คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PART: 2
“มามี่กรั๊บนั้นน้องชายป๋มใช้มายกรั๊บ” ยังไม่ทันที่จะฟังคำตอบดงเฮก็วิ่งไปยังคนที่เค้าเรียกว่าน้องชายทันที คนทั้งบ้านถึงกับตาลุกวาวทันทีที่ร่างบางวิ่งเข้าไปหาคุณชายของบ้านไม่เว้นแม้แต่พ่อกับแม่ของทั้งคู่เพราะพวกเค้ารู้ดีว่าลูกชายตัวดีของพวกเค้านิสัยเป็นยังไง “วาว น้องชายน่ารักจังเย้ย แปะ แปะ แปะ ชอบน้องชายรักน่า จิ้ม จิ้ม คริ คริ แก้มนุ่มด้วย จุ๊บ!!!”
“เฮ้ ทำอะไรของนายเนี้ยะสกปกจะตาย” ตกใจเล็กน้อยที่อยู่ดีร่างบางที่วิ่งเข้ามาหอมแก้มตัวเอง ตกใจไม่เท่าไหร่หรอกแต่อาการขยะแขยงใจตัวร่างบางนี้สิที่ร่างสูงแสดงออกอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงยกมือหนาขึ้นมาเสร็จแก้มตัวเองอย่างบ้าคลั่งแล้วก็เดินผ่านร่างบางไปอย่างไม่คิดจะสนใจ
“แงๆๆๆๆ มามี่ อึก ทามมายน้องชายน่ากลัวจังเย้ยกรั๊บ น้องชายไม่น่ารักแล้วโป้ง!!” ดงเฮรีบวิ่งกับมาหาผู้เป็นแม่ทันทีก่อนจะหันกับไปยกนิ้วโป้เป็นการบอกว่าเค้าโกธรร่างสูงแล้ว แต่มีหรือที่ร่างสูงจะเป็นเดือดเป็นร้อนกับการโกธรนี้เพราะเค้าก็โกธรร่างบางเหมือนกันก็อยู่ดีๆก็ไปหอมเค้านี้นา แม้แต่พ่อกับแม่เค้าเค้ายังไม่ให้หอมเลยแล้วนี้ร่างบางเป็นใครกล้าดียังไงมาหอมแก้มเค้า
“โอ๋ ไม่เป็นไรนักครับคนเก่งของคุณแม่ ไม่เป็นไรนะครับ นี้คิบอมลูกก็พูดดีๆกับพี่เค้าหน่อยสิ” ผู้เป็นแม่ปลอบลูกชายคนโตก่อนจะหันไปตำหนิลูกชายตัวดีของตัวเอง
“พี่หรอก ฮึ อายุอาจจะใช่อยู่หรอกนะแม่แต่สมองนี้สิผมว่าคงยาก แม่รู้ไว้เลยนะครับว่ายังไงผมก็ไม่ยอมรับมันเป็นพี่ผมหรอกเด็กปัญญาอ่อน อ๋อแล้ววันนี้ผมไม่กลับบ้านนะครับผมจะไปนอนกับคยูมันไม่อยากเห็นหน้าคนแถวนี้” บทจะพุดร่างสูงก็ไม่คิดจะเปิดโอกาศให้ใครพูดแทรกขึ้นได้ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปแล้วขับรถคู่ใจตัวเองไป(ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าลูกชายตัวดีของบ้านเนี้ยะอายุ 10 ขวบ)
“แจจุงผมว่าคุณพาดงเฮไปดูห้องเค้าดีกว่านะ” เมื่อเห็นว่าภรรยาเริ่มจะมีน้ำโหนิดๆกับลูกชายตัวดี มีรึยุนโฮผู้เป็นสามีจะไม่หยุดอาการเหล่านั้นให้ภรรยา
“ค่ะ ปะดงเฮลูกไปดูห้องนอนกับมามี่ดีกว่า”
“อะไรนะวันนี้แกจะมานอนที่บ้านฉัน คราวนี้เรื่องไรอีกล่ะ” ทันทีที่เพื่อนรักบอกว่าจะมานอนค้างที่บ้านคยูถึงกับตาโตจะไม่ให้ตาโตได้ไงก็คิบอมมานอนที่นี้ทีไรก็แย่งเค้าเล่นเกมทุกทีเพราะอ้างว่าเค้านะเล่นทุกวันอยู่แล้ว และคยูก็รู้ด้วยว่า
คิบอมต้องมีปัญหากับคนที่บ้านมาแน่ๆเพราะถ้าไม่มีปัญหากันแน่นอนว่าคิบอมจะไม่หาคยูที้บานแน่
“แค่ไม่อยากอยู่บ้าน” คิบอมตอบนิ่งๆตามแบบฉบับ
“กูไม่เชื่อ” คยูสวนขึ้นทันที เค้ารู้จักคิบอม บ้างที่อาจจะดีกว่าพ่อกับแม่คิบอมอีก
“..............”
“เออ เออ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก กูก็ไม่อยากรู้แล้ว” คยูบอมแพ้กับเพื่อนคนนี้จริงๆ บทจะพุดก็พุดเป็นต่อยหอย บทจะเงียบก็เงียบซะดื้อ จนเดี๋ยวนี้คยูเริ่มชินซะแล้ว
10 ปี ผ่านไปไว้เหมือนโกหก (แล้วนี้ไม่ได้โกหกหรอ)
“คิบอมกับดงเฮอยู่ได้ใช่มั๊ย”
“อยู่ได้กรั๊บ ว่าแต่มามี่จะไปไหนกรั๊บ” ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะไปไหนแต่พอแม่ถามมาอย่างนั้นดงเฮก็ตอบทันทีว่าอยู่ได้
“อ๋อพ่อกับแม่จะไปทำงานนะจ๊ะดงเฮอยู่กับน้องชายได้ใช่มั๊ยจ๊ะ” ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาหาลูกชายผู้เป็นที่รักทันทีพร้อมกับบอกเหตุผลที่ตัวจะไม่ได้อยู่บ้านสักพัก
“กรั๊บ ใช่มั๊ยคิบอม”
“คงงั้น” ตั้งแต่วันที่ร่างบางมาอยู่ที่นี้จนถึงวันนี้คิบอมก็ยังไม่คิดที่จะยอมรับร่างบางสักที
“คิบอมงั้นแม่ฝากดูแลพี่เค้าด้วยนะ แล้วก็อย่าปลอดให้พี่เค้าอยู่คนเดียวล่ะ เพราะแม่อนุญาตให้คนงานทุกคนหยุดงานได้เพราะฉะนั้นที่บ้านนี้ก็จะเหลือแค่ลูกกับพี่เค้าดูแลพี่เค้าด้วย แม่ไปก่อนนะครับไว้กลับมาแม่จะซื้อของมาฝาก” ผู้เป็นแม่บอกกับลูกชายคนเล็กก่อนจะหันไปกอดลูกชายคนโต
“ป๋อกรั๊บอย่าลืมคิดถึงผมนะกรั๊บ” ออกจากอ้อมกอดแม่ด้ายดงเฮก็โผเข้ากอดผู้เป็นพ่อทันที
“อยู่แล้วครับ พ่อจะคิดถึงดงเฮทุกวันเลยเป็นไง” กอดตอบลูกชายอย่างรักใคร่ก่อนจะเอาใจด้วยคำพูด
“กั๊บป๋ม”
“ยุนโฮไปกับเถอะเดี๋ยวตกเครื่องแม่ไปก่อนนะครับดงเฮ คิบอมอย่าลืมดูแลพี่เค้าให้ดีๆนะลูก” ยังมิวายที่จะสั่งย้ำลูกชายตัวดีให้ดูแลดงเฮให้ดีๆ
“รู้แล้วนะแม่รีบๆไปเหอะพุดมากน่ารำคาญ” ใจจริงแล้วคิบอมไม่อยากให้พ่อกับแม่ไปหรอกเพราะเค้าไม่อยากอยู่กับดงเฮสองต่อสองที่บ้านเพราะเค้าอาจจะออกไปเที่ยวไม่ได้เพราะต้องดูแลดงเฮ
ทันทีที่รถพ่อกับแม่วิ่งลับออกจากบ้าน ทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบเพราะร่างบางไม่กล้าที่จะพูดกับคิบอม เค้าว่าเค้านับครั้งได้เลยล่ะที่เค้ากับคิบอมพูดกัน ตลอด 10 ปีที่ผ่านมานะ แต่อยู่ดีๆดงเฮก็มีความกล้าที่จะพูดกับคิบอม
“นี้คิบอม เล่นซ่อนแอบกันป่ะ คิบอมเป็นคนหานะเดี๋ยวพี่เป็นคนซ่อน” (พูดเรื่องที่น่าเป็นไปได้มากเลยนะดงเฮ)
โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น