ไม่ผิดใช่ไหม ที่จะรักเธอ

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4

 "กีตาร์ วันนี้เค้าจับสายรหัสกันด้วยแหล่ะ ตื่นเต้นจัง ขอให้ได้พี่รหัสสวยๆที่เถิ้ด---" ไอ้เบียร์
 "ใครวะ"
 "ก็พี่มิกกิ้ไง"
 "อ๋อ ก็น่ารักดีอ่ะ"
 "หึงป่ะเนี่ย" แล้วมันก็หันมาทำหน้ากวนๆใส่
 "จะหึงทำไม บ้ารึเปล่าเบียร์ แค่ชมเฉยๆว่าน่ารัก ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าหึง" แล้วเบียร์ก็ทำหน้านิ่งไป
 "อ่ะ หึงให้หน่อยก็ได้"
 "ดีมาก" แล้วมันก็มาจี้เอวเล่น
 "เฮ้ย เล่นบ้าอะไรเป็นเด็กๆไปได้"
 "ชอบล่ะซิ๊"
 "บ้า"
 "ไม่ชอบแล้วทำไมต้องหน้าแดง"
 "เหนื่อยหรอก ถึงหน้าแดงเนี่ย"
 "หรอ" แล้วเราก็หัวเราะกันภายใต้อ้อมกอดของเบียร์มัน
 "จะทำอะไรกันไปเช่าโรงแรมดีกว่ามั้ย ที่นี่เค้าจะจับสายรหัสกัน" ไอ้ปากหมามากัดเราตั้งแต่เดินเข้ามาในงานเลย  เราก็ไม่อยากจะทะเลาะอะไรมาก ก็เลยรีบๆนั่งกัน
 "ขอให้ได้พี่รหัสสวยๆทีเถิด...สาธุ" ไอ้เบียร์มันอธิษฐาน
 "ขอให้ได้พี่รหัสหล่อๆที่เถิด...สาธุ" เราก็เลยเอาบ้าง
 "หล่อๆ ก็พี่จงไง หล่อระดับเดือนโรงเรียน" โห...อย่างไอ้จงเป็นเดือนได้ไงว่ะ หน้าตาไม่น่าเป็นได้ ไปซื้อเสียงมารึเปล่า
 "งั้นขอหล่อน้อยกว่านั้นหน่อยละกัน" แล้วก็หันไปยิ้มให้ทางเบียร์
 "อ้าว น้องกีตาร์เชิญจ้า ถึงตาจับสายรหัสแล้ว" ระหว่างที่เดินออกไปก็เห็นไอ้ปากเสียจงนั่งอยู่กับพี่มิกกี้ แสดงว่ามันอยู่สายเดียวกันน่ะสิ ส่วนไอ้ปากเสียจงก็มองตาขวางตลอดเลย
 "อ่ะ น้องกีตาร์จับได้กลุ่มปลาโลมา ป๋าจงมารับน้องหน่อยค่ะ" แล้วมันก็เดินออกมารับสีหน้ายิ้มอย่างผู้มีชัย มันเข้ามาจับที่ต้นแขน แล้วบีบอย่างแรงก่อนที่จะกระชากไปนั่งที่กลุ่ม
 "ว้าวๆๆ ปีนี้เราได้ครองตำแหน่งดาวอีกแน่เลย" พี่มิกกี้ตบมือดีใจใหญ่ เฮ้อ...
 "หน้าอย่างเนี้ยหรอจะได้ ตำแหน่งดาวเคราะห์น่ะสิ" ไอ้ปากเสียแขวะอีกล่ะ
 "จงอ่ะ อย่าไปแขวะน้องเค้าสิ น้องเค้าน่ารักออก มาอยู่กับพี่มะ กีตาร์" แล้วพี่มิกกี้ก็กวักมือเรียก เออ...ยังดีหน่อยที่กลุ่มนี้ยังมีคนน่ารักอยู่
 "ขอแนะนำนะจ๊ะ นี่ป๋าจง สุดหล่อ พ่อรวย เจ้าขอ...."
 "พอล่ะๆ ยัยกี้ ไม่ต้องไปสาธยายให้เค้ารู้มาก"
 "สวัสดีค่ะ" ฉันก็ยกมือไหว้ไปตามธรรมเนียม แต่ก็ไม่ได้มองหน้าอะไร พี่มิกกี้ก็ทำหน้างงๆแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็แนะนำตัวเองต่อ พี่มิกกี้เป็นคนนิสัยดีมาก น่ารักด้วย  อัธยาศัยดี เลยทำให้ได้เป็นดาวคณะ  พอคุยกันเสร็จซักพัก็จะมีการประกาศรายชื่อดาว-เดือนของโรงเรียน
 "พี่ว่าดาวคณะเราปีนี้ต้องเป็นกีตาร์แน่เลย" พี่มิกกี้เชียร์เต็มที่
 "เดือนของคณะเราได้แก่  น้องเบียร์ " อืม...มันก็หล่อจริงแหล่ะ ไอ้เบียร์น่ะ เพียงแต่เราไม่ค่อยสังเกตุเห็นเท่านั้นเอง
 "ส่วนดาวคณะของเราได้แก่ ...." ทุกคนทำท่าลุ้นเต็มที่
 "น้องกีตาร์"
 "ว้าว...พี่บอกแล้วว่าหนูต้องได้ 555+" ดูท่าทางพี่มิกกี้ดีใจใหญ่
 "เอาล่ะ ต่อไปคุยเรื่องสถานที่เลี้ยงฉลองกันดีกว่า ว่ายังไงดีคะท่านประธาน" พี่มิกกี้
 "แล้วแต่" ไอ้ปากเสียจง
 "งั้นไปเที่ยวผับกัน" รุ่นน้องคนนึงเสนอขึ้นมา
 "ก็ดีเหมือนกันนะ ว่าไงคะ ท่าประธาน" พี่มิกกี้
 "ก็ดี งั้นไปผับที่ดาวของเราทำงานอยู่ละกัน เผื่อได้ส่วนลด" แล้วเสียงของทุกคนก็ฮือฮาขึ้น
 "กีตาร์ทำงานอะไรอ่ะ" ไอ้เบียร์ที่นั่งข้างๆถามขึ้น
 "พนักงานเต้นอ่ะ" เราก็ตอบไปแบบอายๆ
 "ห๊ะ โคโยตี้ น่ะหรอ" ไอ้เบียร์แหกปากลั่นจนทุกคนได้ยินกันหมด ไอ้ปากเสียมันคงสะใจ เห็นมันแอบยิ้มเล็กๆที่มุมปากอย่างผู้มีชัย
 "ใช่แล้วล่ะน้องเบียร์ แล้วพี่จะบอกอะไรให้นะ ดาวของเรานี่เต้นยั่วแขกเก่งหาที่เปรียบไม่ได้เลยแหล่ะ เดี๋ยววันนี้เราจะได้เห็นของจริงกันว่าเป็นยังไง" ไอ้ปากเสียเริ่มคิดอะไรของมันอีกละเนี่ย แล้วทุกคนก็ส่งเสียงเฮกันขึ้นมาเหมือนแสดงความเห็นด้วย
 "โอเค งั้นวันนี้เราจะไปฉลองกันที่ผับของดาวคณะเรานะคะ และถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็แยกย้ายกันกล้บบ้านได้เลยนะคะ แต่งตัวหล่อๆสวยๆไปเจอกันที่ผับเลยนะจร๊ะ อ้อ...ดาวคณะ วันนี้ขอชุดเปรี้ยวๆนะจรีะ" แล้วทุกคนก็เฮกันขึ้นมาอีกก่อนที่จะแยกย้ายกลับบ้านกัน
 พอหัวค่ำฉันก็รีบไปที่ผับ ไปแต่งตัว และเตรียมตัวขึ้นเต้น ในระหว่างที่กำลังเต้นอยู่นั้น พวกคณะของเราก็กำลังเดินตามกันมาเป็นขบวนเหมือนมดขนอาหารเลย  เพื่อนๆหลายคนโบกมือให้ทักทายโดยไม่รู้เลยว่าเราอายแค่ไหนเนี่ย แต่เห็นดูท่าที่จะแปลกตาสุดก็คงเป็นไอ้เบียร์นี่แหล่ะ ดูท่าทางมันไม่อยากเชื่อมากว่าเราเป็นโคโยตี้  แต่สิ่งที่ทำให้สะดุดตาก็คือผู้ชายคนที่เดินตามมาหลังสุด ไอ้ปากเสียนั่นเอง ระหว่างทางมันก็โปรยเสน่ห์เช็คเรทติ้งของมันไปด้วย พอนั่งที่ได้ พวกแต่งตัวไม่ห่วงเนื้อห่วงตัวก็เข้ามาขอชนแก้วมันมากมาย มานั่งตักบ้าง อะไรบ้าง เยอะแยะไปหมด ไอ้เราก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็เต้นต่อไปเรื่อยๆจนหมดเวลา เราก็ลงมาหาเพื่อนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
 "อ้าว วันนี้เราจองตัวโคโยตี้คนนี้ค่ะ" พี่มิกกี้นำทีม แล้วเสียงทุกคนก็เฮกัน อายมากเลยดิ๊!!!
 "น้อง เอามาเลยสิบดริงก์ วันนี้น้องเป็นของพี่แล้ว" แน่ะ พี่มิกกี แล้วเราก็เดินไปเอาดริงก์ที่เคาน์เตอร์ ก็เจอกับพี่เช่ร์พอดี พี่เช่ร์ก็ถามอะไรนิดหน่อย
 "เพื่อนหรอ ???"
 "ค่ะ"
 "มาเอากี่ดริงก์ล่ะ"
 "10 ค่ะ"
 "แหม...วันนี้ฮอตนะเนี่ย งั้นเอาแบบผสมน้ำไปเยอะๆหน่อยเนาะ จะได้ไม่เมา" พี่เช่ร์พูดด้วยความเป็นห่วง
 "ค่ะ" แล้วเราก็ยกถาดดริงก์มาที่โต๊ะ เคราก็กินแล้วก็คว่ำแก้วเรียบร้อยตามธรรมเนียม
 "กีตาร์ดื่มอะไรมั้ย" พี่มิกกี้ถามด้วยความเป็นห่วง
 "เอาน้ำเปล่าก็พอค่ะ"
 "เฮ้ย น้ำเปล่าได้ไง มันไม่มีดีกรี ม่ะ มากินกับพวกพี่ดีกว่า จะได้มันส์" ตามจริงเราก็กระดกดีกรีไปแล้วนะ ตั้งสิบเป๊ก
 "อ่อ ขอบคุณค่ะ" แล้วแก้วแรกก็ถูกเสิร์ฝมาให้  ทุกคนก็สังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน  จนพอถึงเวลาเต้น  เราก็ขอตัวไปเต้น  ซักพัก ไอ้ปากเสียก็เดินมา
 "อ่ะ พี่ให้ทิป" แล้วมันก็ยื่นแบงก์พันมาให้ เราก็ขอบคุณแล้วก้มไปรับตามธรรมเนียม แต่มันกลับชักแบงก์กลับ มันจะมาเล่นลูกไม้อะไรอีกเนี่ย  ตอนแรกก็กะว่าจะเคลียร์เลย แต่พอหันไปมองทางเคาน์เตอร์ พี่เช่ร์ก็มองอยู่ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ต้องเป็นปัญหาใหญ่โตแน่ เลยพยายามทำนิ่งๆไว้ดีกว่า พอกลับไปมองมันอีกที มันเม้มแบงก์พันไว้อยู่ตรงปาก ตอนแรกก็กะจะหยิบดีๆน่ะแหล่ะ แต่พอหันไปดูพวกผู้หญิงของมันที่นั่งมองอยู่ที่โต๊ะนั่นแล้วก็หมั่นไส้ ก็เลยขอเล่นบ้าง อะไรบ้างนะ ก็เลยค่อยๆเอาเอื้อมไปโอบหัวมันไว้ ก่อนจะก้มลงไปคีบแบงก์พันมาด้วยปาก ให้มันเหมือนจูบกัน แต่ในใจขณะนั้นแทบอยากจะอ้วกแตกตาย แต่อีกใจนึงก็สะใจนิดๆ พอคีบออกมาได้ก็ทำการเก็บในกระเป๋าลับทันที แล้วก็กลับมาเต้นต่อ  ปล่อยให้มันกับผู้หญิงของมันยืนเหวอกันต่อไปเถอะ
 พอเต้นเสร็จเราก็ลงไปนั่งกับโต๊ะตามเดิม
 "โห...กีตาร์สุดยอด กล้ามากๆ" เสียงเพื่อนเชียร์กันมายกใหญ่ ตอนนั้นไม่รู้สึกอายหรอก สะใจมากกว่า  ไอ้นั่นมันก็มองหน้าเราตลอดแบบงงๆ  แต่ไม่นานเพื่อนหลายคนเริ่มรู้สึกไม่ไหวก็เริ่มทะยอยกลับกันไปบ้างแล้ว  ไอ้ที่เหลืออยู่ที่โต๊ะก็มีไม่กี่คน แต่เราก็ยังบริการอยู่เหมือนเดิม จนผับใกล้จะปิด
 "กีตาร์ เค้าคงรออยู่รับกีตาร์ไปส่งบ้านไม่ไหวแล้วแหล่ะ เค้าเมามากแล้วอ่า" เบียร์
 "อ้าว แล้วใครจะส่งเค้ากลับบ้านอ่ะ" เราเริ่มทักท้วง กลัวไม่ได้กลับบ้าน
 "พี่จงคร้าบ.... ไปส่งไอ้กีตาร์ที่บ้านมันหน่อยนะ ผมไม่ไหวจริงๆ" ไอ้เบียร์แสสดงอาการเมาสุดฤทธิ์
 "เอ่อ..." มันทำท่าดูเหมือนไม่เต็มใจ ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องไปส่งสิ ไม่ได้ง้อซะหน่อย ชริส์
 "อืม พี่ ไปส่งมันหน่อย พี่เป็นคนเดียวที่เอารถใหญ่มานะ ดูน่าจะปลอดภัยที่สุด" พี่มิกกี้เสริม ที่พี่มิกกี้ไปส่งเองไม่ได้ เพราะพี่มิกกี้ก็เอามอไซต์มาเหมือนกัน
 "เออๆ"
 "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวให้เจ้าของผับไปส่งก็ได้"
 "อ๋อ ลืมไป เป็นเด็กเจ้าของผับก็ต้องให้เจ้าของผับไปส่งสินะ" แล้วมันก็ทำหน้างอน เป็นอะไรของมัน ยังไม่ทันที่ผับจะปิด ทุกคนก็กลับกันหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ไอ้ปากหมาที่ยังอยู่  เราก็เลยจำใจต้องชงเหล้าให้มันไป เพราะเราก็หมดรอบเต้นแล้วด้วย
 "กินด้วยกันสิ" มันชวน
 "ไม่ล่ะ ขอบใจ"
 "ช่วยกันกินหน่อย จะได้หมดๆ เดี๋ยวเหลือมันเสียดายของ" เออเนาะ รวยๆอย่างนี้รู้จักเสียดายของด้วย เราก็เลยต้องจำใจดื่มเป็นเพื่อนไป แต่แทนที่มันจะดื่มผสมมิกเซอร์แบบธรรมดาก็ไม่ได้ ต้องดื่มแบบร้านยาดอง เพียวๆ ไอ้คนไม่เคยก็เล่นเอามึนๆไปเหมือนกัน  แต่ซักพักก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา เลยรีบวิ่งไปห้องน้ำไปอาเจียนออกมาอยู่นานจนเหนื่อย มันก็เข้ามาลูบหลังให้ ล้างปากล้างหน้าเรียบร้อย  ก็ช่วยให้สร่างเมาขึ้นมาบ้าง
 "ตายยัง" ไอ้ปากเสีย นี่มันมาทำอะไรของมัน ฉันลุกขึ้นเดิน แต่ถลาล้ม มันเข้ามารับ แต่ตอนนี้ ฉันยืนไม่อยู่แล้ว ห้องมันหมุนไปหมด แล้วผมก็ทับไปที่ตัวมัน หน้าฉันชนกับหน้ามัน แล้ว ปากฉันดันไปชนกับปากมันอีก มันนิ่งไปซักพัก ฉันรีบผลักมันออก
 "ปล่อย จะทำอะไร"
 "เมาแล้วยังปากดีอีก" แล้วมันก็ลากมาที่โต๊ะ ไอ้เรารู้สึกไม่ไหวแล้วก็เลยฟุบกับโต๊ะโดยไม่รู้ตัว  พอตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่บนเบาะหลังรถเสียแล้ว  แต่ภาพข้างหน้าที่เห็นคือไอ้ป่าเถื่อนกับสาวที่มันหิ้วมาด้วยกำลังดูดกันอย่างดูดดื่ม  ไม่อายฟ้าอายดินเลยรึไง เราพยายามจะจะขยับตัวไอ้ปากเสียมันเห็นมันก็เลยบอกให้ผู้หญิงลงจากรถไป  ส่วนเราก็จะอยู่ทำไมล่ะ ก็ลงตามดิ แต่ว่าก็มึนหัวอยู่พอควร กว่าจะหาทางออกเจอก็ปวดหัวกันเลยทีเดียว
 "จะไปไหน มานี่"
 "ปล่อย... ไอ้โรคจิต จะกลับบ้าน"
 "งั้นตามใจละกัน" แล้วมันก็ขับรถออกไป ไอ้เราก็ไม่รู้จะไปทางไหน แถวนี้มันไม่ใช่บ้านของเราเสียด้วย เราก็เดินไปทั้งๆที่ยังมึนอยู่อย่างนั้นน่ะแหล่ะ  เดินไปได้ไม่นานก็รู้สึกไม่ไหวแล้ว ทั้งเหนื่อย ทั้งล้า จนถึงกับทรุดตัวลงนั่งข้างทางร้องไห้ฟูมฟายยกใหญ่ แล้วเสียงรถคันหนึ่งก็เทียบท่าเข้ามาจอดใกล้ๆ
 "ขึ้นรถ" แล้วก็มีมือมากระชากแขนขึ้น
 "ไม่ จะกลับบ้าน"
 "แม่ง อยากโดนข่มขืนมากนักรึไง ดูสภาพตัวเองตอนนี้บ้างสิ ชุดโคโยตี้ยั่วผู้ชายก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเลย อย่างนี้แก้ผ้าเดินซะเลยดีกว่า แล้วยังจะมาเดินทางเปลี่ยวๆอีก เดี๋ยวก็ได้เสร็จไอ้พวกหนุ่มก่อสร้างแถวนี้หรอก" เออ...จะว่าไปมันก็จริง ขนาดตอนมีสติยังเกือบโดนเลย แล้วนี่สติยิ่งไม่ครบอยู่ ทำอะไรต้องระวังไว้ก่อน  ก็เลยยอมให้มันพยุงตัวขึ้นรถไป
 พอเริ่มรู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนมีคนมายุ่งกับชุดโคโยตี้ของตัวเองที่แสนจะน่ารัก  เราเลยพยายามเหลือบตาขึ้นไปดูว่าใคร
 "จะทำอะไร"
 "ข่มขืน"
 "อย่านะ ไอ้โรคจิต" พยายามที่จะตะโกน แต่พูดเสียงดังมากไม่ได้เพราะไม่มีเรี่ยวแรงเลย
 "จะถอดเสื้อ เปลี่ยนเสื้อให้น่ะสิ  ดูสิเนี่ย เอาใส่เสื้อในอะไรสองชั้นสามชั้น แถมยังเอาสายเสื้อในมาเกี่ยวคออะไรเนี่ย ดูซิ ช้ำไปหมดแล้ว รู้มั้ย รัดมากๆอย่างนี้จะปวดคอเอานะ" จะว่าไปมันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ย พอดูไปรอบๆห้อง ห้องกว้างมีเฟอนิเจอตกแต่งครบ ทีวี เครื่องเสียง กระจกหน้าต่างออกแบบ อย่างหรู ผ้าม่าน ห้องตกแต่งประดับอย่างดี แอร์เย็นเฉียบ
 "ที่นี่ที่ไหน"
 "โรงแรม"
 "ห๊ะ!!!"
 "ห้องกรูเนี่ย ถ้าไม่เช็ดตัวไม่ให้นอนด้วยนะ ตัวเหม็นยังกะอะไรดี" พอเราก้มลงไปดูตัวเอง เออ...เน่าจริงแฮะ แต่เฮ้ย ทำไมไม่มีเสื้อใส่ เรารีบคว้าผ้ามาปิดหน้าอันแสนเล็กกระทัดรัดของเราทันที
 "เฮ้ย..."
 "ไม่ต้องมาอายหรอก  ใหญ่กว่านี้ยังเคยเห็นมาแล้วเลย เล็กแค่นี้ไม่ช่วยให้คิดอะไรได้หรอก"
 (คิดอยู่นาน)"ขอ ขออาบน้ำหน่อย" แล้วมันก็ขำ เวลามันขำมันก็น่ารักดีอ่ะ น่ารักกว่าตอนทำหน้าบึ้งตึงซะอีก
 "ขำไร"
 "ป๊าว---" แล้วมันก็ยื่นผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมให้ พอเข้าไปในห้องน้ำก็ต้องตะลึงเพราะห้องน้ำมันสวยมากๆๆ ทั้ง ฝักบัว อ่างอาบน้ำ และอย่างอื่น หลังอาบเสร็จก็เดินออกมา อาการเมาเริ่มดีขึ้น  แต่ซวยแล้ว ไม่มีชุดเปลี่ยนอะดิ
มันมองตาเหมือนจะรู้
 "มานี่" มันดึงตัวเข้าไปหามัน
 "ปล่อย จะทำอะไร" ฉันพยายามผลักตัวออก
 "อย่าดิ้นสิ" แล้วมันก็พาเราไปนั่งลงบนเตียงแล้วก็เช็ดหัวให้ "เดี๋ยวก็เป็นหวัดตายหรอก"
 (มันยื่นเสื้อผ้าให้)"นี่ใส่เสื้อผ้าซะ หรือว่าจะอ่อยรึไง"
 "ไอ้บ้า" แล้วเราก็เอาเสื้อผ้ามันมาใส่ พอใส่เสร็จเราก็ไปนอนอยู่ที่โซฟา แค่โซฟามันก็หรูนอนสบายพออยู่แล้ว
 "ทำอะไร"
 "ดูดฝุ่นมั้ง"
 "ไม่ต้องดูดแล้วฝุ่นอ่ะ มาให้พี่ดูดดีกว่า" แล้วมันก็ลากออกจากโซฟา
 "จะลากไปไหน จะนอน"
 "ก็ไปนอนด้วยกันบนเตียงดิ"แล้วมันก็กอดเอวไว้
 "ไม่เอา กรูไม่ใช่แฟนมรึงนะ"
 "ทำไม หึงอะดิ"
 "อะไรนะ"
 "บอกว่าเมียอ่ะ หึงผัวหรือจ๊ะ"
 "บ้า พูดบ้าอะไร คิดไปได้เนาะคนเดียว กรูเกลียดเมิงจะตาย" แต่ก็พูดได้แค่นี้ ถิ่นมัน ไม่อยากจะอะไรมาก แล้วมันก็พาไปนอนบนเตียง มันก็นอนกอดอยู่อย่างนั้น ไอ้เราก็ไม่อยากจะขัด ทำบุญให้พวกเด็กขาดความอบอุ่นมันไป