน่า กระทืบๆ แม่งเลยดีกว่า ”
“ เฮ้อ! ซัดอีกสักทีก็พอมั้ง ”
“ พวกพี่เนี้ย โหดร้ายกันจังเลยนะครับ ”
“ จะทำอะไรก็ทำเถอะ เดี๋ยวที่โรงเรียนกูจัดการเอง ”
พวกที่นอนได้แต่พยายามมองดูชายที่ยืนล้อมอยู่ ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าใครเป็นคนพูดบ้าง ก่อนที่ 1 ในนั้นจะก้าวออกมา
“ พวกแกไปแก้ข่าวเดี๋ยวนี้ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความจริง ” ชายที่มีลักยิ้มทั้งสองข้างนั่งลงมาพูดกับพวกมัน
“ เหอๆ ที่แท้ก็เรื่องนี่เอง พวกแกคงเป็นแฟนคลับมันละซิ แล้วรู้ได้ไงว่าไม่เป็นความจริง ไอ้นั้นมันร่านจะตาย! ” จะตายอยู่แล้ว แต่ปากก็ยังหาเรื่อง
ปั๊ก!!!! “ แกอยากโดนชนิดที่ว่าไม่มีโอกาสฟื้นมาอีกเลยใช่มั้ย! ”
“ พี่ครับๆ ในมือผมมีปืนนะครับ ถ้ามันลั่นขึ้นมาจะทำยังไงดีนะ ” เด็กผู้ชายที่หน้าตาสดใส ตอนนี้กำลังนั่งยองๆ แกว่งสิ่งที่อยู่ในมือไปมา
“ เอ้า! ว่าไงหรือว่าอยากให้ปืนในมือไอ้หมอนั้นมันลั่น ก็เลือกมา! ” พวกที่นอนอยู่ได้แต่มองตามสิ่งที่อยู่ในมือของเด็กคนนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ ยะ ยอมแล้ว อย่าทำอะไรเลย แล้วพวกฉันจะไปแก้ข่าวให้! ” คนที่เป็นหัวโจทย์ลนลานขึ้นมาทันทีเมื่อเด็กคนนั้นเริ่มเอาลูกกระสุนใส่ทีละลูกๆ
“ ก็แค่เนี้ย แยกย้ายกันได้แล้ว ” สิ้นเสียงของชายที่สูงไม่มาก แต่หน้าตาโครตหล่อ คนที่เหลือก็เตรียมตัวจะออกไปทันที
“ เดี๋ยวก่อนซิ! ถ้าพวกแกไม่ใช่แฟนคลับมัน แล้วทำไมถึงได้ปกป้องจินกิมันขนาดนี้ ” ชายทั้งหกคนหันมามองลูกหมาสี่ตัวอย่างน่าสมเพศ แต่ละคนดูเท่ห์ และหล่อกันคนละแบบ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ ทุกคนจะใส่นาฬิกาข้อมือสีต่างๆ แบบเจ็บๆ คล้ายๆ ขบวนการเพาเวอร์เรนเจอร์ ที่ขายตามตลาดนัดอันละ 49 บาท ไว้ที่ข้อมือซ้ายกันทุกคน
“ อยากรู้จริงหรอว่าพวกเราเป็นใคร ”
“ หึ! จะบอกดีมั้ยนะ ”
“ เฮ้อ! มาบุกถึงถิ่นคนอื่น แต่ไม่รู้จักเนี้ย มันน่าเศร้านะครับ ”
“ น่าจะลองช๊อตสมองทีสองทีนะ ”
“ ให้ตายซิทำกันขนาดนี้ยังดูไม่ออกอีกหรอ สงสารประเทศชาติในอนาคตจริงๆ ”
‘ ถ้าอยากรู้มากจะบอกให้ก็ได้ ว่าพวกกูเป็นใคร ”
“ พวกกูเป็น ”
“ พวกกูเป็น ”
เป็นผัวของจินกิไง!!!!!!!!
O______________________________________O
ขอประธานอภัยมาลงซะดึกจะมีใครอ่านมั้ยเนี้ย พอดีเพิ่งกลับจากงานแต่ง เอาไว้เจอกันอีกทีอาทิตย์หน้านะจ๊ะ
ทายซิใครเอ่ย?
ผัวประจำวันจันทร์
ความคิดเห็น