รักนี้....ช่างยากนัก (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 สิ่งที่กัดกินหัวใจ

Kao part
 

           หลังจากวันที่ไอ้โรสมาคุยกับผมมันทำให้ผมมีกำลังใจเพิ่มขึ้นมากเลยทีเดียว มันทำให้ผมได้คิดว่า ถึงเวลาที่ผมควรจะทำในสิ่งที่ผมอยากจะทำเสียที ผมเสียเวลามามากพอแล้ว  

           ผมเริ่มคิดแผนการบางอย่างเพื่อที่จะให้มันหันมารักผมให้ได้ อย่างแรกที่ผมควรทำคือ หาข้อมูล ก่อนที่จะรบต้องศึกษาข้อมูลก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวตกม้าตายแน่ ผมเริ่มหาเหยื่อทันทีแล้วผมก็หันไปเห็นเพื่อนของไอ้นพคนหนึ่งซึ่งเธอก็เป็นเพื่อนของผมด้วย เธอชื่อว่าลูกปัด ลูกปัดเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ มีดีกรีเป็นนางรำของโรงเรียน ผิวสีแทนผมยาวเธอเป็นคนง่ายๆ เห็นไอ้นพบอกว่าขี้งอนพอสมควร ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหาลูกปัดทันที

            "ปัดๆๆ"

            "มีอะไร เก้า" ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมาทักมันต้องมีอะไรแน่ๆ ปัดคิดอยู่ในใจ

            "คืออยากถามว่าถ้ามีคนให้ของขวัญ อยากได้อะไรมากที่สุด ขอคำตอบกลางๆนะ"

            "อืมถ้าเป็นผู้หญิงคงอยากได้ตุ๊กตา สร้อย ประมาณนี้ แต่ถ้าเป็นผู้ชายละก็คงจะเป็นนาฬิกา ไม่ก็หมวกมั้ง"

            "หรอ งั้นสินะ ใช่แล้ว"

            "เก้านายบ่นพึมพำอะไรอยู่คนเดียว" เดียร์เดินเข้ามาถามอย่างสงสัยเพราะมองมานานแล้ว บ่นอย่างเดียว

            "เปล่านี่ แล้วนาย (เก้าชอบแทนคนอื่นว่านาย) มีอะไรกับเราล่ะที่เดินมา"

            "อ้อเกือบลืม อาจารย์ปรมัตถ์เรียกให้ไปซ้อมยิงจรวดขวดน้ำ ไปบอกไอ้โรสกับไอ้นพด้วยนะ"

            "อืม เดี่ยวบอกให้ที่บ้านอาจารย์เหมือนเดิมใช่ป่ะ"

            "ใช่"

            หลังจากที่เดียร์มาบอกข่าวผมก็เริ่มตามหาเจ้าสองคนนั้น ไม่นานผมก็เจอจนได้ พวกเราทั้ง 3 คนเดินจากโรงเรียนไปบ้านอาจารย์ พอไปถึงก็พบเพื่อนอีก 4 คนรออยู่แล้ว มีไอ้มณ เดียร์ ลูกปัด แล้วอีกคนที่ชื่อว่าอะไรน้า นึกไม่ออกเพราะเธอไม่ใช่เพื่อนในห้อง แต่เธอเป็นเพื่อนของพวกมณ เลยเห็นบ่อยๆ

            "ช้ามาก พวกนายไปไหนกันมาถึงได้ช้ายังงี้หะ" มณเริ่มบ่นที่พวกเรามาช้าก่อนที่จะนานผมก็ตัดบทถามไปว่า 

            "ทำไมถึงยังไม่ซ้อมอีกละ"

            มณทำหน้างงสักพักแล้วถามผมกลับว่า

            "วันนี้ไม่ได้ซ้อมสักหน่อย วันนี้มาทำจรวดเท่านั้นใครบอกนายว่าจะซ้อม" พวกเราทั้ง 3 คนได้ฟังก็พร้อมใจกันไปชี้ที่เดียร์

            "เดียร์ ฉันว่าฉันบอกแกแล้วนะว่าแค่ทำไม่ได้ซ้อม"

            "อ่าวหรอ ไม่ได้ฟังโทษที"

            "ไหนๆก็มาแล้ว มาช่วยกันทำดีกว่า" ผมพึ่งสังเกตว่าตอนนี้มณกำลังนั่งติดปีกจรวดขวดน้ำอยู่ เดียร์ตัดแผ่น CD ลูกปัดทำให้แผ่นเรียบส่วนเพื่อนของทั้ง 3 คนนั่งเล่นคอม -_-*

           "ทำไมนั่งเล่นคอมอยู่คนเดียว" โรสเดินเข้าไปถามสิ่งที่กลับคืนมาคือความเงียบ

           "ห่ะอะไรนะไม่ได้ฟัง"เธอคนนั้นตอบกลับมา

           "เอาเหอะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ" โรสถามอย่างใจกล้า

           "ขนุน" ผมสังเกตได้ว่าโรสค่อนข้างสนใจขนุนอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ผมเริ่มรู้สึกโมโหกรุ่นๆ แต่ทำอะไรไม่ได้เดี่ยวมันจับได้ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมได้แต่เก็บซ่อนมันไว้ในใจ 

           ตอนนั้นผมยังไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่ผมเก็บไว้ในใจมันจะกัดกินผมจนทำให้ผมแทบคลั้ง