ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 10.Otoosan no meirei-คำสั่งของพ่อ
หลังจากที่พวกเราได้มาอยู่เชียงใหม่กันกว่า 2 อาทิตย์พวกเราก็จะกลับ กทม.กันแล้วเพื่อไปเรียนพิเศษ เราจะกลับกันวันนี้หละ เราเตรียมตัวกันแต่ดึกๆ พอเช้าก็ออกบ้านเลย เราออกบ้านกันประมาณ 6 โมงก็คงถึง กทม.บ่าย 3 อิอิ...... พอผมกำลังจะกลับกำลังจะขึ้นรถ โชจิกับ เคลวินขึ้นรถไปกันหมดแล้ว เหลือแต่ผมกับริว ผมกำลังจะขึ้นรถ คุณพ่อ คุณแม่ก็ออกมาส่ง แล้วผมก็ทนไม่ไหว วิ่งไปกอดท่านทั้ง 2 แล้วก็ร้องไห้ ท่านก็บอก \"ไปเถอะ พ่อกับแม่ยังแข็งแรงดีอยู่ คนช่วยเหลืองานก็มากมายไปเถอะ ไปเรียนเถอะนะ ไปสร้างอนาคตตัวเอง\"
ผมมีความรู้สึกไม่ดีเลย คนอื่นๆเขาต้องปรนนิบัติคุณพ่อคุณแม่ ยิ่งเป็นลูกคนเดียวด้วยแล้วยิ่งน่าจะอยู่ปรนนิบัติ
\"ไป เรากลับกันนะ\"
ริวพูดพลางเดินมาจับไหล่เรา เขาก็พาเราขึ้นรถไปนั่งข้างหน้า ริวกำลังจะขึ้นรถ เราได้ยินเสียงคุณพ่อเรียก
\"ริวเอ๊ย ออกมานี่หน่อยเร็ว\"
แล้วริวก็ออกไป พร้อมกับสั่งว่าไม่ต้องตามมานะ ผมก็งง แล้วเขาก็คุยกับคุณพ่อคุณแม่ของผมท่านก็มองมาทางผมบ่อยๆ ผมเห็นคุณแม่ร้องไห้ด้วย ทั้งที่เกิดมาไม่เคยเห็นเลยผมแทบจะกลับลงไปด้วย แต่แล้วริวก็ก้มโค้งแล้วก็ยิ้มวิ่งมาขึ้นรถ
\"ริว เมื่อกี้คุณพ่อพูดไรกับริว\" ผมถาม
\"ไม่บอก....\" เขาพูดพร้อมกับทำหน้าเหรอหรา ผมก็พยายามจะถามเขา แต่เขาก็ยังยืนยันไม่ยอมบอก
พอพวกเรากลับถึงกรุงเทพ คราวนี้ผมให้ริวขับช้าๆ แต่แหมเขาก็ยังเหยียบ 200+ ตลอดเรามาถึง กทม.เวลาประมาณ 5 โมงเย็น ริวก็ไปส่งพวกเราแต่ละคนที่บ้านของตนเอง เว้นผมที่ต้องไปบ้านริว อีกแล้วหรอเนี่ย แล้วจะไปเช่าหอทำไมฟะ พอผมกลับเข้าบ้านก็ไปสวัสดีคุณแม่ คุณพ่อ แล้วก็นำของฝากจากทางบ้านไปให้ท่านทั้ง 2
\"เป็นยังไงบ้างคะลูก สนุกไหมคะ\" คุณแม่ถาม
\"สนุกมากเลย ผมซื้อของมาฝากโอกาซัง กับ โอโตซังด้วย\" ริวตอบด้วยสีหน้าบาน แม้จะเพลียด้วย
\"คุณแม่คับ ริวนี่นะคับขับรถเร็วมากเลยคับ แบบหวาดเสียวมากเลย หน้าจะมืดเอา เนี่ย ผมบอกให้เขาเบาๆลงก็ไม่ยอม วิ่งซะ 200 กว่าๆกลับมา\" ผมฟ้อง
\"ก็แหม celica มันวิ่งได้ตั้ง 400 กว่าๆเลยนะ นายจะให้มันวิ่งแค่ 120 หรอไม่ดีหรอกมั้ง\" ริวแย้ง
\"พวกลูกน่าจะไปพักกันก่อนนะ ไหนๆก็เพิ่งจะกลับมากันนี่\" โอโตซังบอกพวกผม อืมมดีเหมือนกันแฮะ ชักอยากอาบน้ำแล้วดิ แล้วผมก็ขอตัวไปอาบน้ำ
ผมนึกได้ว่าเครื่องใช้อยู่ในกระเป๋าชั้นล่าง ผมก็เลยลงไปข้างล่างบ้าน เพื่อที่จะไปเอากระเป๋าเครื่องใช้ ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตู โรบิ (ห้องนั่งเล่น) เพื่อไปเอาของผมก็ได้ยินเสียง ริว คุยกับคุณพ่อคุณแม่ของเขา
\"โอกาซังเคยคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของแบงคุงหรอคับ\" ริวถาม
\"ก็เคยนะ ตอนโทรไปบอกเรื่องลูกแบงกับลูกไง\" คุณแม่ริวตอบ
\"แล้วเขาไม่วาเอาหรอคับ คนไทยยิ่งไม่ค่อยจะรับเรื่องนี้นะคับ\" ริวรีบถามต่อ
\"คุณพ่อคุณแม่เขาก็เข้าใจหละริว เขาก็เข้าใจในลูกเขา ที่เขาชวนลูกไปเชียงใหม่เพราะเขาอยากเจอ อยากเห็นหน้าคนรักของลูกเขาเท่านั้นเอง\" คุณแม่ริวเผยความจริง มิน่าหละทำไมถึงมีเบอร์โทรบ้านเราใน List ด้วย
\"ผมก็ว่าแล้ว ...ไม่งั้นคุณพ่อคุณแม่เขาก็คงไม่สั่งมาแบบนี้หรอก\" ริวพูด
\"แล้วคุณพ่อคุณแม่เขาสั่งอะไรมาหรอลูก\" คุณแม่ ริวถาม
\"เขาบอกให้ดูแลลูกเขาให้ดีๆเพราะเขาก็มีลูกเพียงคนเดียวเท่านั้น แบงคุงเป็นทั้งชีวิต เป็นทั้งทุกสิ่งทุกอย่างของทั้งคุณพ่อและคุณแม่ เพื่อความสุขของลูกยังไงเขาก็รับได้ เขาบอกแบบนี้\" ริวพูดจบ \"แล้วผมก็รับคำพวกท่านมาและพร้อมจะทำตามด้วยคับ\" ริวบอกต่อ
ผมงี้หน้าชา+แดงเลย แล้วก็มีน้ำตาอาบบนหน้า คำพูดของคุณพ่อและคุณแม่ที่ผมไม่เคยรู้ ผมก็ได้รู้แล้ว ผมรู้แล้วว่าผมมีค่ามากต่อทั้งคุณแม่คุณพ่อของผม คุณแม่คุณพ่อของริว และก็ริว แล้วก็เพื่อนๆ แล้วผมก็เช็ดน้ำตาแล้วก็เดินเข้าไปเอาของในโรบิ ทุกอย่างเป็นปรกติดี วันนี้ผมมีความรู้สึกว่ามีความสุขที่สุดแล้ว
ผมมีความรู้สึกไม่ดีเลย คนอื่นๆเขาต้องปรนนิบัติคุณพ่อคุณแม่ ยิ่งเป็นลูกคนเดียวด้วยแล้วยิ่งน่าจะอยู่ปรนนิบัติ
\"ไป เรากลับกันนะ\"
ริวพูดพลางเดินมาจับไหล่เรา เขาก็พาเราขึ้นรถไปนั่งข้างหน้า ริวกำลังจะขึ้นรถ เราได้ยินเสียงคุณพ่อเรียก
\"ริวเอ๊ย ออกมานี่หน่อยเร็ว\"
แล้วริวก็ออกไป พร้อมกับสั่งว่าไม่ต้องตามมานะ ผมก็งง แล้วเขาก็คุยกับคุณพ่อคุณแม่ของผมท่านก็มองมาทางผมบ่อยๆ ผมเห็นคุณแม่ร้องไห้ด้วย ทั้งที่เกิดมาไม่เคยเห็นเลยผมแทบจะกลับลงไปด้วย แต่แล้วริวก็ก้มโค้งแล้วก็ยิ้มวิ่งมาขึ้นรถ
\"ริว เมื่อกี้คุณพ่อพูดไรกับริว\" ผมถาม
\"ไม่บอก....\" เขาพูดพร้อมกับทำหน้าเหรอหรา ผมก็พยายามจะถามเขา แต่เขาก็ยังยืนยันไม่ยอมบอก
พอพวกเรากลับถึงกรุงเทพ คราวนี้ผมให้ริวขับช้าๆ แต่แหมเขาก็ยังเหยียบ 200+ ตลอดเรามาถึง กทม.เวลาประมาณ 5 โมงเย็น ริวก็ไปส่งพวกเราแต่ละคนที่บ้านของตนเอง เว้นผมที่ต้องไปบ้านริว อีกแล้วหรอเนี่ย แล้วจะไปเช่าหอทำไมฟะ พอผมกลับเข้าบ้านก็ไปสวัสดีคุณแม่ คุณพ่อ แล้วก็นำของฝากจากทางบ้านไปให้ท่านทั้ง 2
\"เป็นยังไงบ้างคะลูก สนุกไหมคะ\" คุณแม่ถาม
\"สนุกมากเลย ผมซื้อของมาฝากโอกาซัง กับ โอโตซังด้วย\" ริวตอบด้วยสีหน้าบาน แม้จะเพลียด้วย
\"คุณแม่คับ ริวนี่นะคับขับรถเร็วมากเลยคับ แบบหวาดเสียวมากเลย หน้าจะมืดเอา เนี่ย ผมบอกให้เขาเบาๆลงก็ไม่ยอม วิ่งซะ 200 กว่าๆกลับมา\" ผมฟ้อง
\"ก็แหม celica มันวิ่งได้ตั้ง 400 กว่าๆเลยนะ นายจะให้มันวิ่งแค่ 120 หรอไม่ดีหรอกมั้ง\" ริวแย้ง
\"พวกลูกน่าจะไปพักกันก่อนนะ ไหนๆก็เพิ่งจะกลับมากันนี่\" โอโตซังบอกพวกผม อืมมดีเหมือนกันแฮะ ชักอยากอาบน้ำแล้วดิ แล้วผมก็ขอตัวไปอาบน้ำ
ผมนึกได้ว่าเครื่องใช้อยู่ในกระเป๋าชั้นล่าง ผมก็เลยลงไปข้างล่างบ้าน เพื่อที่จะไปเอากระเป๋าเครื่องใช้ ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตู โรบิ (ห้องนั่งเล่น) เพื่อไปเอาของผมก็ได้ยินเสียง ริว คุยกับคุณพ่อคุณแม่ของเขา
\"โอกาซังเคยคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของแบงคุงหรอคับ\" ริวถาม
\"ก็เคยนะ ตอนโทรไปบอกเรื่องลูกแบงกับลูกไง\" คุณแม่ริวตอบ
\"แล้วเขาไม่วาเอาหรอคับ คนไทยยิ่งไม่ค่อยจะรับเรื่องนี้นะคับ\" ริวรีบถามต่อ
\"คุณพ่อคุณแม่เขาก็เข้าใจหละริว เขาก็เข้าใจในลูกเขา ที่เขาชวนลูกไปเชียงใหม่เพราะเขาอยากเจอ อยากเห็นหน้าคนรักของลูกเขาเท่านั้นเอง\" คุณแม่ริวเผยความจริง มิน่าหละทำไมถึงมีเบอร์โทรบ้านเราใน List ด้วย
\"ผมก็ว่าแล้ว ...ไม่งั้นคุณพ่อคุณแม่เขาก็คงไม่สั่งมาแบบนี้หรอก\" ริวพูด
\"แล้วคุณพ่อคุณแม่เขาสั่งอะไรมาหรอลูก\" คุณแม่ ริวถาม
\"เขาบอกให้ดูแลลูกเขาให้ดีๆเพราะเขาก็มีลูกเพียงคนเดียวเท่านั้น แบงคุงเป็นทั้งชีวิต เป็นทั้งทุกสิ่งทุกอย่างของทั้งคุณพ่อและคุณแม่ เพื่อความสุขของลูกยังไงเขาก็รับได้ เขาบอกแบบนี้\" ริวพูดจบ \"แล้วผมก็รับคำพวกท่านมาและพร้อมจะทำตามด้วยคับ\" ริวบอกต่อ
ผมงี้หน้าชา+แดงเลย แล้วก็มีน้ำตาอาบบนหน้า คำพูดของคุณพ่อและคุณแม่ที่ผมไม่เคยรู้ ผมก็ได้รู้แล้ว ผมรู้แล้วว่าผมมีค่ามากต่อทั้งคุณแม่คุณพ่อของผม คุณแม่คุณพ่อของริว และก็ริว แล้วก็เพื่อนๆ แล้วผมก็เช็ดน้ำตาแล้วก็เดินเข้าไปเอาของในโรบิ ทุกอย่างเป็นปรกติดี วันนี้ผมมีความรู้สึกว่ามีความสุขที่สุดแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น