คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : PART: 4
“วาวคนน่ารักคนนี้ชื่ออะไรครับ ผม โจวคยูฮยอน หรือจะเรียกคยูเฉยๆก็ได้นะครับ สำหรับคนพิเศษเท่านั้น” ตอนแรกคยูก็วิ่งตามดงเฮอยู่หรอกแต่พอหางตาของเค้าเหลือบไปเห็นคนคนหนึ่งเข้าสมองก็สั่งให้ขาหยุดวิ่งทันที แล้วก็ลืมด้วยว่าที่วิ่งมาเนี้ยะมาทำอะไร
“เฮ้นี้นายมายุ้งอะไรกับน้องฉันเนี้ยะ แทมินมานี้” ในตอนที่คยูกำลังคุยอยู่กับคนน่ารักของเค้าอยู่ๆก็มีคนน่ารักกว่าเดินเข้ามา(ในความคิดของคยู) ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะเป็นพี่น้องกัน แล้วก็เป็นพี่น้องคู่ที่น่ารักน่ากดมาก(ในความคิดคยู)
“ไม่ยุ้งกับน้องคุณแล้วก็ได้ ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอ ผมชื่อคยูฮยอน หรือจะเรียกคยูเฉยๆก็ได้ครับ สำหรับคนพิเศษเท่านั้นนะครับเนี้ยะ” คยูแนะนำตัวอีกครั้ง(แต่การแนะนำตัวรู้สึกว่ามันจะเหมือนกันเด้ะเลยนะคยูลูก) แต่เหมือนร่างบางจะไม่สนใจเอาสะเลยเพราะตอนนี้ร่างบาได้เดินหนีไปแล้วนะสิแถมยังเอาคนน่ารักคนน้องไปด้วย แต่มีหรือที่คยูจะปล่อยไปง่ายๆ นานๆทีจะเจอคนที่ปฏิเสธเค้าสักทีมันชวนให้ท้าทายความสามารถเค้าเสียจริง
“นี้คุณคนสวยคร๊าบ คุณเดินหนีลูกค้าอย่างนี้ได้ไงครับเนี้ยะมันไม่ดีเลยนะครับ” ในเหมือนถามชื่อแบบตรงๆไม่ได้ก็ต้องใช้เรื่องงานเข้ามาช่วยก็ร่างบางทั้งสองเนี้ยะใส่ชุดพนักงานที่นี้ ก็ต้องเป็นพนักงานที่นี้ทำงานที่นี้แล้วถ้าเดินหนีลูกค้าแบบนี้มันก็ไม่ใช้เรื่องอยู่แล้วใช่มั๊ยล่ะ
“เดินหนีพวกโรคจิตไม่ถือว่าเดินหนีลูกค้า” ร่างบางหันกับมาทันทีที่คยูดึงอาชีพเค้าเข้ามาเกี่ยว
“แล้วคนโรคจิตไม่มีสิทธิ์เป็นลูกค้ารึไงครับ”
“มันก็ใช่แต่สำหรับฉัน ฉันไม่สน”
“ไม่สนอาชีพงานที่คุณทำว่างั้น”
“ไม่สนนายต่างหาก เลิกตามสักทีเหนื่อย”
“ผมก็เหนื่อย พี่จะลากผมมาด้วยทำมั๊ยพวกพี่สองคนจะทุเลาะกันก็ทะเลาะไปสิครับจะลากผมมาด้วยทำมั๊ย” ร่างบางผู้เป็นเหตุเงียบอยู่นานไม่ใช่เค้าไม่อยากพูดหรอกแต่ไม่มีช่องว่างให้เค้าได้พุดแทรกเลยต่างหาก พอมีช่องให้เค้าพูดเค้าก็เลยต่อว่าให้กับทั้งสองคนที่ทะเลาะกันอยู่เมื่อกี่
“OoO” ร่างบาง
“T^T” คยู
“เอาล่ะถ้าพวกพี่จะทะเลาะกันต่อก็เชิญผมไปล่ะ อ๋อพี่ชื่อคยูใช่มั๊ยผมชื่อ แทมิน ลี แทมิน ครับส่วนนี้พี่ชายผมพี่ซองมิน ลีซองมิน แค่นี้ล่ะครับผมบอกได้แค่นี้ล่ะครับไปนะครับ” ว่าจบแทมินก็เดินจากคนทั้งสองไป
“^_^” คยู(ดีใจได้รู้ชื่อคนน่ารักแล้ว)
“YoY”ซองมิน(ไอ้น้องเลว: ความคิดซองมิน)
“^_^” คยู
“U_U” ซองมิน(ไอ้บ้านี้ก็ยิ้มอยู่ได้บ้ารึไงว่ะ: ซองมิน)
“^_^”คยู
“เป็นบ้ารึไงว่ะยิ้มอยู่ได้”
“อูย สวยเผ็ดดุ คยูชอบ”
“ไอ้บ้าเอ้ย”
“ถึงบ้าก็บ้ารักนะครับ”
“สงสัยจะบ้าจริงๆแหะ” ว่าแล้วซองมินก็กลับหลังเดินหนีไปก็ก็ยังไม่วายได้ยินคำน้ำเน่าที่ลอยตามหลังมา
“คุณจะไปไหนนะ แต่จะไปไหนก็อย่าลืมพกหัวใจผมไปด้วยนะครับเดี๋ยวมันจะบอบซ้ำเพราะขาดคุณดูแล”
[ด้านดงเฮ]
ดงเฮค่อยลืมตาขึ้นมาเพื่อปรับตาให้เข้ากับแสงไฟที่เปิดไว้เติมห้อง แต่ทำมั๊ยเค้าถึงกลับมาที่ห้องได้ล่ะแล้วเค้าเป็นอะไรทำมั๊ยเค้าถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ เค้าค่อยลุกขึ้นนั่งและแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับอะไรบ้างอย่างที่อยู่ข้างๆเตียง
“คิบอม ทำมั๊ยคิบอมมานั่งหลับที่นี้ล่ะเนี้ยะ” ดงเฮมองด้วยความสงสัยก็ร้อยวันพันหนคิบอมไม่เคยเข้าใกล้เค้าเท่าไหร่
“.................” คิบอมหลับอยู่
“................” ดงเฮนั่งชันเข่าขึ้นแล้วจ้องมองคิบอมอยู่อย่างนั้นเค้าก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำมั๊ยถึงทำแบบนี้
“................” คิบอมยังหลับอยู่
“คิบอมพี่หายแล้วนะ พี่หายแล้ว” ดงเฮนั่งพึมพำกับตัวเองอยู่อย่างนั้น
“อือ อ้าวดงเฮนายตื้นแล้วหรอ ปวดหัวมั๊ย รึว่าหิวน้ำรึเปล่า” คิบอมตื้นขึ้นมาก็เป็นว่าร่างบางที่เค้านั่งเฝ้ามาค่อนคืนนั้นตื้นแล้ว
“ม่ายน้องน่ารักจังเลย มานอนเป็นเปื้อนด้วย จุ๊บ ไห้รางวัลน้อง คริ คริ น้องน่าแดงด้วยน่ารักจังเย้ย”
ฉันไม่กล้าบอกนายว่าฉันหายแล้ว
ฉันไม่กล้าบอกฉันกลัวว่านายจะไม่ดูแลฉัน
ฉันไม่กล้าบอกนายเพราะฉันกลัวนายจะทิ้งฉันไป
ฉันไม่กล้าบอกนายเพราะฉันไม่รู้ว่านายคิดยังไงกับฉัน
ฉันสัญญานะคิบอมเมื่อไหร่ที่ฉันมั่นใจว่านายคิดยังไงแล้วเมื่อนั้นแหละฉันจะบอกนายเอง
TBC.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
แว๊กจะมีใครว่าอะไรไร้เตอร์รึเปล่าเนี้ยะที่หายไปนานขนาดเนี้ยะ
หวังว่าคงจะไม่ทิ้งกันไปหมดนะพอดีคอมพังกับพี่น้องเพิ่งจะได้กับมา
ขอโทด
ขอโทด
ขอโทด
ขอโทด
ความคิดเห็น