คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : PART : 5 [100%]
“ล่าลัน ลันล่า ตือดึด ตือตื่อ”
“เป็นอะไรหะวันนี้นะ ทำมั๊ยอารมณ์ดีจัง” ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ร่างสูงก็บอกกับตัวเองว่าจะพยายามทำดีกับร่างบางให้มากที่สุดเพราะเขาไม่อยากให้ร่างบางเป้ฯแบบเมื่อคืนนี้อีก แต่ทำมั๊ยวันนี้ร่างบางถึงได้อารมณ์ดีนัก
“ล่าลัน ลันล่า ตือดึด ตือตื่อ” แต่เหมือนร่างบางจะไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ร่างสูงพูดกับตัวเลยแม้แต่น้อย
“เดินให้มันดีๆหน่อยได้มั๊ยเดี๋ยวก็ตกบันไดขาแข้งหักหรอก” ร่างสูงเอะทันทีเพราะร่างบางเอาแต่กระโดดโลดเต้นทั้งที่ตัวเองกำลังเดินลงบันไดอยู่แท้ๆ
“ล่าลัน ลันละ ย๊ากกกกกก” ร่างสูงว่ายังไม่ทันที่จะขาดคำร่างบางก็เป็นอย่างที่เค้าคิดไว้จริงๆ
“ดงเฮ/พี่ดงเฮ”
พลึบ!
“แหะๆ ปลอดภัยแล้วครับคนสวย”
“อ้าวคยู แล้วทำมั๊ย” ร่างบางมองคนที่กอดตัวเองอยู่สลับกับคนที่เดินตามตัวเองลงมา แทนที่คนที่รับตัวเองน่าจะเป็นคนที่เดินตามตัวเองมาแท้ๆแต่กับเป็ฯคนอื่นซะนี้ที่มารับตัวเองแทน
“อะ อืม จะกอดกันอีกนานมั๊ยถ้าจะกอดกันอีกนานก็กรุณาหลีกทางฉันจะไปทานอาหารเช้า” ร่างสูงว่าอย่างไม่สบอารมณ์เพราะไม่คิดว่าคนที่จะมารับร่างบางไว้นั้นจะเป็นคยูเพราะคนที่จะรับร่างบางนั้นน่าจะเป้นเค้าไม่ใช่คยู
“อ้าวก็ไม่บอกจะได้ไปกอดกันต่อที่อื่น
“คยูก็ บ้า!” ดงเฮแกล้งเขินในสิ่งที่คยูพูด แล้วเดินแซงหน้าคิบอมไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“ป้าครับวันนี้มีอะไรทานมั้งครับ” คยูพูดขึ้นทันทีที่เดินมานั่งข้างๆดงเฮ แต่เค้าก็รับรู้ได้ว่าวันนี้ดงเฮดูแปลกๆไปแต่แปลกไปในทางที่ดีเพราะคำพูดที่ดงเฮพูดกับเค้าเมื่อกี่นั้นมันเมื่อดงเฮจะหายดีแล้ว แต่มันติดที่ว่าดงเฮจะหายได้ยังไงก็เมื่อวานนี้ก็..............
“เป็นอะไรของแกวะ แล้วนี้บ้านแกไม่มีข้าวกินรึไงว่ะถึงได้มาขอข้าวบ้านคนอื่นกิน”
“อ้าวไอ้นี้เล่นแรง ได้ฉันไม่กินข้าวบ้านแกแล้วก็ได้ ไปครับพี่ดงเฮเราไปกินข้าวข้างนอกกัน” คยูว่าพรางลุกขึ้นดึงแขนร่างบาง
“หยุดเลยคิดจะทำอะไรของแกคยู” เมื่อเห็นว่าคยูคิดจะพาร่างบางไปจริงๆ คิบอมจึงร้องห้ามไว้
“ได้ยินแว้ๆว่าใครจะไปไหนกันนะค่ะ จุ๊บ! หวัดดีตอนเช้าค่ะคิบอม”
ยัยชะนีปลาม้าเอ้ย กอดจูบผู้ชายกลางวันแซกๆ (ความคิดดงเฮ)
“ฮยอนจินมาได้ไงค่ะเนี้ยะ” คิบอมถามหญิงสาวผู้มาเยือนทั้งที่มือกำลังพยายามแกะมือตุ๊กแกของหญิงสาว
“ทำไมค่ะ เดี๋ยวนี้ฮยอนจินมาหาคุณไม่ได้รึไงค่ะใช่มั๊ยค่ะพี่ดงเฮ” ฮยอนจินหันไปหาตัวช่วยของเธอเธอมาที่นี้จนเธอคุ้นเยกับคนที่นี้ดีทุกคน
“กรั๊บ ตำมั๊ยวังนี้ฮยอนจิงมาเช้าจังเยย” ร่างบางว่าพรางกระโดดกอดหญิงสาวแล้วพยายามดึงเธอเข้ามากอด ไม่ใช่อะไรหรอดงเฮแค่อยากให้เธอปล่อยกอดคิบอมก็แค่นั้น
“ว๊ายยยยยย ดงเฮนี้นายทำอะไรเนี้ยะออกไปนะ”
“โอ๊ย เจ็บนะ ฮื่อ ฮื่อ ฮื่อ” ฮยอนจินผลักดงเฮอย่างแรงจนดงเฮล้มไปนั่งกองกับพื้น คิบอมเห็นอย่างนั้นจึงรีบลงไปประคองดงเฮที่นั่งร้องให้อยู่
“เธอทำอะไรของเธอเนี้ยะฮยอนจินเธอก็รู้ว่าพี่ดงเฮเค้าไม่ปกติแต่เธอก็ยัง……” เมื่อเห็นอย่างนั้นคยูก็ทนไม่ไหวเหมื่อนกันที่จะต่อว่า
“ก็ใครใช้ให้มากอดฉันล่ะ ยี้! อาบน้ำบ้างรึเปล่าก็ไม่รุ้” ฮยอนจินทำท่าขยะแขยงเอามือปัดตามเสื้อผ้าของเธอยกใหญ่
“ถึงดงเฮจะไม่ปกติถึงเค้าจะเป็นอย่างนี้ถึงเค้าจะสกปรก แต่เค้าก็ไม่มีจิตใจเมื่อเธอหรอก
ฮยอนจินภายนอกเค้าจะไม่ปกติแต่ข้างในนะเค้าปกติกว่าเธอตั้งเยอะ”
“กรี๊ด คิบอมทำมียคุณว่าฮยอนจินอย่างนี้ล่ะค่ะ”
“คิบอม/ไอ้คิบอม”
“ไปกันเถอะดงเฮ ป้าครับเอาข้าวเช้าไปให้ผมกับดงเฮบนห้องนะครับ อ้อแล้วก็ส่งแขกให้ผมด้วยนะครับ ไอ้คยูส่วนแกจะไปไหนก็ไปวันนี้ฉันเหม็นขี้หน้าแก” คิบอมพูดยาวก่อนจะเดินประคองดงเฮขึ้นบันไดไป
“กรี๊ด คิบอมคุณจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะฉันอุส่าตื้นแต่เช้าเพื่อมาหาคุณ คุณจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะลุกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนนะคิบอม”
“นี้ๆ ฮยอนจินเธอไม่ได้ยินที่ไอ้คิบอมมันบอกหรอ ป้าครับส่งแขก” คยูเดินไปขวางฮยอนที่ตรงทางขึ้นบันไดทันทีที่หญิงสาวทำท่าเมื่อจะเดินตามสองคนนั้นขึ้นไป
“ค่ะคุณคยู เชิญค่ะคุณหนูฮยอนจิน” ป้าหัวหน้าแม่บ้านทำตามที่คิบอมและคยูสั่งทันที
“ไม่ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะคุณกับคิบอมรู้เรื่องเค้าจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้” ฮยอนจินทำเสียงแข็งยืนยันท่าเดี๋ยวว่าจะไม่ไปไหน
“ป้าครับฝากด้วยนะครับ ผมมีทะละต้องไปทำ” ว่าแล้วคยูก็เดินผ่านหน้าฮอยนจินไป
“ป้าเชิญคุณดีๆแล้วนะค่ะ ตาแก่มานี้สิ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“กรี๊ด ปล่อยฉันลงด้วยนี้นะไอ้พวกชั้นต่ำกล้าดียังไงทำกับฉันแบบนี้ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ขอโทษจริงๆนะครับผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ ถึงคุณจะว่าผมเป็นคนชั้นไหนก็ชังผมไม่สนเพราะว่าถ้าผมเอาคุณออกจากบ้านไม่ได้ผมได้ออกจากห้องแทนแน่นอนครับ เชิญคุณกับไปเถอะครับ อย่าทำให้นายน้อยโกรธมากกว่านตี้เลยครับ แกร็ก!” ชายวัยกลางคนร่ายยาวตั้งแต่แบกหญิงสาวออกมาจากตัวบ้านจนถึงถนนหน้าบ้านแล้วกลับเข้าบ้านพร้อมทั้งล็อกประตูหน้าบ้านไม่ตอนรับแขกอีกทันที
“ได้ แต่เรื่องมันจะยังไม่จบเท่านี้แน่ ฮึ” ฮยอนจินเห้นว่ายังไงวันนี้คิบอมก็คงไม่พบเธออีกเป็นแน่จึงตัดใจกลับไป
“อูย! ดีนะเนี้ยะที่คุณหนูคนเมื่อกี่เธอตัวเล็กไม่อย่างนั้นไหปลาล้าฉันได้หักกันพอดี ไม่รู้จะดิ้นอะไรนักหนา อูย!”
“เลิกบนแล้วยกถาดตามฉันมา ปานนี้คุณคุณคงหิวกันแย้งแล้ว”
“จงจารคยูเนอะจะมาตานค้าวกับเราแท้ๆ เฮ้อ!”
“อยากจะกินข้าวกับมันขนาดนั้นเลย งั้นก็ไปหามันเลยสิ ซิส์” คิบอมเมื่อเห็นดงเฮบ่นถึงแต่เรื่องของคยูจึงนึกมั่นใส้ขึ้นมา
“กิบอมโกดหรอ ทำมั๊ยเมื่อกี่คิบอมถึงช่วยฉันล่ะ”
“เมื่อกี่ทำมั๊ยเวลานายพูดถึงเหมื่อนคนปกติล่ะ เหมือนนายจะหายแล้วยังไงแหละ ดงเฮรึว่านายหายแล้วใช่มั๊ย”
“เอ่ออออออ..............คือออออออออออออ.....................”
“เอ่อคือ อะไรนายหายแล้วใช่มั๊ย ดงเฮนายหายแล้วใช่มั๊ย”
“คือฉัน.........”
“อาหารมาแล้วค่ะ อุ้ย! ขอโทษค่ะป้าไม่รู้ว่าคุณๆกำลัง” ภาพที่ชายหญิงวัยกลางคนเห็นคนนั้นมันเหมือนกับว่าคิบอมกำลังจูบดงเฮอยู่เพราะใช้มุมกล้อง(แหะๆไม่รู้จะพุดยังไงเดี๋ยวเขียนไปเขินเองแหะๆ)
“กิงค้าวกิบอมหิว กิงๆน้องหิว” ดงเฮได้โอกาสหลบคำถามคิบอมเลยรีบคว้าทันที
“เอาเข้ามาเลยครับป้า”
เฮ้อเกือบไปแล้ว ลี ดงเฮเอ้ย
แต่คิบอมปกป้องเราจากยัยชะนีปลาม้าด้วยแหะ
แค่กะจะให้คิบอมว่ายัยชะนีปลาม้าเล็กๆน้อยๆแต่นี้เกินคาดเลยแหะๆ
คิบอมปกป้องเราแถมยังไม่สนใจยัยชะนีนั้นด้วย
เมื่อฉันมั่นใจว่านายคือคนที่ใช่แล้วฉันจะบอกนายเองนะคิบอม.
บันทึกย่อย ลี ดงเฮ 24/10/2009
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::100%:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
อ้าวเฮ ครบร้อยแล้ว
แถมไร้เตอร์คิดว่าเกินร้อยด้วยซ้ำแต่ก็นะ
ไร้เตอร์หายไปนาน ถือซะว่านี้คือคำขอโทษแล้วกันนะ
เม้นๆๆๆๆๆๆ โหวตๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น