คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Part 7 "ความห่างเหิน"
“เคียวยะ วันนี้คุณมุคุโร่ไปไหนเหรอ เช้านี้ยังไม่เห็นเลย”
มาเรียเอ่ยถามในขณะที่รับประทานอาหารเช้า ร่างสูงเงยขึ้นสบตาเล็กน้อยแล้วลงมือ
ทานต่อ
“หมอนั่นชอบตื่นสายน่ะ”
“งั้นเหรอ”
จากนั้นทั้งสองก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่ออย่างเงียบๆ
ซักพัก ประตูหน้าบ้านก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเด็กสาวเรือนผมสีม่วงเข้มยาวประบ่าในชุด
กระโปรงวันพีชสีอ่อน ริมฝีปากคลี่ยิ้ม
“สวัสดีตอนเช้าค่ะ นายท่าน”
โคลมเอ่ยทักร่างสูง ก่อนที่ดวงตากลมโตจะหยุดอยู่ที่หญิงสาวอีกคน
“โคลม มานี่สิ”
มือใหญ่กวักเรียก
“นี่ มารีเอตต้า มาเรีย นี่โคลม”
ร่างสูงเอ่ยในขณะที่มาเรียยิ้มให้เด็กสาว
“เรียกมาเรียก็ได้นะ ยินดีที่รู้จักจ้ะ”
“โคลม โดคุโร่ ยินดีเช่นกันค่ะ”
เด็กสาวยิ้มแล้วหันไปถามฮิบาริต่อ
“อยู่บนห้องน่ะ”
“งั้นชั้นขอขึ้นไปหาท่านมุคุโร่นะคะ”
“อืม”
สิ้นคำอนุญาต ร่างเล็กของโคลมก็ก้าววิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว
“เธอน่ารักดีนะ”
มาเรียว่าพลางมองตามเด็กสาวไป
“เธออยากไปไหนรึเปล่า”ฮิบาริเอ่ยขึ้นเรียกให้ดวงตากลมโตหันมามอง
“เอ๋?”
“ก็พึ่งกลับมาไม่ใช่รึไง”
“อ๋อ นั่นสิ”
มาเรียหยุดคิดครู่หนึ่ง แล้วนัยน์ตาสีฟ้าก็เป็นประกายขึ้นมา
“งั้นแล้วแต่เจ้ามือแล้วกัน”
“เจ้ามือ?”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น ทำให้มาเรียหัวเราะคิกคัก
“ก็นายชวนไม่ใช่เหรอ เพราะงั้นนายจ่าย ฮิ ฮิ”
“ยัยงก”
ร่างสูงขยับยิ้มน้อยๆให้กลับหญิงสาวตรงหน้า
.
.
.
“ท่านมุคุโร่”
เสียงหวานเอ่ยเรียกคนในห้องขณะที่เปิดประตู ภายในห้องนั้นมืดสนิทเนื่องจากผ้าม่าน
ถูกดึงปิดไว้อย่างแน่นหนา ร่างเล็กนิ่งอยู่ซักครู่จึงถือวิสาสะเดินเข้าไปเปิดม่านออก
แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาที่เตียงนอนขนาดใหญ่ ปรากฎให้เห็นร่างๆหนึ่งบนที่นอน
ดวงตาที่ปิดสนิทเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ริมฝีปากบางแตกมีเลือดซึมออกมาจน
บวมแดงอย่างน่าตกใจ แก้มที่เคยอมชมพูบัดนี้ซีดขาวไร้สีเลือด เส้นผมสีไพลินยุ่งเยิง
กระจายเต็มที่นอน รอยแดงเป็นจ้ำทั่วผิวสีน้ำนม รอยคราบเลือดที่แห้งกรังเต็มบนข้อมือ
ขาวทั้งสองข้าง
“ท่านมุคุโร่!!!”
โคลมปิดปากร้องด้วยความตกใจ จึงรีบจัดการเช็ดตัวแล้วสวมเสื้อผ้าให้อย่างรวดเร็วแล้ว
นั่งลงเฝ้ามองอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆ ผ่านไปไม่นาน นัยน์ตาสองสีก็ลืมขึ้นอย่างช้าๆแล้ว
กวาดตามองไปรอบๆจนพบกับเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างเตียง
“ตื่นแล้วเหรอคะ ท่านมุคุโร่”
เสียงของโคลมเต็มไปด้วยความดีใจ
“โคลม”
เสียงหวานแหบแห้ง นัยน์ตาต่างสีจ้องมองเด็กสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดยาและอาหาร
“ทานนะคะ”
ร่างเล็กยื่นถาดที่วางชามข้าวต้มและยาให้ คนบนเตียงรับไปแล้วค่อยๆทานจนหมด
“เดี๋ยวท่านมุคุโร่พักผ่อนนะคะ”
โคลมว่าพลางลุกขึ้นแต่มุคุโร่กลับส่ายหน้าเบาๆ
“ผมไม่อยากนอน พาผมออกไปข้างนอกนะครับ”
“แต่ว่า...”
เด็กสาวท้วง
“นะครับ”
น้ำเสียงซึมไร้ชีวิตชีวาของมุคุโร่ทำให้เด็กสาวจนใจจึงพยักหน้า
“ก็ได้ค่ะ”
แสงแดยามเช้ากับสายลมอ่อนๆพัดปะทะใบหน้าสวยที่ดูซีดเซียว เส้นผมยาวสีไพลิน
ปลิวสยายไปตามแรงลม เท้าขาวแตะน้ำทะเลที่ซัดเข้ามา นัยน์ตาสองสีทอดมองไปยัง
ท้องฟ้าและเกาะที่อยู่ไกลลิบๆ สายโซ่ตรวนลากเป็นทางบนพื้นทรายยามเมื่ออกเดิน
“ขอโทษที่ต้องให้มาเดินเป็นเพื่อนผมนะครับ”
“ไม่หรอกค่ะ ตอนเช้าชายหาดน่าเดิน”
“แต่...ท่านมุคุโร่คะ”
โคลมเอ่ยขึ้น
“หืม...ครับ”
ร่างสูงเพรียวครางรับในลำคอขณะที่สองเท้าก็ยังเดินต่อไป
“ผู้หญิงที่ชื่อ มาเรีย...”
“คุณมาเรีย? ทำไมเหรอครับ”
มุคุโร่หยุดเดินแล้วหันมาทางเด็กสาว
“เค้าเป็น...”
“ก็คู่หมั้นของเขาไงครับ”
“คู่หมั้นนายท่าน!!!”
นัยน์ตากลมโตสีม่วงเบิกกว้าง
“ตามนั้นแหละครับ”
“ไม่อยากเชื่อ”
เด็กสาวพึมพำก่อนจะเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“แล้วท่านมุคุโร่จะทำยังไงต่อไปคะ ในเมื่อนายท่าน...”
“ผมกับเค้าไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันทั้งนั้นครับ”
ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบ นัยน์ตาคู่สวยเต็มไปด้วยความเกลียดชังเพียงครู่เดียวเท่านั้นที่ฉาย
แววอ่อนแอปนเศร้าแต่ก็กลับมาแข็งกร้าวเหมือนเดิม ริมฝีปากบางถูกขบจนห้อเลือด
“ขอโทษนะคะที่ถามไม่เป็นเรื่อง”
โคลมรีบเอ่ยขอโทษ พลางดูนาฬิกาก็พบว่าบ่ายกว่าแล้วและพวกตนก็เดินออกห่างจาก
บ้านมาไกลแล้วด้วย
“กลับกันเถอะค่ะ นี่ก็บ่ายกว่าแล้วกลับถึงบ้านก็คงเย็นแน่”
เมื่อใกล้ถึงบ้านก็พบว่าเย็นมากแล้ว มุคุโร่จึงบอกให้โคลมกลับบ้าน แต่เด็กสาวอิดออด
เขาจึงต้องขู่นั่นนี่จนเธอยอมกลับ ร่างเพรียวเดินมาถึงหน้าบ้านแล้วเปิดประตูอย่างเงียบๆ
ก็พบฮิบาริกำลังโอบเอวบางของมาเรีย ในขณะที่แขนสองข้างของหญิงสาวนั้นคล้องอยู่
บนลำคอร่างสูง มาเรียเห็นดังนั้นจึงรีบผละออกแล้วเดินตรงเข้ามาหา
“คุณมุคุโร่ไปไหนมาเหรอคะ”
“อ๋อ...เอ่อ ผมออกไปข้างนอกกับโคลมมาน่ะครับ”
“งั้นเหรอคะ แล้ว...อ๊ะ”
นัยน์ตาสีฟ้าเข้มขยับเลื่อนไปยังข้อเท้าบางที่ถูกพันธการด้วยโซ่ตรวน
“ครับ?”
“ทำไมข้อเท้าถึงมีโซ่ด้วยล่ะคะ เหมือนนักโทษเลย”
มาเรียเอียงคอถามอย่างงุนงง
“คือ...เอ่อ”
“จะไปถามทำไม ก็เห็นอยู่ว่าเค้าไม่อยากตอบ”
ร่างสูงเอ่ยขัดเรียบๆ
“เอ๋ งั้นเหรอ ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ งั้นผมขอตัวก่อนะครับ”
มุคุโร่ตอบพร้อมกับเดินผ่านร่างสูงไป ฮิบาริจึงหันมาพูดกับหญิงสาวแล้วลูบหัวเบาๆ
“วันนี้พักผ่อนซะนะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่”
เอ่ยเสร็จก็ตามมุคุโร่ขึ้นไป
“ไปไหนมา!!!”
ร่างสูงกระชากไหล่บางให้หันมาอย่างแรงเมื่อพบว่าร่างเล็กหันหลังให้
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
มุคุโร่เอ่ยเสียงเรียบ ฮิบาริโกรธอย่างมากจึงผลักร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแรง คนถูกผลัก
ทั้งเจ็บทั้งจุก แต่ก็ไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา มือหนากระชากเส้นผมสีไพลินขึ้น ทำให้
เจ้าของหลุดเสียงร้องออกมาเล็กน้อย
“เดี๋ยวนี้คิดจะไปร่านที่ไหนก็ไป รู้รึเปล่าว่าตัวเองตอนนี้อยู่ในฐานะอะไร”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเย็น แต่ก็ไม่ได้สร้างความหวาดกลัวให้แก่มุคุโร่แม้แต่น้อย
“เออ ใช่ ผมมันร่าน!!! งั้นก็เอาเลยสิ ฆ่าผมเลย ฆ่าผมให้แหลกคามือคุณไปเลยสิ!!!”
ร่างบางตวาดเสียงกร้าว นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริกเค้าทนกับคำดูถูกกับความป่าเถื่อนของคน
คนนี้มามากพอแล้ว และตอนนี้มันก็ถึงขีดจำกัดแล้วด้วย
“อย่าคิดว่าชั้นไม่กล้านะ”
ปืนพกสีดำถูกชักออกมาจ่อหน้าผากมน
“ก็ไม่ได้คิดนี่ครับ เพราะยังไงผมก็เป็นแค่ของเล่นระบายอารมณ์ของคุณอยู่แล้วนี่”
มุคุโร่ยิ้มเยาะจ้องปลายกระบอกปืนนิ่ง
“โธ่เว๊ย!!!”
ร่างสูงสบถอย่างหัวเสีย แล้วขว้างปืนไปกระทบแจกันแถวนั้นแตกกระจาย ร่างเล็กมอง
การกระทำนั้นอย่างเงียบๆ ก่อนจะร้องลั่นเมื่อถูกลากเข้าไปในห้องน้ำ
“โอ๊ย!!!ปล่อยผม...หยุด...ผมเจ็บ!!!”
ร่างบางร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างทั้งร่างถูกโยนลงไปในอ่าง มือหนาเปิดฝักบัวแล้วฉีดร่าง
ในอ่างจนเปียกปอนไปหมด
“หยุด!!!หยุดเดี๋ยวนี้นะ ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!!!”
“ก็อยากตายไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวจะทำให้ตายทั้งเป็นเลยเป็นไง!!!”
พูดจบ มือหนาก็ฉีกกระชากเสื้อตัวบางบนร่างของมุคุโร่อย่างป่าเถื่อน ส่วนอีกคนที่
พยายามจะหนีก็ไม่สำเร็จ ร่างบอบบางที่เต็มไปด้วยรอยช้ำถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอีกครั้ง
พร้อมกับบทรักรุนแรงที่กำลังจะเริ่มขึ้นต่อจากนี้
“ชั้นบอกแล้วไงว่านายไม่มีวันหนีจากชั้นพ้น ไม่มีวัน!!!”
To be continue.
ความคิดเห็น