คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Part 6 "ความเจ็บปวด"
“มาทำอะไรตรงนี้”
เสียงทุ้มเอ่ยทักร่างเล็กในครัว มุคุโร่ไหวตัวน้อยๆก่อนเอ่ยตอบกลับไปในขณะที่ยังหัน
หลังให้
“ไม่ต้องสนใจหรอกครับ แค่เก็บเศษแก้วที่แตกไปทิ้งเฉยๆ”
มุคุโร่คลี่ยิ้มบางแล้วเดินผ่านร่างสูงใหญ่ แต่ว่ามือหนาก็คว้าแขนเล็กไว้แน่น
“นายเลือดออก”
“หือ สงสัยคงจะโดนเศษแก้วบาดน่ะครับ”
มือเรียวถูกดึงขึ้นสัมผัสริมฝีปากเบาๆ ใบหน้าสวยขึ้นสีก่อนจะค่อยๆชักมือกลับ
“ขอบคุณนะครับ”
ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบา มุมปากยกขึ้นขยับยิ้มน้อยๆก่อนเดินออกไปทิ้งให้ร่างสูงมองตาม
แผ่นหลังเล็กไป
“อ๊ะ”
มุคุโร่เงยหน้าขึ้นจึงพบหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าน่ารักขยับยิ้มสดใสให้มุคุโร่
“สวัสดีค่ะ”
เสียงหวานกล่าวทัก
“อ่า...สวัสดีครับ”
ใบหน้าสวยขยับมุมปากขึ้นเพื่อไม่ให้ดูบึ้งเกินไป
“คุณเป็นเพื่อนของเคียวยะเหรอคะ”
“ก็...ประมาณนั้นแหละครับ”
“ชั้นชื่อ มารีเอตต้า เรียก มาเรีย แล้วกันนะคะ”
มือเนียนนุ่มยื่นไปจับมือเรียวของมุคุโร่
“โรคุโด มุคุโร่ ครับ ยินดีที่รู้จักนะครับ”
“เช่นกันค่ะ คุณมุคุโร่”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
มุคุโร่ยิ้ม แล้วเดินขึ้นชั้น 2 ไป
“เพื่อนเคียวยะสวยมากนะ เป็นผู้หญิงที่ตัวสูงมากเลย หุ่นนางแบบเลยนะนั่น”
ร่างบอบบางหันไปคุยกับคนที่เดินเข้ามา
“เขาเป็นผู้ชาย”
ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“อ้าว จริงอ่ะ ถึงว่าทำไมถึงพูดครับ แต่สวยอ่ะ สวยมากๆ”
มาเรียเบิกตาโตด้วยความตะลึง
“เฮ้อ...เธอนี่นะ”
ฮิบาริยิ้ม พลางใช้มือขยี้เส้นผมสีน้ำตาลจนยุ่ง
“ว้าย!!! หยุดนะเคียวยะ ผมของชั้นเสียทรงหมดแล้วเนี่ย”
มาเรียร้องพลางหัวเราะเสียงใสอย่างมีความสุขในขณะที่อีกคนกำลังปาดน้ำตาที่ไหลอยู่
อย่างเงียบงัน
.
.
.
กลางดึกเงียบสงัด น้ำทะเลขึ้นสูงมิดหาดทราย ดวงจันทร์ลอยเด่นส่องแสงสว่าง ร่างสูง
เพรียวยืนอยู่บนสะพานเชื่อมระหว่างเขตบ้านพักกับป่าทึบ เรือนผมสีไพลินปลิวสยาย
ตามแรงลม หยาดน้ำตาใสถูกพัดไปตามแรงลม มือบางทั้งสองข้างกอดตัวเองไว้แน่น
“ออกมาทำไม”
เสียงทุ้มดุดังขึ้น มุคุโร่สะดุ้ง มือเรียวปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะหันไปพบร่างสูง ใบหน้าคม
เรียบนิ่ง ถึงจะไม่พูดอะไร แต่ก็สามารถรับรู้ว่าคนตรงหน้าโกรธมาก
“ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ”
ร่างเพรียวตอบนิ่งๆ แต่แล้วก็ต้องถลาเข้าไปหาร่างตรงหน้า เนื่องจากโดนกระชาก คิ้ว
เข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นคราบน้ำตาบนหางตาเรียวสวย
“ร้องไห้ทำไม”
“ผมเปล่า กลับไปหาคู่หมั้นของคุณเหอะครับ”
“เมื่อกี้ว่าไงนะ นายไล่ชั้นเหรอ!!!”
มือใหญ่บีบข้อมมือเล็กแรงขึ้น
“ในเมื่อรู้แล้ว ก็ปล่อยผมซักทีสิ!!!”
ร่างเล็กตะโกนใส่แล้วพยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของมือใหญ่
“มีสิทธิ์สั่งชั้นเหรอ เป็นแค่ของเล่นของชั้นแท้ๆ”
“แล้วยังไงล่ะ!!! ปล่อยผมซักที ปล่อ...”
คำที่เหลือถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อร่างสูงประกบริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง ร่างเล็ก
ดิ้นขลุกขลัก เมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้จึงหยุด เหลือแต่ปล่อยให้น้ำตาใสไหลรินลงมาอย่างเจ็บปวด
ร่างสูงรับรู้ถึงแรงสะอื้นของของคนตรงหน้าจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออก
เพี๊ยะ!!! มือบางสะบัดลงบนใบหน้าคมอย่างแรง
“อย่ามายุ่งกับผม!!!”
“คิดว่าสั่งชั้นได้รึไง”
ฮิบาริยิ้มเหี้ยมแล้วคว้าร่างเล็กเหวี่ยงขึ้นบนบ่า
“ปล่อย!!!”
“หุบปาก”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้มแล้วกลับเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย!!!”
ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนอน แขนขาวทั้งสองข้างถูกรวบขึ้นเหนือหัว กุญแจมือสีเงิน
สะท้อนท่ามกลางแสงจันทร์ราวกับรู้ว่าถึงเวลาต้องออกโรงแล้ว ร่างสูงมองร่างที่ถูก
พันธนาการไว้บนเตียงด้วยสายตาเย็นเยียบ
“คงชอบแบบนี้สินะ”
“มะ...ไม่ ออก...ไป”
เสียงหวานเอ่ยอย่างอ่อนแรง ดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัว
“หึ”
ร่างสูงหัวเราะในลำคอแล้วลงมือกระทำอย่างโหดร้ายอีกครั้ง ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่าง
บ้าคลั่งพร้อมเสียงฟ้าผ่าเหมือนกับจงใจกลบเสียงกรีดร้องและร่ำไห้อย่างเจ็บปวดของมุคุ
โร่ และก็เหมือนกับสายฝนนั้นจะชำระเอาความเสียใจ ผิดหวังและความรัก ออกจาก
หัวใจของเขาด้วยเช่นกัน
To be continue.
ความคิดเห็น