มหันตภัยแห่งเทีย

ลำดับตอนที่ #4 : ภัยร้ายมาถึง

                “ท่านฟรอนครับ ท่านฟรอน เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ” ทหารนายหนึ่งวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องทำงานของฟรอน

    “มีอะไร วิ่งหน้าตื่นมาเชียว” ฟรอนเงยหน้าขึ้นจากงานที่กองสุมอยู่บนโต๊ะ

    “เกิดเรื่องกับคิงดรากูนครับ ตอนนี้อยู่ที่ห้องโถงใหญ่ครับ สมาชิกสภาส่วนใหญ่มาถึงแล้วครับ” ยังไม่ทันทีทหารจะถามว่าอย่างไร ฟรอนลุกปราดออกจากห้องทำงานไปเสียแล้ว ภายในเวลาไม่ถึงห้านาที ฟรอนก็มาถึงห้องประชุมใหญ่แล้ว

    “เกิดอะไรขึ้นดรากูน มีอะไรที่ไฮการ์ด” ฟรอนถามเพราะเห็นสภาพร่างกายและบาดแผลของคิงดรากูน แม้จะได้รับการรักษาแล้วแต่ยังเห็นร่องรอยได้อยู่บ้าง

    “ท่านฟรอน ข้าทำให้มันเกิดขึ้นแล้ว” หลังพูดจบคิงดรากูนก็หยิบของบางสิ่งออกมา ทันทีที่ทุกคนเห็นต่างก็ตกตะลึง แม้แต่ฟรอนเองก็ด้วย

    “นี่มันศิลาผนึกแห่งเทียนี่นา ทำไมมันแตกหักเช่นนี้เล่าดรากูน หรือว่า” สีหน้าของฟรอนซีดเผือดลง เพราะเกรงว่าสิ่งที่คิดจะเป็นจริง

    “ซัคคาร์ออกมาแล้ว มันทำลายไฮการ์ดจนย่อยยับ ข้ารอดมาได้เพราะอยู่ที่ห้องลับราชวงศ์ และเแผลนี่ก็เพราะแลนส์มันทรยศข้า” คิงดรากูนกล่าวด้วยความแค้น

    “สั่งการลงไป แจ้งข่าวการกลับมาของซัคคาร์ไปทุกอาณาจักร เตรียมเปิดเกททุกตัว” ฟรอนเตรียมพร้อมการประชุมภาคีทันที ครึ่งชั่วโมงต่อมา เกททุกตัวทำงานแทบจะพร้อมกัน ร่างของผู้นำแต่ละเผ่าพันธุ์ ก้าวออกมาอย่างเร่งรีบ

    “เป็นไปได้ยังไงท่านฟรอน ไฮการ์ดพ่ายได้อย่างไร” จักรพรรดิชราแห่งเอไควพูดด้วยเสียงสั่นเทา ยังไม่ทันที่ฟรอนจะตอบ ก็ถูกถามด้วยคำถามทำนองเดียวกันจากเหล่าผู้นำ

    “เดี๋ยวก่อน ท่านทั้งหลาย ฟังข้าก่อน เราต้องวางแผนรับมือซัคคาร์อย่างรัดกุมที่สุด” ฟรอนพยายามสร้างความเชื่อมั่นแก่เหล่าผู้นำ

    “จะทำยังไงรึ ฟรอน เฟรนเซียไม่ซิฟรอน  โทรมายน์” เสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูใหญ่ ประตูบานใหญ่เปิดออก พร้อมกับร่างหนึ่งในชุดสีดำสนิทที่ก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ  ไอความมืดแผ่ปกคลุมทั้งห้อง ผู้คนต่างแตกตื่น  คนที่ปรากฏตัวนั้นเป็นคนที่ฟรอนรู้จักเป็นอย่างดี

    “ซัคคาร์ ท่านมาที่นี่ได้ยังไง ข้าไม่ต้อนรับท่าน” ฟรอนพูดธรรมดาแต่แฝงไปด้วยอำนาจ แต่ซัคคาร์ก็ยังก้าวเดินเข้ามาเรื่อยๆ

    “ทำไมรึ ที่นี่เคยเป็นของข้า แม้แต่ตอนนี้มันก็ยังคงเป็นของข้า” อำนาจที่แฝงในคำพูดของซัคคาร์รุนแรงกว่าฟรอนเกือบเท่าตัว

    “เพราะข้าเป็นนายของที่นี่แล้วนะซิ” ฟรอนพูดพร้อมกับยกมือไปข้างหน้า เกิดเป็นคลื่นพลังพุ่งไปหาซัคคาร์ อย่างรวดเร็ว “เปรี้ยง” เสียงดังสนั่นเกิดขึ้นหลังจากที่ปะทะกับตัวซัคคาร์ ฟรอนรีบบอกให้เหล่าผู้นำและสมาชิกหนีไปให้เร็วที่สุด แต่ฟรอนก็ถูกอัดกระเด็นไปไกล หลายเมตร

    “อย่าลืมสิว่า ข้าเป็นคนสอนเจ้าเองนะ ฟรอน” ซัคคาร์ก้าวออกมาจากกลุ่มควัน ในมือข้างหนึ่งมีวงแหวนอาคมประเภทหนึ่งเรืองแสงอยู่

    “นั่นมัน ซูอัม มอน ดาร์เกียนี่ เจ้าคิดจะทำอะไร หรือว่า” ฟรอนตกใจอย่างมากที่เห็นมันอยู่ในของซัคคาร์

    “เจ้าคิดถูกแล้วฟรอน ซูอัม มอนนี้ คือดาร์คเดมอน ข้ามอบให้พวกเจ้าเป็นของขวัญที่พวกเจ้าทำกับข้า” พูดจบร่างของปีศาจมากมายก็ออกมาจากวงแหวนซูอัม มอน ตรงเข้าจัดการกับทุกคนที่อยู่ในห้องนั้น  เสียงโหยหวนของเหล่าผู้นำและสมาชิกเวียซาร์ดร้องระงมทั้งห้อง บางส่วนก็หลบหนีไปได้ บางส่วนก็สู้จนตัวตาย ระหว่างนั้นฟรอนก็กำลังร่ายเวทย์อยู่ โดยที่ซัคคาร์ไม่ทันได้สังเกต กว่าจะรู้ตัวฟรอนก็ก้าวมายืนประจันหน้ากับซัคคาร์แล้ว

    “ซัคคาร์ ข้าจะไม่ให้ท่านทำอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว” ทันทีที่พูดจบ ฟรอนชี้นิ้วทั้งสิบไปที่ซัคคาร์ ประกายแสงสีขาวเจิดจ้าพุ่งเข้าหาเขานับสิบสาย พลังนี้ผลักให้เขากระเด็นไปกระแทกผนังด้านหนึ่งของห้อง

    “เจ้าแน่มากฟรอน ครั้งนี้ข้าประเมินเจ้าต่ำเกินไป แต่ครั้งหน้าอย่าหลัง” พูดจบเขาก็หายวับไปทันที เหล่าปีศาจก็หายไปด้วย ดูท่าซัคคาร์คงบาดเจ็บมาก จึงได้ถอยกลับไปก่อน

    “เวทย์เมื้อกี้มัน จิตารีนี่ เจ้าอยากตายรึฟรอน” โลคีลอนราชาแห่งลอกกิเนียน วิ่งเข้ามาดูอาการของฟรอน

    “เพื่อให้เราได้เตรียมพร้อมกว่านี้ ข้าก็ยอมล่ะ” ฟรอนหายใจรวยรินเต็มที ทันใดนั้นคินก็ว่งมาที่ประตู และเห็นฟรอนนอนอยู่กับพื้น ก็ตกใจและรีบวิ่งไปหาอาจารย์ทันที

                “เกิดอะไรขึ้นอาจารย์ ทำไมถึงเป็นแบบนี้” คินประคองอาจารย์ให้ลุกนั่ง พร้อมกับขยับมือร่ายเวทย์เพื่อรักษาอาการ โดยมีโลคีลอน เล้าเหตุการณ์ให้ฟัง

                “หยุดเถอะคิน อาจารย์รู้ตัวดีว่าไม่รอดแน่ ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกแล้ว ซัคคาร์อาจย้อนกลับมาอีก เจ้ามีภารกิจสำคัญที่ต้องทำนะ” ฟรอนพยายามพูดอีกครั้ง แต่คินก็ยังร่ายเวทย์รักษาต่อไป น้ำตาเริ่มคลอ คินทุ่มเทพลังทั้งหมดเพื่อจะรักษาอาจารย์

                “คินเอ๋ย เจ้านั้นคือเด็กแห่งชาตะกรรม นั้นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเจ้าถึงชื่อคิน นับแต่วันที่เจ้าเกิด เจ้าก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ นั่นคือตามหากุญแจสู่พระเจ้าเพื่อพบกับเซนรีอาร์เทพผู้สร้างโลก จงออกเดินทางไปหาแม่มดฟีร์ที่เมืองกลอเรีย นางจะบอกทุกบอกแก่เจ้าเอง รักษาตัวด้วยนะคินหลานข้า” สิ้นเสียงฟรอนก็สิ้นลม คำว่าหลานที่ฟรอนไม่เคยเรียกินมาตลอด 16 ปี บัดนี้มันถูกเอ่ยขึ้นแล้ว

                “ท่านปู่ ท่านอย่าทิ้งข้าไปนะ ข้ายังอยากเรียนกับท่านอีกมาก ท่านฟื้นสิ ฟื้น ฮือ ฮือ” เสียงร้องไห้และการจากไปของฟรอน นำมาซึ่งความเศร้าโศกแก่ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้น

                หลายวันผ่านไป งานศพของฟรอนจัดอย่างยิ่งใหญ่ ทุกคนในเมืองเอลเดีย ล้วนไว้ทุกข์ให้ผู้นำของเขา และก็ถึงเวลาที่คินจะออกเดินทางแล้ว คินบอกลาผู้นำ และสมาชิกเวียซาร์ดที่เหลืออยู่ และออกเดินทางไปเพียงผู้เดียว  บทเพลงแห่งการแก้แค้นกำลังร้อนแรงขึ้นทุกที วันอวสานของโลกอยู่ในกำมือของคิน การเดินทางสู่ชาตะกรรมของคินได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว