คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part 5 "ความสับสน"
“ตื่นเถอะครับคุณฮิบาริ”
ร่างใต้ผ้าห่มขยับเพื่อลุกจากเตียง มือเรียวจับแขนแกร่งที่โอบรอบเอวตนออก ร่างงามเคลื่อนออก
จากเตียงแล้วค่อยๆลุกขึ้นทรงเตียง
“อ๊ะ!!!”
มุคุโร่ทรุดตัวลงเนื่องจากความเจ็บช่วงล่างแล่นขึ้นมา ทำให้เกือบล้มถ้าไม่ได้แขนแกร่งของ
ฮิบาริช่วยประคองไว้
“นายอยากหาเรื่องเจ็บตัวรึไง”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้ใบหน้าสวยบูดบึ้ง
“แล้วใครทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้กันล่ะ”
“ก็นายยั่วชั้นเองนี่”
ร่างสูงตอบด้วยน้ำสียงปกติ ทำเอาร่างเล็กหน้าแดงด้วยความโกรธ
“แล้วเมื่อคืนนี้ ใครกันที่ร้องเรียกชั้นไม่หยุดน่ะ”
“มากไปแล้วนะครับ!!!”
มือเรียวเงื้อขึ้นหวังฝากรอยไว้บนใบหน้าคม แต่เจ้าของใบหน้ากลับคว้าแขนเล็กนั่นแล้วกระชาก
ลงบนเตียง
“ปล่อย!!! ปล่อยผมนะ”
ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนคนตัวใหญ่อยู่ซักพักจึงเลิกดิ้น แล้วทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงบน
ตัวคนข้างล่าง ทำให้ฮิบาริเลิกคิ้วขึ้น
“ไม่ดิ้นแล้วเหรอ”
“ดิ้นแล้วคุณจะปล่อยผมไหมล่ะครับ”
“ไม่”
“นั่นแหละครับ คำตอบของผม”
ว่าพลางซบหน้าลงบนอกของร่างสูง
“นี่ นายน่ะ”
เสียงของร่างสูงดังขึ้นเมื่อผ่านไปได้ซักพัก
“ครับ”ใบหน้าหวานเงยขึ้น นัยน์ตาสองสีฉายแววคำถาม
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”
ร่างสูงว่าพลางขยับตัวลุกขึ้น นั่นทำให้มุคุโร่สามารถลุกขึ้นได้อย่างอิสระ มือเรียวคว้าผ้าห่มเพื่อ
ปกปิดร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยรักและพยายามยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล ฮิบาริทนรำคาญไม่ไหวจึง
ช้อนร่างเล็กขึ้นและพาไปยังห้องน้ำ
“อ๊ะ ปล่อยผมเถอะ ผมเดินเองได้”
ร่างเล็กเอ่ย แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาดุๆ
.
.
“ทำไมนายต้องปกป้องซาวาดะ สึนะโยชิ ขนาดนี้”
ร่างสูงเอ่ยถามขึ้น มือเรียวหยุดจากการแปรงผมก่อนจะแปลงต่อไป พลางเหลือบมองร่างสูง
ในกระจก
“แล้วทำไมคุณต้องแก้แค้นให้คุณดีโน่ด้วยล่ะครับ”
“นายยังไม่ได้ตอบคำถามชั้น”
“คำตอบของผมก็เหมือนคุณนั่นแหละครับฮิบาริ เคียวยะ”
“นายรู้รึไงว่าคำตอบของชั้นคืออะไร”
“เอาเป็นว่ามันคงเป็นสิ่งที่ผมคิดก็แล้วกันครับ”
มือบางรวบเส้นผมสีไพลินด้วยยางรัดผม ก่อนจะหันมาประจันหน้าร่างสูง นัยน์ตาต่างสีจ้องลึก
เข้าไปในดวงตาที่เหมือนห้วงรัตติกาล
“หึ”
ร่างสูงหัวเราะเบาๆก่อนจะโน้มเข้าไปประกบริมฝีปากนุ่ม ร่างบางก็ไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างใด
“อือ...อืม”
ร่างข้างใต้ครางในลำคอเมื่อใกล้หมดลมหายใจ
“นายนี่มัน...ทำดีด้วยหน่อยแล้วเอาใหญ่เลยนะ”
มือใหญ่ล้วงเข้าไปใต้เสื้อ ลูบไล้ผิวกายใต้อาภรณ์ไปทั่ว มืออีกข้างเริ่มปลดกระดุมเสื้อของ
คนตัวเล็ก
“อย่า...อย่าครับ...เดี๋ยวก่อน”
ร่างบางเอ่ยเสียงสั่นพลางขยับตัวหนี
“ทำไม”
ฮิบาริเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“มัน...ยังเช้าอยู่...แล้วก็”
“เช้าหรือเย็น มันต่างกันตรงไหนล่ะ”
ว่าพลางยกร่างบางขึ้นแล้วเดินไปยังโซฟา ร่างสูงนั่งลงแล้ววางร่างเล็กลงบนตักของตนจัดให้หัน
หน้าเข้าหากันแล้วกดท้ายทอยมาประกบปากอีกครั้ง
“อืม...ฮื้อ...แต่ว่า”
มุคุโร่ท้วง ในขณะที่มือใหญ่ลากไปตามหน้าทองแบนเรียบ
“นายจะขัดใจชั้นไปถึงเมื่อไหร่กัน”
น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของอีกฝ่ายทำให้มุคุโร่เหนื่อยใจ
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มุคุโร่เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก
“โทรศัพท์ครับ รับสิ”
“ช่างมัน”
ลิ้นร้อนลากไล้ตามแผ่นอกขาวเนียน นั่นทำให้มือเล็กจิกบ่าร่างสูงแรงขึ้น
“รับ...เถอะครับ รับก่อ...อ๊ะ!!!”
ร่างทั้งร่างของมุคุโร่สะดุ้งเฮือก เนื่องจากร่างสูงขบเม้มที่ยอดอกอย่างแรง
“ฮัลโหล”
(เคียวยะ ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน)
“บ้านพักบนเกาะส่วนตัว พ่อมีอะไร”
(วันนี้จะมีคนไปหากที่นั่น)
“ใคร”
(เอาเป็นว่าแกรู้จักและแกต้องดูแลเค้าให้ดีด้วย แค่นี้นะ...ตรู๊ด)
“เดี๋ยวสิ พ่อ”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
มุคุโร่เอ่ยถามเมื่อร่างสูงละจากโทรศัพท์มือถือ
“เห็นว่าจะมีคนมาหาน่ะ”
“ใครเหรอครับ”
“ไม่รู้สิ”
ฮิบาริส่ายหัวพลางทำสีหน้าครุ่นคิด
“งั้นก็ปล่อยผมได้แล้วครับ”
มุคุโร่แกะมือใหญ่ที่โอบรัดสะโพกตนออก แล้วจัดการติดกระดุมให้เข้าที่
“นาย...”
ยังไม่ทันที่ฮิบาริจะพูดจบ เสียงกริ่งที่หน้าบ้านก็ดังขึ้น
“ผมคิดว่าคงเป็นแขกของคุณนะครับ”
“ชั้นไม่อยากออกไป”
“ไปดูเถอะครับ จะให้ผมในสภาพแบบนี้ออกไป มันก็ไม่ดีเท่าไหร่หรอกนะครับ”
มุคุโร่ว่าพลางชี้ไปที่โซ่ตรวน
“ไปสิครับ”
แต่ร่างสูงก็ยังนิ่ง ร่างเล็กจึงกระซิบข้างหูเบาๆ
“ถ้าคุณลุก คืนนี้ผมจะตามใจคุณทุกอย่างเลยครับ”
“จำคำพูดของนายให้ดีล่ะ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าคม พลางลุกเดินไปยังประตูบ้าน ในขณะที่มุคุโร่เดินตาม
ออกไปแล้วแยกไปทางห้องครัวเพื่อรินน้ำดื่ม ทางด้านฮิบาริเมื่อเดินมายังหน้าบนก็พบกับหญิง
สาวคนหนึ่ง เรือนร่างอรชรบอบบางน่าทะนุถนอม เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนถูกดัดเป็นลอน นัยน์ตา
สีฟ้าเข้มรับกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีอ่อนเป็นกระจับได้รูป มองดูคล้ายกับตุ๊กตาฝรั่งเศส
“เคียวยะ”
เสียงหวานใสเอ่ยทักร่างสูงอย่างดีใจแล้วคว้ามือมาจับเอาไว้
“มาเรีย...”
เสียงทุ้มเอ่ยขณะมองหญิงสาว มาเรียยิ้มพลางเอ่ยต่อ
“ดีใจที่ได้เจออีกครั้งนะ”
“เธอกลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“เมื่อ 2 ก่อนนี้เอง”
“แล้วมาที่นี่ทำไม รอที่บ้านแล้วโทรมาบอก ชั้นจะไปหา”
“ก็คุณอาบอกให้ชั้นมาหาเคียวยะที่นี่น่ะ”
“พ่อน่ะเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ เคียวยะนี่ใช้ไม่ได้เลยนะ คู่หมั้นจะมาหาแท้ๆกลับไม่รู้เรื่องซะนี่”
“คู่หมั้น?”
“อื้อ ชั้นนี่แหละเพื่อนสมัยเด็กและคู่หมั้นของเธอย่ะคุณฮิบาริ เคียวยะ”
เพล้ง!!!แก้วน้ำหล่นกระทบพื้นแตกกระจาย ร่างทั้งร่างของมุคุโร่เหมือนโดนน้ำเย็นสาดใส่ อก
ข้างซ้ายเจ็บแปลบ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงตั้งสติแล้วค่อยๆเก็บเศษแก้วบนพื้นอย่างเงียบๆ ร่างสูงจ้อง
มองการกระทำนั้นก่องจะหันมาสนใจหญิงสาวตรงหน้า
“แล้วเธอจะอยู่ที่นี่ด้วยรึเปล่า”
“อื้อ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปนะ”
“งั้นตามมาสิ จะพาไปที่ห้องเอง”
To be continue.
ความคิดเห็น