ไม่ผิดใช่ไหม ที่จะรักเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3

 วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันตื่นมาโรงเรียนแต่เช้า เนื่องจากกลัวรถติด พอไปถึงโรงเรียนก็เห็นไอ้เบียร๋รออยู่แล้วที่หน้าห้องเรียน
 "อ้าวเบียร์ มานานยังเนี่ย"
 "นานแล้วครับ แล้วกีตาร์ล่ะ"
 "เฮ้ย...เป็นอะไรเปล่าวะเบียร์ ผีอะไรเข้าถึงพูดเพราะขนาดนี้"
 "ทำไมหรอครับ กีตาร์"
 "ก็มันเขินอ่ะดิ"
 "เขินอะไรครับ" แล้วมันก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ ทำสายตาเจ้าชู้ใส่
 "เฮ้ยๆ พอเลยๆ วันนี้กินข้าวยังเนี่ย"
 "ยังเลยครับ พาเบียร์ไปกินหน่อยได้ไหมครับ"
 "ไอ้บ้า มีครับด้วย"
 "ไมครับ เขินหรอ"
 "เขินบ้านเตี่ยคุณสิครับ" แล้วฉันก็เอามือทุบหลังมันไปเบาๆทีนึง
 "อุ๊ย แม่งชอบใช้ความรุนแรงว่ะ กีตาร์อ่ะ"
 "เออ...แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย" แล้วฉันก็กอดคอเบียร์ไปกินข้าว ตามจริงถึงฉันจะไม่ใช่ผู้ชาย แต่ก็สามารถเล่นกันได้อย่างสนิทใจ เพราะเราไม่ถือเรื่องเพศในการคบกัน แต่เราถือเรื่องความสุขระหว่างเราสองคนมากกว่า
 "กีตาร์กินไร"
 "อ๋อ กินแล้วแหล่ะ"
 "อ้าว นี่แสดงว่ามาเป็นเพื่อนเค้าหรอเนี่ย"
 "อือ"
 "โห...น่ารักจริงๆเลยนะเนี่ย ใครได้เป็นแฟนโชคดีตายเลยเนี่ย"
 "หึ ใครเค้าจะเอา"
 "มีแล้วกัน"
 "พูดไปเรื่อย เอ้า...รีบไปสั่งข้าวซะที จะได้ขึ้นเรียนกันซะที" พอรอไอ้เบียร์กินข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นเรียนกัน วันนี้ไปเรียนที่ห้องคณิต ดูท่าจะเป็นห้องสวรรค์ของไอ้เบียร์มันมาก เพราะมีแต่ผู้หญิงสวยๆเต็มไปหมด
 "โห...มีแต่คนน่ารักว่ะ กีตาร์"
 "เออ ไอ้หน้าม่อ"
 "หึงอ่ะดิ๊" แล้วมันก็หันมาทำหน้าทะเล้นใส่
 "เค้าจะไปหึงทำไมวะ"
 "โห...หึงนิดนึงก็ไม่ได้หรอ"
 "โอ๊ย อย่าชวนคุยมาก เดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่องกันพอดี"
 "เออ กีตาร์เรียนไปเหอะ เค้าไม่ต้องเรียนมากหรอก เรียนมากเดี๋ยวเก่ง เดี๋ยวป๊ากะม๊าคอนโทรลไม่ได้"
 "แหม ไอ้ลูกจีนกระแดะพูดฝรั่ง" แต่จะว่าไปมันไม่จำเป็นต้องตั้งใจเรียนก็ได้ เพราะบ้านมันรวยอยู่แล้ว มีกิจการเป็นของตัวเองซะด้วย พอจะหันไปทักมันอีกทีมันก็หลับไปแล้ว เออ...ช่างมันเถอะ ปล่อยมันไป เพราะถึงมันจะตื่นฟังยังไง มันก็ต้องให้เราติวให้ใหม่อยู่ดี
 หลังจากเรียนเสร็จเราก็เดินไปนั่งเล่นกัน
 "กีตาร์ เบียร์ เดี๋ยวตอนเย็นเข้ากิจกรรมต่อนะ" เพื่อนในสาขาเดียวกัน
 "โห...กิจกรรมอีกแล้วหรอเนี่ย" ไอ้เบียร์ทำสีหน้าเบื่อเต็มที่ ฉันนึกขึ้นได้ก็เลยโทรไปบอกพี่เช่ร์ว่าวันนี้งต้องเข้างานช้า เนื่องจากมีกิจกรรมที่โรงเรียน พี่เขาก็อนุญาต ไม่ได้ว่าอะไร เพราะพี่เขาเข้าใจ
 พอเข้าห้องกิจกรรมก็มีการทำกิจกรรมต่างๆที่ต้องใช้ในพิธีต่างๆ เช่นร้องเพลงนู่นนี่ ซ้อมบูม ซ้อมอะไร ว่ากันไป กว่าจะเสร็จก็ทุ่มกว่าแล้ว เหนื่อยพอสมควร แล้วตอนนี้ก็เริ่มค่ำแล้ว ถ้าไม่รีบคงไปเข้างานสายแน่ ฉันเลยวิ่งแบบไม่คิดชีวิต จนเผลอไปชนคนเข้า
 "โอ๊ย วิ่งอะไรเนี่ย รีบไปตายที่ไหนรึไง"
 "อุ๊ย พอ ดี รี.... ขอ...." แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ก็พบกับไอ้ปากเสียคนนั้น ฉันเห็นว่าคำขอโทษของฉันไม่ควรค่าแก่คนอย่างมัน  ฉันจึงลุก สะบัดฝุ่นนิดหน่อยก่อนจะเดินต่อ
 "ไม่รู้จักรึไง คำว่าขอโทษน่ะ รึว่า พ่อแม่ไม่สังสอน" ฉันสะอึกเล็กน้อยกับคำนี้ ถึงแม้ฉันจะไม่เคยมี แต่ก็ไม่อยากให้ใครมาดูถูก แต่ก็ไม่อยากให้มันเกิดปัญหาเลยรีบขอโทษไป
 "ขอโทษ"
 "เดี๋ยว" มันคว้าข้อมือฉันไว้
 "จะเอายังไงอีก" ฉันมองมันตาขวาง
 "รีบไปขาย (แล้วมันก็เอามือมาจับที่ก้นของฉัน เหมือนพยายามจะสื่ออะไรบางอย่าง) รึไง  ช่วงนี้เซ็งๆอยากลองของแปลกอยู่พอดีเลย"
 "ผลัวะ" ฉันตบหน้ามันไปทีนึงด้วยความโกรธจัด หน้ามันเป็นรอยมือ
 "เก่งนักใช่มั้ย" สายตาแดงก่ำของมันแสดงให้เห็นว่ามันโมโหมาก มันลากฉันเข้ามาที่ห้องน้ำ ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว
 "ปล่อย ปล่อยกรู ไอ้บ้า ไอ้ซาดิสม์ ไอ้เถื่อน" ฉันทั้งด่า ทั้งดิ้น แต่ก็มิอาจสู้แรงของมันได้
 "มรึงจะทำอะไรกรู"
 "อุ๊บ..." มันเอาปากของมันมากดปากฉันไว้อย่างแรงจนเจ็บไปหมด แต่ฉันก็พยายามกัดฟันเอาไว้ มันก็ผละฉันจนไปชิดผนังห้องน้ำ
 "โอ๊ย..." มันคงตกใจเลยรีบถอนปากออกมา  ฉันรีบเอามือเช็ดความโสโครกออกจากปากตัวเอง
 "ไอ้วิตถาร"
 "มรึงว่าไงนะ" แล้วมันก็หัวเราะในลำคอ ก่อนจะค่อยๆก้มลงเอาปากมากดปากฉันอีกรอบ
 "จะทำอะไรน่ะ อย่านะ ไอ้... อุ๊บ.... ป...ล่...อ...ย... " มันยิ่งกดปากแรงลงไปอีก แล้วกระชากคอเสื้อจนกระดุมหลุดออก มันค่อยๆปล่อยมือออก แล้วไซร้ที่ซอกคอ ฉันเห็นว่าได้โอกาวจึงผลักมันออกไป แล้ววิ่งหนีสุดชีวิต พอเห็นว่ามันไม่ตามมาแล้ว จึงออกไปรอรถหน้าป้ายรถเมล์  พอดีพี่เช่ร์ขับรถผ่านมาพอดีเลยแวะจอดรับ
 "จะไปร้านเลย หรือไปบ้านก่อนล่ะ"
 "ไปร้านเลยก็ได้ค่ะพี่เช่ร์ เดี๋ยวจะไม่ทันเอา นี่มันก็ค่ำแล้วด้วย"
 "อืมๆ เดี๋ยวไปนอนพักที่ห้องพี่ก่อนก็ได้ ค่อยตื่นมาทำงาน"
 "ค่ะ"
 "งั้นตอนนี้ก็นอนในรถไปก่อนป่ะ อีกซักพักคงจะถึง เดี๋ยวพี่ปลุก" ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอน แต่ในใจก็นึกถึงภาพเหตุการณ์บ้าๆนั่นที่เกิดขึ้น ทำไมฉันต้องมาเจอคนโรคจิตแบบนี้ด้วย แล้วต่อไปจะอยู่ยังไงเนี่ย ถ้ามันมารังควานอีก