คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PART: 1
“หวัดดีค่ะคุณ” หญิงวัยกลางคนเดินมาทันทีที่เห็นคนที่ตนนัดมาถึง สถานที่ที่คนสองคนกำลังคุยกันอยู่นี้เป็นสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า ซึ้งส่วนมาจะเป็นเด็กที่พ่อแม่เอามาทิ้งซะมากกว่าและวันนี้เด็กๆที่นี้ก็ดูจะดีใจกันเกินเหตุเพราะวันนี้จะมีคนมารับเด็กไปอุปถัมภ์หนึ่งคนและทุกคนก็ยังไม่รู้ว่าคนคนนั้นที่จะมารับใครไป ทุกคนเลยดูจะดีใจกันใหญ่
“สวัสดีค่ะคุณแม่ แล้วเด็กคนนั้นอยู่ไหนค่ะ” ที่จริงแล้วทางสถานที่และผู้อุปถัมภ์ได้ตกลงกันแล้วว่าเด็กคนที่เธอจะมารับไปอุปถัมภ์คือใคร แต่ทางสถานที่ยังไม่ได้แจ้งแก่เด็กๆทุกคนในที่นี้ทราบทุกคนเลยไม่รู้
“เชิญทางนี้ค่ะดิฉันจะพาไปหาเค้า” หญิงวัยกลางคนผู้ดูแลที่นี้เดินนำเธอไปยังที่ที่มีเด็กคนที่เธอต้องรับอุปถัมภ์ไป
“ทำไมเค้าไม่มาเล่นอยู่กับเพื่อนๆล่ะค่ะ”
“เค้าก็อย่าจะมาเล่นกับเพื่อนๆอยู่หรอกแต่ไม่มีใครยอมเล่นกับเค้าเลยหลบไปอยู่คนเดียวนะค่ะ ถึงแล้วค่ะ” พอผู้ดูแลพูดจบก็ถึงที่พอเลยผู้ดูแลเลยเชิญเธอเค้าไป พร้อมกับเดินตามเอเข้าไปเช่นกัน
“เค้าเหมือนแม่เค้ามากเลยนะค่ะ เหมือนมากเหมือนจริง” พอเธอเห็นหน้าเด็กคนที่เธอต้องรับอุปถัมภ์เธอก็อดที่จะพูดออกมาไม่ได้ว่าเด็กคนนี้เหมือนแม่ของเค้าจริงๆ เธอคนนี้เป็นอะไรกับแม่เด็กทำไมเธอรู้จักแม่เด็กคนนี้ได้ล่ะ พวกเค้าเป็นอะไรกัน
“จ๊ะเค้าเหมือนแม่เค้ามาก ดงเฮจ๊ะแม่ครูพาคุณแม่มาแหนะ ดูสิ” ประโยคที่เหมือนกับนั้นออกมาจากปากผู้ดูแลก่อนที่เธอจะหันไปพูดกับเด็กน้อยคนหนึ่งที่กำลังทำอะไรบ้างอย่างอยู่ที่มุมห้อง
“คร๊าบ วาวมามี่ทำมั๊ยสวยจังเย้ยครับ” เด็กน้อยหันมามองทันทีเพราะเค้าดีใจมากที่เค้าจะได้มีแม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ เด็กคนนี้เป็นที่มีปัญหาทางสมองตั้งแต่ที่พ่อกับแม่แท้ๆของเค้าจากเค้าไป หรือจะพูดง่ายๆก็คือเด็กคนนี้มีอายุ 12 แต่สมองของเค้าเท่ากับเด็ก 5 ขวบ (ปัญญาอ่อนนั้นแหละค่า)
“ปากหวานนะเรานะ ว่าแต่เมื่อกี่ลูกชายมามี่ทำไรอยู่จ๊ะบอกมามี่ได้มั๊ย” พอเห็นเด็กน้อยชมอย่างนั้นเธอก็อดที่จะเขินไม่ได้ แต่ก็ยังอยากรู้ว่าเด็กน้อยทำอะไรตอนที่เธอเข้ามา
“ได้กรั๊บ นี้ไงป๋มทำให้มามี่นะเนี้ยะ” เด็กน้อยยื่นก๊าดมาตรงหน้าเธอ ก่อนที่เธอจะรับเธอกับให้ไปมองหน้าผู้ดูแลเป็นนัยว่าเธอไม่อยากเชื่อว่าเด็กน้อยคนนี้จะทำอะไรให้เธอ
“ดงเฮเค้าชอบทำก๊าดนะค่ะ ผู้ดูแลที่นี้ก็ได้รับกันทุกคนนะค่ะ^^” ผู้ดูแลบอกกับเธออย่างใจดี
“ค่ะ ขอบคุณนะครับดงเฮ” เธอพูดพร้อมน้ำตาแห่งความยินดีล่วงล้นลงพื้น เธอดีใจมากเธอดีใจจริงๆ
“คร๊าบป๋ม” ว่าแล้วเด็กน้อยก็โผเข้ากอดเธอทันที เค้าอยากรู้มานานแล้วว่าอ้อมกอดแม่เป็นเป็นยังไงมันจะอบอุ่นจริงๆหรอแล้วในที่สุดวันนี้เค้าก็รู้ว่ามันเป็นยังไง อบอุ่นมาก อบอุ่นจริงๆ
.
.
.
.
“งั้นดิฉันลากับก่อนนะค่ะคุณแม่”
“จ๊ะ ดงเฮอย่าลืมแวะมาหาแม่ครูบ้างนะเด็กดี” คุยกันนานพอสมควรแล้วก็ถึงเวลากับและเวลาจากเพื่อนๆของเด็กน้อยแล้วตอนแรกเค้ารู้สึกดีที่เค้าจะได้ไปจากที่นี้แต่พอมาตอนนี้เค้ากับไม่อยากจากที่นี้ไปเลยสักนิด ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ
“อื่อ แม่ครู...อึก....ป๋มจะอึก กับมาหาแม่อึก........ครูกรั๊บ” เด็กน้อยกอดแม่ครูของเค้าพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่คิดจะกลั้นไว้เลยแม้แต่น้อย
“เด็กดีของแม่ครูต้องไม่ร้องให้สิครับ เช็ดน้ำตาแล้วก็ไปหาคุณแม่ซะนะคนดี” ผู้ดูแลลูบปอยผมปลอบใจเด็กน้อยเค้ารู้ดีว่าต้องนี้ดงเฮกำลังสับสน สับสนว่าเค้าจะอยู่ที่นี้ต่อหรือไปอยู่กับสิ่งที่เค้ารอมานาน “ดงเฮฟังแม่ครูนะครับ ถึงดงเฮจะไปจากที่นี้วันนี้แต่วันหน้าดงเฮก็กลับมาเยี่ยมที่นี้ได้นะครับ” ผู้ดูแลจับหน้าเด็กให้หันมาจ้องตากับเธอ เพื่อช่วยให้เค้าไม่สับสน
“กรั๊บป๋ม ^^” ยิ้มน้อยยิ้มร่าทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น
“ดงเฮครับไปกันเถอะ” ผู้เป็นแม่ร้องเรียกทันทีที่เห็นว่าลูกชายได้ล่ำลาผู้ดูแลเสร็จ
“คร๊าบ บับบายคร๊าบแม่ครู บับบายเพื่อนวันหลังดงเฮจะกับมาเล่นด้วยนะ” เด็กน้อยโผหน้าออกทางประตูรถที่เค้านั่งพร้อมกับโปกไม้โปกมือล่ำลาเพื่อนๆและเหล่าผู้ดูแลที่มายื่นส่งเค้า จนรถของเค้าลับตาไป ผมสัญญาว่าผมจะกับมาอีก
“มาแล้วจ๊า” เสียงร้องเป็นสัญญาณบ่องบอกว่าคนที่พวกเค้านั้นรอนั้นกับมาถึงแล้ว
“ไหนครับลูกชายคนโตของผม อยู่ไหนครับ” ทันทีที่เห็นร่างศรีภรรยาก้าวเข้ามาถึงก็ถามทันทีเพราะเค้ารู้ดีว่าวันนี้ภรรยาเค้าไปไหนมาแล้วก็ไปทำอะไรด้วย
“นี้ไงลูกชายคนโตของเรานะ” ผู้เป็นภรรยาเดินออกจากที่ที่เธอยืนเพื่อที่จะเปิดทางให้ทุกคนเห็นลุกชายคนโตของเค้าที่เค้าเพิ่งไปกลับมา
“วาว นี้ลูกชายหรือลูกสาวคนเนี้ยะแจจุงทำไมเค้าสวยอย่างนี้ล่ะ”
“ลูกชายสิค่ะนี้ว่าแต่เจ้าลูกชายตัวดีของคุณอยู่ไหนเนี้ยะฉันไม่เห็นเลย” แจจุงที่เข้ามาในบ้านนานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นลูกชายตัวดีของเค้าเลยจึงเอ่ยปากถาม
“โน้นไงเดินลงมาโน้นไง” ผู้เป็นพ่อมองหาลุกชายอยู่สักพักก็เห็นว่าลูกชายตัวดีของพวกเค้ากำลังเดินลงบันไดมาอย่างมาดคุณชาย
“มามี่กรั๊บนั้นน้องชายป๋มใช้มายกรั๊บ” ยังไม่ทันที่จะฟังคำตอบดงเฮก็วิ่งไปยังคนที่เค้าเรียกว่าน้องชายทันที คนทั้งบ้านถึงกับตาลุกวาวทันทีที่ร่างบางวิ่งเข้าไปหาคุณชายของบ้านไม่เว้นแม้แต่พ่อกับแม่ของทั้งคู่เพราะพวกเค้ารู้ดีว่าลูกชายตัวดีของพวกเค้านิสัยเป็นยังไง “วาว น้องชายน่ารักจังเย้ย แปะ แปะ แปะ ชอบน้องชายรักน่า จิ้ม จิ้ม คริ คริ แก้มนุ่มด้วย จุ๊บ!!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น