ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic 10069] Black key กุญเเจรักจองจำหัวใจนายเพลย์บอย

    ลำดับตอนที่ #7 : Part 7

    • อัปเดตล่าสุด 25 มิ.ย. 54


     Part 7

    7 วันผ่านไปหลังจากที่มุคุโร่ต้องอยู่ที่มีลฟีโอ่เล่ เพราะเป็นห่วงว่าวองโกเล่จะถูกทำลาย

    นี่ คุณเบียคุรันครับร่างเล็กเอ่ยขึ้น

    หืม ว่าไงมุคุโร่คุงคนขานรับในขณะที่เค้ากำลังจะแต่งตัวแล้วออกไปข้างนอก

    ผมเบื่อที่จะต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมกว้างๆนี่แล้วล่ะครับ คุณมีอะไรที่ผมพอจะช่วยทำได้ไหมครับร่างสูงหยุดชะงัก แล้วหันมามองร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างประหลาดใจ

    เห มุคุโร่คุงจะช่วยชั้นทำงานอย่างนั้นเหรอ

     ก็มันเบื่อนี่ครับร่างเล็กตอบกลับมาพร้อมทั้งถอนหายใจ ร่างสูงยิ้ม

     งั้นพรุ่งนี้มุคุโร่คุงไปช่วยชั้นทำงานที่ฐานทัพใหญ่แล้วกัน

    เห ผมสามารถทำได้เหรอครับ เดี๋ยวเค้าก็หาว่าคุณเบียคุรันเอาคนนอกเข้ามาหรอก แล้วอีกอย่างผมก็ทำไม่เป็นหรอกงานที่พวกคุณทำเนี่ย

    ไม่เป็นไรหรอก เรื่องคนนอกน่ะ ชั้นเอาเข้ามาบ่อยจะตาย ส่วนเรื่องงานโชจังจะเป็นคนให้คำปรึกษาเองไม่ต้องห่วงนะ

    เหรอครับ งั้นก็ขอบคุณมากครับ แล้วว่าแต่คุณเบียคุรันจะไปไหนครับร่างบางเหล่มองอย่างจับผิด เอ่อ...ชั้นก็แค่จะออกไปหาความสุขให้ตัวเองเท่านั้นเองอ่ะ อย่าคิดมากเลยน่า...นะ

    มุคุโร่คุง” “ผมไม่ได้คิดมากซักหน่อยร่างเล็กพูดพลางเชิดหน้าไปทางอื่น

    งั้นเหรอ งั้นชั้นไปก่อนนะ

    ครับ

    ---------เช้ารุ่งขึ้น----------

    ฮ้าว ร่างบางบิดขี้เกียจไปมาแล้วลุกจากเตียงเพื่ออาบน้ำ ขณะนั้นเองนัยน์ตาอัญมณีต่างสีก็ไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง เมื่อเข้าไปใกล้ก็พบว่าเป็น ชายหนุ่มผมสีพิศุทธิ์ เบียคุรันนั่นเอง ร่างเล็กจ้องมองใบหน้ายามหลับใหลของคนคนนี้ ใบหน้าที่ขาวใส รอยสักใต้ตาข้างซ้าย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีอ่อนสวย ทำไมกันนะ...ทำไมเราถึงได้ใจสั่นแบบนี้ ร่างบางสะบัดความคิดออกจากหัวแล้วใช้มือเรียวปัดปอยผมที่ลงมาปรกหน้าคนที่หลับอยู่ออกพร้อมทั้งเดินไปเก็บเสื้อนอกที่พาดอยู่บนโซฟา แต่นัยน์ตาอัญมณีต่างสีก็ต้องสะดุดอีกครั้งเหลือบไปเห็นรอยลิปสติกสีแดงสดอยู่บนปกคอเสื้อทั้งสองข้างของเบียคุรัน ร่างบางถึงกับชะงักเจ็บแปลบๆที่อกข้างซ้ายแต่ก็พยายามคิดว่าไม่มีอะไร แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อออกมาอีกครั้งก็พบว่าคนตัวสูงไม่อยู่เสียแล้ว จึงเดินไปที่หน้ากระจก หยิบแปรงแปรงผมขึ้นมาแปรงผมสีไพลินที่นุ่มดุจแพรไหมของตนเอง แล้วเอื้อมมือไปหยิบยางที่ใช้มัดผมของตนเอง แต่ปรากฏว่ามันไม่อยู่เสียแล้ว ระหว่างที่ร่างบางกำลังชุลมุนอยู่กับการหายางอยู่นั้น ก็มีมือๆหนึ่งเอื้อมมาจับบ่าของร่างบางเอาไว้

               

    ♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫

    อย่าลืมเม้นให้บ้างน้า

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×