ลำนำรัก น้ำแข็งสวรรค์

“พี่มู่ ข้าเพียงหวังให้ท่านมีความสุข และอย่าได้รอข้าอีกเลย ห้าสิบปีมานี้ ข้ามาที่นี่ทุกปีเช่นกัน แต่ข้าไม่กล้าพบหน้าท่านอีก เพียงยืนมองท่านอยู่แสนไกลเท่านั้น ใครจะคาดคิดว่า ห้าสิบปี... ห้าสิบปีท่านก็ยังคงมาที่นี่ทุกปี”

“เสี่ยวซา สำหรับข้า เวลานั้นไม่สำคัญเลย ขอเพียงเจ้ายกโทษให้พี่ใหญ่คนนี้ ห้าสิบปีที่ผ่านมา นับเป็นอะไรได้” เทียนมู่วางกู่ฉินลงข้างกาย แล้วลุกขึ้นหันหลังกลับมาช้าๆ นันย์ตาเหยี่ยวจ้องจับอยู่ที่ใบหน้าของปิงซา

“เสี่ยวซา พี่ใหญ่มีคำพูดหนึ่งที่อยากบอกกับเจ้า ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าเสียใจ ตลอดห้าสิบปีมานี้ สำหรับข้า ความรู้สึกนั้นยังคงชัดเจนเช่นวันวาน เสี่ยวซา ข้ารักเจ้า”

     ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงกลางใจของปิงซา ประโยคสั้นๆ ประโยคนั้น ทำให้ทุกสิ่งเป็นเหมือนภาพฝันลวงตา ความคิดคนึงหาที่ซ่อนเร้นไว้ในจิตใจ แตกกระสายซ่านเซ็น สิบห้าปีแห่งความผูกพัน ห้าปีแห่งความทุกข์ตรม และห้าสิบปีแห่งการพลัดพราก ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานเกินไปจริงๆ บุรุษเบื้องหน้า หาใช่ชายชราอีกต่อไปไม่ บุรุษเบื้องหน้า คือชายเพียงหนึ่งเดียวในใจ บุรุษเบื้องหน้า คือ มู่เกอของมัน ภาพฝันที่คำนึงหา....ผีเสื้อที่โบยบินเคียงข้างกัน ก็ไม่ใช่ภาพฝันอีกต่อไป...