Is he your boyfrind? ขอได้มั้ยผู้ชายของเธอ!

หมาไลท์ & หมาเอิร์ธ

ฉันต้องประสาทแน่ๆ…

                ไม่ก็เป็นบ้า…

                บางทีฉันควรไปอยู่ศรีธัญญาซะ…เผื่อพวกเขาจะช่วยให้ฉันหายจากสิ่งที่เป็นอยู่

                อ๊ากกกกกก /(=[]=)\

                ฉันไม่อยากเรียน ไม่อยากทำบ้าอะไรทั้งนั้น!

                ฉันบอกตัวเองอยู่อย่างนี้ตลอดทั้งคืน เน้นว่าตลอดคืน! ฉันนอนสะกดจิตตัวเองว่าพรุ่งนี้ฉันจะไม่เรียน ไม่ลุกจากเตียงเด็ดขาด! สะกดจิตตัวเองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหลับไป

                แต่พอตื่นขึ้นมา ความมานะพยายามของฉันกลับไร้ซึ่งผลตอบรับ!

                ช่า!!!~

                “อ๊ากกกกกก!! แม่ทำอะไรเนี่ย!!”

                ฉันตะโกนออกมาสุดเสียงโดยไม่กลัวเพื่อนข้างบ้านจะเควี่ยงกระป๋องมาใส่หัวอย่างไม่เสียดายเพราะตกใจเสียงกรีดร้องของฉัน

                “แกนั่นแหละทำอะไร! กี่โมงกี่ยามแล้วรู้มั้ย ทำไมยังไม่ไปโรงเรียน! ฮึ่ยยยย!! ฉันต้องเปลืองน้ำไปอีกถังเพื่อปลุกให้แกตื่น! แถมยังต้องเอาผ้าปูที่นอนของแกไปซักอีก เห็นรึยังว่าฉันทุ่มสุดตัวขนาดไหนเพื่อให้แกได้ไปเรียนน่ะ!”

                “วันนี้หนูไม่เรียน! ขอเหอะแม่!!”ฉันพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มเปียกๆ ขึ้นมาคลุมหัวเอาไว้

                “ไม่! ฉันจ่ายค่าเทอมแกไปแล้ว!! ลุก! เดี๋ยว! นี้!”

                นั่นแหละ…เมื่อเช้าฉันเปียกตั้งแต่รังแคที่อยู่เหนือสุดของศีรษะจนถึงเล็บขบที่ปลายเท้าเพราะน้ำทั้งถังที่แม่บรรจงราดใส่หัวฉันอย่างไม่เสียดาย แม่ลงทุนขนาดนี้เพื่อปลุกให้ฉันไปโรงเรียน…เจริญ -_-

                ฉันพยายามคิดหาหนทางที่จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากับ ‘เขา’ ตลอดเวลาที่อยู่ในโรงเรียน แต่ไม่ว่าจะหลบหลีกด้วยวิธีไหนฉันก็ต้องเจอเขาอยู่ดี!

                ไม่ว่ายังไงก็ต้องเจอ!!

                ตายก็ต้องเจอ!

                อยู่ก็ต้องเจอ!

                เจอ!

                เจอ!

                เจอ!!

                เอาให้ประสาทหลอนกันไปข้าง! =_=^

                วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันเบื่อโรงเรียน เบื่อแบบเบื่อ เข้าใจป่ะ! ฉันเบื่อๆๆๆ!! ไม่อยากย่างก้าวเดินเข้ามาราวกับว่าพื้นโรงเรียนมีแมลงสาบนอนตายอยู่ซักล้านตัว

                ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย…

                แม้จะยืนบ่นไปหลายหน้ากระดาษ แต่สุดท้ายฉันกลับต้องมายืนเข้าแถวเคารพธงชาติพร้อมกับสายตาอันแสนจะห่างเหินราวกับเราอยู่ห่างกันสองร้อยล้านปีแสงจาก ‘หมาไลท์’

                ใช่สิ…ถ้าโลกกับพระอาทิตย์อยู่ใกล้กันมากเกินไป…คนที่จะตายก่อนคงจะเป็นโลกอย่างฉันนี่แหละ! U_U

                ถึงเวลาแนะนำตัว…หากปล่อยให้ฉันพร่ำเพ้อพรรณนาแบบนี้ต่อไปโดยไม่ทักทายกันซักหน่อยก็ไม่ต่างจากหนังสือที่ไม่มีคำนำ เราจะไม่มีทางรู้เลยว่าหนังสือเล่มนี้ต้องการสื่อถึงอะไร (ยังคงเพ้อต่อไป -_-)

                ฉันชื่อเอิร์ธ (Earth ดูปากนัชชานะคะ -_-) เป็นเพื่อนที่ (เคย) สนิทที่สุดของไลท์ (Light ดูปากนัชชานะคะ -_-;)…กลับไปอ่านในวงเล็บที่สองแล้วแปลความหมายของมันออกมา

‘เคย!’ มันคือ Past Tense อดีต! เป็นแค่อดีตซึ่งเรื่องราวมันจบไปแล้ว! เริ่มขึ้นและจบลง…ไม่มีทางต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบันได้เหมือนกับ ‘Present Perfect’

แค่เปิดเรื่องมาก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของความดราม่า…

ก็ดราม่าจริงๆ นั่นแหละ

L

‘อืมมมม~ ต่อไปนี้ฉันเรียกนายว่า ‘หมาไลท์’ ดีกว่า’

‘ไหงงั้น?’

‘ฉันชอบหมาที่สุดในโลก’

‘งั้นฉันเรียกเธอว่า ‘หมาเอิร์ธ’ แล้วกัน’

‘เพราะ?’

‘ฉัน ‘รัก’ หมาที่สุดในโลก J’

นี่คือสาเหตุที่เวลาที่พวกเราเรียกชื่อกันจะต้องมีคำว่า ‘หมา’ นำหน้าเสมอ

เหตุผลของฉัน…เพราะฉัน ‘ชอบ’

แต่เหตุผลของเขา…เพราะเขา ‘รัก’

ตื้นตันใจ…

ฉันเป็นเหมือนโลกใบน้อย…เขาเป็นเหมือนพระอาทิตย์ดวงใหญ่

ฉันเป็นดาวเคราะห์ที่ไม่มีอะไรดี…เขาเป็นดาวฤกษ์ที่เปล่งประกาย

ความแตกต่างที่เป็นเหมือนหลุมดำซึ่งเป็นช่องโหว่รูเบ่อเริ่มทำให้เราเริ่มไม่เหมือนเดิม…

ทำให้ทั้งโลกและพระอาทิตย์ไม่กล้าเข้าใกล้กัน

ไม่เหมือนเดิมเลยซักนิดเดียว…

“อริสรา! หาเหตุผลที่ทำให้โลกร้อนมาให้ครูหนึ่งข้อ!”

                ‘โลกของเราจำเป็นต้องใช้แสงอาทิตย์ หากไม่มีแสงอาทิตย์…คนบนโลกนั้นจะตาย’

                ‘ทำไมพระอาทิตย์ถึงมีอิทธิพลต่อโลกขนาดนั้น’

                ‘นั่นก็เพราะ…เพราะฉันเป็นพระอาทิตย์มั้ง J’

                ‘เกี่ยวมั้ยนั่น L’

                ‘เกี่ยวสิ…เพราะถ้าไม่มีฉัน เธอคงตาย’

                ‘…’

                ‘ตายเหมือนกับโลกที่ไม่มีพระอาทิตย์นั่นแหละ’

                ‘…’

                ‘ดังนั้น…เราห้ามห่างกันนะ’

                ‘…’

                ‘อยู่ใกล้ๆ กันแบบนี้…ตลอดไปนั่นแหละ J’

                “เพราะแบบนี้แหละ…ไอ้บ้าพระอาทิตย์เข้ามาใกล้โลกมากไป โลกอย่างฉันจึงได้ร้อนจนเกือบตายแบบนี้ L”แถมยังดูเหมือนว่าไอ้บ้าพระอาทิตย์ยังทำท่าเหมือนอยากเข้าใกล้ฉันมากจนไม่กลัวหลุมดำอีกต่างหาก L

                “เธอตอบอะไรน่ะอริสรา?”

                “…”

                “อริสรา!!!”

                “คะ!!?” เสียงของครูแว่นหนาหน้าห้องจ้องเขม็งมาทางฉันราวกับฉันไปฆ่าหมาสุดที่รักของเธอตายยังไงอย่างงั้น “ครูว่าไงนะคะ”

                “เธอนั่นแหละว่ายังไงนะ!? พระอาทิตย์เข้าใกล้โลกมากไป? ตอบอะไรของเธอ”

                “หนูคง…”

  ฉันเพ้อ

                เพ้อมากถึงมากที่สุด!

                “เป็นลมแดดมั้งคะ L”

*********************************************************************
หมาไลท์และหมาเอิร์ธ คือเริ่มเรื่องมาก็ฟินแล้วไง >////< เรื่องราวยังมีมากกว่านี้อีกน้า ติดตามได้เรื่อยๆ น้า