มหันตภัยแห่งเทีย

ลำดับตอนที่ #3 : เด็กหนุ่มแห่งชะตากรรม

16 ปีก่อน ยามดึกคืนหนึ่ง คนๆหนึ่งกำลังเดินทางอย่างเร่งรีบไปยังบ้านหลังหนึ่งในตรอกเล็กๆในเมืองเอลเดีย ทันทีที่เขาไปถึงหน้าประตูบ้าน “อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊” เสียงเด็กแรกเกิดก็ดังขึ้น เขารีบเปิดประตูเข้าไปทันที

    “อา ในที่สุด เด็กแห่งชะตากรรมก็ถือกำเนิดขึ้นแล้ว    เขามีสิ่งนั้นหรือไม่ คาเวียร์”

เขาเลิกผ้าคลุมหัวออกเผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย หนวดขาวยาวเฟิ้ม และถามด้วยความตื่นเต้น

    “เจ้าค่ะ ตรงต้นคอเจ้าค่ะ”หญิงผู้ให้กำเนิดฝืนตอบอย่างเต็มกำลังที่เหลืออยู่

    “ไหนขอดูหน่อยซิเจ้าหนู” ชายชราเอื้อมมือไปจับต้นคอเด็กพลิกดูอย่างเบามือ และปรากฏปานเป็นรอยนกเหยี่ยวกำลังโบยบิน

                \"สัญลักษณ์ของพระเจ้า\" ชายชรายิ้มด้วยความดีใจ

    “ฝากดูแลลูกอิฉันด้วยเจ้าค่ะ ท่าน ฟ..”นางสิ้นลมไปเสียแล้ว ชายชราลูบผมของนางอย่างแผ่วเบา

    “หลับให้สนิทนะ คาเวียร์หลานรัก ข้าจะตั้งชื่อลูกของเจ้าว่า คิน ที่หมายถึงชะตากรรม” ชายชรา เดินผละออกมาจากบ้านหลังนั้น และเดินหายลับไปในความมืดของราตรี

    ท่ามกลางตลาดที่แสนวุ่นวายในเมืองหลวงของเอลเดอร์แลนด์ เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งฝ่าฝูงชนที่เดินกันขวั่นไขว่ พร้อมๆกับที่มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งวิ่งตามมาติดๆ

    “ขอทางหน่อย ขอทางให้ข้าด้วย” เด็กหนุ่มร้องตะโกนมาตลอดทาง

    “เฮ้อเอาอีกแล้ว เจ้าคินหนีเรียนอีกแล้ว” “นั่นสิ พักนี้หนีบ่อยจัง” เสียงเจ้าของร้านขายผักคุยกับหญิงแก่คนหนึ่งเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดา “เอ้าคิน แอบเปิ้ลซักลูกซิ” เถ้าแก่ร้านผลไม้โยนให้คินขณะที่เขาวิ่งผ่านหน้าร้านไป “ขอบคุณฮะลุงชาง”

    คิน วิ่งหนีไปจนสุดตรอก เขากระโดดข้ามกำแพงไปยังอีกฝากหนึ่งซึ่งเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ แต่กลับมีชายชราผมขาว เคราขาวยืนขวางทางอยู่ นัยน์ตาเป็นประกายสีเขียวมรกตนั้นจ้องมองเขาอย่างไม่กระพริบตา คินรู้สึกได้ถึงแรงอำนาจที่แฝงมากับสายตานั้น

    “สะ สวัสดี คะ..ครับ อาจารย์” คินพูดอย่างตะกุกตะกัก เขาไม่สามารถก้าวไปไหนได้

คนที่ยืนขวางทางเขาอยู่นั้นคือฟรอน โทรมายน์ อาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนเวทมนตร์แซฟฟริกอน ผู้ที่เป็นผู้นำสูงสุดแห่งสภาเวียซาร์ด ที่ปกครองเอลเดอร์แลนด์อยู่ในขณะนี้ และยังเป็นหนึ่งในภาคีแห่งเทียที่ยังมีชีวิตอยู่  แล้วเขามาที่นี่ทำไมกันนะ

    “ว่ายังไง การเรียนที่แซฟฟริกอนมันน่าเบื่อนักหรือ” ฟรอนถามคิน ขณะที่เดินไปนั่งที่ขอนไม้ใกล้กับคิน

    “เอ่อ..คือ ก็มันไม่รู้จะเรียนอะไรนิครับ เรียนเวทย์ซ้ำซากอยู่ได้” คินพูดออกมาจากใจ

    “ถ้างั้นเจ้าคงเรียนรู้มาหมดแล้วซินะ ไหนตอบข้าซิว่า ฮาซูเวลคืออะไร” ฟรอนถามต่อ

    “ฮาซูเวล หรือหญ้ากรีนยาร์ด เป็นสมุนไพรที่ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บจากพิษได้เป็นอย่างดี รากของมันใช้ทำยาพิษที่มีพิษร้ายแรงได้ มีขึ้นอยู่ทั่วไป” คินยิ้มอย่างมั่นใจ

    “ดีมาก งั้นจงบอกวิธีปรุงยารักษาบาดแผลจากดาบมนตราซิ” ฟรอนถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ

    “ก่อนอื่นต้องใช้มนต์รักษาก่อน หลังจากนั้นใช้แฟราสผสมกับฮาซูเวล และอำพันบดให้เข้ากัน โปะบาดแผลไว้ ร่ายมนต์รักษาสำทับอีกที เป็นเสร็จ” หลังจากคินพูดจบฟรอนปรบมือให้แต่ยังถามต่อไปอีกว่า

    “งั้นจงร่ายเวทย์จักรวาลให้ข้าดูซักบทซิ” พอคินได้ยินดังนั้นก็นิ่งไปพักหนึ่งจึงวาดมือเป็นรูปก้นหอยวนอยู่ภายในตาดวงหนึ่ง “ตรานั่นมัน..” ยังไม่ทันที่ชายชราพูดจบ ก็เกิดหลุมดำขึ้นบนท้องฟ้าดูดเอาเศษไม้เศษหินหายเข้าไปในความมืดหมด และมันก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

    “คิน เจ้าร่ายเวทย์บารัน เฮล ที่นี่ได้ไง จงปิดมันเดี๋ยวนี้” เสียงของฟรอนดังก้องไปทั่วบริเวณ

    “แต่อาจารย์ ข้าปิดมันไม่ได้จริง” คินพยายามปิดมันแล้วแต่ก็ไม่ได้ผล พลังมานากำลังถูกดูดหายไปเรื่อยๆ “อาจารย์ ช่วยข้าด้วย”

    “จงปิดตัวลงเดี๋ยวนี้” คำสั่งของฟรอนเต็มไปด้วยอำนาจมนตรา ที่แผ่กระจายไปยังหลุมดำนั่น และมันก็ค่อยๆ ปิดตัวลงในที่สุด ฟรอนค่อยๆ ประคองคินให้ลุกขึ้น

    “จำไว้ การใช้มันนะง่าย แต่จะหยุดมันนั้นยากนัก” เป็นประโยคสุดท้ายที่คินได้ยินก่อนจะหมดสติไป