คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : PART: 3
ถึงพ่อแม่จะบอกให้เค้าดูแลดงเฮให้ดีแต่มีรึที่เค้าจะทำ เพราะวันนี้เค้านัดกับเพื่อนซี้ของเค้าว่าจะไปดิ้งกันวะหน่อยแต่เพราะพ่อกับแม่บอกให้ดูแลดงเฮเค้าเลยจำเป็นต้องเอาดงเฮไปด้วย
“นี้คิบอมทำมั๊ยต้องให้พี่มาด้วยล่ะ แล้วนี้คิบอมจะไปไหน นี้คิบอมพี่ง่วงแล้วนะ คิบอ......”
“หุบปากสักทีถ้าขืนยังพุดไม่เลิกนะฉันจะปล่อยนายลงตรงนี้แหละ” ดงเฮยังไม่ทันที่จะได้พูดจบดีคิบอมก็ตะหวาดวะก่อนพอตั้งแต่พาขึ้นรถมาดเฮก็ถามไม่หยุดและก็ไม่เคยได้คำตอบจากคิบอมแม้แต่คำถามเดียว
“อือ ทะ ทำมั๊ย อึก ว่ากันด้วยอึก มามี่ช่วยดงเฮด้วยดงเฮกลัว” ดงเฮทั้งตกใจทั้งกลัวกับสิ่งที่คิบอมทำเมื่อกี่
“บ้าเอ้ย!” อี๊ด คิบอมเลี้ยวรถจอดที่ข้างทางทันทีเมื่อเห็นดงเฮร้องให้ออกมาอย่างนั้น เค้าไม่ได้ตั้งใจที่จะตะหวาดนะแต่ดงเฮถามมากนิคนมันรำคาญ
“อื่อ อึก อื่อ อื่อ”
“วุ้ย ดงเฮฉะ ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตะหวาดนายนะฉันขอโทษ” คิบอมจำใจต้องปลอบดงเฮให้หยุดร้องไห้ก่อนขืนปล่อยให้ร้องไห้ไปเลื่อยๆนะมีหวังร้องดังกล่าวเดิมอีก อันนี้ก็คนมันรำคาญ คิบอมดึงดงเฮเข้ามาซบอกตัวเองและเหมือนจะได้ผลดงเฮหยุดร้องไห้ทันที
“อึก คิ คิบอมสัญญานะว่าจะ อึก ไม่ว่าพี่อีกนะ” ดงเฮเงยหน้าขึ้นมาเพื่อพูดกับเจ้าของอ้อมกอดอันอบอุ่นที่เค้ากำลังอยู่ในตอนนี้
“อื่ม” เมื่อคิบอมจะตอบเพื่อไม่ให้ดงเฮคิดอะไรมาอีกเพราะจากสีหน้าแล้วเหมือนเค้าจะจำใจจำยอมยังไงไม่รู้
“เย้ จุ๊บ ขอบคุณนะน้องชายที่น่ารัก” ตลอดหลายปีที่ผ่านมาถึงเค้าจะไม่ชอบดงเฮก็ตามแต่เค้าก็โดนดงเฮหอมแก้มมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วแต่ทำมั๊ยครั้งนี้ความรู้สึกถึงไม่เหมือนครั้งก่อนๆนะ ทุกครั้งคิบอมจะต้อว่าต้องด่าทุกทีที่ดงเฮทำแบบนี้แต่ทำมั๊ยวันนี้ถึงไม่อยากด่าไม่อยากว่าด้ายล่ะเนี้ยะ
ในที่สุดคิบอมกับดงเฮก็มาถึงที่หมายและดูเหมือนดงเฮจะดูตื้นเต้นแล้วก็ทั้งกลัวในเวลาเดียวกันยังไงไม่รู้ เพราะดงเฮเกาะแขนคิบอมแน่นยังกะกลัวว่าคนตรงหน้านี้จะทิ้งเค้าไว้ที่นี้ยังไงยังงั้น
“คิบอมทางนี้โวย” ดูเหมือนจะมีร่างสูงอีกร่างที่ตะโกนเรียกคิบอมอยู่มุมปลอดคนของพลับกำลังกวักมือเรียกเค้าอย่างดีใจยังกะเห็นแฟนมาแหนะ
“ทำมั๊ยแกมาช้ายังงี่วะ อ้าวพี่ดงเฮก็มาด้วยหรอครับ” ทันทีที่ร่างสูงมาถึงโต๊ะร่างสูงอีกร่างก็ต่อว่าเค้าทันทีก่อนที่จะหันไปเจอกับพี่ชายแสนสวยของเพื่อน(แต่สติไม่สมประกอบ)
“แฮะ หมาป่าน้อยคิดถึงจังเย้ย จุ๊บ! หมาป่าน้อยทำมั๊ยไม่เป็นเล่นกับพี่บ้างเลยล่ะ” พอร่างบางคนหน้าคนที่ทักตนก็ดีใจใหญ่เลยกระโดนกอดซ้ำยังหอมแก้มไปฟอดใหญ่ ส่วนไอ้คนโดนกระทำนั้นก็ยิ้มหน้าบานเป็นจานกระด้ง โหก็คนสวยหอมแก้มทันทีนิไม่ให้ยิ้มได้ไงใช่มั๊ยล่ะ อิอิ
“ดงเฮมานี้!” อยู่ดีๆคิบอมก็กระวากร่างดงเฮออกจากคยูจนทำให้ดงเฮเสียหลักซบที่อกแกร่งคิบอมพอดี คยูก็งงจากการกระทำของคิบอมเลยได้แต่ยืนนิ่ง ดงเฮก็เช่นกัน แต่คนที่ไม่เข้าใจที่สุดตอนนี้หน้าจะเป็นคิบอมมากกว่า นี้เราเป็นอะไรเนี้ยะทำมั๊ยพอเห็นเจ้านี้เข้าใกล้คนอื่นแล้วหงุดหงิดอย่างนี้ว่ะ
“บ่าเอ้ย!!” ด้วยความที่ลืมตัวคิบอมผลักดงเฮออกจากอกจนล้มลงไปกองกับพื้น คยูเห็นดังนั้นจึงเข้าไปช่วยพยุงดงเฮให้ลุกขึ้นก่อนที่จะต่อว่าไอ้คนที่ทำ
“แกเป็นบ้าอะไรของแก แกผลักพี่เค้าทำมั๊ยแกเองไม่ใช่รึไงที่เอาพี่เค้าไปกอดเองนะ เป็นยังไงบ้างครับพี่ดงเฮ” พอต่อว่าคิบอมเสร็จคยูก็หันกลับมาถามดงเฮด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เค้ารู้ดีว่าคิบอมไม่ชอบใจที่ดงเฮย้ายเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน แต่ครั้งนี้ดงเฮไม่ได้ทำอะไรผิดทำมั๊ยคิบอมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย
“..................” ด้วยที่กลัวว่าคิบอมจะทำอะไรมากกว่าผลักตัวเองจนล้มลงนั้นดงเฮเลยได้แต่ก้มหน้าแล้วก็ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม
“ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะโวยคยูฉันไม่ได้ตั้งใจจะผลักเจ้านี้จริงๆนะโวย ดะ........” คิบอมพยายามจะเข้าไปขอโทษแต่สิ่งที่ได้คือดงเฮถ้อยห่างทันทีก่อนที่เค้าจะเข้าถึงตัว เค้ากลัวกลัวว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรเค้า แต่จะรู้มั๊ยสิ่งที่ดงเฮทำเมื่อกี่มันเหมือนไปกระตุกก้อนเนื้อทางด้านหน้าอกซ้ายของคิบอมให้รู้สึกเจ็บจี๊ดเลยทันที
“ฉันว่าพี่เค้าคงกลัวแกว่ะ แกอย่าเพิ่งยุ่งกับพี่เค้าเลยตอนนี้ฉันว่าไว้เราค่อยมาดื่มกันวันหลังดีกว่ามั๊ยแล้วเดี๋ยวฉันไปส่งพี่ดงเฮเองแล้วกัน” คยูหมดอารมณ์ที่จะดื่มในวันนี้เพราะบรรยากาศมันช่างไม่ให้ซะเหลือเกิน ก่อนที่พวกเค้าจะตกลงกันจู่ๆดงเฮก็ออกวิ่ง วิ่งไปเหมือนคนบ้า(แล้วตอนนี้มันไม่ได้เป็นบ้ารึไงว่ะ)
“พี่ดงเฮ พี่จะไปไหน พี่ดงเฮ” คยูออกตัววิ่งตามทันทีแต่ด้วยความที่คนเยอะเลยไม่ถึงตัวดงเฮซักที
“บ้าเอ้ย ดงเฮกลับมาเดี๋ยวนี้นะนายจะไปไหนมันอันตรายนะรู้มั๊ย กลับมา ลีดงเฮ” มีรึที่คิบอมจะไม่ตามร่างบางไปเค้าพยายามวิ่งให้ถึงตัวดงเฮให้เร็วที่สุดเท่าที่เค้าจะทำได้ และในที่สุดเค้าก็รวบตัวดงเฮเอาไว้ได้ “บ้าเอ้ย นายเป้นบ้าอะไรของนายอีกเนี้ยะ”
“ฉันกลัวแล้วปล่อยฉันไปเถอะนะ นะฉันกลั...............” อยู่ดีๆดงเฮก็หมดสติลงคิบอมไม่รอช้าซ้อนตัวดงเฮขึ้นแล้วพาออกไปทันที ดีนะที่ที่นี้เค้าเปิดเสียงเพลงดังเลยไม่มีใครสนใจอะไรนัก ว่าแต่ไอ้คยูมันไปไหนเมื่อกี่ยังเห็นวิ่งตามดงเฮมาอยู่เลยนิ
“วาวคนน่ารักคนนี้ชื่ออะไรครับ ผม โจวคยูฮยอน หรือจะเรียกคยูเฉยๆก็ได้นะครับ สำหรับคนพิเศษเท่านั้น” ตอนแรกคยูก็วิ่งตามดงเฮอยู่หรอกแต่พอหางตาของเค้าเหลือบไปเห็นคนคนหนึ่งเข้าสมองก็สั่งให้ขาหยุดวิ่งทันที แล้วก็ลืมด้วยว่าที่วิ่งมาเนี้ยะมาทำอะไร
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
อ่ะแหนะอยากรู้อ่ะดิว่าคยูดุดตาใคร ถ้าอยากรู้ก็ต้องตามกันต่อนะ
คุยกันเป็นครั้งแรก
ก็พอดีไม่ว่างเลยม่ายด้ายมาอัพฟิคอ่ะ แต่รู้สึกว่าอีกเรื่องที่เป้นของเพื่อนที่อยู่ไอดีเดียวกันนะเข้าจะขยันอัพซะจริงเลย
ต่อไปนี้ไร้เตอร์จะพยายามเคลียร์ให้ไวเพื่อมาอัพฟิคนะ
ความคิดเห็น