คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ความรัก
เพื่อนทั้งสองคนของผมเริ่มคบกันโดยที่ไอ้เนยไม่ได้บอกการคบกันกับแม่ พวกผมก็ไม่รู้เหตุผลที่มันไม่บอกแม่ มันบอกแค่ว่า
“เอาน่า ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตหรอก”มันพูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม...จนพวกผมไม่ได้เอะใจเลยว่ามันจะพาความเจ็บปวดมาให้ทั้งสองคน
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วประมาณ 2 เดือน
ผมพึ่งรู้ข่าวที่ว่าไอ้โรสกับไอ้เนยเลิกกัน ผมไม่รู้เหตุผล ไม่รู้อะไรซักอย่าง เมื่อ 3 วันก่อนเห็นพวกมันยังรักกันดีอยู่เลย แต่พอมาวันนี้.....
“โรส มึงบอกกูได้เปล่าว่ะมึงเลิกกับเนยได้ยังไง”ผมรู้ในใจของผมดีใจอย่างหาที่สุดไม่ได้ ที่ทั้งสองคนเลิกกัน ใช่ผมมันเลวเพื่อนของผมทั้งสองคนกำลังช้ำใจแต่ผมกับดีใจ..
“แม่เนยรู้ว่าเราคบกันว่ะ”ไอ้โรสตอบกลับมาด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“แล้วทำไมว่ะ แค่คบกันไม่ได้ไปฆ่าใครตายนี่หว่า”
“แม่เนยไม่ชอบอิสลามว่ะ เค้าบอกว่าถ้าเนยไม่ยอมเลิกคบเค้าจะตัดแม่ตัดลูกกัน กูไม่อยากให้เนยเสียพ่อกับแม่ไปกูเลยเป็นฝ่ายถอยออกมาเอง”
ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากอยู่เป็นเพื่อนมัน ให้กำลังใจและปลอบโยนมันเท่านั้น พวกผมทั้ง 4 คนจึงพามันไปเที่ยวตอนปิดเทอมบ่อยๆเพื่อให้มันทำใจสักที แต่มันก็ไม่เคยเลิกรักเนยเลย ผมรู้ความจริงดีว่ามันไม่มีความหวังเลยในความรักครั้งนี้ ไม่มีเลย
(Kao End Part)
(Rose Part)
สวัสดีครับผมชื่อโรสนะครับเป็นผู้ชายสุดหล่อแห่งห้อง ม.3/4 เองครับ (ห่ะ หาว่าผมหลงตัวเองหรอ เปล่าเลยผมพูดความจริงต่างหาก) ที่รู้ๆกันอยู่นะครับว่าผมมีเพื่อนสนิทอยู่ 4 คน แต่มีแค่เก้าเท่านั้นแหละครับที่แทบจะรู้ใจผมไปเสียทุกอย่าง คอยปลอบผมตอนที่ผมถูกเนยทิ้งไป แน่นอนผมก็แทบรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับมัน ทุกครั้งที่พวกเราทำอะไรด้วยกันผมก็จะเห็นรอยยิ้มที่สดใสของมันเสมอ แต่ไม่รู้ทำไมปากของมันยิ้มแต่ดวงตาของมันบางครั้งกลับเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย ผมจะถามมันหลายรอบแล้วแต่ยังไท่ทีโอกาสเลยสักที บางครั้งผมเห็นมันทำหน้าเศร้า ถอนหายใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ ขนาดตอนที่มันเลิกกับใบเตยมันยังเศร้าไม่ถึงขนาดนี้เลย แต่พอผมจะไปถามมันเท่านั้นแหละมันก็หันมายิ้มให้ผมราวกลับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มันเป็นมาหลายครั้งแล้ว บ่อยจนผมเริ่มหมดความอดทน
“ไอ้เก้าเอ็งเป็นอะไรว่ะ กูเห็นบ่อยแล้วนะที่มึงทำหน้าอมทุกข์แต่กูถามมึงก็บอกว่าไม่เป็นอะไร”ผมรู้สึกแย่ผมกับมันเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานมันมีเรื่องอะไรทำไมมันไม่ยอมบอกผม มันทำเหมือนกับว่าเราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน
“กูก็เป็นคนไงว่ะ ไม่ได้เป็นมนุษย์ต่างดวเสียหน่อย”
“มึงไม่ต้องมากวนตีนกูเลยนะตอบมาซะดีๆ”ผมเห็นมันทำท่าลำบากใจอยู่ครู่หนึ่งซักพักมันก็เปิดปากพูดออกมา
“เออ...พอดีกูชอบคนๆหนึ่งเข้าวะ”
“โธ่นึกว่าเรื่องอะไรที่แท่ก็เรื่องความรัก ไอ้น้องเดี๋ยวพี่คนนี้จะสอนเองว่าคนมีความรักต้องทำยังไง”
“กูไปเป็นน้องมึงตั้งแต่เมื่อไร เอาเถอะมึงมีอะไรจะสอนกูก็บอกมา”
“กูต้องถามมึงก่อนว่าความรักของมึงเป็นยังไง”ผมพูดน้ำเสียงที่จริงจัง
“มัน....เป็นรักที่ไม่มีหวังว่ะ กูพยายามเท่าไรมันก็ไม่เป็นผลซักที่จนกูเริ่มท้อแล้วว่ะ”ไม่รู้ทำไมเวลามันมองผมตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย ขอร้อง อ้อนวอนและเจ็บปวด
“แสดงว่ามึงรักเค้ามากใช่ไหม”
ไอ้เก้าไม่ตอบแต่พยังหน้าแทน
“มึงจำเอาไว้นะเก้า ความรักน่ะมันมีหวังเสมอแต่คนเราต่างหากที่ตัดสินมันว่าไม่มีหวัง เปิดใจให้กว้างและพยายามต่อไป ผลสำเร็จของความพยายามนะคุ้มค่าเสมอ มึงจำไว้”ผมเห็นสีหน้าของไอ้เก้าดีขึ้นมากแล้วหันมาพูดกับผมด้วยรอยยิ้มว่า
“ขอบใจนายมึงมากนะโรสมึงทำให้กูคิดเรื่องดีได้เยอะขึ้นเลย ขอบใจมากว่ะ”
“ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เองกูพร้องจะช่วยมึงเสมอแหละ”
[Rose End Part]
ความคิดเห็น