เรื่องบังเอิญของเธอแต่คือความจริงของฉัน

เรื่องบังเอิญของเธอแต่คือความจริงของฉัน

เป็นวันที่น่าเบื่ออีกวันของการทำงาน  ฉันทำงานแบบนี้ทุกวันอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ไม่มีชีวิต พูดไม่ได้ หัวเราะไม่เป็น  แต่เวลาทำงานผิดคำสั่งกลับด่าเป็น  แปลกดีเหมือนกัน....ความรู้สึกที่เบื่อและเหงายังคงอยู่ในจิตใจ ที่เป็นแบบอาจเป็นเพราะ ว่าอาการของคนที่ ลืมไม่เป็น  อาการของคนที่หลอกตัวเองไปวันๆ  อาการของคนไม่ยอมรับความจริง  อะไรประมาณนั้น...ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่าฉันคือคนที่โชคดีที่สุดคนนึง  ที่มีคนที่รักมากที่สุด เขาเป็นทุกอย่างที่ฉันอยากให้เป็นและฉันก็เป็นทุกอย่างที่เขาอยากให้เป็น แต่เราไม่เคยก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของกันและกัน  เรายอมรับความเป็นตัวตนของกันและกันได้ เราเคยอยู่ด้วยกันในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัยหลังจากนั้นเราจะตกลงกันว่าเราจะสร้างอนาคตด้วยกัน...แต่ใครจะเชื่อว่าพอเราต่างก็มีงานทำเรายิ่งห่างกันมากขึ้น แล้วที่ร้ายไปกว่านั้นยังทำงานคนล่ะจังหวัด  ก็คงเพราะไว้ใจและเชื่อในการตัดสินใจของเค้าฉันจึงไม่คิดจะรั้งเค้าไว้เพราะถ้านั่นคืออนาคตที่เค้าฝันไว้  และเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไปคิดว่าเขาจะมั่นคงกับฉันและไม่เปลี่ยนไปไม่ว่าจะอะไรที่เข้ามาในชีวิตก็ตาม เหมือนที่ฉันเป็นอยู่ในเวลาที่เราห่างกัน...เรายังคงคุยผ่านโทรศัพท์มือถือเหมือนเดิมตามปกติ  แต่ผ่านไปไม่นานฉันรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา  ฉันจึงตัดสินใจถามไปว่า

มีอะไรจะบอกม่อนมั้ย ?  ฉันถามด้วยความรู้สึกที่อึดอัด

อย่าทำเฉยชาแบบนี้เลย  มีอะไรก็บอกกันตรงๆได้มั้ย  ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา ผ่านไปประมาณ 5 นาที

ขอโทษนะ  เค้าพลาดไปแล้ว เค้าทิ้งคนนั้นไม่ได้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แคร์ถึงความรู้สึกของคนฟัง

คนนั้นเค้าไม่ผิดอะไร เค้าต้องดูแล 

..................................  แล้วก็เงียบไป  ฉันรู้สึกวูบไปพักนึง มือเริ่มเย็น รู้สึกว่าตัวเบาหวิวไร้ความรู้สึก เงียบงันจนน่ากลัว มันเป็นความรู้สึกที่อ้างว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แล้วม่อนล่ะ ม่อนจะอยู่ยังไง ใครจะดูแลม่อน ฉันพูดไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ฉันร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว

ทำแบบนี้กับม่อนได้ยังไง 

ม่อนรักซีนะ  รักมากที่สุด  ต่อให้ซีทีใครม่อนก็รัก 

ได้ยินมั้ย  เข้าใจมั้ย

หลังจากที่พูดจบทุกอย่างก็กลับมาเงียบเหมือนเดิมและทำท่าว่าจะเงียบมากกว่าเดิมเพราะต่างคนก็ต่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี  จนสุดท้ายฉันจึงพูดขึ้นว่า

ไม่เป็นไร ไปหาเขาเถอะ  แต่ม่อนขอยืนยันคำเดิมนะ  ม่อนจะรอซีจะรอซีอยู่ที่เดิม

มีอะไรให้ม่อนช่วย บอกมาได้เลยนะ เพราะม่อนคือคนรักซีเสมอถึงแม้ว่าซีจะไม่ใช่คนของม่อนแล้วก็ตาม

ฉันไม่รู้ว่าประโยคที่ฟังดูน้ำเน่าแบบนี้จะออกมาจากปากฉัน  ซึ่งมันเป็นประโยคสุดท้ายที่ฉันพูด

ไม่อยากให้ม่อนรอ ไม่ต้องฝากความหวังไว้กับคนเลวอย่างเค้าหรอก นี่คือคำพูดสุดท้ายของเขา

ม่อนขอยืนยันคำเดิม  ม่อนรักซี และม่อนก็จะรอซี

หวัดดีค่ะ แล้วฉันก็วางสาย  และนั่นก็คือการบอกลาที่แท้จริง

ถามว่าเจ็บมั้ย คงไม่มีใครจะแกล้งฝืนตอบว่า ไม่เป็นไร  ไม่รู้สึก  ฉันจมอยู่กับความรู้สึกที่เจ็บปวด และทรมานแบบนี้อยู่หลายเดือน ทำงานด้วยร่างกายที่ไร้วิญญาณ และจู่ฉันก็คิดได้ว่า ฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ ชีวิตยังมีอะไรต้องทำอีกมาก  ฉันยังคงมานั่งทำงานทุกวัน เหลือแต่ความรู้สึกที่มีแต่ภาพความทรงจำที่ดีระหว่างฉันกับซีเท่านั้น เรื่องอื่นก็ไม่อยากนึกถึงให้ปวดใจอีกแล้ว และก็แอบหวังลึกๆว่าเขาจะกลับมา...

วันี้ฉันเลิกงานเร็วกว่าปกติ เพราะเจ้านายไปประชุมสัมมนาต่างจังหวัด  วันฟรีเดย์มาแร้ว..ววว.  แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่ออยู่ดี  เลยต่ออินเตอร์เน็ตแล้วก็เข้าเวป สนุกดอทคอม  เพราะก่อนหน้านี้น้องเคยสอนเล่น มันมีอะไรให้ดูเยอะแยะ โดยเฉพาะดูดวง  ชอบๆๆๆๆ ชอบเอาชีวิตไปฝากกับดวง  หลังจากดูดวงเสร็จก็ลองคลิกเข้าไปที่ห้องสนทนา chatroom  ก็ลองเล่นดูท่าทางน่าสนุกแฮะ  ฉันใช้เวลาในการเล่นครั้งแรกนานถึง 2 ชั่วโมง  ด้วยวิธีการคุยที่จริงๆหลอกๆปนๆกันไป  ใช้ก็แอบเล่น chat หลังเลิกงานทุกวัน โดยไม่คิดอะไรกับใครเป็นพิเศษถึงใครคนนั้นจะแสดงอาการหูดำ(หม้อ=เจ้าชู้=จีบ)ให้ฉันสังเกตเห็นก็ตาม  มีความสุขกับการหลอกตัวเองไปวันๆ  ฉันคุยกับทุกคนที่แอดเข้ามา  จนจำไม่ได้วาใครชื่อรัยกันบ้างทักผิดทักถูกก็หลบๆหลีกๆ ดำน้ำไปมันทั้งอย่างงั้นเอง  และฉันมักจะจบการสนทนาว่า

พรุ่งนี้จะมาแชทอีกนะ  เวลาเดิมนี่แหล่ะ  จะรอ....นะ 

.....เย็นวันหนึ่งฉันกลับมาที่ทำงานเพราะลืมเก็บของมาพร้อมกับน้องชายอีกคน  แล้วก็เห็นว่ามันยังไม่มืด ต่ออินเตอร์เน็ตซักแป๊บนึงคงไม่เป็นไรมั้ง  ความคิดชั่วร้ายเกิดขึ้นอีกแล้ว  ฉันเล่นคนละเครื่องกับน้องชาย  เพราะต่างคนก็ต่างไม่อยากให้เห็นว่าเราคุยกับคนในนั้นว่าไงบ้าง 

หวัดดีมดดำตัวน้อย  ฉันสังเกตเห็นว่าคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น  เพราะว่าอ่านชื่อไม่ออกก็เลยทักเค้าไป                                  

หวัดดีค่ะ  เธอตอบมาด้วยคำสุภาพ

ชื่อรัย  เรียนที่ไหน  ม.รัยแล้ว 

คำถามปกติที่เริ่มต้นการสนทนา  ฉันต้องรีบถามก่อนเพื่อที่จะได้หาความเป็นตัวเองได้ถูกว่าจะใช้ชื่อรัย  เรียนที่ไหน  อายุเท่าไหร่  จะโกหกคนนั้นยังไงดี (มันเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายๆจริงใช่มั้ย  คุณคงคิดอย่างนี้แน่นอน)

น้ำค่ะ  เรียนที่รร....มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ  ม.4 แร้ว (แร้วเป็นภาษาวัยรุ่นน่ะ)

คุยกันแค่ประโยคนี้แล้วเน็ตเจ้ากรรมก็ดันหลุดมาซะอย่างงั้น.........(โปรดติดตามตอนต่อไป)