คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จุดเริ่มต้น
จุดเริ่มต้น
(ONEW TALK)
แย่แล้วๆ ไม่น่าลืมเลยเราต้องรีบกลับบ้านไปเอาของ ลืมอะไรไม่ลืม ดันลืมNotebook งานอยู่ในนั้นตั้งเยอะ
“ อนยูให้ฉันไปส่งมั้ย เดี๋ยวขี่มอไซค์ไปส่ง ” ซูยองตะโกนบอกอนยูที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบออกจากหอ
“ ไม่เป็นไรซูยองเราไปเองได้ ไปก่อนนะเดี๋ยวจะมืดซะก่อน ”
“ ได้ๆ เดินทางดีๆ นะเรื่องประตูหอไม่ต้องเป็นห่วง พี่ชางมินบอก ร.ป.ภ. ไว้แล้ว ”
“ ขอบใจมากนะ ”
ล่ำลากับซูยองแล้ว จินกิอาศัยรถของโรงเรียนไปลงที่รอรถเมล์หน้าปากทางเข้า โรงเรียนแห่งนี้มีรถรับส่งนักเรียนตลอดเวลา พวกที่มีพ่อแม่มาส่งจะน้อยมาก คนไหนที่ยังไม่อยากกลับบ้านก็จะอาศัยรถโรงเรียนมาลงที่ป้ายรถเมล์ ตัวผมเองได้อยู่บ้านแค่ ตอนม.ต้นปี 2 เอง เพราะตอนปี1 ต้องอยู่หอ พอมาปี3ดันได้ทำงานในสภาก็ต้องอยู่หอ จะว่าไปคิดถึงบ้านจริงๆ
“ อนยูถึงแล้วนะ ”
“ ขอบคุณมากครับลุง ” ผมก้มหัวขอบคุณลุงที่ขับรถ นั่งรอสักพักรถเมล์สายบ้านผมก็มา นั่งได้ประมาณชั่วโมงก็ถึงซอยเข้าบ้าน ปกติจะมีคุณน้าที่ขายของอยู่ปากทางเข้าขับรถเข้าไปส่ง แต่วันนี้ร้านปิดแถมยังไม่ค่อยมืดเท่าไหร่ ผมก้เลยคิดว่าเดินเข้าไปดีกว่าก็บ้านผมไม่ค่อยไกลเท่าไหร่นิ
ปลั๊ก! ตุ๊บ! โอ๊ย!
อะไรว่ะ! ใครกันผมเดินอยู่ดีๆ ก็มีคนมาวิ่งชนซะงั้น พอหันไปดูก็เป็นผู้ชายตัวสูงๆ ใส่ชุดสีดำที่คล้ายๆ ชุดบาทหลาวง ผ้าคลุมสีดำ ปิดหน้าปิดตา คล้ายๆ พวกลัทธิอะไรสักอย่าง
“ นี่คุณ! ชนคนอื่นแล้วไม่คิดจะขอโทษเลยรึไง! ” แนะ! ดูมันพูดขนาดนี้แล้วยังจะยืนดูเฉยๆ อีก
“ เฮ้ๆ มีปากรึเปล่า ขอโทษสักคำเป็นมั้ย แล้วมองอยู่ได้มองอะไร! เฮ้ย! เดี๋ยวซิจะไปไหน กลับมาก่อน! คนอะไรเนี้ย ” อะไรว่ะด่าอยู่ดีๆ พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย แถมเดินหนีไปซะงั้น อามรณ์เสียจริงๆ กลับบ้านดีกว่า
“ แม่ครับ แม่ครับ อยู่มั้ยครับ ” ผมตะโกนอยู่หน้าบ้านตัวเอง นั้นไงแม่ออกมาแล้ว
“ อ่าว! จินกิวันนี้กลับบ้านหรอลูก แล้วเป็นอะไรหน้าบูดเชียว ”
“ ก็ไม่มีอะไรหรอกฮะ แต่มีใครก็ไม่รู้มาชนจินกิแล้วไม่ขอโทษสักคำ ”
“ ช่างเค้าเถอะลูก แม่ไม่ชอบเลยหน้าบูดอย่างนี้ ยิ้มซิลูกยิ้ม แล้วกลับมาเอาอะไรจ๊ะ ”
“ จินกิลืม Notebook ฮะก็เลยกลับมาเอา จินกิขึ้นไปเอาของก่อนนะ ”
“ จ๊ะ หือ! จินกิซื้อกำไลมาใส่หรอกลูกสวยดีนะ แม่ว่าไปเตรียมขนมให้ไปกินกับเพื่อนๆ ดีกว่า ”
กำไล? กำไลอะไร แม่พูดเรื่องอะไร ผมเดินขึ้นชั้นบนที่เป็นห้องของตัวเองเพื่อจะเอาคอม พอเข้ามาในห้องก็ก้มลงที่ข้อมือตัวเอง เออแฮะมีกำไลจริงๆ ด้วย ดูมันใหญ่หน่อยๆ แถมมีกระดิ่งคล้ายจะเป็นคริสตรัสห้อยออกมาอีกด้วย ว่าแต่มันมาตอนไหน
“ มันมาตอนไหน เขย่ากระดิ่งก็ไม่มีเสียง แล้วใครจะใส่ถอดดีกว่า ” ผมจัดการถอดเจ้ากำไลที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ว่าไม่ว่าจะทำอย่างไงมันก็ไม่ออก ไม่ว่าจะแช่น้ำสบู่ เอาค้อนงัดก็แล้วก็ยังไม่ออก หรือว่าต้องเอามีดมาตัดแขนทิ้ง ม่ายยยยยยนะ T^T
“ แม่จินกิไปก่อนนะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน ” ผมลงมาจากชั้นสองบอกแม่ที่กำลังเดินออกจากครัวพร้อมขนม 1 กล่อง
“ กลับดีๆ นะลูก นี่ขนมเอาไปแบ่งกินกับเพื่อนๆ นะ เออ! จินกิตรงทางโค้งนั้นเดินระวังๆ นะ ”
“ ทำไมละฮะแม่ ”
“ ก็เมื่อ 2 วันก่อนมีมอไซค์หลบเด็กที่วิ่งออกถนนแล้วไปชนถังขยะคอหักตายคาที่เลย สงสัยเป็นเพราะทางมันโค้งก้เลยมองไม่ค่อยเห็นด้วยละมั้ง ” แม่ครับ ผมกำลังจะกลับออกไป แล้วมาบอกอะไรตอนนี้
“ จินกิไปก่อนนะฮะ ”
“ จ๊ะลูก ”
ผมเดินออกจากบ้าน ก้กลับทางเดิมนั้นแหล่ะ ตอนนี้บรรยากาศเริ่มโผล่เผล่แล้ว แต่ยังไม่มืดเท่าไหร่ ผมก็เลยสบายใจ แต่พอผมกำลังจะเดินถึงทางโค้งที่มีอุบัติเหตุ ทำไมบรรยากาศมันแปลกว่ะ
กริ๊ง!ๆ กริ๊ง!ๆ กริ๊ง!ๆ
สะ สะ เสียงอะไร เหมือนจะอยู่แถวๆ นี้ คงไม่มั้ง
กริ๊ง!ๆ กริ๊ง!ๆ กริ๊ง!ๆ
มาอีกแล้วคราวนี้ได้ยินชัดเจนเลย ผมจัดการมองรอบๆ ตัว สุดท้ายก็เห็นว่ามันมาจากกระดิ่งที่กำไลนี่เอง
“ เอ๋! ไอ้กระดิ่งมีเสียงด้วยหรอ แล้วมันแกว่งได้ไงลมก็ไม่มี ” กำไลข้อมือของผมตอนนี้กระดิ่งกำลังแกว่งอยู่ แต่ไม่ยักมีลม
บรื้น!ๆๆๆๆๆ โครม!
แย่แล้ว! รถมอไซด์ล้มตรงถังขยะด้วย เป็นอะไรรึเปล่าไปดูซะหน่อย
“ คุณๆ เป็นอะไรมั้ย ไปหา มะ มะ ไม่อยู่ อ่าว! ไม่เห็นมีอะไรเลย ” พวกคุณได้ยินอย่างที่ผมได้ยินมั้ย ผมว่าผมได้ยินเสียงรถล้มนะ
บรื้น!ๆๆๆๆๆ โครม!
มาอีกแล้วแต่คราวนี้เห็นเต็มๆ เลย ถังขยะกระจาย แต่มันไม่มีรถนี่ซิ T^T ผมนึกถึงคำพูดของแม่ขึ้นมา รู้สึกว่าจะโดนแล้วล่ะ
1 วิ
5 วิ
10 วิ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผีหลอกกกกกกกกกกกกกกก ช่วยด้วย!
O_______________________________________O
หอโรงเรียน
“ ทุ่มแล้วนะ ทำไมอนยูยังไม่กลับมาอีก ” ซูยองที่นั่งบนอยู่ในห้องสภา ที่ตอนนี้อยู่กันเกือบครบทีมขาดแต่คิบอมและมินโฮที่ออกตรวจตราความเรียบร้อย
“ เดี๋ยวก็กลับมาซูยอง อนยูไม่เคยเหลวไหลนิเนอะโจว ”
“ ถูกต้องที่สุดด้ง แต่แกแพ้เกมส์ฉันแล้วว่ะ ”
“ เฮ้ย! ได้ไงว่ะ! ”
“ เงียบๆ กันหน่อยโว๊ย! คนจะทำงาน! ”
“ ขอโทษครับเจ้มินกิ ” แล้วสงบเสงี่ยมกันต่อไป
“ กะ กะ กลับมาแล้วฮะ ”
“ จินกิกลับมาแล้วหรอ แล้วเป็นอะไร! ใครแกล้งบอกมาเดี๋ยวให้ไอ้ 2 ตัวนี้ไปจัดการ ”
“ ผะ ผะ ผีหลอกฮะ มินกิออมม่า ผีหลอกจินกิ ”
“ ว่าไงนะ ผีหลอกหรอ ”
“ อนยูเพราะว่ามันมืดรึเปล่าก็เลยเห็นอะไรแปลกๆ ” ชางมินที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาถาม โดยมีคยูฮยอนหลับอยู่ข้างๆ
“ ไม่นะฮะพี่ชางมินจินกิเจอจริงๆ ”
“ แล้วไปเจอที่ไหนล่ะ ”
“ ในซอยที่บ้านฮะ ตอนขากลับจะมาหา ตอนไปจินกิไม่เจออะไรเลย จินกิเจอผีตัวนั้นตั้งแต่ ตั้งแต่ ใช่แล้ว! ตั้งแต่จินกิใส่กำไลอันนี้ ” สุดท้ายก็ยื่นกำไลให้ดู
“ โหยๆ อนยูกำไลสวยจังอย่างกับในเทพนิยายเลย ”
=___= สีหน้าของทุกคน
“ มันมีตั้งแต่จินกิชนใครก็ไม่รู้ แต่งตัวประหลาดๆ ชนแล้วไม่ขอโทษด้วย แล้วจินกิก็มีกำไลนี้ติดตัว ”
“ ว้าว!ๆๆๆ อนยูเป็นกำไลที่เจ้าชายทิ้งไว้เพื่อตามหาเจ้าหญิงรึเปล่า ”
“ ยุนอา! ”
“ แหะๆ ขอโทษค่ะ แค่อยากออกความคิดเห็น ”
“ แล้วจินกิทำไมไม่ถอดออก ”
“ ก็มันถอดไม่ออกนี่ฮะ T^T ” ทุกคนเห็นสีหน้าจินกิ แล้วมองที่กำไล มันก็น่าจะถอดออกนี่หน่า มำไมถึงถอดไม่ได้ล่ะ
“ งั้นพวกเราก็มาลองช่วยจินกิถอดกำไลกันเถอะ ”
“ เดี๋ยวฉันไปตามผู้รู้มานะ ” ยุนอาว่าเสร็จวิ่งออกไปทันที
“ ไอ้โจว มันจะไปตามใครว่ะ ”
“ จะมีใครซะอีกล่ะไอ้ด้ง ”
“ อ๋อ! รู้แล้ว ”
ละแล้วมหกรรมการถอดกำไลก็เริ่มขึ้น เริ่มจากชางมินที่ถอดแบบธรรมดาที่สุดก็ไม่ออก โซฮีและซูยองมาลองดึงก็ไม่ออก แถมตอนดึงยังดึงแรงเกินไป หลังก็เลยกระทแหโต๊ะคนละที 2 ที มาถึงคู่หูโจวควอนและอูยองที่ดึงพร้อมๆ กัน ออกแรงสุดจนหน้าเขียวก็ยังไม่ออก ยุนอาพาพวกอาจารย์มาถึงที่ห้องก็ตอนที่มินกิกำลังเอาขาข้างหนึ่งยันคยูฮยอนไว้แล้วดึงกำไล
“ เกิดอะไรขึ้น ” จุนซูเอ่ยถามในขณะที่มินกิยังคงดึงกำไลอยู่
“ คืออย่างนี้ค่ะอาจารย์ @#$#$^&@(@& ”
หลังจากที่โซฮีเล่าเรื่องให้ฟังพวกอาจารย์ก็ตกลงกันว่าจะช่วยถอดกำไล เริ่มจากอีทึกที่มาดึงต่อจากมินกิโดยมีฐานการยันเท้าก็คือคยูฮยอนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง (โดนขนาดนี้ตายไปแล้วล่ะ : ชางมิน) ก็ยังไม่ออก ถึงตาอาจารย์จุนซูที่รวมรวบพลังเสียงพลังเสียงแล้วร้องเสียงปลาโลมาอย่างสุดแรงและอย่างดังเท่าที่จะดังได้ เพื่อว่ากำไลมันตกใจมันจะหลุดออกมา (คิดได้นะจุนซู :ใบกล้วย) ต่อมายูชอนที่ถอดไปก็สแควชกำไลไป (จะออกมั้ย! : ใบกล้วย) พอถึงตาฮีวอลก็เรื่องระทึกนิดหน่อย เพราะพอถอดไม่ออกก็อารมณ์เสียจะเอาปังตอมาตัดแขนจินกิ เดือดร้อนพวกอาจารย์ต้องห้ามกันวุ่นวาย แจบอมเองก็เรียกพลังเหมือนกันโดยมีโจวและด้งคอยเชียร์อยู่ แต่จากการที่ดึงอย่างแรงโดยที่จินกิยังไม่ทันตั้งตัว ส่งผลให้จินกิถลาไปข้างหน้าขาฟาดกับเก้าอี้ ได้แผลไปอีก 1 แผล คราวนี้ถึงตาฮนอกแจ
“ ไหนๆ อจารย์ลองมั้ง ” ฮยอกแจล่องลอยไปหาจินกิ
“ จินกิขออาจารย์ดูกำไลหน่อย ห๊ะ! 0_O นี่มันกำไลในตำนานนิ ”
ทุกคนรีบหันมามองอาจารย์อยอกแจแม้แต่คยูฮยอนที่หลับก็ยังผงกหัวขึ้นมาดู ก็เห็นอาจารย์ฮยอกแจทำหน้าตกใจ มือทาบอก ดูเหมือนจะเป็นลม และด้วยความที่บังเอิญหรือว่านัดกันไว้ยุนอาก้สอดเก้าอี้เข้ามาให้อาจารย์ฮยอกแจนั่งพอดี
“ มันคืออะไรหรอค่ะอาจารย์ ”
“ มินกิมันคือกำไลแห่งตำนาน กำไลแห่งภูติ ” สิ้นคำบอกของฮยอกแจภายในห้องสภาก็เกิดเสียงซุบซิบ ก็มีแต่อาจารย์ฮีซอลเท่านั้นที่เตรียมสมุดและปากกาตั้งหน้าตั้งตาจดอะไรอยู่
“ อาจารย์ค่ะมันมีประวัติมั้ยค่ะ ”
“ มีซิยุนอา กำไลแห่งภูติเนี้ยเกิดจากการที่ภูติแห่งปีศาจไปรักภูติแห่งสวรรค์ และโดนจับได้แล้วจับแยกกัน ภูติแห่งสวรรค์เข้าคุก แต่ภูติแห่งปีศาจต้องตาย ”
“ ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ ”
“ ใช่! มันไม่ยุติธรรมเลย พอภูติแห่งปีศาจรู้เรื่องจึงได้ทำกำไลนี้ขึ้นมาฝากให้คนรัก ด้วยอิทธิฤทธิ์ของกำไลทำให้ภูติแห่งสวรรค์ได้เห็นวิญญาณคนรักและปลดปล่อยให้เป็นอิสระ ”
“ แล้วทำไมกำไลถึงถอดไม่ออกละครับ ” ชางมินที่ฟังเรื่องราวถามขึ้น
“ ก็เพราะว่ากำไลของนางสวยมาก และประดับไปด้วยของมีค่า นางจึงอธิฐานว่าถ้าใครสวมกำไลต้องทำหน้าที่ภูติแห่งสวรรค์ปลดปล่อยวิญญาณให้เป็นอิสระ และกำไลจะถอดไม่ออกจนกว่านางจะตาย และผู้ที่จะถอดออกได้ต้องเป็นเนื้อคู่เท่านั้น ”
“ แล้วตำนานได้เล่ามั้ยว่าตอนนี้กำไลอยู่กับใคร ”
“ ขอโทษทีนะฮีซอล ตำนานไม่ได้บอกว่าอยู่กับใคร ตั้งแต่ภูติแห่งสวรรค์ตายมันก็หายไปด้วย ”
“ ถ้าอย่างนั้นกำไลที่อนยูใส่ก็อาจจะไม่ใช่ก็ได้นะไก่น้อย ” อีทึกค้านเมื่อมองตามหลักความเป็นจริง
“ โอ้ว! รักที่ถูกกีดกัน อุปสรรคขวางกั้น ”
“ สุดท้ายก็ยอมตายแทน เพื่อให้คนรักมีความสุข ”
“ น้ำเน่าจริงๆ / น้ำเน่าจริงๆ ” 2 คู่หูชะตาขาดเอ่ยขึ้น
“ เขาเรียกว่าความรักชนะทุกอย่างยะ! / เขาเรียกว่าความรักชนะทุกอย่างยะ! ”
“ แต่ว่าอาจารย์ครับ กำไลมันก็นานหลายพันปีแล้ว ต่อให้ทำด้วยวัสดุพวกเพชรพลอยทองคำดีขนาดไหน มันไม่บุบสลายไปแล้วหรอครับ ลองคิดดูซิครับ กาลเวลายาวนานขนาดนั้น ขนาดพวกชั้นหินยังผุกร่อนเป็นน้ำมัน แล้วนับประสาอะไรกับกำไลอันนี้ละครับ ” จู่ๆ คยูฮยอนที่หลับ ก็ลุกขึ้นมาพูดซะงั้นเล่นเอาทุกคนตกใจไปตามๆ กัน
“ มึงตื่นแล้วหรอว่ะไอ้คยู ”
“ อืม พอดีเสียงดังเลยนอนไม่ค่อยหลับว่ะ ”
แค่นี้ว่าเสียงดังแล้วที่ผ่านมาล่ะ? : ทุกคน
“ อ่าว! แล้วที่ทุกคนถอดกำไลไม่ออกล่ะจะว่ายังไง ” ฮยอกแจเองก็ยังไม่ยอมแพ้ โดยมีลูกคู่เป็นยุนอา
“ มันอาจจะเกิดจาก เอ่อ..... เกิดจาก ”
“ เกิดอะไรขึ้น! ” ขณะที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันอยู่ คิบอมและมินโฮที่กลับมาจากลาดตะเวนแล้วก็ต้องเกิดอาการงงงัน เกิดคำถามขึ้นในใจว่า เกิดอะไรขึ้นทำไมทุกคนมาอยู่ที่นี้
“ คืออย่างนี้นะพี่คิบอมเรากำลังสงสัยกำไลของอนยูอ่ะ ” คิบอมกับมินโฮพยักหน้าเข้าใจ หลังจากฟีงเรื่องราวก็ลองถอดกำไลดู
“ มันถอดไม่ออกอ่ะ เหมือนมันติดอะไรอยู่ อนยูเจ็บมั้ย ”
“ ไม่เจ็บฮะพี่คิบอม ”
“ หรอ งั้นมินโฮนายมาลองดูซิ ” คิบอมถอยให้มินโฮเข้ามาดึงต่อ โดยมีอนยูแยกเขี้ยวต้อนรับ
“ แค่จับแล้วดึงออกใช่มั้ย ” มินโฮพูดจบก็ดึงทันที ปรากฏว่ากำไลหลุดออกมาง่ายดาย
“ ก็ถอดออกง่ายๆ ไม่เห็นจะแปลกเลย ” มินโฮมองไปรอบๆ ก็เห็นทุกคนกำลังตะลึง ยกเว้นอาจารย์ฮีซอลที่ยังคงก้มหน้าก้มตาจดอะไรอยู่
“ เป็นไปไม่ได้! มินโฮนายใส่แล้วถอดออกใหม่ดิ ” มินโฮทำตามที่มินกิบอกโดยลองใส่แล้วถอดประมาณ 3 ครั้ง ผลก็ยังเหมือนเดิม
“ ฮื่อๆๆ มันเป็นไปไม่ได้ T^T ”
“ เจ้มินกิบ้าไปแล้วว่ะ ”
“ นั้นนะซิเรียกรถพยาบาลมั้ย ”
“ ไอ้โจว! ไอ้ด้ง! ฉันได้ยินนะ เดี๋ยวก็ให้ไปขัดห้องน้ำซะนี้! ”
“ ขอโทษคร๊าบบบบบบบบบบบ ”
ก่อนที่มินกิจะคร่ำครวญไปมากกว่านี้ อีทึกก็ขัดขึ้นซะก่อน
“ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน อาจารย์ว่าเราค่อยคุยกันใหม่ดีกว่านะ ตอนนี้ดึกแล้วไปนอนกันก่อนเถอะ ซูยองโซฮีไปส่งมินกิที่ห้องด้วย ”
จบคำพูดของอีทึกทุกคนก็แยกย้ายกันกลับห้อง มินที่ที่ยังคร่ำครวญก็มีโซฮีและซูยองเดินอยู่ข้างๆ มีโจวควอนและอูยองเดินนินทาอยู่ด้านหลัง ชางมินที่ลากคอคยูฮยอนที่บัดนี้กลับมาหลับอีกรอบแล้วออกไป จากนั้นทุกๆ คนก็ทยอยกันออกไปหมด
“ นายไม่กลับหรออนยู ”
“ กะ กะ กลับซิ ถามอะไรแปลกๆ ” จินกิวิ่งปรู๊ดออกไปนอกห้องโดยชนประตูไป 1 ที่ เพื่อความขลัง
“ แปลกคนจริงๆ ”
O_________________________________________O
Minho & Onew Room
“ อนยูนายไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ ”
“ อืมๆ ก็ได้ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวจะแย่ ” ขณะที่อนยูกำลังเตรียมตัวจะไปอาบน้ำนั้น
“ นี่ๆ มินโฮ ”
“ มีอะไรหรออนยู ”
“ ถอดกำไลให้หน่อยซิ ”
“ ทำไมล่ะ ”
“ ก็ไม่อยากให้มันเปื้อนอ่ะ ดูสิมีแต่ของมีค่าทั้งนั้น ถ้าเจ้าของมาเอาคืนจะทำยังไงล่ะ นะ นะ นะ ”
“ อืมก็ได้ ”
“ ขอบใจนะ ”
เวลาผ่านไปสักพักอนยูก็ออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับบอกให้มินโฮไปอาบน้ำได้แล้ว มินโฮก็เลยเข้าห้องน้ำต่อ ผ่านไป 30 นาที มินโฮก็ออกมาจากห้องน้ำ ผลปรากฏว่าอรยูหลับไปแล้วโดยหันหน้ามาทางเตียงมินโฮนอนกอดหมอนข้าง โดยมีกำไลวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง มองได้สักพัก ก็หันไปจัดการกับตัวเองต่อ ในขณะที่เช็ดผมนั้นก้ได้ยินเสีงดังตุ๊บ! เหมือนของจะหล่นแถวเตียงอนยู พอเห็นกลับไปดูก็เป็นกำไลนั้นเอง
“ มันตกมาได้ไงว่ะ หน้าต่างก็ไม่ได้เปิด ” มินโฮตัดสินใจจะเดินไปเก็บให้ แต่ว่าขายังไม่ได้ก้าวออกจากเตียง ปรากฏว่ากำไลกับเคลื่อนตัวเองข้ามอนยูแล้วไปยังแขนข้างซ้ายก่อนที่จะค่อยๆ สอดเข้าไปในข้อมือของอนยูแล้วสงบนิ่ง ไม่สนใจคนตัวสูงที่ยืนอ้าปาก ตาโต เตียงตกข้าม
“ มันเป็นไปไม่ได้! หรือว่าเราเหนื่อยเกินไป ไม่จริง! ไม่จริง! ไม่เช็ดแล้วผมนอนเถอะกู นอนเถอะ นอนดีกว่า T^T ”
ชเวมินโฮกระโดดขึ้นเตียงคลุมโป่ง นอนหันหลังให้อนยูแล้วสวดมนต์จนหลับไป หลับให้เต็มอิ่มนะมินโฮ ชาร์ทพลังให้เต็มที่ เพื่อที่จะเกิดมาพบกับเสียงคร่ำครวญของอนยูและเรื่องแปลกประหลาดในวันต่อไป
“ อาเมน พระเจ้าทรงโปรด ”
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
O_______________________________________O
ความคิดเห็น