คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ผัวประจำวันอังคาร
มาลงซะดึกเลย
จะมีใครอ่านมั้ยหนอออออออ
................................................................................................
ผัวประจำวันอังคาร
“ พี่มารับแล้วครับจินกิ ”
“ พี่จุน!! ” จินกิยิ้มให้กับชายที่อยู่หน้าประตู รอยยิ้มที่มีเสน่ห์บวกหน้าตาอันหล่อเหลา ทำให้ดึงดูดความสนใจจากคนในคอนโดหรูได้เป็นอย่างดี
“ วันนี้จินกิของพี่ยังคงน่ารักเหมือนเดิมนะครับ ” พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปแย่งกระเป๋าของจินกิมาถือไว้เอง
“ จินกิอาบน้ำตอนเช้าตลอดนิ ห้อมหอมนะจะบอกให้ ”
“ หอมจริงรึเปล่านะ ” ลีจุนถามขึ้นขณะรอลิฟท์
“ อยากรู้ก็พิสูจน์ซิฮะ ” ไม่ต้องรอให้มีรอบสอง จุนก้มลงไปสูดความหอมจากพวงแก้มยุ้ยของคนตรงหน้าทันที
“ อืม หอมจริงๆ ด้วย ชักอยากจะหอมที่อื่นด้วยแล้วซิ ”
“ บ้าน่าพี่จุน แค่นี้ก็พอแล้ว อ่ะ! ลิฟท์มาแล้วไปกันเถอะ ” จินกิที่ตอนนี้กำลังอายหน้าแดงรีบชิ่งหนีเข้าไปในลิฟท์ทันที โดยมีจุนที่ยิ้มอย่างเอ็นดูเดินตามเข้าไป ไม่นานลิฟท์ก็พาทั้งสองมาที่ชั้นหนึ่ง จินกิที่เดินควงแขนจุนออกมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความอารมณ์ดี
“ วันนี้จินกิอยากทานอะไรเป็นอาหารเช้าครับ ” จุนถามขึ้นเมื่อมายังลานจอดรถ
“ อืม................... ไปร้านกาแฟดีกว่าฮะ จินกิอยากกินขนมเค้ก ”
“ ได้ครับ ” ยิ้มตอบรับคนตรงหน้าระหว่างทางที่มายังลานจอดรถ บรรดาสาวๆ ทั้งหลายต่างซุบซิบและยิ้มให้จุนเป็นการใหญ่ จุนเองเมื่อเห็นคนอื่นยิ้มให้ก็ยิ้มตอบด้วยความเป็นคนอัธยาศัยดี แต่คนข้างๆ นี้ซิ หน้าบูดไปเรียบร้อยแล้ว
“ จะมองอะไรกันหนักหนา แฟนเค้าก็ยืนหัวโอยู่ทั้งคน ” จินกิที่ตอนนี้กระฟัดกระเฟียดพูดขึ้น
“ จินกิก็อย่าไปสนใจซิครับ ”
“ จะไม่สนได้ไง แฟนตัวเองก็ยิ้มให้คนอื่นอีกต่างหาก ”
“ ก็เค้ายิ้มมาให้เราก็ต้องยิ้มตอบซิครับ ไม่มีอะไรจริงๆ นะ ” ลีจุนกำลังง้อคนขี้งอนอยู่ เปิดประตูรถให้จินกิเข้าไปนั่ง
“ อารมณ์ดีๆ นะครับ เดี๋ยวเจ้าชายจะพาเจ้าหญิงไปกินขนมเค้กนะครับ ”
“ บ้าน่า! ใครเป็นเจ้าหญิงกัน ” จินกิแหวขึ้นมา แต่จุนไม่สนใจเดินอ้อมไปยังด้านคนขับก่อนจะขับรถออกไป ไม่นานก็มาถึงร้านกาแฟเล็กๆ แต่รูปแบบน่ารัก ซึ่งแน่นอนพอลงจากรถ สาวๆ ที่อยู่แถวนั้นก็เริ่มพูดกันทันที
“ ต๊ายแล้ว! เธอ หล่อจังเลย ”
“ นั้นนะซิสูงยาวเข่าดี ”
“ หน้าคุ้นๆ นะเธอ ท่าทางน่าจะรวย ”
“ ไม่รู้ว่ามีแฟนรึยังนะ ”
แฟนไม่มีมีแต่เมีย แถมยืนอยู่ตรงนี้ด้วย จินกิที่เดินผ่านได้ยินพอดีอยากจะพูดออกไปแต่ก็เกรงใจคนข้างหน้า แถมคนที่ว่ายังไม่ทุกข์ร้อนอะไร ยิ้มให้เค้าไปทั่ว เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวได้เจอของจริง
“ โอ๊ะ! พี่จุนฮะ! พี่จุน! ”
“ จินกิ! เป็นอะไรครับ! ” ลีจุนที่ตอนแรกเดินนำไปก่อน หันมาตามเสียงเรียกก็เห็นจินกินั่งลงอยู่ที่พื้น รีบวิ่งมาหาด้วยความเป็นห่วง
“ พะ พะ พี่จุน จินกิเจ็บจัง ”
“ เป็นอะไรครับเจ็บมากเลยหรอ ” เอื้อมมือไปจับบริเวณข้อเท้าที่ก่อนหน้านี้มือของจินกิจับอยู่
“ จินกิสะดุดก้อนหินเมื่อกี้นี้ฮะ พี่จุนจินกิเจ็บมากเลย ” หันมามองคนข้างๆ น้ำตาคลอเบ้า
“ อย่าร้องนะครับ อย่าร้องนะ เดี๋ยวพี่จะดูแลจินกิเอง ”
“ พี่จุน อึก จะไม่ทิ้งจินกิใช่มั้ยฮะ ”
“ ไม่ครับพี่จะไม่ทิ้งจินกิ อย่าร้องนะครับคนดี ” จุนค่อยๆเอานิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอยู่
“ เดี๋ยวพี่พยุงเราเข้าไปนะ ” ค่อยๆ สอดตัวคนตัวเล็ก โอบกอดแล้วพาเดินเข้าไปในร้าน โดยมีจินกิที่แอบส่งรอยยิ้มแบบนางมารร้ายให้กับคนแถวนั้น
บรรยากาศสบายๆ ในร้านเล็ก พร้อมกับการเอาใจของคนรัก ทำให้จินกิร่าเริงขึ้น แต่ก็ยังตะหงิดๆ กับสายตาของบรรดาสาวๆ หนุ่มๆ ทั้งหลายที่มองมายังร่างสูง ก็ทำให้อีจินกิอารมณ์ขึ้นมาอีก
“ พี่จุนรักจินกิมั้ยฮะ ”
“ ว่าไงนะครับ ” อีจุนที่กำลังรับเค้กจากคนตรงหน้า ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
“ จินกิถามว่าพี่จุนรักจินกิมั้ย นี่พี่จุนไม่สนใจจินกิเลยใช่มั้ย! ” ว่าอย่างงอนๆ พร้อมกับกอดอกหันหน้าหนี
“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับจินกิ ” เดือนร้อนจุนต้องย้ายตัวเองมานั่งข้างๆ คนขี้งอน
“ อย่างอนนะครับ เอาอย่างนี้! จินกิอยากให้พี่ทำอะไรพี่ทำให้หมดเลยครับ ” โอบเอวคนตัวเล็กไว้เพื่อให้ใจเย็นลง
“ จะทำตามใจทุกอย่างแน่นะ ”
“ แน่ซิครับ ”
“ งั้นจูบจินกิหน่อย ”
“ ห๊า!!! ” จุนที่ได้ยินคำนี้ถึงกับตกใจ จะไม่ให้ตกใจได้ ร้อยวันพันปีเวลาจะขอจูบต่อหน้าประชาชี ก็มักจะขู่สารพัด มีคนเดียวเท่านั้นแหล่ะที่กล้า แต่วันนี้ไงกลับชงซะเอง
“ ทำไมอ่ะ หรือว่าพี่จุนไม่รักจินกิแล้ว ก็เลยไม่อยากจูบ ” ก้มหน้าซะคางติดกับอก น้ำตาสายเล็กๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากหางตา
“ ไม่ร้องนะครับไม่ร้อง ”
“ พี่จุนไม่จูบจินกิ! อึก พี่จุนไม่รักจินกิแล้ว ”
“ ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่................................ถ้าอย่างนั้นพี่จะถือว่าจินกิอนุญาตแล้วนะครับ ” จุนค่อยๆ ช้อนคางของคนน่ารักขึ้นมาและประทับจูบลงไป ที่ปากอวบอิ่มของคนขี้แย ก่อนจะถอนริมฝีปากออก แล้วดึงคนรักเข้ามากอด
“ คราวนี้รู้รึยังครับว่าพี่รักรึเปล่า ”
“ รู้แล้วละฮะ ” จินกิยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับตัวเอง และคนในร้าน โดยไม่ลืมยักคิ้วแบบกวนๆ ให้ด้วย เล่นเอาสาวๆ บางคนต้องหันหน้าหนีด้วยความอาย แต่บางคนก็มีสีหน้าโกรธแค้นด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยนั้น
ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าไผเป็นไผ
O__________________________________________O
.....................
...................................
...............................................
“ จินกิ! มึงมาสาย ” คีย์ที่เห็นจินกิวิ่งมาอย่างร่าเริงก็ทักขึ้น
“ สายตรงไหนวะ ยังไม่เข้าเรียนสักหน่อย ”
“ แต่มึงมาไม่ทันโฮมรูม ”
“ เรื่องแค่นี้เองมึงจะสนใจทำไมวะ ” จินกิยักไหล่แบบไม่สนใจ เดินเข้าห้องเรียน
“ ว่าแต่มึงจัดโต๊ะให้กูยัง ”
“ เรียบร้อย คนอย่างกูพลาดที่ไหน ”
“ ขอบใจวะ อ่ะ! ขนมเค้กซื้อมาฝาก ” วางกล่องขนมเค้ก ประมาณ 4- 5 กล่องบนโต๊ะเพื่อน คีย์ที่เห็นเค้กถึงกับตาโตถลาเข้าไปหาทันที
“ ว่าแต่พี่จุนแกหายไปไหนแล้ววะ ” ปากก็ถามแต่ตาจ้องที่เค้ก พลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกินชิ้นไหนก่อนดี
“ พี่เค้าเอารถไปเก็บ มึงจะให้พี่เค้าจอดรถราคาเป็นล้านไว้หน้าโรงเรียนหรอ ”
“ พูดถึงพี่กันรึเปล่าครับ ” พูดไม่ทันขาดคำอีจุนก็มาโผล่ที่หน้าประตู ซึ่งแน่นอนตลอดทางที่ผ่านมาย่อมมีเสียงกรี๊ดมาตามรายทาง รวมทั้งเพื่อนในห้องจินกิด้วย
“ พี่จุนกลับมาแล้ว เหนื่อยมั้ยฮะ ” จินกิรีบถลาไปดึงแขนรุ่นพี่ที่รักมานั่งที่โต๊ะทันที
“ เหนื่อยอะไรครับพี่แค่เอารถไปเก็บเอง ”
“ ก็จินกิเป็นห่วงนี้หน่า ”
“ อ๊วก! แม่ง! เลี่ยนวะ! ” แน่นอนเสียงนี้ไม่ใช่ใคร คีย์เพื่อนเลิฟที่กำลังจิ้มเค้กชิ้นที่สามเข้าปาก
“ หุบปาก! แล้วแดกๆ เค้กของมึงไปเลย ”
“ พี่จุนคร้า ”
“ อ่าว! คริสตัลสวัสดีครับ ” จุนหันไปทักเด็กสาวผมยาว หน้าตาหน้ารัก หน้าคล้ายๆนักร้องเกาหลี (มันบอกว่านั้นคือพี่สาวที่ผลัดพรากจากกันมา 10 กว่าปี : จินกิ)
“ พี่จุนค่ะ วันนี้มีเรียนภาษาอังกฤษสองคาบติด หนูคงต้องรบกวนพี่แล้วล่ะค่ะ ” กุมมือทั้งสองข้างของตัวเองไว้ที่อก ทำตาแบ๊วๆ ส่งไปให้
“ ได้ซิครับไม่มีปัญหา ^^ ”
“ นี้!ๆๆๆ พอเลยไอ้คลั่ง! นี่สา – ระ – มี กูนะ กลับไปเลยไป๊! ” จินกิเอยปากไล่ แต่น้ำเสียงไม่ใช่การหึงหวงออกแนวแซวเล่นๆ มากกว่า เรียกรอยหงิกบนหน้าสาวเจ้าได้เป็นอย่างดี ก่อนจะหันหน้ามาทางจินกิ
“ อะไรของมึง! ขอนิดขอหน่อยซิวะ! ไม่ได้เป็นตัวจริง ขอเป็นชู้ทางสายตาก็ได้ ” ว่าแล้วก็เดินสะบัดก้นไปที่นั่งของตัวเอง
เป็นจริงดังคาด วิชาภาษาอังกฤษที่สอนโดยเจ้าของภาษา อีจุนต้องกลายเป็นที่ปรึกษาให้กับเพื่อนของจินกิทั้งห้อง ส่วนตัวจินกิและคีย์เองนั้นถึงแม้ว่าพอจะได้บ้าง แต่งานทุกชิ้นอีจุนก็เป็นคนจัดการหมด ช่วงพักกลางวันจินกิที่ไม่อยากไปกินข้าวที่โรงอาหารเพราะกลัวคนอื่นจะมาเจ๊าะแจ๊ะกับแฟนตัวเอง จุนเลยสั่งอาหารจากโรงแรมให้มาส่งที่โรงเรียน ซึ่งแน่นอนเป็นลาภปากของคีย์ด้วย
“ อันนี้ก็อร่อย อันโน้นก็อร่อย สรุปอร่อยทุกอย่าง ” คีย์ที่ไม่สนใจอะไร แม้กระทั่งบรรยากาศอันหวานแหววที่อยู่รอบตัว
“ บ่ายนี้จินกิเรียนอะไรครับ ” พูดไปก็รินน้ำให้สองสาว? ซึ่งแน่นอนว่าของคีย์ต้องวางไว้ เพราะยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากถาดอาหารเลย
“ หึ! เรียนสังคม จินกิแหล่ะเบื่อไม่ชอบเลย ยิ่งเวลาพี่จุนมาด้วยนะ สายตานี้ยังกับจะกินพี่เลย ” จินกิตีหน้ายักษ์ให้จุน เมื่อพูดถึงอาจารย์สาว (แก่) ที่ชอบมองและเล่นหูเล่นตาให้กับจุนอยู่เสมอๆ
“ ก็จินกิอยากให้พี่วันนี้นี่ครับ ”
“ ก็พี่จุนเหมาะกับสีนี้นี่หน่า ”
“ เฮ้อ! ” คีย์ที่อยู่ๆ ก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง ทำเอาบรรยากาศหวานแหววสะดุดลงทันที
“ เป็นอะไรของมึงวะไอ้คีย์ ”
“ ก็กูอิจฉาอ่ะ พี่ชานซองก็เรียนที่เดียวกับพี่จุน ทำไมไม่มีเวลาว่างอย่างนี้มั้งวะ ”
“ ก็พี่ชานซองไม่ได้เป็นลูกเจ้าของมหาลัยอย่างพี่จุนกูนี่หว่า ” จินกิตอกกลับด้วยความไม่ทุกข์ร้อน นอกจากไม่ปลอบแล้ว ดูเหมือนจะซ้ำเติมอีกด้วย
“ เอาอย่างนี้เดี๋ยวพี่จะให้ฝ่ายทะเบียนดูให้นะ เพราะชานซองเรียนคณะที่ยากกว่าพี่ ถ้าจะให้ว่างทั้งวันคงไม่ไหว อาจจะได้ซักครึ่งวันอะไรประมาณเนี้ย ” จุนที่นั่งอยู่นึกสงสาร ก็เลยช่วยหาทางออกให้
“ พะ พะ พี่จุน! ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณมากจริงๆ แต่ถ้าจะให้ดีขอให้ว่างช่วงบ่ายนะครับ จะเป็นพระคุณอย่างสูง ” คีย์ที่ตอนนี้เอื้อมมือไปกุมมือจุนไว้ ด้วยความซาบซึ้ง
“ เอาออกได้แล้ว! มึงคิดจะตีท้ายครัวกูหรอ! ” จินกิเห็นดังนั้นรีบปัดมืออกทันที
“ อะไรของมึงจินกิ! ”
~ ลีจุนรักจินกิคนเดียว จะไม่แลใครอีกแล้ว ~
จุนที่นั่งดูเพื่อนทะเลาะกัน จำเป็นต้องหยิบโทรศัพท์ที่แผดเสียงร้องอยู่ในกระเป๋า ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา
“ ใครโทรมาหรอฮะพี่จุน ” จินกิที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ถามขึ้นด้วยสงสัย
“ พ่อนะครับ ขอตัวก่อนนะ ” ยื่นหน้าจอให้จินกิดูว่าเป็นพ่อโทรมาจริงๆ ก่อนจะออกไปคุยโทรศัพท์ ประมาณ 15 นาทีก็กลับเข้ามา
“ จินกิครับพี่คงต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ ” จุนที่นั่งข้างจินกิบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“ มีอะไรรึเปล่าฮะ ”
“ ก็พ่อนะซิอยากให้พี่เข้าร่วมประชุมด้วย ”
“ งั้นก็ไปเถอะฮะ ” จินกิพูดออกมาจากใจจริง ให้จุนทำตามที่คุณพ่อบอกจะดีกว่า
“ แล้วพี่ไม่ได้บอกหรอว่าอยู่กับไอ้กลมอ่ะ ” คีย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ อดถามไม่ได้
“ บอกแล้ว พ่อก็บอกว่าไม่อยากขัดความสุขเหมือนกัน แต่นี้เป็นการประชุมสำคัญจริงๆ ”
“ ไปเถอะฮะ จินกิไม่เป็นอะไรหรอก ”
“ งั้นเดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับนะครับ ” หอมแก้มสองข้างเป็นการส่งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ช่วงบ่ายจินกิเกือบได้วางมวยกับอาจารย์สาว (แก่) ที่วันนี้เข้ามาสอนกลับไม่เห็นเจ้าชายสีชมพู เฝ้าแต่ถามจินกิตลอดเวลา จนจินกิทนไม่ไหวโพล่งออกไป “ อาจารย์มีปัญหาอะไรกับสามีผมรึเปล่าครับ ” พ่วงด้วยคีย์และคริสตัลที่มาช่วยเป็นลูกคู่อย่างสุดฤทธิ์ ตกตอนเย็นจุนก็มารับจินกิตามปกติ แต่วันนี้กลับมีรถอีกคันขับตามมาด้วย ปรากฏว่าเป็นชานซองแฟนของคีย์ เล่นเอาเจ้าตัวดีใจจนปิดไม่มิด เที่ยวบอกใครต่อใครว่าแฟนมารับ ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครถามก็ตาม จุนพาจินกิไปเที่ยวสักพักก็พามายังคอนโดหรูของตน
“ อ๊า! เหนื่อยจังเลย ” เพียงแค่เปิดประตูจินกิก็วิ่งดุ๊กดิ๊กไปที่เตียงทันที
“ ห้องพี่จุนหอมกลิ่นดอกไม้จัง ” อีจุนแค่ยิ้มก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ คนตัวเล็ก
“ ก็พี่อยากให้มีกลิ่นของจินกิอยู่ที่นี้ตลอดเวลานี้ครับ แต่ทำเท่าไหร่ก็ไม่เหมือนสักที อย่างมากก็ได้แค่นี้ ”
“ แหงแซะ กลิ่นของจินกิคนนี้มันเป็นกลิ่นเฉพาะตัวลอกเลียนแบบกันไม่ได้ ” ยิ้มน้อยๆ ให้ จนจุนอดไม่ได้ที่ต้องลงไปสูดกลิ่นความหอมก่อนจะเอาเสื้อคลุมไปเก็บ ”
“ จินกิครับ ”
“ คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ”
“ เปิดผ้าม่านให้พี่หน่อยครับ ” บอกคนที่กำลังจะเคลิ้มๆ หลับแหล่มิหลับแหล่
“ เปิดทำไมอ่ะ มืดแล้วนะ ”
“ พี่อยากดูวิวครับ ^^ ”
“ ก็ได้ๆ ดีนะที่อยู่ชั้นสูงๆ แต่ถ้าอยู่ชั้นหนึ่งชั้นสองแล้วบอกว่าอยากดูวิว จินกิจะกระโดดทับให้ ” จุนได้แต่หัวเราะในความคิดของคนรัก
พรึ่บ!!
“ พะ พี่จุน นี่มัน ” จินกิที่เปิดผ้าม่านออกก็เห็นสวนดอกไม้ขนาดย่อมๆ มีดอกไม้หลากหลายชนิดเต็มไปหมด จนอดไม่ได้ต้องเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
“ สวยจังเลย กลิ่นหอมด้วย ” จินกิที่อยู่ท่ามกลางดอกไม้จนแยกไม่ออกว่าระหว่างสองสิ่งนี้สิ่งไหนสวยกว่ากัน
“ อ่ะ! ” แผ่นหลังกระทบกับอกกว้างโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้จินกิตกใจไม่น้อย จุนที่ที่ช้อนตัวอยู่ข้างหลัง เอาหน้าเกยไว้บนไหล่ของจินกิ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา
“ จินกิรู้มั้ย ว่าพี่เปรียบจินกิเป็นอะไร ”
“ อะไรละฮะ ”
“ ก็เป็นดอกไม้วิเศษสำหรับพี่ไง ”
“ ดอกไม้วิเศษ? ”
“ ดอกไม้ธรรมดาเมื่อสวยก็จะถูกเด็ดดม ไม่สวยก็ไม่มีใครเหลียวแล แต่ดอกไม้วิเศษไม่ว่าจะอยู่ในรูปแบบไหนก็มีแต่คนมารุมล้อม หนึ่งในนั้นก็คือพี่ ”
“ ดอกไม้ธรรมดา ภายนอกดูสวยงาม แต่ภายในเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเป็นแบบไหน แต่ดอกไม่วิเศษไม่ว่าจะภายนอกภายในสำหรับพี่แล้วมันสวยงามพอๆ กัน สวยจนหาที่ติไม่ได้ ”
“ o////o ”
“ ดอกไม้ธรรมดาที่มีกลิ่นหอม แต่เพียงเราจากมาไม่ถึงนาทีกลิ่นหอมนั้นก็จางหายไป แต่ดอกไม้วิเศษไม่ว่าเราจะจากไปนานหรือไกลแค่ไหน กลิ่นหอมนั้นมันยังคงตราตรึง ไม่อาจจะลืมได้ ”
“ พี่จุน ” จินกิที่ตอนนี้ได้แต่หน้าแดงกับคำพูดหวานๆ ของจุน
“ พี่รักจินกินะครับ ”
“ จินกิก็รักพี่จุนฮะ ” พูดได้แค่นั้น จินกิก็หันหน้าตัวเองให้มาเผชิญหน้ากับจุน ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างคล้องคออีจุนไว้
“ แล้วพี่จุนอยากจะสูดดมกลิ่นหอมหวานจากดอกไม้วิเศษดอกนี้รึเปล่าฮะ ”
“ อยากซิครับ ของเพียงเท่านี้พี่ก็มีความสุขไปจนตายเลย ” จินกิที่ได้ฟังคำตอบของอีจุนถึงกับยิ้มไม่หุบ ก่อนจะใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งลูบไล้แผงอกกว้างของอีจุน
“ ถ้าพี่จุนอยากจะหอมดอกไม้ดอกนี้ ก็ต้องเด็ดใบเลี้ยงทิ้งให้หมดก่อนนะฮะ ”
“ ไม่ต้องห่วงครับ พี่จะเด็ดไม่ให้เหลือสักชิ้นเดียวเลย ^^ ”
O______________________________________________O
.............
.................................
กราบขออภัยไว้ด้วยความรัดทน ไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่ขอชี้แจงนิดหน่อย (ไม่ต่างกันเลยนะ)
ขอบคุณทุกท่านที่รออ่าน เนื่องด้วยใบกล้วยคนนี้มัวแต่เพลินเพลิดในการถักหมวก
ให้เตี่ยกับแม่ เลยมิได้มาอัพตามที่ได้บอกไว้
เศร้าใจเหลือหลาย หวังว่าจะอภัยให้กับลูกหมูตัวน้อยๆๆ คนนี้นะเจ้ามะฮะ
เฉลยจร้า........................
ทายซิใครเอ่ย (แต่ดูแล้วน่าจะรู้ๆ กันอยู่นะ อิอิ)
ความคิดเห็น